UNFAITHFUL ::: EP.50(END)

หลายวันต่อมา...

“อ้าววว ซาหวัดดีฮับคุณแม่ ฮ่ะๆ ~”

เฮียบีทเดินควงไม้กลองเข้ามาในห้องซ้อมดนตรีที่มีฉันกับเฮียโยนั่งอยู่ แล้วเขาก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ก่อนจะทิ้งตัวนั่งด้วยท่าทางสบายๆ

ฟุ้บ!

“ไรเฮียอย่ามาแซว อยากตายด้วยไม้กลองรึไง -////-”

พรึ่บบบ!

ฉันเอื้อมมือไปคว้าไม้กลองจากมือเขาแล้วทำท่าจะฟาดเข้าให้ นี่ยังน้อยนะ ตอนฉันโทรไปบอกเฮียขำหนักกว่านี้หลายเท่าเลยเหอะ

“เป็นไง เห็นไอ้นั่นแล้วเขินเลยป้ะ น่าอิจฉาจังเว้ย >////<”

พูดจบเฮียบีทก็แกล้งเอามือปิดหน้าปิดตาทำท่าทางกวนๆ ออกมาแถมยังทำตาปริบๆ มองไปหาเฮียโยที่นั่งเงียบไม่พูดไม่จา ว่าแต่..ไอ้นั่นที่ว่านี่อะไร? เห็นแล้วทำไมต้องเขินด้วย?

ครืดดด!

“เชี่ยยย คณะคหกรรมค้นพบดาวดวงใหม่ งานดีสัส! เด็กในชมรมบอกมา”

ยังไม่ทันที่ฉันจะถามอะไรเฮียบีท อยู่ๆ เฮียเลย์ก็พรวดพราดเปิดประตูห้องซ้อมดนตรีเข้ามา แถมยังคว้ามือถือตัวเองมาวางบนโต๊ะลงตรงหน้าพวกฉัน ในหน้าจอนั้นมีรูปผู้หญิงคนหนึ่งที่ขนาดแค่มองผ่านๆ ก็ยังถือว่าละสายตาได้ยากเหมือนกัน แล้วเฮียโยก็เอ่ยปากพูดอะไรงึมงำที่ฟังแล้วฉันถึงกับหันไปทำตาขวางใส่เขาทันที

“จุ๊ๆๆ เห็นแบบนี้แล้วอยากจะฆ่าเมียเหลือเกิน”

“เฮ้ย!”

“อุ่ย..แต่ก็ทำไม่ได้เพราะรักเค้ามากกกก ^_^”

พรึ่บ!

พอเห็นหน้าฉันเฮียโยก็รีบลากเสียงแก้ตัวพัลวัน แล้วกระชับอ้อมกอดที่โอบไหล่ฉันจากข้างหลังมากอดเอวไว้ขำๆ เหอะ! น่าเชื่อตายเลยมั้ง!

“กากกกกก” แล้วเฮียบีทกับเฮียเลย์ที่ได้ฟังก็ประสานเสียงออกมาพร้อมกัน ส่วนฉันก็จิกกัดเขาไปเบาๆ เหมือนกัน

“กะล่อนนัก! น่ารำคาญ!”

พรึ่บ! หมับ!

พูดจบฉันก็ง้างไม้กลองในมือฟาดเขาเต็มแรง แต่เฮียไวกว่าก็ยื่นมือข้างที่ว่างอยู่มารับมัน ไว้แล้วทำหน้าตาสำนึกผิดแบบเชื่อถือไม่ค่อยจะได้ส่งมาให้

“โอ๋~ เฮียหยอกเล่นน้าาา ใครจะฆ่าเมียได้ลงคอล่ะครับ”

จุ๊บ! จุ๊บ! จุ๊บ! จุ๊บ!

แล้วเฮียโยก็กระหน่ำกดจูบลงมาที่ขมับของฉันยกใหญ่ หรออออ...ไม่มีพิรุธเลยนะว่ามั้ย -_-

“ไปไกลๆ เลยไป!”

ไม่รู้ทำไมตั้งแต่กลับมาคุยกันดีๆ ฉันก็หงุดหงิดมากเป็นพิเศษทุกทีเวลาที่เขาพูดถึงหรือใกล้กับผู้หญิงไหน หรืออาจจะเป็นอย่างที่เฮียพายเคยบอกก็ได้ว่าฉันแพ้ท้องแล้วหึงพร่ำเพรื่ออะไรทำนองนั้นล่ะมั้ง

“โอ๊ะ เชื่องเป็นหมาเลยฮะ วาโย Nightshade กลัวเมียงั้นสินะ ฮ่ะๆๆ”

เฮียเลย์มองมาที่เราแล้วส่ายหัวไปมาอย่างขำๆ แล้วอยู่ๆ เฮียโยก็ทำหน้าสลดพร้อมกับเลื่อนมือขึ้นไปคลายเนคไทที่ปกเสื้อเชิ้ต ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ และส่งเสียงอ่อนตอบกลับไป

“เหี้ย นั่งตรงนี้แม่งรู้สึกไม่ค่อยดีเลยว่ะ”

“เป็นห่าไรอ่ะ โดนรังสีอำมหิตเมียเข้าไป หน้าซีดเลยไง o_O?”

เฮียบีทเลิกคิ้วถามพอเห็นท่าทางไม่ค่อยสู้ดีของเขา ทั้งฉันและเฮียเลย์ก็เลยหันไป หืม..เมื่อกี๊ยังซ่าอยู่เลยไม่ใช่ไง -.-? แล้วพอเห็นพวกเรามองไปด้วยท่าทางสนใจ สุดท้ายเฮียโยก็กระตุกยิ้มมุมปากเบาๆ และพูดออกมา

“เปล่า ที่รู้สึกไม่ค่อยดีเพราะความรู้สึกดีๆ กูให้คนนี้ไปหมดละ”

พูดจบเขาก็ชี้มาที่ฉัน แถมยังทำหน้าทะเล้นออดอ้อนขั้นสุดออกมา จ้า..จะไม่ฟินเพราะเล่นหูเล่นตาเกินเรื่องนี่แหละ แต่ที่จริงก็แอบเขินอยู่ -////-

“ฮิ้ววว~ โอ้โหวว~ ฟังแล้วเขินจังเลย มุกเพื่อนดีมากเลย อะแฮ่ม.. มึงห่างๆ จากเฮียเวย์มั่งนะช่วงนี้อ่ะ เสี่ยวฉิบหาย =_=”

แปะๆๆๆ

เฮียเลย์ปรบมือแบบประชดประชันขั้นสุด แล้วโน้มตัวไปกระซิบกระซาบกับเฮียโย แต่เขาก็ไม่ได้มีทีท่าจะสำนึกอะไรสักนิด มิหนำซ้ำยังทำตาปิ๊งๆ ส่งมาให้ฉันอยู่ได้

“แหวะ เลี่ยน -////-”

“จ๋าที่รัก แพ้ท้องหรอจ๊ะ มา..เฮียกอดให้ความอบอุ่นนะ”

พรึ่บ!

พอฉันเบะปากใส่ เฮียโยก็ยิ่งกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นจนน่าอึดอัด นี่เขาแทบจะยกตัวฉันขึ้นไปนั่งบนตักอยู่ละ ถ้าไม่ติดว่าฉันใส่กระโปรงนักศึกษาอยู่เนี่ย -_-

“จ้ะไอ้เฮีย กูขอแช่งให้เมียถีบมึงนะ หมั่นไส้!”

เฮียบีทบ่นๆ ไปตามประสา แต่จะว่าไปวันนี้เฮียโยก็น่าหมั่นไส้มากจริงๆ นั่นแหละนะ คึกบ้าคึกบอ ผิดวิสัยเอามากๆ

“แล้วนี่หลานเฮียกี่ขวบแล้วอ่ะโรส ^_^” เฮียเลย์ถามฉันด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตรอย่างทุกที แต่เฮียโยก็ชิงตอบไปอีก

“เสือกไรด้วยอ่ะ”

“มึงอ่ะเสือก โรส ขอจับท้อ...”

“ไม่ให้! จะจับทุกคนเลยมั้งไอ้ห่า ไม่ทำเองอ่ะมีเมียละหนิ”

เฮียเลย์ยังพูดไม่ทันจบแต่เขาก็ขยับตัวและเลื่อนมือมาหาฉันช้าๆแล้วล่ะ อ๋อ..เฮียจะพูดว่าขอจับท้องใช่ป่ะ แล้วนี่เขาขอจับทุกคนเลยจริงอ่ะ

“อ้าววว เพื่อนเลย์~”

พอเฮียโยหลุดปากเรื่องเมียเฮียเลย์ออกมา เฮียบีทก็หูผึ่งขึ้นมาเลยล่ะ เล่นเอาเฮียเลย์แก้สถานการณ์แทบไม่ทัน

“อารายยย ป่ะกูพาไปส่องสาว ยังไม่มีเมียใช่มั้ยไปเร๊ววว~”

“เปลี่ยนเรื่องเก่ง”

เฮียโยยังลอยหน้าลอยตาส่งเสียงยียวนออกไปทั้งที่เฮียเลย์เคยขอเราเอาไว้ว่าไม่ให้พูดถึงความสัมพันธ์ของเขากับรุ่นพี่เฟรย่าเพราะมีเหตุผลจำเป็นบางอย่าง

“จุ๊ๆ อย่าห้าวมากมันจะลำบากเพื่อน ลุกสิไอ้เสือ ชักช้าจังนะมึงเนี่ย”

เฮียเลย์ชี้หน้าเฮียโยแล้วพรวดพราดลากเฮียบีทออกไป เฮียบีทก็งงๆ แต่ลุกเดินตามไปอย่างว่าง่าย

“อะไรของมึง เด็ดขนาดนั้นเลยหรอวะ”

“เออน่า เชื่อกูนี่”

ตึงงง!

“เอาล่ะ..เหลือแค่เราละ จะทำไรกันดี” ทันทีที่ประตูห้องซ้อมดนตรีปิดลง เฮียโยก็หันขวับมาหาฉันด้วยสีหน้ามีเลศนัยทันที

“ทำไรกับผีดิ เลิกทะลึ่งสักทีได้มั้ยเนี่ย >_<”

ถึงมันเป็นเรื่องธรรมดาของคนคบกันก็เหอะ แต่เวลาเอามาพูดพร่ำเพรื่อแบบนี้มันก็ทำให้เขินได้นะ >////<

“เดี๋ยว เฮียไม่ได้คิดไรเลยนะ เราอ่ะคิดมาก หึ...” เฮียโยกระตุกยิ้มมุมปากครั้งที่ร้อยล้านเห็นจะได้ ทำไมหูตาเขามันแพรวพราวขนาดนี้เนี่ยฮะ

“สาบานให้ฟ้าผ่า” ฉันยักคิ้วท้าออกไป แต่เขาก็สวนกลับมาอย่างไว

“Nope! แต่ถ้าให้เฮียผ่าเข้าไปอ่ะ Deal!”

พูดจบเฮียก็เลื่อนหน้ามาใกล้ แถมยังล็อคหน้าฉันไว้ให้เผชิญหน้ากับเขาห้ามหลบตาไปไหน แล้วแววตาทีเล่นทีจริงก็เปลี่ยนเป็นจริงจังและดูมีความหมายจนฉันใจสั่นเอาง่ายๆ ><

“วันนี้หมอนัดใช่มั้ย” เฮียโยเลื่อนมือมาจับหน้าท้องฉันเบาๆ กลายเป็นตอนนี้แขนทั้งสองข้างของเขากอดเอวฉันไว้ไปโดยปริยาย

“อื้ม”

“ไปเลยก็ได้” เขาหันมองนาฬิกาที่ผนังห้องแล้วพูดออกมา แต่ฉันก็เลือกจะส่ายหัวเพราะรู้เวลานัดดี

“ยัง เฮียมีเรียนไม่ใช่?”

“โดดได้” เฮียโยพูดไปเอามือลูบท้องฉันไป แต่ฉันก็แย้งออกไปอีก

“ไม่ได้”

“ทำไม -.-”

“อยากให้ลูกมีพ่อเรียนไม่จบรึไง” ฉันพูดออกไปอย่างที่คิด เขาก็พยักหน้าจำยอมออกมาง่ายๆ

“อืม งั้นเฮียไปส่งที่ห้อง Nightshade...”

“ไปเรียนเหอะ โรสไปเองได้” ฉันตอบกลับไป เพราะดูจากเวลาที่เหลืออีกแค่ 15 นาทีก็จะถึงเวลาที่เขาต้องเข้าเรียนแล้ว

“งั้น..เราอยากลองไปเรียนกับเฮียมั้ย?”

อยู่ๆ เฮียก็เลิกคิ้วถามมา ไปเรียนคณะอัญมณีเนี่ยนะ...อืม น่าสนแฮะ ยังไม่เคยไปสักทีเลยอ่ะ

“แน่ใจ หมดโอกาสเหล่สาวนะ ทนไหวไง๊?”

ฉันแกล้งถามลองเชิงไป แล้วคำตอบที่ได้กับท่าทางที่เหมือนไม่ใส่ใจก็ทำให้ฉันอดน้อยใจไม่ได้เลย

“ไม่เห็นต้องทนอะไร ไม่มีใครรู้จักเราสักหน่อย”

“.....”

@ คณะอัญมณี

‘เฮ้ยได้เวลายัง บันไดหนีไฟเหอะว่ะ ตื่นเต้น ไม่ไหวละเนี่ย’

‘เออดิ ไม่เคยเห็นของจริงแบบครบๆ สักที ยิ่งใกล้เวลายิ่งโคตรลุ้นเลยว้อยยย’

‘ฮู่ววว รอมาเป็นปียังรอได้ อดทนไว้ๆ อ๊ากกก แต่กูก็ทนไม่ไหวล๊าววว’

‘ในนั้นมีของมึงด้วยใช่มะ อย่าเพิ่งเป็นลมนะเว้ย มือสั่นหมดละมึงอ่ะ’

พอเดินมาถึงตึกคณะอัญมณี ฉันก็เห็นกลุ่มคนจำนวนมากกำลังพูดคุยกันด้วยท่าทางที่ดูตื่นเต้น แถมยังยืนออกันรอขึ้นลิฟท์อย่างเนืองแน่นด้วย

และเพราะคนค่อนข้างเยอะ บวกกับฉันที่หยุดมองท่าทางของคนรอบข้างที่ดูกระตือรือร้นจนผิดหูผิดตา ทำให้ฉันเดินทิ้งช่วงห่างจากเฮียโยออกมาจนหันไปอีกทีเขาก็หายไปไหนแล้วไม่รู้

หมับ!

“เดินห่างขนาดนี้ ใครเหล่ใครกันแน่”

มือหนาของเฮียโยที่เดินฝ่าคนมากมายคว้าแขนฉันไว้จากข้างหลัง ใครเหล่ใครอะไรล่ะ แล้วเขาจะมาสนทำไมกัน...

“ก็พูดเองไม่ใช่ไง ไม่มีใครรู้จักโรสหนิ”

ฉันตอบออกไปอย่างน้อยใจ ไอ้เฮียปากเสีย! เขาต้องพูดคำนั้นกับตัวเองมากกว่าป่ะ ที่ก่อนหน้านี้บอกว่าไม่มีใครรู้จักฉัน แปลว่าเขาเลยจะเหล่ใครก็ได้อย่างงั้นใช่มั้ยฮะ?! แต่เฮียก็ไม่สนใจ เขาคว้าแขนฉันเดินฝ่ากลุ่มคนมากมาย ลัดคิวคนอื่นมาขึ้นลิฟท์แบบไม่แคร์อะไร แต่ก็ไม่มีใครกล้าตำหนิเขาแม้แต่คนเดียว ดีไม่ดีจะหลบทางให้ด้วย

ติ๊งงง~

แล้วลิฟท์ตัวใหญ่ก็พาเราขึ้นมาที่ชั้น 9 ที่ดูเหมือนจะเป็นชั้นที่สูงสุดที่สุดในตึกแล้ว และก็เหมือนเดิมฉันเจอเหล่านักศึกษายืนออกันเยอะมาก เรียกว่าแน่นจนน่าอึดอัดอยู่หน้าประตูบานใหญ่ที่มีคณาจารย์จากหลากหลายคณะยืนอยู่

“เอาล่ะครับเด็กๆ เก้าโมงเก้านาที ฤกษ์ดีที่เราจะตัดริบบิ้นเปิดประตูแล้วนะ แล้วก็..นี่ๆ ไม่ใช่แค่พวกคุณหรอกเชื่อเถอะ ผมเองขนาดแอบเห็นข้างในบ้างแล้วก็ยังตื่นเต้นอยู่ดีนะเนี่ย >_<!”

อาจารย์ท่านหนึ่งกล่าวขึ้นมาด้วยสีหน้าสดใส เหล่านักศึกษาที่ยืนล้อมประตูบานนี้ไว้ก็ส่งเสียงเชียร์กันใหญ่

“เปิดเลยค่ะจารย์ เปิดเลยๆๆๆ”

ฉึ่บ!

แกร๊ก แอ๊ดดด

“โหหหหห~”

ทันทีที่ริบบิ้นหน้าประตูขาดลง ประตูบานใหญ่ก็ถูกเปิดออกพร้อมกับความตระการตาของเพชรนิลจินดาด้านในและเสียงโห่จากคนรอบข้างมากมาย ตามด้วยเสียงประกาศจากทีมงานควบคุมดูแลพื้นที่

‘สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับเข้าสู่พิพิธภัณฑ์อัญมณีประจำมหาลัย ผลงานทั้งหมดในสถานที่นี้ถูกออกแบบโดยนักศึกษาคณะอัญมณีที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้และความสามารถ โดยได้รับความร่วมมือในการสนับสนุนชิ้นส่วนอัญมณีประกอบการเรียนรู้จาก AKR Jewelry…

และในบริเวณสถานที่เยี่ยมชมนี้จะมี VTR ที่เล่าถึงแรงบันดาลใจในการสังสรรค์ผลงานแต่ละชิ้น เพื่ออธิบายความยากง่ายในการออกแบบเอาไว้ ขอให้เพลิดเพลินกับการรับชมและร่วมเป็นส่วนหนึ่งในการสนับสนุนโครงการของมหาลัยค่ะ...ขอบคุณค่ะ’

แล้วเฮียโยก็จับมือฉันเดินผ่านประตูของสถานที่ที่เหล่านักศึกษาเรียกมันว่า ‘พิพิธภัณฑ์อัญมณี’ ที่ใช้พื้นที่มากมาย กินอาณาเขตชั้น 9 ของตึกทั้งชั้นเข้ามาช้าๆ ปรากฏอัญมณีดีไซน์หลากหลายที่ดูสวยงามตระการตาจนฉันเองก็ถึงกับทึ่งในภาพตรงหน้าตอนนี้เหมือนกัน

“โรสสส~”

ขวับ!

ฉันหันไปตามเสียงเรียกแล้วเจอเจ๊นิล เจด้า และเจ๊โมที่ยืนอยู่ถัดออกไปกับบรรดาเฮียๆ Nightshade และพวกเขาก็เดินตรงเข้ามา ก่อนที่เราจะเดินเกาะกลุ่มดูอัญมณีมากหน้าหลายตาที่เป็นผลงานนักศึกษาในคณะ พร้อมกับหยุดฟังแรงบันดาลใจในการสร้างสรรค์งานแต่ชิ้นขึ้นมาด้วยความชื่นชม

ผลงานทุกชิ้นตรงหน้าฉันมันดูดีจนประเมินค่าไม่เลยแฮะ ยิ่งเห็นผลงานพวกนั้น ทำให้ฉันมองย้อนกลับมาที่สร้อยข้อมือของตัวเอง แล้วหลุดยิ้มบางๆ ทั้งที่ยังแอบงอนเฮียนิดหน่อยเพราะคำพูดนั้นอยู่แบบนี้นี่แหละ

อยากรู้จัง...ตอนเขาออกแบบมัน เขามีอะไรเป็นแรงบันดาลใจนะ ถึงจะไม่มีจี้อัญมณีอย่างที่ฉันเคยตั้งคำถามไป แต่มันก็มีใบโคลเวอร์สี่แฉกที่ฝากความหมายมากมายเอาไว้จนอดยิ้มให้กับความใส่ใจนี้ไม่ได้เลยแฮะ :)

“เฮ้ย เก็บภาพกิจกรรมกันหน่อยฮะ”

เสียงของเฮียเลย์ทำให้ฉันละสายตาจากสร้อยข้อมือและเงยหน้าขึ้นไปเจอเขากับรุ่นพี่เฟรย่ายืนอยู่ พวกเราทั้ง Nightshade และ Nightshade’s Lady เลยหันมองกล้องโดยมีรุ่นพี่เฟรย่าเป็นคนถ่ายให้

แชะ!

พอถ่ายเสร็จก็มีเสียงประกาศดังขึ้นอีกครั้งเรียกเสียงฮือฮาให้ทุกคนบริเวณนี้ยิ่งกว่าตอนอยู่หน้าประตูทางเข้าซะอีก

‘เก้านาฬิกาห้าสิบเก้านาที..

ขอเชิญทุกท่านพบกับ “แก้วนพรัตน์” 9 อัญมณีมงคล ที่ตามความเชื่อของคนไทยแต่โบราณว่ากันว่า..เป็นสัญลักษณ์ของดาวนพเคราะห์ ถือเป็นของสูง มีคุณค่าทางจิตใจ หากผู้ใดได้ครอบครองจะเป็นสิริมงคลอย่างสูงสุด นำมาซึ่งโชคลาภ ความสุข และความสมหวังด้านต่าง ๆ

ซึ่งเป็นผลงานการออกแบบอย่างเป็นหนึ่งเดียวกันของนักศึกษาชั้นปีที่ 2 สาขาธุรกิจอัญมณีและเครื่องประดับ ...วิธวินท์ เตชะอัครา’

สิ้นสุดเสียงประกาศนั้นฉันก็หันมองหน้าเฮียโยนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้แปลกใจเท่าไหร่ เพราะตั้งแต่ที่เดินดูมายังไม่มีผลงานของเขาที่เป็นทายาทผู้สนันสนุนชิ้นส่วนอัญมณีทั้งหมดเลยสักชิ้นนี่นะ

ครืดดดดด!

แล้วประตูลับที่มองผ่านๆ เข้าใจว่าเป็นเพียงผนังกั้นตรงหน้าฉันก็ถูกเปิดออก ปรากฏตู้โชว์อัญมณีทั้งเก้าตู้ตั้งเรียงเป็นครึ่งวงกลมตามความโค้งเว้าของห้อง เรียกเสียงฮือฮาหนักกว่าเดิมหลายเท่าตัว

‘สุดยอดดดดดด’

Nightshade และ Nightshade’s Lady เป็นกลุ่มคนที่ก้าวขาเข้ามาในพื้นที่นี้ก่อนใคร เนื่องด้วยบริเวณโดยรอบนี้ไม่สามารถจุคนจำนวนมากทั้งหมดได้ แต่แอบเห็นว่าจอโปรเจคเตอร์ทั้งหมดรอบพิพิธภัณฑ์ก็กำลังฉายภาพผลงานของเฮียโย เรียกความสนใจในแต่ละจุดเอาไว้ได้ในพริบตาเดียว

“ว๊าว..ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อนะเนี่ย :)”

ฉันเอ่ยปากแซวเฮียโยที่ยังคงจับมือฉันเดินดูอัญมณีทั้ง 9 ในดีไซน์ที่หลากหลาย แต่เมื่อมาอยู่รวมกันกลับเข้ากันได้อย่างลงตัว ซึ่งประกอบไปด้วย...

1.เพชร (Diamon)

2.ทับทิม (Ruby)

3.มรกต (Emerald)

4.บุษราคัม (Yellow Sapphire, Topaz)

5.โกเมน (Garnet)

6.ไพลิน (Blue Sapphire)

7.มุกดา (Moonstone)

8.เพทาย (Zircon)

9.ไพฑูรย์ (Chrysoberyl, Cat's eye)

แล้วเขาก็หันมายักคิ้วให้ฉันและหลุดยิ้มบางๆ พร้อมกับเอามืออีกข้างล้วงกระเป๋ากางเกงด้วยท่าทางเท่ๆแบบนั้น

ครืดดดดด!

แล้วอยู่ๆ ประตูห้องลับที่พวกเราทุกคนยืนอยู่ก็เลื่อนปิดเองอัตโนมัติ ก่อนที่เฮียโยจะล้วงเอาบางอย่างคล้ายรีโมทคอนโทรลขนาดเล็กในกระเป๋ากางเกงของเขา โยนให้เฮียบีทที่ก็ไม่รู้เข้ามาตอนไหน

พรึ่บบบ!

“ที่เราเคยถามว่าทำไมสร้อยข้อมือเส้นนี้ถึงไม่มีจี้สวยๆ แบบของนิลลากับไอ้พายบ้าง...”

เฮียโยพูดขึ้นมาพร้อมกับคว้ามือฉันข้างที่ใส่สร้อยไว้พาเดินย้อนกลับมาที่หน้าประตูลับที่เพิ่งถูกปิดไปเมื่อกี๊ใหม่อีกครั้ง ซึ่งตอนนี้มี Nightshade และ Nightshade’s Lady ยืนเป็นคู่ ขนาบสองข้างของเราเอาไว้

“...ตอนนั้นเฮียยังหาอัญมณีที่เหมาะกับเราไม่ได้”

เขาหันหน้ามาหาฉันและพูดมันพร้อมกับส่งยิ้มบางๆ มาให้กันอีกครั้ง ก่อนที่เฮียจะปล่อยมือและดันตัวฉันให้หันกลับมาเผชิญหน้ากับอัญมณีทั้ง 9 ที่ส่องแสงแพรวพราวในอยู่ตู้เหล่านั้นแล้วพูดต่อ...

“จะใส่นพรัตน์ไปให้หมดนี่ เราก็คงไม่ชอบอะไรที่มันคัลเลอร์ฟูลขนาดนี้”

ครั้งนี้เขาพูดออกมาขำๆ ซึ่งฉันก็เห็นด้วยนะ เกิดมีสร้อยข้อมือที่เต็มไปด้วยอัญมณี 9 สีอยู่บนแขนแบบนั้น มีหวังฉันคงโดนกระชากเอาง่ายๆ เลยล่ะมั้ง

“อื้ม แล้ว...?”

ครืดดดดด!

สิ้นสุดคำถามของฉัน อยู่ๆ พื้นกลางห้องตรงหน้าฉันก็ถูกเปิดออกและมีบางอย่างคล้ายแท่นวางค่อยๆ เลื่อนขึ้นมาให้แปลกใจอีกครั้ง ปรากฏอัญมณีสีชมพูวางเด่นเป็นสง่าอยู่บนแท่นวางนั้น... และถึงจะไม่ค่อยมีความรู้เรื่องอัญมณีเท่าไหร่แต่เหมือนว่าฉันจะเคยเห็นมันนะ รู้สึกจะเป็น...

“โรสควอตซ์...”

“มอร์แกไนท์”

พอฉันพูดออกไปเฮียโยก็ส่ายหัวและเรียกอัญมณีตรงหน้าเราด้วยอีกชื่อหนึ่งที่ต่างออกไป ก่อนที่เขาจะพูดต่อ..

“มันเป็นความผิดของเฮีย...ที่ทำให้ทุกคนในที่นี้ไม่รู้จักเรา ทั้งที่ถ้านับกันจริงๆ Nightshade’s Lady คนแรกๆ ควรเป็นเรา”

“เฮีย...” ฉันเอ่ยปากปรามเขาออกไป แล้วหันมองไปรอบๆ เพราะเกรงใจเจ๊นิล เจด้า และเจ๊โมที่ยืนอยู่ แต่เฮียก็ไม่สนใจ

“มอร์แกไนท์ เป็นตัวแทนของความรักแบบไม่มีเงื่อนไข รัก..ที่ตั้งอยู่บนพื้นฐานของความเป็นจริง มันคือสิ่งที่สะท้อนความเป็น Nightshade ได้ดี”

คราวนี้เฮียโยพูดไปและหันมองทุกคนในห้องนี้ไป ซึ่งแต่ละคนตอนนี้ก็กำลังมองมาที่เราด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ไร้ความขุ่นเคืองใดๆ แล้วเขาก็เลื่อนมือหนามาลูบหัวฉันพร้อมกับส่งสายที่ดูมีความหมายมาให้

“ผู้ครอบครองสิ่งนี้จะเป็นที่รักของผู้ที่มีอายุมากกว่า..มอร์แกไนท์จะทำให้เราได้สิ่งที่เรารักกลับคืนมา และจะนำพาชีวิตรักของเราให้ไปได้ตลอดรอดฝั่ง”

พอได้ฟังเฮียเล่าถึงความหมายและความเชื่อของอัญมณีที่ส่องแสงระยิบระยับในตู้นั้น ฉันยิ่งรู้สึกซาบซึ้งและตื้นตันจนพูดอะไรไม่ออกเลยสักคำ เขาเองก็เอาแต่อมยิ้มและมองมาด้วยสีหน้าและแววตาที่มีความสุขมากอยู่อย่างนั้น

พรึ่บบบ! ติ๊ดดด~

แล้วอยู่ๆ ไฟในห้องก็ดับลงจนมืดสนิท ก่อนที่หน้าจอโปรเจคเตอร์ที่เรียงต่อกันตามส่วนโค้งเว้าของห้องนี้จะฉายรูปถ่ายและคลิปวิดีโอมากมายที่มีฉันในหลายๆ อิริยาบถอยู่ในนั้น พร้อมกับมีคลิปเสียงของคนสองคนที่ฉันคุ้นเคยดังซ้อนขึ้นมาเรียกเสียงฮาจากทุกคนที่อยู่รอบข้างฉัน

‘บีท : เชี่ยยย น้องหันมาแล้ว มึงโดนจับได้แน่ๆ อ่อนหัดชะมัด!’

‘วาโย : หุบปาก! เสียงดังหาพ่อมึงไง๊’

------------------------------------------

‘บีท : เฮ้ย ดึกขนาดนี้โรสมันออกไปหาผัวใหม่หรอวะ’

ผลัวะ!

‘วาโย : ไสหัวมึงกลับไปเลยป่ะ’

‘บีท : โธ่ แพ้แล้วพาล น้องมันอาจจะชอบฝรั่งก็ได้55555’

------------------------------------------

‘บีท : อ้าว โดนแล้วว่ะ ไอ้ก้ามปูนั่นมันจีบน้อง เป็นกูไม่ยอมหรอก’

พรึ่บ!

‘วาโย : จิ๊! หลบดิ๊หัวบัง กระทืบมึงก่อนดีมั้ง’

‘บีท : ใจร้ายยย’

------------------------------------------

‘บีท : นั่งมองเค้ากินก็สบายใจเน่อะ กูไลน์ไปถามให้มั้ยล่ะ ว่าน้องหาเพื่อนกินข้าวป่าวน้า’

‘วาโย : เสือก’

‘บีท : เอ้าเฮ้ย! โรสมันวิ่งตามผู้ชายไปแล้ว ม่ายยย’

ขวับ!

‘บีท : กูล้อเล่น’

‘วาโย : ไอ้เหี้ยบีท!’

ผลัวะ! ผลัวะ! ผลัวะ!

------------------------------------------

‘บีท : นั่นแน่ อยากแดกชาเขียวเหมือนเค้า ให้มานั่งโต๊ะเดียวกับเรามั้ยล่ะ กูเรียกให้’

‘วาโย : มึงพูดมากจังวะฮะ’

‘บีท : หรอ น้องครับ น้องคนนั้นอ่ะ มีผู้ชายตามอยู่รู้ตัวรึป่ะ555555’

------------------------------------------

 ‘บีท : เชี่ย น้องสะดุด ฮู่ววว เกือบแล้ว!!!’

พรึ่บบบ

‘บีท : เอ้า ไปไหนเล่า ใจเย็นครับพี่ครับ ความแตกไม่รู้ด้วยน้า~’

------------------------------------------

‘บีท : นั่นแน่ รักโรสป่ะกูถามจริง’

‘วาโย : ไม่รักก็เหี้ยละ’

ฉันกวาดสายตามองสิ่งที่ฉายอยู่รอบตัวและเสียงที่ได้ยิน แล้วก็ต้องอึ้งไปไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง สิ่งที่อยู่ตรงหน้ามันกลับมุมมองของฉันที่จำความรู้สึกตอนทำอะไรคนเดียวได้ดี เพราะมันมีแต่หน้าเฮียวนเวียนเข้ามาในห้วงความคิดตลอดเวลา

คนที่ตอนนั้นฉันคิดว่าเขาน่าจะกำลังทำอะไรกับใคร ที่แท้กลับอยู่ข้างฉันแทบจะทุกช่วงเวลาที่ฉันคิดถึงเขาเลยด้วยซ้ำ...

ฉันหันมองเฮียโยด้วยความรู้สึกผิดลึกๆ และตื้นตันกับความจริงที่เพิ่งได้รู้ 

ทั้งใบโคลเวอร์ที่ซ่อนไว้ในสร้อยข้อมือเส้นนี้..

ข้อความที่เขาตอบกลับมาในสมุดบันทึก..

ภาพถ่ายและวิดีโอตรงหน้านี้..

ทุกอย่างมันลบล้างมุมมองเลวร้ายที่ฉันเคยมีต่อเขาไปอย่างสิ้นเชิง...

เฮียโยมองฉันที่ไม่รู้จะทำหน้ายังไง สลับกับมองภาพบนจอแล้วเขาก็หลุดขำราวกับยังจำเหตุการณ์ตอนนั้นได้ดี มันยิ่งย้ำชัดว่าที่ผ่านมาเขาเหนื่อยกับฉัน อดทนกับฉันมากเหมือนกัน สิ่งที่เขาทำมัน..เป็นหลักฐานชั้นดีว่าเราไม่เคยห่างกัน เขา..ไม่เคยละเลยฉันอย่างที่เคยพูดมันไว้จริงๆ

พรึ่บ!

แล้วสักพักไฟในห้องก็ถูกเปิดขึ้นมาอีกครั้งจนสว่างโล่ง ก่อนที่เฮียโยจะเป็นฝ่ายละสายตาจากฉัน หันไปปลดล็อคตู้อัญมณีตู้นั้นช้าๆ แล้วเอื้อมมืออ้อมไปหยิบกล่องกำมะหยี่สีม่วงที่อยู่ด้านหลังแท่นวางอัญมณีออกมา พร้อมกับคุกเข่าลงตรงหน้าฉันท่ามกลางสายตาของทุกคนที่กำลังจ้องมา

ฟุ้บ!

“เพราะมอร์แกไนท์สะท้อนความเป็น Nightshade ผู้ที่ครอบครองมันไว้..ก็ควรเป็นหัวใจของ Nightshade”

แกร๊ก...

ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วจนฉันตั้งตัวไม่ทัน พูดจบเฮียโยก็ค่อยๆ เปิดกล่องกำมะหยี่ในมือเขาขึ้นมา เผยให้เห็นแหวนอัญมณีสีชมพูระเรื่อแบบเดียวกับบนแท่นวาง ก่อนที่เขาจะเอ่ยปากพูดกับฉันโดยไม่เว้นช่องว่างให้ฉันซักถามอะไรออกไปได้เลยสักคำ...

“รสิตา วัชรประภา

โรสจะให้เกียรติมาเป็น Nightshade’s Lady

เป็นเจ้าสาว..ของเฮียจริงๆ สักทีได้มั้ยครับ?”

คำพูดของเฮียโยทำให้ฉันตัวชา ที่ผ่านมาอาการนี้มักจะเกิดขึ้นทุกครั้งที่ฉันรู้สึกผิดหวังในตัวเขาเสมอ...

แต่กับครั้งนี้...ทั้งแววตาที่ดูจริงจัง ภาพการกระทำต่างๆ ของเขาที่เล่นวนซ้ำไปซ้ำมาในมุมที่ฉันไม่คิดไม่ฝันว่าจะมีมัน กับท่าทางให้ความเชื่อมั่นที่ถูกแสดงออกมาจากตัวเขาแบบนั้นทำให้ฉันกลั้นน้ำตาจากความตื้นตันที่เกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่าในห้องๆ นี้เอาไว้ไม่ได้เลย

“ฮึก...”

ฟุ้บ! พรึ่บ!

คราวนี้เป็นฉัน..เป็นฉันที่ทิ้งตัวลงตรงหน้าเขาอย่างลืมตัวว่าแรงกระแทกอาจทำให้มีปัญหากับลูกได้ แต่ยังไม่ทันที่เข่าสองข้างของฉันถึงพื้นเลยด้วยซ้ำ เฮียโยก็ยื่นแขนข้างที่ว่างอยู่มารวบเอวฉันให้ทิ้งน้ำหนักทั้งหมดลงบนตักเขา แถมยังประคองไม่ให้ฉันหงายหลัง แล้วส่งสายตามาสำรวจร่างกายของฉันแบบเลิ่กลั่กอยู่เหมือนกัน

“ฮึก..ฮือออ”

พรึ่บบบ!

เห็นแบบนั้นฉันก็ปล่อยโฮออกไปแบบไม่กลั้นมันไว้อีกเลย แล้วพุ่งเข้าไปกอดเฮียเต็มแรงจนเขาเกือบหงายหลัง แล้วเฮียโยก็เลื่อนมือมาลูบหัวฉันที่กำลังกอดเขาแน่นมากซ้ำๆ

“เฮียรักโรสนะ รักโรสกับลูก..มากเท่าชีวิตของเฮียเลยนะ”

“(- -) (_ _)” เฮียโยพูดออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ส่วนฉันก็ได้พยักหน้าออกไปทั้งน้ำตาหลายต่อหลายครั้ง

“ขอบคุณที่กลับมา ขอบคุณที่อดทนกับคนอย่างเฮียนะ...”

ประโยคนี้เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เริ่มสั่นและกอดฉันแน่นมากพอกัน ฉันเลยปาดน้ำตาตัวเองลวกๆ และค่อยๆ คลายอ้อมกอดนั้น แล้วก็เป็นอย่างที่คิดคือขอบตาเฮียโยตอนนี้มันเริ่มจะแดงก่ำ

“ขี้ลอก..โรสร้องก่อนเฮียมาร้องตามได้ไงอ่ะ”

ฟรืดดด

ฉันเอ่ยปากแซวแล้วสูดน้ำมูกพร้อมกับพยายามกลั้นน้ำตาของตัวเองเอาไว้ แต่น้ำตามันก็ดันไหลออกมาอีกจนได้จนเฮียโยต้องเอื้อมมือมาเช็ดให้

“งื้อออ รีบๆ สวมแหวนแล้วกลับไปร้องต่อที่บ้านได้มั้ย อายเค้าอ่ะ T_T”

“หึ...”

แล้วเฮียโยและคนรอบข้างเราก็พากันขำ ก่อนที่เฮียโยจะค่อยๆ หยิบแหวนอัญมณีมอร์แกไนท์วงนั้นสวมใส่นิ้วนางข้างซ้ายของฉันที่นั่งอยู่บนตักเขาช้าๆ

“โรสรักเฮียนะ”

ฉันพูดออกไปทั้งน้ำตา แล้วเฮียก็หลุดยิ้มกว้างออกมาทันตา

“ครับ คิดว่าชาตินี้จะไม่ได้ฟังซะละ :)”

พูดจบเฮียโยก็กระชับอ้อมกอดฉันอีกครั้ง ก่อนจะมุดหน้าเอาคางมาเกยอยู่บนไหล่ฉันแบบที่เขาชอบทำประจำ แล้วหลังจากนั้นมือหนาของเฮียพาย เฮียเวย์ เฮียเต และเฮียเลย์ก็สลับกันเลื่อนมาลูบหัวฉันซ้ำๆ ก่อนที่พวกเขาจะพูดออกมาพร้อมกัน...

“ยินดีต้อนรับอย่างเป็นทางการฮะ Nightshade’s Lady”

อ่าหะ...ก็คงนัดกันมาล่ะมั้ง :)

...END ♥