บทที่ 30 ฝัน?

“ชอบไหม” 

ประโยคคำถามแผ่วพร่ามาพร้อมกับเสียงลมหายใจหอบหนัก  อิสริยาพยายามลืมตามองแต่รู้สึกว่าเปลือกตาหนักอึ้ง  ลมหายใจร้อนผ่าวที่รินรดไปตามผิวกายเจือกลิ่นบรั่นดีจางๆ จนเธอรู้สึกเหมือนจะเมาตาม

เธอยกมือขึ้นตั้งใจจะผลักอะไรก็ตามที่กำลังทำให้เธอรู้สึกอึดอัดเหมือนขาดอากาศหายใจ  แต่ฝ่ามือบางของเธอก็ถูกรวบไว้ทั้งสองข้างกดลงกับที่นอน  จากนั้นความรู้สึกเสียวซ่านแผ่ไปทั่วร่างกายเมื่อยอดอกถูกดูดกลืนขบเม้มอย่างเมามัน

เธอครางออกมาเสียงแผ่วเบาเมื่อรู้สึกว่าควบคุมร่างกายไม่ได้อีกต่อไป  ผิวเนื้อเธอร้อนวูบวาบไปทั้งตัวและตอนนั้นเองที่รับรู้ว่าร่างกายของตนเปลือยเปล่าท่ามกลางความมืด  หญิงสาวบิดตัวแผ่นหลังแอ่นโค้งจนไม่ติดที่นอนเพราะร่างกายส่วนกึ่งกลางร่างถูกดื่มชิมอย่างตะกรุมตะกราม  ลิ้นสากเวลาที่สัมผัสกับกลีบเนื้ออ่อนทำให้เกิดเสียงหยาบโลนแต่ก็ชวนให้วาบหวามไปพร้อมกัน

ในความมืดเธอถูกพลิกร่างให้นอนคว่ำ  จากนั้นร่างสูงใหญ่ก็ทิ้งตัวลงแนบชิดไล่จูบไปทั่วตั้งแต่ต้นคอ  ซอกใบหูสอดลิ้นเลียเข้าไปในรูหูจนเธอย่นคอหนี  ขนลุกทั้งตัวจากความเสียวสยิวที่เกิดขึ้นปุบปับ

ร่างสูงจูบไล่ไปตามแผ่นหลังและแนวกระดูกสันหลัง  หยุดนิ่งที่บั้นเอวกลมเล็กเขาสอดมือไปด้านหน้าโลมลูบทรวงอกใช้ปลายนิ้วปัดป่าย    ยอดอกจนมันชูชันหดตัวตอบสนองต่อการเล้าโลมนั้น 

เธอถอนใจโล่งอกเมื่อร่างถูกพลิกกลับมา  สองขาเหยียดกว้างข้างหนึ่งถูกยกให้วางพาดบนท่อนแขนล่ำสันกล้ามเนื้อเป็นมัดๆ  อีกข้างยกขึ้นชันเข่าเปิดทางให้อีกคนใช้ปลายนิ้วสอดแทรกเข้าไปในร่างกายล้วงลึกยาวสลับสั้นจนเธอดิ้นพล่าน  ความปรารถนาถูกกระตุ้นจนคล้ายจะทนไม่ไหวอีกต่อไป 

ร่างนั้นเลื่อนตัวขึ้นทาบทับ  ประกบริมฝีปากจูบเธอดื่มด่ำกดสะโพกลงให้ร่างกายส่วนนั้นส่งความแข็งขึงอุ่นจนเกือบร้อนสวมสอดเข้าไปในความคับแน่นจนเขาต้องสูดปากราวกินของเผ็ด 

“เอ๋จ๋า  เอ๋ครับดีไหม”  คำถามกระซิบข้างหูจนเธอต้องพยักหน้าถี่ๆ แทนคำตอบ  อิสริยาคล้ายกำลังล่องลอยอยู่บนปุยเมฆจากการเคลื่อนไหวเข้าออกของเขา

หญิงสาวใช้สองมือกอดรัดร่างหนา  เผยอริมฝีปากรับจูบร้อนแรงอย่างเต็มใจจนกระทั่งปลายทางเริ่มมาถึง  เธอหวีดร้องใช้เล็บจิกที่ต้นแขนอีกฝ่ายแน่นร่างเกร็งภายในตอดถี่รัดจนรู้สึกถึงอาการกระตุกตามของอีกคน  ลมหายใจของคนทั้งสองหอบถี่ขณะที่ร่างกายเกร็งค้างอิ่มเต็มกับความสุขที่ห่างมานาน  ก่อนที่เธอจะหลับไปอีกครั้งก็รู้สึกรางๆ ว่าเปลือกตาและหน้าผากถูกจูบและสติก็ดับวูบไปอีกครั้ง

ตอนเช้าเธอลืมตาตื่นอย่างงงๆ  หญิงสาวพบว่าตัวเองนอนอยู่คนเดียวในห้อง  มองดูนาฬิกาก็ตกใจว่ามันเกือบสิบโมงเช้าแล้ว  เธอลุกขึ้นอย่างรวดเร็วพลางคิดถึงเรื่องเมื่อคืน 

‘มันเกิดขึ้นจริงๆ หรือว่าเธอฝันไป’ 

หญิงสาวเริ่มไม่แน่ใจ  เธอสำรวจตัวเองพบว่ายังสวมชุดนอนปกติ  ไม่มีริ้วรอยหรืออะไรตามตัวเมื่อไปอาบน้ำก็รู้สึกเหมือนจะแสบๆ นิดหน่อยแต่ก็ไม่มีอะไรตกค้างในร่างกายแบบชัดๆ

อิสริยาแต่งตัวออกจากห้องเดินลงไปชั้นล่างได้ยินเสียงน้องเพียงพูดแจ้วๆ มีเสียงห้าวทุ้มของสกนธีตอบมาบ้างเป็นระยะ  หญิงสาวเดินตามเสียงไปเจอสองพ่อลูกอยู่ในห้องครัว

“แม่มาแล้ว พ่อบอกว่าแม่ไม่สบาย  หายหรือยังคะแม่”  น้องเพียงถามพร้อมกับลงจากเก้าอี้วิ่งมาหาเธอ  อิสริยากอดลูกไว้และคิดตามเธอไม่สบายหรือ?

“อ้อ จ้ะ น้องเพียงกินอะไรยังลูก” 

“พี่กำลังทำกับข้าวให้ลูก  ข้าวต้มหมูสับกับไก่ทอด  เอ๋กินด้วยไหมหรือว่าจะเอาอย่างอื่น”  สกนธีตอบโดยไม่หันมามองเธอ  เขาทำครัวด้วยความคล่องแคล่วมากขึ้นเพราะรับหน้าที่นี้มาเกินครึ่งปีแล้ว 

“ค่ะ  อะไรก็ได้” 

“แม่ขา  พ่อบอกว่าปีนี้เราจะไปบ้านปู่ย่ากันตอนลอยกระทงนะคะ  หนูอยากไปลอยกระทงในบึงที่นั่นค่ะ”  

          “ลอยกระทงเหรอลูก อาทิตย์หน้านี่เองนะคะ”  หญิงสาวทวนคำพูดลูก

          “ใช่ครับ  พ่อแม่ชวนพี่เองก็อยากพาลูกไปงานลอยกระทงที่คนไม่เยอะเหมือนกัน  เอ๋ติดธุระอะไรที่กรุงเทพฯ ไหม” 

          สกนธีวางถ้วยข้าวต้มลงตรงหน้าลูกและหญิงสาว และของเขาเองอีกหนึ่งที่  มีจานไก่ทอดวางตรงกลางเผื่อใครอยากทาน  อิสริยามองหน้าเขาอย่างค้นคว้าจนชายหนุ่มเลิกคิ้ว

“กินได้เลยครับลูก” 

เขาบอกลูกและทรุดตัวนั่งข้างเธอ  “มีอะไรเหรอเอ๋  ทำหน้าเหมือนมีอะไรอยากจะถามพี่” 

“ปะ เปล่าค่ะ”  ท่าทีของเขาเป็นปกติ  คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อคืนเธอคงฝันไปเอง  หญิงสาวคิดในใจ

“ไม่มีธุระอะไรค่ะ”  เธอพูดต่อทำให้น้องเพียงยิ้มแป้น

“เย้  งั้นเราไปบ้านปู่ย่ากันนะคะคุณพ่อคุณแม่”

อิสริยายิ้มรับ  “จ้ะลูก” 

รับประทานอาหารเสร็จแล้ว พวกเขาย้ายจากในครัวไปที่ห้องเขียนหนังสือของเด็กหญิง  เพราะว่าวันนี้น้องเพียงมีเรียนพิเศษแบบออนไลน์กับครูติวเตอร์ภาษาอังกฤษ 

ในระหว่างที่สกนธีเปิดคอมเซตหน้าจอเตรียมการเรียนให้ลูก  เขาเห็นอิสริยายกมือขึ้นปิดปากแล้วหาว

“เอ๋ง่วงก็ไปนอนเถอะ  พี่ดูลูกเองครับ”  

“จริงด้วยค่ะแม่  แม่ไม่สบายไปกินยานอนนะคะ”  น้องเพียงพูดตามเวลาที่แม่เคยบอกให้เด็กหญิงกินยานอนเวลาป่วย

ตอนแรกเธอตั้งใจจะไม่ไป  แต่เมื่อถูกคะยั้นคะยอมากขึ้นก็เริ่มลังเลและเอนเอียงอยากไปนอนจริงๆ 

“งั้นแม่ไปนอนสักชั่วโมงก่อนนะคะลูก  วันนี้หนูอย่าลืมนะว่าเราต้องกลับร้าน”  หญิงสาวเตือนแต่คุณพ่อของเด็กหญิงไม่เห็นด้วย

“เมื่อวานเอ๋บอกพี่ว่าจะย้ายมาอยู่บ้านถาวรแล้วไง  ลูกจะได้ไม่ต้องย้ายของไปมา” 

“เมื่อวานเหรอคะ” 

เธอคิดย้อนไปและคลับคล้ายคลับคลาว่าตอนที่เราดื่มด้วยกันเมื่อวาน เขาชวนเธอพาลูกย้ายกลับมาอยู่ที่นี่เพราะว่าสงสารลูกที่ต้องไปๆ มาๆ และโรงเรียนพิเศษของน้องเพียงก็ใกล้บ้านมากกว่าร้าน  ตัวเธอเองก็เห็นด้วยกับเขา ไหนๆ เราก็ลดระดับมาเป็นแค่แฟนกันเธอก็เลยไม่มีปัญหา

เย็นวานนี้

“ถ้าตอนนี้เราเป็นแฟนกันแล้ว  งั้นเอ๋กับลูกย้ายกลับมาอยู่บ้านนะ  เดี๋ยวพี่ไปช่วยเก็บของ” 

ตัวเธอที่น่าจะเมาได้ที่ก็ตอบไปอย่างมั่นใจ  “ได้เลยค่ะ  ไปขนของมาเลย ตกลงโอเค”