ตอนพิเศษ 2

หนึ่งปีต่อมา

“เราจะซื้อไปทำไมคะแม่  ดอกไม้พวกนี้”  น้องเพียงในวัยแปดขวบถามหลังจากที่ช่วยมารดายกถุงใส่พวงมาลัยสดขนาดยาวสามเมตรขึ้นรถ

“เอาไปไหว้เหล่ากงไงลูก” 

น้องเพียงทำหน้านึก  “อ๋อ... ไปเชงเม้งเหรอคะแม่”

“ใช่จ้ะลูก  บ้านเราไปกันพรุ่งนี้” 

เพราะว่าครอบครัวของอิสริยาเป็นคนไทยเชื้อสายจีน  ดังนั้นในช่วงปลายเดือนมีนาคมถึงต้นเดือนเมษายนจะเป็นช่วงเทศกาลเชงเม้งหรือการไปไหว้บรรพบุรุษ  สมาชิกทุกคนในครอบครัวจะต้องไปพร้อมหน้าพร้อมตากันไม่ว่าจะเป็นเสี่ยกวงและภรรยา  ลูกชาย  ลูกสะใภ้ ลูกเขย และบรรดาหลานๆ

โดยที่ปีนี้ครอบครัวของอิสริยาจะเอารถไปเอง  โดยที่เธอนัดกับคนอื่นๆ ไว้ว่าให้ไปเจอกันที่สุสานที่จังหวัดสระบุรีในช่วงสายได้เลย   เช้าวันนั้นเด็กๆ ตื่นเต้นที่จะได้ไปต่างจังหวัดจึงพากันตื่นเร็วทั้งพี่ทั้งน้อง  อิสริยาให้พี่เลี้ยงลูกตามไปหนึ่งคนเพื่อคอยดูเด็กๆ ในช่วงที่ทำพิธีไหว้

เมื่อจัดของขึ้นรถเรียบร้อยแล้วในตอนเช้า  ยังไม่ถึงหกนาฬิกาดีรถยนต์เจ็ดที่นั่งก็เคลื่อนตัวออกเดินทาง  สกนธีเพิ่งเปลี่ยนมาใช้รุ่นนี้เมื่อต้นปีเพราะมันเป็นรถรุ่นครอบครัว  เหมาะกับบ้านที่มีสมาชิกหลายคน

          “ลูกอมกาแฟหน่อยไหมคะพี่เก่ง”  อิสริยาแกะลูกอมส่งให้สามีที่กำลังทำหน้าที่ขับรถ  เมื่อคืนเขาทำงานจนดึกแล้วยังต้องตื่นเช้ากว่าปกติเธอจึงค่อนข้างเป็นห่วง

“ขอบคุณครับ”  ชายหนุ่มอ้าปากรับลูกอมที่ภรรยาส่งป้อนให้ถึงปาก 

“ให้เอ๋ขับก็ได้นะคะ  ถ้าพี่เก่งง่วง” 

“ไม่เป็นไรพี่ไหว  เดี๋ยวบ่ายๆ ไปหาที่นอนที่น้ำตกเอาก็ได้”

“หู...  น้ำตก  ปีนี้เราจะไปน้ำตกไหนกันคะแม่”  น้องเพียงถามเมื่อได้ยินว่าพ่อพูดถึงน้ำตก 

“ไปเจ็ดสาวน้อยลูกไปค้างกันคืนนึง  แต่บ้านอากงจะไปแค่ฟาร์มนมแล้วกลับ”  อิสริยาตอบพร้อมกับบอกให้ลูกกลับไปนั่งดีๆ  “น้องเพียงนั่งดีๆ ค่ะลูก  เดี๋ยวล้ม” 

“แม่...”  เสียงร้องดังมาจากในคาร์ซีท  เด็กหญิงสโรชาเห็นพี่สาวลุกมาก็อยากจะตามมาด้วย

“นั่งกันดีๆ ทั้งคู่เลย  น้องเพียงกลับไปนั่งกับน้องค่ะลูก  ไม่งั้นแม่ไม่พาไปน้ำตกนะ” 

เนื่องจากเป็นช่วงหน้าร้อนที่น้ำค่อนข้างน้อย  มีน้ำตกไม่กี่ที่มีน้ำพอให้เล่น  น้ำตกเจ็ดสาวน้อยในอุทยานแห่งชาติเจ็ดสาวน้อยยังเป็นหนึ่งในน้ำตกที่ยังมีน้ำเต็ม

ใช้เวลาขับรถราวสามชั่วโมงพวกเขาก็ไปถึงสุสานใหญ่ของจังหวัดสระบุรี  อิสริยาขึ้นไปเจอครอบครัวบนศาลาโรงทานของสมาคม  หญิงสาวทำหน้างงเมื่อเห็นคนที่ไม่รู้จักอยู่ในโต๊ะด้วย 

“เอ๋  นี่ณิชชาแม่ของน้องวิน  ณิชนั่นเอ๋น้องสาวผมกับสามีเขา เด็กๆ นั่นหลานๆ บ้านเราเอง”  อังกูรแนะนำอิสริยาให้รู้จักแม่ของลูกชาย  ทำให้อิสริยาปรับสีหน้าเป็นยิ้มแย้มทันทีรับไหว้คนที่น่าจะมีศักดิ์เป็นพี่สะใภ้ แต่ดูอ่อนวัยกว่าเธอมาก

“สวัสดีค่ะคุณเอ๋” 

“สวัสดีค่ะ  ณิชน่าจะอายุน้อยกว่าพี่ไม่ต้องเรียกคุณนะคะเรียกพี่ได้เลย  เอ๊ะ... นั่น”  อิสริยามองไปที่ด้านข้างของณิชชา  เห็นเด็กหญิงรุ่นราวคราวเดียวกับหลานชาย  ใบหน้ามีประพิมพ์ประพายคล้ายกันอย่างยิ่ง

“น้องหวานหวาน  ลูกสาวพี่อีกคน”  อังกูรตอบแทน  เขาบอกเด็กหญิงเสียงนุ่มอ่อนลงกว่าปกติที่คุยกับคนอื่น

“น้องหวานหวานครับ  ธุอาเอ๋กับอาเก่งสิลูก อาเอ๋เป็นน้องสาวพ่อเอง”  เด็กหญิงทำตามอย่างว่าง่าย

“สวัสดีค่ะอาเอ๋”  เด็กหญิงส่งยิ้มเลยไปให้น้องเพียงที่อายุน้อยกว่าเธอหนึ่งปี 

“สวัสดีค่ะ  น่ารักจังเลยลูก”  อิสริยาลูบศีรษะหลานสาวคนใหม่อย่างงงๆ  เธอหันมาคุยกับแม่ของหลาน  “น้องวินมีแฝดด้วยเหรอคะ  อเมซซิ่งมาก  ข่าวดีจัง” 

“ค่ะพี่เอ๋  น้องหวานหวานอยู่กับณิชน่ะค่ะ”  ณิชชาสะดวกใจตอบแค่นั้น  อิสริยาพยักหน้าอย่างเข้าใจไม่ส่งคำถามอะไรต่อให้เธอลำบากใจ

“มาๆ นั่งกันลูก  อาเอ๋พาผัวพาลูกกินข้าวก่อน”  เสี่ยกวงกับภรรยาที่กลับมาจากไปไหว้ทีกงหรือเจ้าที่ใหญ่ในสุสานบอกให้ลูกสาวลูกเขยรับประทานข้าวต้ม  ซึ่งเป็นกิจกรรมที่ผู้มาไหว้บรรพบุรุษมักจะทำก่อนเข้าไปด้านใน

“หมูหยองไหมลูก  หมูแผ่นก็มีนะ”  อันธิกาส่งของที่ว่าให้หลานๆ เตรียมมาเผื่อเพราะเกรงว่าเด็กๆ จะรับประทานอาหารเจของโรงทานไม่ได้

“ขอบคุณค่ะอาแบม” 

“ผัดผักบุ้งลูก จะได้ตาสวยๆ”  อังกูรใช้ตะเกียบคีบผัดผักบุ้งไฟแดงใส่ถ้วยข้าวต้มของลูกและหลานสาว

“แล้วน้องพิงค์กินได้ไหม”  เขาหันมาถามหลานคนเล็ก

“น้องพิงค์มีโจ๊กมาค่ะ”  อิสริยารีบบอก  เธอให้แม่บ้านเตรียมโจ๊กมาให้ลูกสาวคนเล็กจากบ้าน  ส่วนน้องเพียงบอกว่าจะมารับประทานข้าวต้มที่นี่

"กาน่าฉ่ายเห็ดหอมจ้ะ”  สกนธีเดินไปเลือกกับข้าวที่รู้ว่าหญิงสาวชอบมาวางให้ 

“ขอบคุณค่ะ” 

เช้าวันนั้นออกจากโรงทานก็เป็นการขับรถต่อเข้าไปในส่วนของสุสาน  หลุมฝังศพของครอบครัวนั้นอยู่ในโซนที่เป็นหลุมใหญ่  ซึ่งต้องจ้างเจ้าหน้าที่ดูแลทำความสะอาดและปลูกหญ้า ตัดหญ้าให้เรียบร้อยเป็นพิเศษ

ในระหว่างพิธีไหว้  อิสริยาสังเกตเห็นว่าอังกูรกับณิชชามักจะเลี่ยงที่จะสนทนากัน  ยกเว้นในเวลาที่มีลูกฝาแฝดชายหญิงอยู่ด้วย

“มองอะไรเขาจังเอ๋”  สกนธีถาม

“เฮียต้นกับณิชเขาดูแปลกๆ ค่ะ  ไม่เหมือนคนมีลูกด้วยกันเลย”  อิสริยาเรียกพี่ชายด้วยชื่อเล่นที่นานๆ จะเรียกสักครั้ง  ในเฉพาะเวลาที่เรื่องที่พูดค่อนข้างจริงจัง

“อืม...  เขาก็คงมีเรื่องต้องปรับตัวกันมั้ง”  สกนธีพูดกลางๆ และชวนเปลี่ยนเรื่อง

“พี่โทรไปจองรีสอร์ตไว้แล้ว  เสร็จนี่เราจะเลยไปเลยหรือว่าเอ๋จะไปฟาร์มโคนมกับบ้านป๋าก่อน” 

“ไปซื้อนมกับขนมก่อนก็ได้ค่ะ  ต้องกินข้าวเที่ยงกับป๊าก่อน เรากินเป็นพิธีก็ได้”  เนื่องจากในธรรมเนียมของที่บ้าน  หลังจากไหว้แล้วสมาชิกในบ้านจะร่วมรับประทานอาหารที่นำมาไหว้  เป็นเคล็ดเพื่อให้เป็นสิริมงคลเจริญรุ่งเรืองของลูกหลานในรุ่นต่อๆ ไป 

“กินผลไม้หรือขนมแค่เป็นพิธีที่นี่ก็พอพี่เอ๋  แบมให้คนจัดของไหว้แบ่งให้บ้านเจ้แล้วนะ  เอาไปกินที่รีสอร์ทก็ได้ค่ะ” 

อันธิกาน้องสาวเดินมาสมทบ  สายตาก็มองอังกูรกับเด็กๆ ช่วยกันเผากระดาษไหว้ก่อนจะลาของ

“ก็ดีเหมือนกัน  แล้วเมื่อเช้าเฮียเขาไปรับน้องหวานกับแม่มาเหรอ”  อิสริยาอดไม่ได้ที่จะถาม

“เช้าที่ไหนละเจ้  เฮียหายไปทั้งคืน เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยนอนบ้านหรอก  บางทีก็พาน้องวินไปด้วย  ส่วนมากจะพาน้องวินไปคืนวันศุกร์เสาร์คงไปค้างบ้านณิช”  อันธิกากระซิบกระซาบ

“เอ้า ทำไมเฮียทำแบบนั้น  ไม่คิดจะพาณิชเข้าบ้านแบบถูกต้องรึไง  ลูกก็โตป่านนี้แล้ว”  อิสริยานึกไม่ชอบใจพฤติกรรมพี่ชายตัวเองขึ้นมา

“เฮียเขาก็คงพยายามอยู่มั้งเจ้  เห็นเฮียย้งว่าแบบนั้นนะ”  อันธิกาพูดถึงย้งหรือยงธนัท  รุ่นน้องของอังกูรที่ตอนนี้ทำงานกับพี่ชายในตำแหน่งผู้ช่วยคนสนิท  นอกจากนั้นยงธนัทยังเป็นคนรักของอันธิกาอีกด้วย

“ไม่ถามเฮียย้งล่ะ  เขาน่าจะรู้ดีที่สุดว่าเฮียต้นไปทำอะไรยังไงมาบ้าง  สนิทกันดีนี่” 

เพราะว่าในบ้านอังกูรจะมีสถานะเป็นพี่ชายที่แสนดีของน้องสาวสองคน  เป็นลูกชายคนโตของพ่อแม่  เป็นผู้นำครอบครัวที่ขึ้นมาดูแลธุรกิจแทนเสี่ยกวงที่วางมือเต็มตัวแล้ว   แต่พวกเธอไม่รู้เลยว่านอกบ้านอังกูรเป็นอย่างไร  ตอนที่สกนธีเล่าว่าเคยเจออังกูรที่สถานบันเทิงเมื่อก่อนเธอก็ไม่อยากเชื่อแต่ตอนนี้เธอเริ่มไม่แน่ใจแล้ว

“พี่ชายเอ๋เขาก็ผู้ชายปกติ  ไม่ได้มีอะไรแปลกจะไปซักไซ้เขาทำไม”  สกนธีเปรย  ในฐานะที่เขาก็เป็นผู้ชายเห็นอังกูรในอีกมุมที่น้องสาวไม่เคยเห็น  แต่ชายหนุ่มมองว่าพี่ชายภรรยาก็ยังสถานะโสดมันก็ไม่ได้ผิดอะไร

“เข้าข้างกัน  ไม่ใช่ว่าแอบไปมีลูกนอกบ้านแบบเฮียหรอกนะพี่เก่ง”  อิสริยาเปลี่ยนเป้าหมายทำเอาเจ้าตัวหัวเราะ

“เอ้า  ทำไมหันมาทางพี่เฉยได้ล่ะ  พี่จะเอาเวลาที่ไหนไปมีทุกวันนี้ไปทำงานลูกก็โทรตามทั้งวันแล้วเนี่ย” 

ไม่ใช่แค่โทรเปล่าหากไม่ได้ไปโรงเรียน  น้องเพียงจะกดโทรหาพ่อแบบวิดีโอคอลวันละสองครั้งกลางวันและเย็น  ด้วยเพราะเหตุผลว่าหนูคิดถึงพ่อ  น้องก็คิดถึงพ่อทำให้สกนธียิ้มหน้าบานทุกครั้งที่คุยกับลูกสาว  แม้ว่าบางครั้งเขาจะอยู่ในที่ประชุมก็ตาม

“ลูกบอกว่าคิดถึงพ่อ  น้องก็คิดถึงขอโทรหน่อยนะคะ”  อิสริยาเล่าให้เขาฟังว่าน้องเพียงพูดอย่างไรตอนขอใช้โทรศัพท์ 

“โทรมาเถอะ  พี่ไม่ว่าหรอกกลัวแต่ว่าโตอีกหน่อยจะอยากโทรหาคนอื่นที่ไม่ใช่พ่อแล้ว”  ท้ายเสียงของคุณพ่อลูกสองมีแววกังวลชัดเจนจนอิสริยาหันไปมองหน้าเขา

“ถ้าลูกเป็นแบบนั้น  พี่เก่งจะทำยังไงคะ” 

“เอ๋อย่าพูดสิ  พี่รับไม่ได้”  สกนธีพูดตามตรง  ยิ่งเขาเคยทำให้ภรรยาเสียใจมาเป็นปีๆ ก็กลัวว่าลูกสาวจะเจอเหตุการณ์แบบเดียวกัน  กลัวกรรมตามสนองแบบนั้น

“เอ๋พูดเล่น  อย่าคิดมากสิคะ  น้องเพียงเพิ่งแปดขวบครึ่ง  น้องพิงค์ก็เพิ่งขวบเดียวเองมีเวลาอีกเยอะ” 

“เนอะ  กว่าลูกจะพร้อมมีแฟนก็อีกสักสิบกว่าปีโน่น  อายุสักยี่สิบห้ากำลังดี”  ชายหนุ่มสีหน้าดีขึ้นทันตาเขาเดินไปหาลูกที่กำลังสนุกกับการเผากระดาษและนั่งมองใกล้ๆ

อันธิกามองตามพี่เขยแล้วหันมาทางพี่สาว

“พี่เก่งเขาเป็นเอามากเลยนะคะ  กลัวกรรมตามสนองเหรอสมัยก่อนพี่ก็เฟี้ยวมาก่อนสุดมาก่อนอะไรงี้” 

“คงงั้นล่ะ  กลัวบ้างก็ดี”  อิสริยาหัวเราะไม่ได้ทุกข์ร้อนใดใด