บทที่ 24 พาเที่ยว

สกนธีออกมาจากห้องน้ำพอดีกับสองแม่ลูก  เขาเองก็ต้องเปลี่ยนชุดเปียกๆ ออกเหมือนกัน 

          “หิวไหมพี่ว่าเราไปแวะคาเฟหาอะไรกินก่อนไหมเอ๋  เผื่อลูกจะหิวขนมด้วย”  ใส่ใจลูกแล้วเขาเองก็ไม่ลืมแม่ของลูก  ไม่อยากให้เธอคิดว่าเขาสนใจแต่ลูกอย่างเดียว

          “ก็ดีค่ะ  อยากพักขาบ้าง”  ยอมรับเลยว่าการนั่งท่าเดิมในเรือหนึ่งชั่วโมงทำให้เธอเมื่อยขามากพอกับยืนขายของนานๆ ได้เลย 

          ยี่สิบนาทีต่อมาพวกเขาก็มาถึงคาเฟที่อยู่ห่างจากที่นั่นประมาณสิบกิโลเมตร  ซึ่งเป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่อยู่ในเครือเดียวกันโดยที่ถ้าเป็นลูกค้าเรือคายัคจะได้สิทธิ์ซื้อเครื่องดื่มในราคาพิเศษ  และนอกจากนั้นก็ไม่ต้องเสียค่าเข้าชมทุ่งดอกไม้อีกด้วย

          “ดอกไม้สีชมพูสวยจังค่ะแม่”  เด็กหญิงมองไปนอกหน้าต่าง  ไกลออกไปเห็นต้นไม้ใหญ่มีดอกสีชมพูบานร่วงเต็มพื้น

“ดอกชมพูพันธุ์ทิพย์ลูก  เดี๋ยวเรากินเสร็จไปถ่ายรูปกันก็ได้” 

“ดอกชมพูสวยจัง  อยากมีที่บ้านบ้างจังค่ะ” 

“ที่บ้านเราปลูกได้ลูก  แต่ห่างตัวบ้านหน่อยเพราะรากเขาไปไกล”  สกนธีรู้ดีว่าต้นไม้ใหญ่แบบนี้ควรปลูกให้ห่างจากตัวบ้านระยะห่างอย่างน้อยสี่เมตร  ป้องกันรากชอนไชทำให้บ้านเสียหาย

น้องเพียงยิ้มกว้าง  “คุณพ่อน่ารักจังค่ะ” 

ตอนนี้ความรู้สึกของเด็กหญิงที่มีต่อบิดากลายเป็นความสนิทใจดังเดิม  เธอรู้สึกชื่นชอบคนเป็นพ่อมากขึ้นเพราะเขาเอาใจใส่เธอและคอยเอาอกเอาใจจนความกลัวในระยะแรกหายไปจนหมด

แต่นั่นก็คือปกติของเด็ก  โลกของเด็กยังเต็มไปด้วยความสนุกและไม่ซับซ้อน  คิดอะไรแสดงแบบนั้นซึ่งต่างจากโลกของผู้ใหญ่  ความผิดของสกนธีอาจจะไม่ได้ถึงขั้นเลวร้ายหากเทียบกับหลายๆ บ้าน  แต่ตัวเขาในอดีตก็ห่างไกลจากคำว่า ‘สามีที่ดี’ อยู่มากโขเช่นกัน

  “อ้าวไอ้เก่ง  มาเที่ยวเหรอวะ”  ชานนท์และญาณินภรรยาที่เลือกมาเที่ยวคาเฟใกล้กรุงเทพฯ  และมาร้านเดียวกันแบบบังเอิญตรงมาทักเพื่อนที่โต๊ะของสกนธี

ชายหนุ่มหันไปมองแล้วรีบเชิญให้อีกฝ่ายนั่ง

“อ้าวมึงจะมาราชรีทำไมไม่บอกกู  สวัสดีครับน้องนินได้โต๊ะยังนั่งด้วยกันก็ได้”  เขาทักทายญาณินและขยับตัวย้ายฝั่งมานั่งโซฟาตัวเดียวกับอิสริยา  ช่วงใกล้เที่ยงแบบนี้คาเฟมีลูกค้าค่อนข้างแน่น

“สวัสดีค่ะพี่เก่ง พี่เอ๋  นินกับนนท์เพิ่งมายังไม่มีที่นั่งเลยค่ะ  รบกวนด้วยนะคะ” 

“เชิญเลยค่ะ  นั่งหลายๆ คนก็สนุกดี  น้องเพียงสวัสดีอานนท์กับอานินสิลูก  อานนท์เป็นเพื่อนคุณพ่อส่วนอานินเป็นแฟนอานนท์จ้ะ”  พอมารดาพูดจบเด็กหญิงก็ยกมือขึ้นไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองคนอย่างชดช้อย  ทำเอาญาณินยิ้มแก้มปริ 

“สวัสดีค่ะอานิน อานนท์” 

“สวัสดีค่ะน้องเพียง  น่ารักมากๆ เลย วันนี้หนูมาเที่ยวกับคุณพ่อคุณแม่เหรอคะ” 

“ค่ะ  วันนี้พ่อพาไปพายเรือล่องแก่งมาค่ะ  สนุกม้ากมาก”  เธอลากเสียงเป็นการยืนยันว่าสนุกจริงแบบที่พูด

“โห... น่าไปมากเลยค่ะ  ล่องแก่งที่.... ใช่ไหมคะ ที่อยู่ติดคาเฟ”  ญาณินเอ่ยชื่อสถานที่หนึ่งออกมา  อิสริยาพยักหน้าตอบแทน

“ใช่ค่ะ  น้องนินคลอดแล้วก็ไปสิคะ พี่ว่าสนุกดี  เจ้าหน้าที่ดูแลก็เยอะดีค่ะ”  เพราะว่าตอนนี้ญาณินกำลังตั้งครรภ์อ่อนๆ  จึงจำเป็นต้องงดกิจกรรมที่อาจจะกระทบกระเทือนเด็กในท้อง  อิสริยาจึงแนะนำให้เป็นช่วงหลังคลอดน่าจะเหมาะกว่า

“เจอพี่เอ๋ก็ดีเลยค่ะ  กำลังคิดว่าถ้านินมีอะไรอยากปรึกษาปัญหาแม่ๆ ลูกๆ นินโทรหาได้ไหมคะ  เพื่อนนินไม่มีใครเคยท้องสักคนเลยค่ะ”   

อิสริยายิ้มกว้าง  “ได้สิคะ  แต่พี่คลอดน้องเพียงมาหลายปีแล้วนะ  ตอนนี้เรื่องการแพทย์อาจจะมีอะไรที่ก้าวหน้ากว่าเดิม  แต่ถ้าเป็นเรื่องการดูแลตัวเองหรือคลอดแล้วมีปัญหาเรื่องการเลี้ยงน้องถามพี่ได้เลยค่ะ” 

“ขอบคุณค่ะพี่เอ๋  เสียดายจังค่ะเราน่าจะมีน้องพร้อมกันเนอะ  เวลาไปฝากท้อง ไปหาหมอจะได้มีเพื่อนไป” 

อิสริยาทำสีหน้าเหมือนกินยาขม  ก่อนจะปฏิเสธ  “พี่ไม่เคยคิดว่าจะมีน้องให้น้องเพียงเลยค่ะ  ยิ่งตอนนี้คงยิ่งไม่เหมาะ” 

เธอไม่ได้พูดต่อว่าอะไรที่ไม่เหมาะ  และทุกคนบนโต๊ะก็ไม่ได้แย้งเธอ  นอกจาก...

“แต่หนูอยากมีน้องค่ะแม่  หนูอยากเป็นพี่”  น้องเพียงโพล่งขึ้นมา

“เอ่อ...”  คนเป็นแม่ถึงกับไปไม่เป็น  สกนธีหัวเราะเมื่อได้ยินคำพูดของลูก  ลูกรัก...

“ถึงเวลาก็มีเองแหละค่ะลูก  รอคุณแม่ไม่เครียดก่อนนะคะ” 

“แต่แม่เครียดทุกวันค่ะ  หนูเห็นแม่ทำหน้าแบบนี้”  เด็กหญิงทำสีหน้าขึงขังแล้วพูดต่อ   “ทุกวันเลย” 

อิสริยาหน้าเหวอ  เธอไม่คิดว่าเด็กอนุบาลจะจับความรู้สึกและอารมณ์ของผู้ใหญ่ได้ถึงขนาดนี้  ที่ผ่านมาเธอคิดมาตลอดว่าตนเองไม่ได้ทำให้ลูกรู้สึกว่าตนเองเครียดแต่จริงๆ แล้วมันไม่ใช่เลย 

“เปล่าหรอกค่ะลูก  พ่อเอง พ่อไม่ดีพ่อทำให้แม่เครียด  ตอนนี้พ่อก็ช่วยแม่ดูแลหนูแล้วไงคะ”  สกนธีเอื้อมมือไปคว้าร่างเล็กของลูกมากอด  เด็กหญิงดิ้นยุกยิกไปมาก่อนจะนั่งบนตักพ่อดีๆ

“พ่อดื้อเหรอคะ” 

“เมื่อก่อนพ่อดื้อค่ะ  ตอนนี้พ่อเป็นคนดีแล้ว” 

เสียงพ่อลูกถามตอบทำให้อิสริยาคร้านจะฟังต่อ  เธอหันมาคุยกับญาณินแทนเรื่องพัฒนาการของทารกในครรภ์ในแต่ละช่วง

ช่วงบ่ายญาณินและชานนท์เปลี่ยนแผนมาร่วมทริปไปกับครอบครัวของสกนธีด้วย  สาวๆ เห็นตรงกันว่ากิจกรรมการขับรถวิบาก หรือรถบักกี้ซึ่งตามโปรแกรมเป็นการขับรถลุยป่าใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วโมงนั้น  จะปล่อยให้เด็กหญิงสุพิชชาไปกับพ่อและเพื่อนพ่อ  ส่วนสองสาวจะนั่งรอที่ร้านขนมที่เปิดให้บริการในฟาร์มแทน 

รถบักกี้เป็นรถขับเคลื่อนสี่ล้อมีขนาดใหญ่และปลอดภัยมากกว่ารถ ATV ซึ่งจัดอยู่ในกลุ่มรถประเภทเดียว  มีทั้งแบบสองที่นั่งและสี่ที่นั่ง  เป็นอีกหนึ่งกิจกรรมที่ตามสถานที่ท่องเที่ยวหรือฟาร์มต่างๆ จัดให้มี  ซึ่งกำลังเป็นที่นิยมเพราะตอบโจทย์ได้สำหรับทั้งนักท่องเที่ยวสายลุยแบบแอดเวนเจอร์  หรือสายที่อยากขับรถชมวิว  ชมความงามตามธรรมชาติไปเรื่อยๆ ปัจจุบันในประเทศไทยมีให้เลือกใช้บริการได้หลายที่ 

“หนูแน่ใจนะลูกว่าอยากไปกับพ่อ”  อิสริยาถามย้ำก่อนจะส่งลูกสาวขึ้นรถบักกี้ 

“ค่ะแม่  หนูชอบนั่งรถ  แม่รอตรงนี้นะคะอย่าไปไหนนะ”   เด็กหญิงปีนขึ้นรถแต่ยังไม่วายย้ำกับมารดา