RASCAL MAFIA ::: EP.7

เลิกเรียน..

ฉันเดินงงๆ มาที่ตึก IST เป็นครั้งที่ 2 ในชีวิตมหาลัยหลังจากเรียนที่นี่มาได้ 3 ปีและไม่คิดจะมาเหยียบมันเพราะไม่ได้มีธุระสำคัญอะไร แต่ก็อย่างที่รู้กันไง วันนี้ฉันมีนัดกับเลโอ Nightshade เลยมาๆให้มันจบๆไป หมอนั่นจะได้ไม่ต้องมาวุ่นวายอีก น่ารำคาญแค่ไหนถามใจ -.-

MONÉ : อยู่หน้าตึกละ 

ฉันไลน์ไปหาเลโอก่อนพอเดินมาหยุดอยู่หน้าตึก เพราะเดี๋ยวถ้าขึ้นไปห้อง Nightshade อะไรนั่นก็เงียบกริบแบบครั้งที่แล้วอีก แล้วเลโอก็ตอบกลับมาทันที

Line~ Line~

LEO : ครับเจ๊ แป๊บนะ

LEO : ผมติดประชุมด่วนที่ห้องชมรมวารสาร

MONÉ : เรื่องเยอะ

LEO : ส่งสติ๊กเกอร์รูปหมาทำหน้าอ้อน

MONÉ : ชักช้า

LEO : ใจเย็นนะครับ นอนรอเลยก็ได้

LEO : ส่งสติ๊กเกอร์รูปหมาทำตาปิ๊งๆ

เหอะ! ฉันอ่านไลน์แล้วนึกเซ็งขึ้นมา มีประชุมทำไมไม่ยกเลิกนัดกับฉันตั้งแต่แรกเล่า แต่เด็กคือเด็กนั่นแหละ หมอนี่นี่มันวุ่นวายชะมัดเลย! สุดท้ายฉันก็เดินตรงไปที่ห้อง Nightshade เงียบๆอีกตามเคย เพราะไหนๆก็มาแล้ว รอคุยให้จบๆ ไปเลยดีกว่า

แกร๊กกก แอ๊ดดดด~

แต่พอเปิดประตูห้อง Nightshade เข้ามา จากที่คิดว่าห้องนี้จะเงียบๆ เพราะนี่มัน 5 โมงกว่าแล้ว ในห้องกลับมีผู้ชาย 3 คนนั่งอยู่และกำลังมองมา

คนแรก...คือไอ้บ้าหน้านิ่งที่ทำจักรยานฉันพังอ่ะ เห็นหน้าแล้วอยากเข้าไปอัดให้น่วมสักทีสองทีจัง -.- ส่วนอีกสองคนก็คงเป็นเพื่อนๆ กันล่ะมั้ง แต่ถึงจะจ้องกันขนาดนั้นก็ยังไม่มีใครพูดอะไรออกมาสักคำ

ฟุ้บบบ~

“เลโอให้มารอ”

ฉันเป็นฝ่ายพูดออกไปแบบไม่ใส่ใจอะไรเท่าไหร่หลังจากทิ้งตัวลงบนโซฟาตรงข้ามกับผู้ชายสองคนที่นั่งอยู่และเยื้องกับเตโชที่นั่งตรงโซฟาเดี่ยวหัวโต๊ะ แล้วผู้ชายท่าทางกะล่อนนิดๆ คนหนึ่งก็พูดขึ้นมา

“โหดเว้ยเด็กไอ้เลโอ”

“มาคุยงานก็พอ”

ได้ยินแบบนั้นฉันเลยสวนกลับไป แล้วหมอนั่นที่ดูจากแถบเสื้อแล้วยังเป็นรุ่นน้องฉันอีกก็พยักหน้าออกมาอย่างกวนๆ

“อ่อ..ครับ”

“มันบอกมั้ยว่าจะมาเมื่อไหร่?”

ผู้ชายตัวสูงผิวขาวอีกคนเงยหน้าขึ้นมาถามฉันเสียงเรียบ คนนี้ฉันเคยเห็นนะ เพราะหน้าหมอนี่ขึ้นหราอยู่บนเว็บมหาลัยอ่ะ แต่ชื่อไรนะ.. รันเวย์ Nightshade ป้ะ? น่าจะอะไรทำนองนั้นอ่ะ

“หึ บอกแค่ให้นอนรอ” ฉันตอบกลับไปแล้วนั่งนิ่งๆ ไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่ไอ้รุ่นน้องกะล่อนคนนั้นก็ถามซักไซ้ขึ้นมาใหม่

“แล้ว..ไปรู้จักไอ้เลโอมันยังไง?”

“แปล Text ของหมอนั่น”

ฉันพูดพร้อมกับส่งสายตาไปทางเตโชที่กำลังนั่งอ่าน Text ที่ฉันแปลอยู่พอดี เลยไม่ต้องอธิบายอะไรต่อให้มากความ แล้วคนที่ถามก็พยักหน้ามองไปทางเตโชนิดหน่อยก่อนจะหันกลับมามองฉันอีกที

“อย่างมึงยังต้องแปลอีก?”

ผู้ชายที่น่าจะชื่อรันเวย์มั้งนะ..ถ้าจำไม่ผิด หันไปถามเตโชที่นั่งเงียบๆ อยู่อย่างสงสัย แล้วไอ้บ้านั่นก็เหลือบตามามองฉันนิดหน่อยก่อนจะหันไปตอบด้วยสายตากวนๆ ทั้งที่หน้ายังนิ่งอยู่เหมือนเดิม

“Eng ไม่แข็งแรง”

เอิ่ม คำพูดก็ธรรมดานะ แต่ทำไมรู้สึกเหมือนหมอนั่นทำเสียงเสแสร้งแปลกๆ หรือฉันคิดมากไปเองฟะ -.-

“เลอะเทอะ”

พอเตโชตอบออกมาแบบนั้น รันเวย์ก็พูดแล้วทำท่าส่ายหัวออกมาแบบขำๆ ฉันมองท่าทางนั่นแว๊บเดียวก็รู้เลยว่าจริงๆ หมอนี่ก็แปลเองได้เหมือนกัน แล้วเลโอมันจะมาจ้างฉันแปลเพื่อ?!

พรึ่บ!

“ไหนเอามาดูดิ๊ แล้วชื่อไรเจ๊อ่ะ”

อยู่ๆ ไอ้รุ่นน้องกะล่อนคนเดิมที่ดูจากพฤติกรรมแล้วน่าจะเป็นสมาชิก Nightshade เหมือนกันก็พูดขึ้นมาแล้วดึง Text ในมือเตโชไปดู แต่เดี๋ยวสิ.. เจ๊อีกละ เรียกเหมือนไอ้เลโอเด็กน้อยนั่นไม่มีผิด -.-

“เจ๊ไร เป็นญาติกันไง๊?!”

พรึ่บบบ

ฉันถามออกไปจังหวะเดียวกับที่เตโชดึง Text ในมือหมอนั่นคืนไป แล้วเปิดอ่านมันต่ออย่างไม่พูดอะไร แล้วไอ้รุ่นน้องนั่นก็ส่ายหัวออกมาเบาๆ ก่อนจะส่งยิ้มแบบมีเลศนัยกลับมาให้

“ป่าว ก็ห้าวดี ..ชอบ”

“ของขาด?”

จิ๊~

พอฉันสวนกลับไปแบบนั้น คนตรงหน้าก็ส่งจิ๊จ๊ะในลำคอด้วยสีหน้าพอใจ ก็ไม่ใช่ผู้หญิงใสซื่อไง..บอกไปละ แล้วก็ไม่ได้หวั่นไหวกับไอ้คำพูดหวานๆ พวกนั้นด้วย ไร้สาระ

“เจ๊แม่งโดนใจฉิบหาย”

หมอนั่นพูดและมองมาที่ฉันอย่างพอใจมากเป็นพิเศษอีกที.. ไอ้แต่แววตาที่ดูเหมือนไม่มีอะไรนั่นแหละตัวดี เพราะมันดูจ้องเข้ามาแบบมีนัยยะบางอย่าง..ที่ถ้าให้เดาก็คงไม่พ้นเรื่องที่ Nightshade ชอบหมกมุ่นกับมันน่ะสิ ...เซ็กส์! ผู้หญิง!

ผลัวะ!

“น้อยๆ หน่อยไอ้สัส เขามาคุยงาน”

แล้วฝ่ามือของรันเวย์คนที่ดูจะเป็นสุภาพบุรุษสุดละมั้งในห้องนี้ก็กระทบเข้าที่หัวไอ้รุ่นน้องนั่นทันที ก่อนที่หมอนี่จะส่งเสียงดุออกมาซึ่งฉันก็มองภาพตรงหน้าเฉยๆ ไม่ได้ยินดียินร้ายอะไร แต่ไอ้รุ่นน้องกะล่อนที่น่าจะเป็นสมาชิกแก๊งค์เทพเจ้าคนนี้ชื่ออะไรนะ? มันมีหมอนี่กับอีกคนหนึ่งอ่ะที่ฉันนึกชื่อไม่ออก

“โห่เฮีย แล้วเจ๊แปลดีป้ะ เผื่อกูใช้บริการบ้าง?”

รุ่นน้องคนเดิมเอ่ยปากบ่นอุบอิบใส่รันเวย์ ก่อนจะทำตาเยิ้มแบบโคตรจะไม่เก็บอาการใส่ฉัน พร้อมกับหันไปถามเตโชที่นั่งเงียบกริบอยู่สักพัก

“...งั้นๆ” แล้วหมอนั่นก็ตอบกลับมาด้วยสีหน้ากวนๆ แถมยังแสยะยิ้มมุมปากเหมือนตั้งใจยั่วโมโหกัน ฉันเลยหลุดปากสวนกลับไปทันควัน

“กวนตี....”

“โว้ววว เจ๊ไม่อยากพูดแบบนั้นหรอก”

ฉันยังพูดไม่ทันจบคำ ไอ้รุ่นน้องนั่นก็รีบยกมือห้ามขึ้นมาด้วยท่าทางกวนๆ พอกัน เหมือนกำลังเตือนฉันให้ระวังคำพูดตัวเองอยู่ยังไงอย่างงั้น ส่วนรันเวย์ก็หันมองไปอีกทางแล้วกระตุกยิ้มมุมปากออกมาบ้าง

จิ๊! Nightshade นี่มันกวนตี... เหมือนกันทุกคนเลยมั้ง!

“ต้องกลัว?”

ฉันเลิกคิ้วถามไอ้รุ่นน้องนั่นแล้วหันไปจ้องหน้าเตโชอย่างท้าทาย แล้วรุ่นน้องตรงหน้าก็ยิ้มๆ ออกมาพร้อมกับพยักหน้าเป็นเชิงว่าฉันควรจะกลัวคนที่นั่งอยู่หัวโต๊ะนั่นสักหน่อย ซึ่งมันโคตรจะปัญญาอ่อนเลย!

“หึ...”

แล้วสิ่งที่ทำให้ฉันฟิวส์ขาดขึ้นมาจนเก็บอาการไม่อยู่ ก็คือเสียงหัวเราะในลำคอเบาๆ ของเตโชที่ดังขึ้นหลังจากนั้น ทั้งที่มือกำลังยก Text นั่นขึ้นมาอ่าน แต่ดวงตาคมเข้มของหมอนั่นกลับจ้องมาที่ฉันอย่างเย้ยหยันจนน่าหมั่นไส้!

“งั้นๆ ก็วาง!”

พอเห็นท่าทางที่มันขัดลูกตาแบบนั้นฉันเลยลุกพรวดไปคว้า Text ในมือเตโชโยนลงบนโต๊ะเสียงดัง

พรึ่บบบ ตึงงง!

เออดีไม่ต้องอ่านมันละ! เดี๋ยวเอาตังค์คืนไปเลยนะ เก่งมากทำไมไม่แปลเองวะ! แล้วทำไมอะไรที่เป็นหมอนี่นี่มันน่าหงุดหงิดชะมัดเลยฮะ ไอ้หน้าเรียบๆ ท่าทางนิ่งๆ มันกวนใจฉันไปหมดทุกอย่างเลยอ่ะ

“หึ.. วางแล้ว..ก็ว่าง”

แล้วหมอนั่นก็หัวเราะในลำคอแบบเดิมขึ้นมาอีกที ก่อนจะพูดออกมาสีหน้าเรียบและจ้องมาที่ฉันด้วยแววยิ้มเยาะเหมือนไม่สำนึกอะไรสักนิด จนฉันถึงกับกัดฟันแน่นและเลือกจะลุกขึ้นหันหลังหนีท่าทางกวนประสาทนั่น เอองั้นกลับเลยละกัน รำคาญ!

หมับ! พรึ่บบบ!

แต่พอฉันหมุนตัวกลับหลังหันก็ดันถูกเตโชคว้าแขนไว้ แล้วกระชากเข้าไปหาเขาอย่างแรงและรวดเร็วจนตั้งตัวไม่ทัน รู้ตัวอีกทีฉันก็ล้มลงมานั่งอยู่บนตักของหมอนี่ที่ก็โน้มตัวลงมากระซิบข้างหูด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน

“งั้น..มาทำอย่างอื่น”

“ไอ้... อื้ออออ”

แล้วอยู่ๆ เตโชก็ใช้มือหนาล็อคท้ายทอยฉันเอาไว้ ก่อนจะกดจูบลงมาอย่างรวดเร็วจนฉันตาเบิกโพลงและดิ้นขลุกขลักทุบอกหมอนี่ไปมาอย่างตกใจท่ามกลางเสียงโวยวายของรุ่นน้อง Nightshade คนนั้นที่นั่งอยู่ไม่ไกล

ตุ้บ! ตุ้บ! พลั่กกก!

“ไอ้เหี้ยยย คนนี้ของกู”

“หึ.. ของมันแล้ว”

ระหว่างที่มือฉันทั้งทุบทั้งผลักเตโชจนสุดแรง ก็เหลือบไปเห็นรันเวย์หลุดขำออกมาและเอื้อมมือไปปิดตาไอ้รุ่นน้องนั่นที่กำลังโวยวายอะไรกันแบบจับใจความไม่ถูก ก่อนที่รันเวย์จะฉุดกระชากลากหมอนั่นออกไปแล้วก็ไม่ยอมช่วยฉันสักนิดไง เหอะ! ไอ้พวก Nightshade! ไอ้คนแร้งน้ำใจ! อื้อออ แล้วไอ้บ้านี่จะปล่อยได้รึยัง?!

จ๊วบ.. จ๊วบ..

ตุ้บ! ตุ้บ! ตุ้บ!

“อื้อออ ไอ้อ้าอ่อยย! (ไอ้บ้าปล่อยยย!) ”

ฉันละสายตาจากสองคนนั้นมาออกแรงทุบอกเตโชอย่างแรงพอตั้งสติได้ว่ายังถูกไอ้บ้าเตโชขโมยจูบอยู่แบบนี้ ...โว้ยยย! แล้วหมอนี่มันมาจูบฉันทำไมวะเนี่ย! ไอ้บ้าเตโชปล่อยเดี๋ยวนี้นะเว้ย!

“อื้อออ” และยิ่งฉันดิ้นเตโชก็ยิ่งกดจูบลงมาอย่างแรง ก่อนจะแทรกลิ้นเข้ามาอย่างรวดเร็วจนฉันลุกลี้ลุกลนไปหมด

“อื้อออ อ่อยย! (ปล่อย!) ”

ฉันออกแรงดิ้นซ้ำๆ จนเหนื่อย แต่เตโชกลับไม่กระดุกกระดิกเลยด้วยซ้ำ เหมือนที่ฉันออกแรงทุบไปมากมายมันโคตรจะเปล่าประโยชน์เลยไง ได้ยินเสียงโอดโอยก็จริง แต่เป็นเสียงของไอ้รุ่นน้องนั่นที่แว่วมาไม่ใช่เสียงหมอนี่ไง!

“เฮียเตมึงแม่งงงงง~!!!”

“เอโอ..อ่อยยย (เตโช..ปล่อยยย) ”

ฉันเริ่มพูดออกไปเสียงอ่อนและดิ้นเบาลง เพราะหมอนี่เล่นจูบฉันนานมากและรุนแรงมากจนเริ่มหายใจไม่ออก พอเห็นฉันนิ่งไป..เตโชก็ยอมถอนจูบออกให้ แต่มืออีกข้างก็ยังล็อคเอวฉันเอาไว้ไม่ให้ลุกหนีไปไหน

“อื้อออ แฮ่กกก -////-”

พอเป็นอิสระจากจูบที่สูบวิญญาณนั่น ฉันก็สูดหายใจรับอากาศเข้าปอดทันที แล้วพอหันมาอีกทีรันเวย์กับไอ้รุ่นน้องคนนั้นก็หายไปไหนแล้วไม่รู้ดิ ฉันเลยหันไปจะฉะไอ้บ้าที่มาขโมยจูบฉันแทน แต่หมอนี่กลับมองมาด้วยสีหน้านิ่งจนอยู่ๆ ฉัน..ก็พูดอะไรไม่ออก -////-

“จะ...ปล่อยได้ยัง?!”

นี่แหละประโยคแรกที่ฉันคิดได้ -_- ฉันเอาแต่ก้มหน้าและเอื้อมมือไปจับหน้าตัวเองอย่างลืมตัว ทำไมหน้ามันร้อนๆ ฟะ?! แล้วทำไมอยู่ๆ ฉันถึงไม่กล้าสบตาหมอนี่ขึ้นมาซะได้เนี่ยฮะ

“เก่งนักก็ลุกเอง”

เตโชพูดออกมาเสียงเรียบ ได้ยินแบบนั้นฉันก็ดิ้นขลุกขลักไปมา แต่แขนหนาเป็นมัดนั่นมันรัดตัวฉันไว้แน่นจนแค่จะขยับยังทำแทบไม่ได้เลยด้วยซ้ำอ่ะ!

“ก็ปล่อยเซ่! ปล่อยนะเว้ยไอ้บ้าเตโช!!!”

ฉันพยายามออกแรงผลักแขนเตโชออกอีกครั้งจนสุดแรงแต่ก็ทำอะไรคนตรงหน้าไม่ได้เลย แถมหมอนี่ยังเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ๆ แล้วก็เอาแต่ส่งเสียงเยาะเย้ยออกมาอยู่ได้

“ลุกไม่ไหว?”

“เออดิ! แรงควายขนาดนั้น!” คราวนี้ฉันตะคอกกลับไปแบบหอบๆ ไอ้บ้าเอ๊ย แล้วจะมาล็อคไว้ทำไมวะเนี่ย!

“...หรือไม่อยากลุก?”

“ไอ้...!!!” ฉันกำลังจะด่าออกไป เตโชก็พูดสวนขึ้นมาอีก..

“พยายามไป”

แล้วหมอนี่ก็พูดออกมาก่อนจะหลุดยิ้มมุมปากนิดๆ จนฉันแปลกใจ เพราะไม่เคยเห็นสีหน้าที่ต่างออกไปจากหน้านิ่งๆ เดิมๆ สักครั้งเลยไง

“พยายามบ้าระ... อื้อออออ~”

พอฉันเอ่ยปากจะเถียงออกไป เตโชก็กดจูบลงมาอีกอย่างรีบร้อนและดูหิวกระหายจนฉันตกใจอีกครั้ง ก่อนจะดิ้นพล่านเพราะเขาเริ่มทำมันรุนแรงขึ้นเหมือนกำลังหมั่นเขี้ยวฉันเต็มที อื้อออ!!! อีกแล้วหรอวะไอ้บ้า! อย่าให้รอดไปได้นะเว้ย! จะเอาคืนอย่างสาสมเลย!!!