บทที่ 21 งานวันพ่อ

ต่อมาถึงวันที่สกนธีจะต้องไปร่วมงานโรงเรียนของลูกในกิจกรรมวันพ่อ  ซึ่งอิสริยาไม่ได้มาด้วยเพราะว่าเธอติดงานที่ร้านแต่หญิงสาวก็ซื้อพวงมาลัยให้ลูกเตรียมไว้สำหรับไหว้คุณพ่อแล้ว  เป็นพวงมาลัยดอกไม้สดมะลิร้อยกับดอกไม้สีเหลือง

คุณครูเชิญบรรดาคุณพ่อให้นั่งที่เก้าอี้แถวเรียงหนึ่ง  จากนั้นให้เด็กๆ เดินเป็นแถวมานั่งที่พื้นตรงหน้าคุณพ่อของแต่ละคน  เด็กหญิงสุพิชชาถือพวงมาลัยข้อมือพวงใหญ่ส่งให้สกนธีและก้มลงกราบตามที่ซ้อมไว้กับคุณครู  ชายหนุ่มรับดอกไม้มาถือไว้น้ำตาคลอนิดๆ เมื่อคิดอย่างใจหายว่าตนเองเกือบจะไม่มีโอกาสนี้แล้ว   เขารับไหว้ลูกและให้พรกลับ

“พ่อขอให้หนูมีความสุขในทุกๆ วันนะลูก  มีแต่คนรักคนเอ็นดู  พ่อสัญญาว่าต่อไปนี้พ่อจะเป็นพ่อที่ดีที่สุดของหนู” 

“หนูรักพ่อค่ะ  รักแม่ด้วย”  เด็กหญิงโผเข้ากอดและถามต่อ  “เมื่อไหร่หนูกับแม่จะได้กลับไปอยู่บ้านคะพ่อ” 

“ถ้าเราอยู่ด้วยกันสามคนมีหนู มีคุณแม่มีพ่ออีกคน  ที่ไหนก็เป็นบ้านทั้งนั้นค่ะลูก  โตขึ้นหนูจะเข้าใจนะคะ” 

วันนั้นหลังจากเสร็จพิธีทางโรงเรียนอนุญาตให้ผู้ปกครองที่มาร่วมกิจกรรม  พาบุตรหลานกลับได้เลยหรือจะอยู่ร่วมกิจกรรมกับทางโรงเรียนต่อก็ได้  เด็กหญิงเลือกอยู่ต่อเพราะอยากชมการแสดงและมีการออกร้านอาหารและของว่างมากมาย

สกนธีส่งรูปไปให้อิสริยาดูว่าเขาจะพาลูกเที่ยวงานต่อก่อนจะรับลูกกลับ  หญิงสาวกดอ่านแต่ไม่ได้ว่าอะไรนอกจากตอบมาสั้นๆ

‘ค่ะ  ดูแลลูกดีๆ อย่าให้น้องเพียงวิ่งไปไหนคลาดสายตา’ 

          ที่ร้านอิสริยาเอนหลังพิงพนักอย่างเหนื่อยล้า  วันนี้เธอคุยงานกับเซลและทีมงานที่ห้างใหญ่เกี่ยวกับงบการเงินที่เธอดูแล  มีรายละเอียดปลีกย่อยบางเรื่องที่ไม่ตรงกันจนต้องไล่หาคำตอบว่ามีตัวเลขตรงไหนที่พลาดไป  กว่าจะเจอก็บ่ายแก่แล้วหมดเวลาจะตามไปงานโรงเรียนลูกด

‘งานวันพ่อ  ให้สกนธีไปน่ะดีแล้ว  เขาควรจะได้เรียนรู้ว่าการดูแลเด็กจริงๆ สักคนนั้นเป็นอย่างไร’  เธอคิดในใจ  เธอเป็นแม่ส่วนเขาก็เป็นพ่อ  เขาควรมีส่วนช่วยเธอดูแลลูกบ้างก็คงไม่ผิดอะไร 

เธอบอกตัวเองว่าให้พยายามไว้ใจว่าเขาคงจะเป็นพ่อที่ดีได้จริงๆ ตามที่ตั้งใจไว้  เพราะถ้าเขาพลาดอีกและเกิดอะไรขึ้นกับลูก เธอจะไม่มีวันให้อภัยเขาได้อีกแน่นอน

          “อ้าวไอ้เก่ง  มึงมางานวันพ่อด้วยเหรอ”  อำพลเพื่อนเก่าสมัยเรียนเดินมาตบบ่าสกนธีที่กำลังยืนมองลูกสาวเกาะขอบเวทีประกวดร้องเพลงในงานกิจกรรมโรงเรียน

          “ไอ้นี่ถามแปลก  กูมีลูกกูก็ต้องมาไหมวะ”  สกนธีตอบอารมณ์ชื่นมื่นของวันนี้เริ่มแกว่ง  เขาสังหรณ์ใจว่าวันนี้ของเขาเริ่มไม่สงบสุขเสียแล้วแน่ๆ

          “ก็กูไม่เคยเห็นมึงนี่หว่า”  อำพลตอบด้วยสีหน้าระรื่นผิดกับอีกคนที่กำลังเริ่มเซ็ง 

          “ไอ้อ่ำครับ  ลูกเมิงเรียนชั้นไหน”  สกนธีถามกลับ

“เตรียมอนุบาล มึงถามทำไม”  อำพลตอบพาซื่อ  ถึงขนาดนั้นเขาก็ยังไม่เข้าใจความหมายของสกนธี

“ก็ลูกมึงเพิ่งเข้าเรียนปีแรก  มึงไม่เคยเห็นกูในงานวันพ่อก็ถูกแล้วไหม  กูเองก็ไม่เคยเห็นมึงเหมือนกัน” 

“ออ  เออใช่  กูลืมโทษทีๆ”  อำพลหัวเราะร่วนตามประสาคนอารมณ์ดี  แต่จู่ๆ เขาก็หันมองซ้ายขวาก่อนจะกระซิบด้วยสีหน้าจริงจัง

          “กูได้ข่าวว่าเมียมึงขอเลิกกับมึงใช่ไหม  วันนี้มึงถึงมาคนเดียว ยังไงกูก็เสียใจด้วยนะโว้ย  รักกันมาตั้งนานตั้งแต่เรียน” 

ในบางขณะอำพลอาจจะจัดอยู่ในประเภทคนปากเสียอยู่บ้าง  แต่เขาเองก็ไม่เคยคิดจะแช่งให้ใครเลิกกัน  โดยเฉพาะอย่างยิ่งหากมีลูกด้วยกันแล้ว ไม่มีใครอยากให้ลูกมีครอบครัวที่พ่อไปทาง แม่ไปทาง

สกนธีหูกระดิกเมื่อได้ยินที่เพื่อนพูดชัดๆ  “เดี๋ยวนะ มึงพูดบ้าอะไรนี่  อยู่ดีๆ จะมาแช่งครอบครัวกูทำไม” 

‘ไอ้ปากอัปลักษณ์  ไอ้คนปากไม่มงคล ไอ้คนปากไม่มีหูรูด  ผีเจาะปากมาพูดตั้งแต่เด็ก  จนถึงตอนนี้ผีมันก็ยังไม่ยอมออกไปไหนอีกเหรอวะ’  ชายหนุ่มคิดในใจอย่างโมโหว่าเซนส์ตัวเองแม่นจริงๆ ว่าวันนี้น่าจะมีอะไรให้หงุดหงิดใจ

 “อ้าว  ก็เพื่อนในรุ่นเราเขาปิดกันให้แซ่ดว่ามึงถูกเมียทิ้งไง”     อำพลพูดถึงกลุ่มไลน์เพื่อนสมัยมหาวิทยาลัย  ที่แม้เจ้าตัวจะไม่ได้เข้าไปสนทนาหรือติดตามอะไรแต่ข่าวของสกนธีไม่เคยเงียบหรือจางหายไปนานในกลุ่มนั้น

“ห่า พวกมึงนี่มีชีวิตอยู่ได้เพราะการนินทาชาวบ้านหรือเปล่าวะ”  ตัวเขาเองก็แทบไม่ได้เข้าไปดูในกลุ่มนั้นเลย ว่ามีข่าวอะไรพาดพิงถึงตนหรือไม่  ด้วยมองว่ามีแต่เรื่องไร้สาระ หากใครมีธุระเร่งด่วนก็คงโทรหาเขาเอง

“เฮ้ย...  กูก็ไม่รู้ว่ะว่าต้นตอข่าวมาจากไหน  แต่ยังไงเดี๋ยวกูเข้าไปแก้ข่าวให้  โอ๋เอ๋... อย่าเพิ่งโมโหนะเพื่อน  ใจเย็นๆ  ยังไงวันนี้กูไปก่อนนะ ลูกกูมาแล้ว” 

อำพลรีบขอตัวเมื่อลูกของตัวเองได้ขนมที่ซื้อแล้วและกำลังมองหาบิดา  เขาจึงถือโอกาสชิ่งออกไปทันที

“พ่อขา หนูอยากไปเรียนร้องเพลง”  เด็กหญิงดูการประกวดร้องเพลงบนเวทีจนจบ  จนอยากลองทำแบบนั้นบ้าง

“แล้วที่ว่าจะเรียนบัลเลต์ละคะลูก”  เขาถาม 

เด็กหญิงทำท่าคิดหนัก  ทำอย่างไรดี  อูคูเลเล่ก็ไม่อยากเลิก  บัลเลต์ก็อยากเรียน แต่ร้องเพลงก็อยากเรียนด้วยอีก

“เลือกได้อย่างเดียวค่ะลูก  จะเรียนบัลเลต์หรือร้องเพลง  เพราะวันอื่นๆ คุณแม่อยากให้หนูไปกวดวิชาบ้าง” 

สุพิชชาทำสีหน้าคิดไม่ตก  เธอดูจริงจังมากจนคนเป็นพ่อรู้สึกเอ็นดู  แต่ก็ไม่เสนอความคิดของตนเองไปแทรกแซงกระบวนการคิดของเด็กน้อย  นี่คือโจทย์ที่เขามองว่าลูกควรได้ตัดสินใจเองก่อนในเบื้องต้น

“หนูคิดไม่ออกค่ะ”  เธอบอกตามตรง

“งั้นเดี๋ยวค่อยคิดก็ได้ค่ะลูก  วันนี้เราจะกลับกันหรือยังคะ  ไปกินอะไรก่อนเข้าบ้านไหม  วันนี้พ่อว่างทั้งวันเลยค่ะ”  เขาถามต่อ  เด็กหญิงพยักหน้า 

“กลับค่ะพ่อ  หนูคิดถึงแม่แล้วอยากไปกินไอติมด้วย”   

 อีกสองชั่วโมงต่อมาพ่อลูกจึงพากันเข้าบ้าน  สกนธีเปิดประตูชั้นสองเห็นอิสริยาหลับบนโซฟาจึงหันไปบอกลูกให้เงียบ 

“แม่หลับค่ะลูก  แม่คงทำงานเหนื่อยหนูเงียบๆ นะคะ” 

สกนธีดูแลให้ลูกอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างเงียบกริบ  จนกระทั่งฟ้าเริ่มมืดเขาจึงเดินไปปลุกอิสริยาให้รู้สึกตัวตื่น

“เอ๋  เอ๋ครับไม่สบายหรือเปล่า” 

เธอลืมตาช้าๆ  ขนตายาวงอนกะพริบถี่ๆ พยายามทวนความจำแต่ยังนึกอะไรไม่ออก  หญิงสาวงุนงงว่าเธออยู่ที่ไหนก่อนจะนึกได้ว่าตนเองทำงานเสร็จแล้วขึ้นมานั่งพักกะว่าจะนอนเล่นพักสายตาสักครู่แต่กลับหลับจริง

“เปล่าค่ะ เหนื่อยเลยเผลอหลับ  ลูกล่ะ” 

“ลูกอาบน้ำแล้ว  กำลังกินข้าวเย็นน่ะ  เอ๋จะกินเลยไหมเดี๋ยวพี่อุ่นกับข้าวให้” 

เขาเองก็ยังไม่ได้รับประทานเพราะจะดูแลลูกให้เรียบร้อยก่อน  อีกใจนึงก็เป็นห่วงอิสริยาด้วยว่าจะป่วยหนักหรือไม่ เพราะเธอนอนหลับยาวแบบที่ไม่เคยเป็น

“ค่ะกินเลยก็ได้  ขอไปล้างหน้าแป๊บนะคะ”