บทที่ 29 ฉลอง

เช้าวันต่อมาพวกเขาตั้งใจจะไม่ออกไปไหน  โดยที่เลือกทำกิจกรรมครอบครัวที่บ้านแทนไม่ว่าจะเป็นการปลูกต้นไม้  ทำขนมหรือแม้แต่การดูหนังด้วยกันซึ่งนั่นทำให้น้องเพียงมีความสุขมาก

“แม่ขา”  เด็กหญิงนั่งบนเก้าอี้  มองดูมารดาหยิบนั่นทำนี่ในครัว

“ขาลูก” 

“พ่อบอกว่าต่อไปนี้วันหยุด  เราจะมาอยู่ที่นี่กันใช่ไหมคะ” 

“ใช่ค่ะ  หนูโอเคไหมคะ”  อิสริยาตอบ

“โอเคมากเลยค่ะ  หนูชอบอยู่บ้าน” 

หญิงสาวหันมาหอมแก้มเด็กหญิงแรงๆ  “แม่ก็ชอบค่ะ”  แม่ชอบทุกที่ที่มีลูกอยู่ด้วย  เธอต่อประโยคนี้ในใจ

เวลาผ่านไปอีกหกเดือน  การก่อสร้างห้างใหม่คืบหน้าไปมาก  แต่ความสัมพันธ์ของสกนธีกับอิสริยากลับดูเหมือนจะตรงกันข้าม  ชายหนุ่มไม่เคยผิดสัญญาที่ให้ไว้กับลูกและหญิงสาวอีก  แต่กลายเป็นว่าคนที่พยายามห่างเหินคือตัวอิสริยาเอง 

ระยะหลังทั้งสองคุยกันด้วยท่าทีถ้อยทีถ้อยอาศัยกันมากขึ้น  จนดูว่าความสัมพันธ์คล้ายจะเป็นเพื่อนร่วมบ้านมากกว่าคู่สามีภรรยา  ทั้งสองรับประทานอาหารร่วมกันทุกวันในมื้อเช้าและเย็น  ร่วมออกความคิดเห็นเรื่องต่างๆ ได้เป็นปกติ ไม่มีเค้าความโกรธเคืองกันอีก  ไปงานโรงเรียนลูกด้วยกันได้อย่างปกติ  สามารถพูดคุยและหัวเราะกันได้เหมือนไม่เคยโกรธกัน  ในความสัมพันธ์ทางกายพวกเขาสามารถจับมือหรือแตะต้องตัวกันได้ในแบบเพื่อน  จนสกนธีเริ่มทำใจได้ว่าเขากับเธอคงไม่มีวันปรับจูนให้กลับมาคงสถานะสามีภรรยาได้อีก

ครบรอบปีวันที่อิสริยาและสกนธีมีปากเสียงจนเขาหลุดปากไล่เธอออกจากบ้าน  เย็นนั้นเป็นวันเสาร์สกนธีกลับมาจากบริษัทตั้งแต่บ่าย  เขาเดินตามหาอิสริยาและลูกจนพบหญิงสาวอยู่ในห้องนั่งเล่นตามลำพัง

“ลูกล่ะครับเอ๋”  ภาพที่เธอนั่งตามลำพังค่อนข้างแปลกตาสำหรับเขา  ด้วยว่าปกติเธอจะอยู่ที่นี่เพราะมาเป็นเพื่อนลูกเท่านั้น

“อาสุพลรับไปว่ายน้ำค่ะที่สโมสรหมู่บ้าน”  เธอขมวดคิ้วมองเมื่อเห็นว่าเขาซ่อนอะไรไว้ด้านหลัง  “มีอะไรเหรอคะพี่เก่ง”

หญิงสาวกลับมาเรียกเขาว่า ‘พี่’ ตั้งแต่ที่ยอมสงบศึกกันเมื่อหกเดือนก่อน  และตกลงใจกันว่าจะทำหน้าที่เป็นพ่อและแม่เท่านั้น

เธอชักเท้าหนีแทบไม่ทันเมื่ออยู่ๆ เขาทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าตรงหน้าพร้อมกับช่อดอกกุหลาบสีแดงช่อใหญ่ยื่นส่งให้เธอ

“วันนี้ครบรอบปีที่เราทะเลาะกัน  พี่อยากจะขอให้เรามีโอกาสเริ่มใหม่อีกครั้งได้ไหมครับเอ๋  พี่รู้ว่าพี่ทำไม่ดีไว้มากๆ แต่เราก็รักกันมานานกว่านั้นเยอะ  ให้โอกาสพี่อีกครั้งได้ไหม ให้เรากลับมาเป็นครอบครัวจริงๆ อีกครั้งเดียว  ถ้าพี่ทำไม่ดีอีกเอ๋จะทำยังไงก็ได้” 

เป็นความจริงที่ว่าเธอยังรักเขาอยู่  ความรักที่บ่มเพาะมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมไม่สามารถหายไปได้ทั้งหมดเพราะความผิดที่ผ่านมาของสกนธี  แต่หนึ่งปีที่ผ่านมาที่เราสองคนอยู่ในช่วงลดระดับความสัมพันธ์นั่นก็ดีกับใจเธอมากเช่นกัน  อิสริยาคิดอย่างลังเล

“พี่เก่งคะ  เอ๋รักพี่นะ  แต่หนึ่งปีที่ผ่านมาของเรามันดีมากเลย  ดีจนเอ๋อยากให้เราอยู่แบบนี้กันไปเรื่อยๆ ก่อนได้ไหมคะ”  หญิงสาวรู้ดีว่าคำขอของเธออาจจะดูเห็นแก่ตัว  ไม่พร้อมใช้ชีวิตคู่กับเขาแต่ก็ยังกั๊กเขาไว้

“แต่ถ้าพี่ไม่อยากรอก็ได้นะคะ เอ๋เข้าใจ” 

“ไม่ๆๆ พี่รอได้”  แค่รู้ว่าเรายังรักกันอยู่  จะให้เขารอถึงเมื่อไหร่เขาก็ยินดี  เพราะว่าสกนธีผูกใจไว้กับอิสริยาตั้งแต่สมัยที่เราสองคนยังเป็นวัยรุ่น  เป็นรุ่นพี่มอหกกับรุ่นน้องสาวชั้นมอหนึ่ง  ความรักแบบพัพพี้เลิฟที่ไม่มีใครคิดว่ามันจะมาไกลได้เกือบยี่สิบปีแบบในวันนี้

“งั้นวันนี้เรามาฉลองที่พี่กับเอ๋คืนดีกลับมาเป็นเพื่อนกันก่อนแล้วกันนะ”

สกนธีรับโทรศัพท์จากสุพลว่าน้องเพียงจะอยู่รับประทานอาหารที่บ้านอา    ชายหนุ่มเลยจัดโต๊ะอาหารสำหรับสองคนคือเขาและแม่ของลูก

“ได้สิคะ  แล้วน้องเพียงจะกลับบ้านกี่โมง เราต้องไปรับลูกไหม” 

หญิงสาวย้ายจากในบ้านมานั่งที่เก้าอี้ตัวยาวตรงระเบียงหลังบ้านซึ่งเป็นมุมที่สกนธีปรับปรุงให้เป็นที่จิบกาแฟแบบเปิด  สามารถชมนกชมไม้ได้ มีแปลงดอกไม้ต้นไม้ที่เขาลงไว้กำลังมีดอกพอดี     รอบนอกมีต้นไม้ปลูกเป็นแนวค่อนข้างทึบตัดแต่งแทนรั้วกั้นสายตาจากคนภายนอกไม่ให้มองเข้ามาเพื่อความเป็นส่วนตัว

“เดี๋ยวอาพลมาส่งน้องเพียงเอง  น่าจะมืดๆ เห็นว่าติดลมเล่นกับเพื่อนๆ ที่นั่นกันหลายคน” 

หญิงสาวพยักหน้า สุพลเป็นผู้ใหญ่ที่น่าเคารพและในหมู่บ้านนี้การรักษาความปลอดภัยค่อนข้างดีเธอจึงไม่กังวลอะไร

สกนธีลุกไปรับอาหารและเครื่องดื่มที่เขาสั่งเดลิเวอรี่มา  เขาบอกให้อิสริยานั่งรอเฉยๆ ได้เลย  หญิงสาวจึงปล่อยให้เขาจัดการไปตามเรื่องตามราว  เธอมองแก้วไวน์ที่ถูกวางตรงหน้า

“มีไวน์ด้วยเหรอคะ  ท่าทางจะพิเศษจริงๆ วันนี้” 

หญิงสาวรับมาจิบพลางนึกไปถึงว่าเราไม่ได้มีเวลาอยู่ด้วยกันแบบนี้มานานแค่ไหนแล้ว  ครั้งสุดท้ายที่ได้ดินเนอร์กันตามลำพังน่าจะเป็นช่วงก่อนน้องเพียงคลอด 

ที่นั่งข้างตัวยวบลงเพราะมีคนมานั่งข้างๆ  สกนธีไม่ได้ดื่มไวน์แบบอิสริยาแต่เขาเลือกเป็นบรั่นดีออนเดอะร็อค 

“สเต๊กไหม พี่ตัดให้”  ชายหนุ่มใช้ส้อมจิ้มสเต๊กเนื้อส่งให้เธออ้าปากรอ  ฉากนี้เหมือนตอนที่เราเป็นแฟนกันชัดๆ เธอคิดในใจ 

“เหมือนตอนที่เรายังเป็นแค่แฟนกันเลยค่ะ  ตอนนั้นมันดีจัง”  อิสริยาคิดว่าเธอคงเมาไวน์แล้วแน่ๆ  ถึงพูดเรื่องในอดีตเกือบสิบปีก่อน 

“ถ้าดี  งั้นเราก็กลับไปเป็นอย่างตอนนั้นก็ได้”  เขาตอบ

เธอนิ่งคิด  “เป็นแฟนกันเหรอคะ” 

“ฮื่อ  ก็เอ๋ชอบตอนนั้นไม่ใช่เหรอ  งั้นเราก็กลับไปเป็นแฟนกันก็ได้พี่ตามใจ” 

“แค่แฟนนะ ไม่เอาผัวเมีย  พี่มันชั่ว  ชอบทิ้งให้อยู่คนเดียว  คุยงานอะไรในผับในบาร์  กับข้าวทำไว้ให้ก็ไม่กินพอวันไหนไม่ทำก็ถามหา  กินเสร็จไม่เคยล้าง ไม่เคยหยิบจับอะไรสักอย่าง”  เธอบ่นยืดยาว

สกนธีมองคนที่เริ่มเมา  จิบไวน์สลับกับสเต๊ก บ่นไปด้วยพร้อมกันด้วยดวงตาที่อ่อนลง  คำพูดของเธอเป็นเหมือนกระจกที่ทำให้เขาเห็นตัวเองว่าทำไมเธอจึงไม่กลับมาในสถานะเดิมอีก

“พี่เลิกนัดในผับแล้ว  ร้านเฮียหมิงเจ๊งแล้วไม่ไปแน่ๆ ส่วนกับข้าวต่อไปวันไหนถ้าเอ๋ทำพี่จะกินให้หมด  วันไหนเอ๋ไม่ทำพี่จะทำเอง  กินเสร็จแล้วจานพี่ก็จะล้างเอง  งานบ้านพี่ก็จะทำเองด้วยโอเคไหม”