บทที่ 22 สมัยเป็นแฟนกัน

สองเดือนต่อมาสกนธีและอิสริยาพาลูกไปเยี่ยมปู่ย่าที่ไร่เกษตรแนวใหม่ที่จังหวัดราชบุรี  อันเป็นที่ซึ่งพวกท่านตั้งใจไว้จะอยู่ที่นี่จนถึงบั้นปลายชีวิต  สกนธีทำหน้าที่สารถีชายหนุ่มลางานมาสองวันติดต่อกับวันหยุดเสาร์อาทิตย์อีกสองวัน  ส่วนร้านของอิสริยานั้นเปิดตามปกติเพราะวางระบบให้ผู้จัดการและลูกจ้างคนอื่นทำงานได้แม้ว่าเธอจะไม่อยู่ 

บ้านปู่ย่าตั้งอยู่ที่อำเภอสวนผึ้ง  ในโซนใกล้เคียงเป็นแหล่งสถานที่ท่องเที่ยวที่กำลังเป็นที่นิยม  ซึ่งนอกจากทำไร่องุ่นแล้วคุณศิริยังแบ่งพื้นที่อีกส่วนทำโรงเรือนเพาะพันธุ์ไม้ดอกไม้ประดับจำหน่ายอีกด้วย

“อ้าวมากันแล้วเหรอลูก  มาๆ เข้าบ้านกัน”  คุณธิดาสตรีวัยหกสิบห้าเดินลงจากบ้านมาดูว่าใครมา  “น้องเพียงหลานย่าโตขึ้นเยอะเลยลูก”   นางรับไหว้เด็กหญิงแล้วคว้าตัวมากอดอย่างคิดถึง

“น้องเพียงคิดถึงคุณย่ากับคุณปู่ที่สุดเลยค่ะ”  เด็กหญิงเดินคู่กับคุณย่าเข้าบ้าน  พลางอ้อนไปด้วยจนสีหน้าคุณย่าแช่มชื่นจนปิดไม่มิด  นางเรียกเด็กมาช่วยยกกระเป๋าของครอบครัวลูกชายและหันมาหาสองหนุ่มสาว

“เอ๋กับเก่งเข้าบ้านกันลูก  แม่ทำกับข้าวไว้รอหิวกันไหม”

สกนธีหันมามองหน้าอิสริยาก่อนจะตอบมารดา  “ยังไม่ค่อยหิวครับแม่  เมื่อกี้ก่อนถึงก็แวะคาเฟกินขนมรองท้องมาแล้ว  ละพ่อไปไหนครับอยู่ในบ้านเหรอ” 

“ถ้ายังไม่หิวงั้นเข้าบ้านมาพักก่อนลูก  ส่วนพ่อเราไปโรงเรือนอีกสักพักก็คงกลับแล้ว” 

          นางเดินนำเข้ามาในห้องนั่งเล่นที่ตอนนี้เปิดเครื่องปรับอากาศไว้รอ  เนื่องจากหน้านี้อากาศช่วงกลางวันเริ่มร้อน  ส่วนกลางคืนและเช้ามืดยังคงค่อนไปทางเย็นอยู่ 

          “ของฝากค่ะแม่  เพื่อนเอ๋ไปเที่ยวทางอีสานมาเลยฝากซื้อผ้าไหมจากทางนั้น  ลายสวยๆ ทั้งนั้นเลยนะคะ”  อิสริยาหยิบของฝากที่เธอตั้งใจเตรียมมาให้แม่สามีซึ่งเป็นสิ่งที่ทำประจำมาตลอด

          “สวยจริงลูก  เอาไว้แม่จะให้ช่างตัดเอาไว้ใช้เวลาไปวัดนะ”  นางลูบคลำไปตามผืนผ้าไหมที่ทออย่างแน่นหนา  เส้นไหมแวววาวส่งประกายจนรู้สึกชอบมาก  ลูกสะใภ้รู้ใจจริงๆ ว่านางชอบอะไรไม่ชอบอะไร 

          “เย็นนี้แม่เตรียมกับข้าวไว้แล้ว  เที่ยวนี้แม่ทำห้องให้ลูกใหม่ด้วย  ยายหนูเพียงจะได้ห้องส่วนตัวด้วยนะ” 

อิสริยายิ้มพึมพำขอบคุณ  ใดใดแล้วไม่ว่าสกนธีจะเป็นสามีที่แย่อย่างไร  แต่บิดามารดาของเขาเป็นคนดีมากพวกท่านต้อนรับขับสู้เธออย่างดีเสมอตั้งแต่สมัยที่ยังเป็นคนรักของลูกชาย  เธอคิดย้อนไปในสมัยเรียนมหาวิทยาลัยเมื่อสิบปีก่อน

“วันนี้พี่เก่งไม่ทำงานเหรอคะ”  สกนธีในตอนนั้นเป็นชายหนุ่มอายุยี่สิบห้า  ตัวเขาเพิ่งเข้าทำงานในบริษัทแห่งหนึ่งหลังเรียนจบใหม่  แต่อิสริยากลับพบว่าเขามานั่งรอเธอที่หน้าคณะซึ่งตัวเธอในตอนนั้นเป็นนักศึกษาปีสองจะขึ้นปีสามอายุยี่สิบหมาดๆ 

“วันนี้พี่เลิกงานเร็ว  พี่ๆ ในแผนกมีไปต่างจังหวัดกันเลยเลิกตามเวลาน่ะ”  ชายหนุ่มในชุดเชิ้ตขาวผูกเนกไทที่กำลังม้วนเนกไทเล่นเพลินๆ หยุดมือทันทีที่เห็นเธอเดินมาถึง

“ไปดูหนังกันไหมเอ๋  สอบเสร็จแล้วใช่ไหมครับ” 

อิสริยาหันหลังไปมองเพื่อนๆ ที่เดินตามหลังมา 

“แต่เอ๋กับเพื่อนนัดกันไว้แล้วว่าจะไปกินเลี้ยงฉลองสอบเสร็จค่ะ  วันนี้พี่เก่งไปด้วยกันไหมคะแล้วเราค่อยไปดูหนังวันหลัง”

“สวัสดีค่ะพี่เก่ง”

“พี่เก่งไปกินชาบูด้วยกันไหมคะ”  

สาวๆ ต่างทักทายเขาพร้อมกัน  ชายหนุ่มยิ้มให้ทุกคนเพราะรู้จักคุ้นเคยกันดี  “ได้ครับ  เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง” 

“เย้... แต่อย่าเลี้ยงเลยค่ะ เราไปกันหลายคน” 

หนึ่งสาวในกลุ่มร้องดีใจที่จู่ๆ ก็มีเจ้ามือ  แต่เธอเกรงใจหากจะให้แฟนเพื่อนจ่ายคนเดียว

“ไม่เป็นไรค่ะพี่  พี่เก่งเพิ่งทำงานอย่ามาเลี้ยงพวกเราเลย” 

สาวๆ ตั้งสามคนรวมแฟนเขาอีกเป็นสี่  ใครจะกล้ารบกวนให้คนที่เพิ่งทำงานมาจ่ายทั้งหมด  อีกอย่างพวกเธอเองก็จะมีแฟนตามไปด้วยเหมือนกัน  แชร์กันดีที่สุดแล้ว

“ล้อเล่นน่ะ  แค่พี่เก่งไปด้วยก็พอค่ะ เพราะเดี๋ยวแฟนพวกเราจะไปด้วยเหมือนกัน  ไปแชร์กันไม่ต้องเลี้ยงนะคะ” 

เพื่อนอีกคนของอิสริยาสรุป  สกนธีจึงพยักหน้าตกลงตามนั้น

เย็นนั้นหลังจากออกจากร้านชาบู  สกนธีมาส่งแฟนสาวที่หน้าคอนโดมิเนียมที่เธอพักและหยิบถุงกระดาษใส่กล่องขนมสีพาสเทลที่วางบนเบาะหลังรถส่งให้

“อะไรคะ”  นักศึกษาสาวรับมาดูอย่างแปลกใจ

“ขนมครับ พ่อแม่พี่ไปเที่ยวเชียงใหม่มาท่านซื้อมาฝากเห็นแม่บอกว่าแบบนี้เอ๋ชอบ”  เขาส่งกล่องขนมจากร้านดังในเชียงใหม่  ตัวเองไม่ค่อยรู้อะไรเกี่ยวกับขนมจึงไม่รู้ว่ามันคืออะไร ชื่อขนมอะไร

“มาการอง”  เธอพลิกกล่องดูก็รู้  หญิงสาวยิ้มแก้มปริอย่างถูกใจ  “ฝากขอบคุณคุณพ่อคุณแม่พี่เก่งด้วยค่ะ  เอ๋ชอบของร้านนี้มาก  เอ๊ะ... ไม่ดีๆ  เดี๋ยวคืนนี้เอ๋โทรหาไปขอบคุณท่านเองดีกว่า” 

ได้ยินดังนั้นชายหนุ่มก็ยิ้มเอ็นดูแฟนสาว  นึกดีใจที่คนรักกับครอบครัวเข้ากันได้ดี  “โอเคครับ  พรุ่งนี้เจอกันนะ  พี่จะมารับไปดูหนัง”  

วันต่อมาสกนธีมารอรับแฟนสาวตั้งแต่บ่าย 

“พี่รออยู่ใต้คอนโดแล้วครับเอ๋”  เขาส่งข้อความบอกแล้วนั่งรอคนรักในล็อบบี้ของคอนโดมิเนียม 

“อ้าวมึงมาทำไรนี่วะเก่ง”  อำพลเพื่อนร่วมมหาวิทยาลัยเดียวกันที่พักที่นี่เดินออกจากลิฟต์มาเห็นเขาพอดี 

“กูมารอแฟน  แล้วมึงอยู่นี่เหรอ” 

“กูเพิ่งย้ายมาอยู่เมื่อวานนี้เอง  ละแฟนมึงคนไหนน้องหมวยนั่นน่ะเหรอ”  อำพลถามต่อ

“แฟนกูชื่อเอ๋โว้ย  ไม่ใช่น้องหมวย”  สกนธีแก้คำพูด  เริ่มไม่ชอบใจเพื่อนเก่านิดๆ

“เอ้ากูก็ลืมบ้างไรบ้าง  จำได้แต่ว่าแฟนมึงขาวสวยหมวยอึ๋มเนื้อนมไข่ขนาดนั้น  นี่ก็หลายปีแล้วนะนึกว่ามึงเลิกกันไปแล้วเสียอีก” 

“คนนี้กูจริงจังและถ้ามึงพูดอะไรดีๆ ให้เกียรติแฟนกูไม่ได้  กูว่ามึงเงียบก็ได้นะไอ้อ่ำ” 

‘ไอ้อ่ำ’ เงียบ ก่อนจะหน้าแดงเพราะเริ่มโมโห 

“เออ  กูไปก็ได้วะ ไอ้พวกเห็นผู้หญิงดีกว่าเพื่อน แม่งกูยังไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย” 

แต่ถึงจะโกรธแต่อำพลก็เลือกเดินหนีไปเพราะรู้ว่าสกนธีไม่ใช่คนมีความอดทนสูงแต่ไหนแต่ไร  อีกฝ่ายทำท่าจะเดินตามแต่ถูกเรียกไว้เสียก่อน

“พี่เก่งคะ  ช่างเขาเถอะ”  อิสริยาได้ยินตั้งแต่ประโยคที่อำพลบอกว่าเธอขาวสวยหมวยอึ๋ม  และรู้ว่าสกนธีปกป้องเธอแล้วจึงไม่คิดเอาเรื่องต่อ  ชายหนุ่มหันมามองเธอด้วยสีหน้าที่อารมณ์กรุ่นโกรธยังไม่คลายตัว

“มันปากเสีย  เอ๋อย่าไปถือนะ” 

“ค่ะ  เอ๋ไม่สนใจเขาหรอกเราไปกันเถอะ”