บทที่ 23 พ่อแม่สามีที่ดีที่สุด

ค่ำวันนั้นอิสริยาหอบของส่วนตัวมาเก็บในห้องนอนของลูก  ซึ่งปู่ย่าเพิ่งจัดแยกให้จากที่ปกติเวลาที่มาที่นี่สามคนพ่อแม่ลูกจะนอนห้องเดียวกันเสมอ 

          “ห้องนอนสีชมพู  หนูชอบจังค่ะแม่”  น้องเพียงกระโดดขึ้นเตียงอย่างร่าเริง  ตอนนี้เธออาบน้ำสวมชุดนอนเตรียมตัวเข้านอนแล้ว

“ชอบแบบนี้ พ่อทำห้องที่บ้านให้ใหม่ดีไหมครับ”  สกนธีเปิดประตูเข้ามา  เพราะว่าห้องเด็กของน้องเพียงนั้นมีประตูเชื่อมกับห้องนอนเดิมของเขา  เพื่อความสะดวกที่พ่อแม่จะได้มาดูแลลูกได้หากเกิดอะไรกลางดึก

“ดีค่ะพ่อ  ทำที่ร้านใช่ไหมคะ”  เด็กหญิงเอียงคอถาม

“ที่ร้านก็เป็นสีชมพูอยู่แล้วไงลูก”  คนเป็นแม่ท้วง ทำให้เด็กหญิงทำสีหน้ายุ่งยากใจ 

“มันไม่เหมือนค่ะแม่  คนละสี” 

“ห้องนี้ชมพูอมม่วงแบบพาสเทล  ห้องนั้นชมพูอย่างเดียวใช่ไหมลูก”  สกนธีพูดนำทำให้เด็กน้อยพยักหน้า

“ใช่ค่ะพ่อ”  เธอหันมาหามารดาพลางกอดแขนอ้อน  “นะคะแม่  หนูอยากได้ห้องแบบนี้ที่บ้านเรา” 

“ถ้าแม่ไม่อนุญาตพ่อทำให้ที่บ้านเรานะคะ  แล้วหนูกับแม่ก็กลับไปนอนบ้านบ้างก็ได้”  สกนธีต่อรอง  หากอิสริยาไม่อนุญาตก็ถือว่าดีเสียอีก  เพราะเขาจะได้มีเหตุอ้างพาลูกกลับไปนอนบ้าน  และถ้าลูกไปหญิงสาวก็ต้องไปด้วยเพราะเธอไม่มีวันปล่อยให้ลูกไปกับเขาตามลำพังแน่ๆ

  อิสริยาถอนใจ  “ก็ได้ค่ะลูกแต่ให้พ่อออกเงินนะคะ  แม่ไม่จ่ายนะ”  อยากทำดีนักก็จ่ายไป  เมื่อก่อนไม่เห็นอยากจ่ายอะไรสักอย่าง

“ได้เลย  เดี๋ยวพี่ทำให้เอง”  สกนธีตอบรับพร้อมกับทรุดตัวลงนั่งด้านขวาของเด็กหญิง  ตรงข้ามกับอิสริยาที่นั่งด้านซ้าย

“พ่อนอนด้วยคนได้ไหมคะลูก  พ่อนอนคนเดียวแล้วเหงา” 

“พ่อเหงาเหรอคะ”  ลูกสาวถาม

“ใช่สิคะ  ทุกทีมานี่เราก็นอนกันสามคนหนูจำได้ไหมลูก” 

เด็กหญิงพยักหน้าเห็นด้วย  เพราะทุกครั้งที่มาบ้านปู่ย่าบ้านเราจะนอนด้วยกันจริงๆ เธอจำได้ 

“นอนเลยค่ะพ่อ  ห่มผ้าไหมคะ”  มือเล็กๆ ดึงผ้าห่มจะเผื่อให้บิดาแต่มารดาดึงไว้

“ให้คุณพ่อไปหยิบผ้าห่มที่ห้องโน้นมาเองค่ะลูก”  แค่นอนห้องเดียวกันก็แย่พอแล้ว  อย่าหวังว่าเธอจะยอมใช้ผ้าห่มผืนเดียวกันกับเขา  หญิงสาวคิดในใจ

สกนธีรีบลุกกลับไปเอาผ้าห่มที่ห้องใหญ่มาทันที บทที่ อย่างน้อยประโยคนั้นก็แปลว่าเธออนุญาตให้เขานอนห้องเดียวกันได้  เขาใช้เวลาไม่ถึงสองนาทีก็เดินกลับมาหลังจากที่หยิบผ้าห่มและปิดไฟที่ห้องใหญ่แล้ว  กลับมาทันเห็นสองแม่ลูกกำลังหาวทั้งคู่พอดี 

“นอนเลยครับแม่ลูก  เดี๋ยวพ่อไปปิดไฟเอง” 

“แม่ปรุงเสร็จแล้ว  หนูตักข้าวต้มใส่ถ้วยเลยลูก”  คุณธิดาบอกลูกสะใภ้ที่ลุกมาช่วยนางทำอาหารเช้าตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง  นางหันรีหันขวางเปิดตู้เย็นแล้วชวนคุยต่อ

“ที่บ้านเรามีแฮมกับไส้กรอก  หนูเพียงจะกินด้วยไหม” 

“ไม่ต้องหรอกค่ะแม่  ให้น้องเพียงกินข้าวต้มเหมือนคนอื่นก็ได้ค่ะ” 

อิสริยาปฏิเสธ  เธอมักจะสอนลูกให้เป็นคนอยู่ง่ายกินเองเวลาที่ไปที่อื่นที่ไม่ใช่บ้านตัวเอง  ไม่อยากทำให้เจ้าของบ้านลำบากใจ  และอีกอย่างคือเด็กหญิงเองก็ชอบอาหารเช้าแบบไทยๆ มากกว่าอเมริกันเบรกฟาสต์  

“เดี๋ยวนี้แม่ยังทำอาหารเองทุกวันเลยเหรอคะ”   เธอถามต่อ

“ไม่แล้วลูก  ปกติให้แม่บ้านทำแทนจ้ะ ยกเว้นว่าวันไหนอยากทำเองหรือบางเมนูให้แม่บ้านทำแล้วไม่ถูกใจ”    

อิสริยาช่วยเด็กจัดโต๊ะอาหารเช้าเสร็จพอดีกับที่สกนธีพาลูกสาวลงมาที่ชั้นล่าง  เด็กหญิงอาบน้ำแต่งตัวแล้วโดยที่พ่อลูกใส่เสื้อครอบครัวเข้าเซตเดียวกัน

“วันนี้หนูจะไปพายเรือใช่ไหมคะน้องเพียง”  คุณศิริถามหลานสาวขณะที่รับประทานมื้อเช้าพร้อมหน้าพร้อมตา

“ค่ะคุณปู่  คุณปู่คุณย่าไปด้วยกันนะคะ”

“ไม่ไหวแล้วลูก ปู่ย่าแก่แล้ว  น้องเพียงไปกับพ่อแม่เถอะ”  ชายสูงวัยตอบพลางยิ้มใจดี

“โทรไปจองเรือไว้แล้วใช่ไหมลูก” 

เพราะกิจกรรมพายเรือคายัคล่องแก่งนั้นจะต้องโทรไปจองล่วงหน้า เพื่อให้ทางเจ้าของสถานที่เตรียมเรือที่เหมาะสมไว้ให้ 

“เรียบร้อยครับแม่  ผมโทรไปจองแล้วรอบสายๆ แดดจะได้ไม่ร้อน”  สกนธีไม่ได้จองแค่กิจกรรมพายเรือคายัค  แต่เขาดูกิจกรรมอื่นๆ ในที่นั่นไว้ด้วย  ไม่ว่าจะเป็นการให้อาหารแกะ  ให้อาหารปลาช่อนอเมซอน  ขับรถดักกี้และอื่นๆ

เมื่อรับประทานมื้อเช้าเรียบร้อยแล้ว  สกนธีก็พาสองสาวแม่ลูกขึ้นรถขับออกไปยังสถานที่พายเรือคายัคที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านไร่นัก  เมื่อไปถึงเขาติดต่อเจ้าหน้าที่และจ่ายเงินแล้วทุกคนก็ได้รับเสื้อชูชีพ  ซึ่งเรือที่เขาจองไว้เป็นเรือคายัครุ่นใหม่ของที่นี่เป็นเรือแบบสามที่นั่ง  ซึ่งต่างจากปีก่อนที่มาคือเป็นเรือคายัคสองที่นั่ง 

“ความจริงคุณจองเรือแบบเดิมก็ได้นะ  ฉันรอบนฝั่งได้ค่ะ”  อิสริยาออกตัว  เพราะว่ารอบที่แล้วเธอก็ปล่อยให้สองพ่อลูกเล่นกันแค่สองคน 

สกนธีก้มลงถามลูกสาว  “หนูอยากให้แม่ไปเล่นกับเราด้วยไหมคะน้องเพียง”  

เด็กหญิงพยักหน้าทันที  “อยากค่ะ  หนูอยากนั่งตรงกลางแม่เล่นกับหนูนะคะ” 

หญิงสาวกลอกตามองบนเมื่อได้ยินเช่นนั้น  ถ้าขืนสกนธียังเอาลูกมาอ้างทุกเรื่องเธอมีแต่ต้องยอมไปตลอดละมั้ง  อยากจะขัดใจลูกแต่เมื่อมองเห็นสีหน้าสดใสของเด็กหญิงสุพิชชาเธอก็ได้แต่เก็บคำปฏิเสธไว้ในอก

          “กรี๊ด...”  เสียงของเด็กหญิงวัยหกขวบดังไปทั่วบริเวณลำน้ำที่ไม่ได้กว้างมากเท่าใด  ทันทีที่เรือถูกปล่อยออกจากจุดเริ่มต้นเรือพุ่งตัวลงสู่ผิวน้ำด้วยความรวดเร็วตามความชันของตลิ่งเหมือนเวลาที่เราเล่นสไลเดอร์

          ในบางช่วงของเส้นทางมีหินก้อนใหญ่เรียงรายกันทำให้เรือถูกคลื่นซัดไปมา  แต่ตลอดทางก็มีเจ้าหน้าที่คอยอยู่ดูแลเป็นระยะทำให้ไม่น่ากลัว  ส่วนน้องเพียงก็ร้องกรี๊ดอย่างสนุกสนาน  เด็กน้อยส่งเสียงคุยกับแม่บ้าง เอี้ยวตัวมาคุยกับพ่อที่นั่งท้ายเรือบ้างอย่างร่าเริง

          การพายเรือล่องแก่งสิ้นสุดลงในเวลาราวหนึ่งชั่วโมง  หลังจากที่ขึ้นฝั่งถอดเสื้อชูชีพแล้ว  อิสริยาพาลูกไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปียกน้ำจนชุ่มออก  เด็กหญิงที่ยังสนุกเต็มที่พูดแจ้วๆ ทำให้หญิงสาวรู้ว่าตัวเองคิดไม่ผิดที่ตามใจลูก  เพราะเธอไม่เห็นน้องเพียงมีความสุขขนาดนี้มานานมากแล้ว