UNFAITHFUL ::: EP.45

“...ว่าไงนะ?”

ครืดดด!

พูดจบฉันก็ลุกพรวดจากโต๊ะทันทีที่ได้ยินรุ่นพี่เฟรย่าพูดแบบนั้น แต่เฮียโยก็เอื้อมแขนมาคว้าเอวฉันพร้อมกับออกแรงดึงกลับไปนั่งตักเขา แถมยังใช้แขนแกร่งล็อคตัวฉันเอาไว้

พรึ่บ!

“อย่ามาจับ!” ปากฉันพูดกับเฮียโยแต่ตากลับจ้องไปทางรุ่นพี่เฟรย่าที่กำลังมองมาด้วยสีหน้านิ่งเรียบ

“ใจเย็นนะฮะเลดี้ เดี๋ยวเฮีย...”

“...อธิบายเอง”

รุ่นพี่เลโอพยายามแก้สถานการณ์ แต่รุ่นพี่เฟรย่าก็พูดขัดขึ้นมา ก่อนจะจ้องมาที่ฉันไม่วางตาแล้วพูดต่อ

“มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด”

“ก็รีบอธิบายมาดิ!” ฉันตะคอกสวนกลับไปอย่างหงุดหงิด จนโดนเฮียโยดุออกมาเสียงเข้ม

“โรเซ่”

“โอ๊ะ เชื่อละว่าโหดจริง” รุ่นพี่เลโอมองมาที่ฉันขำๆ ก่อนที่เขาจะยกแขนข้างหนึ่งขึ้นไปโอบรุ่นพี่เฟรย่าไว้แบบชิลๆ

“มีเรื่องนิดหน่อยฮะเลดี้ ไอ้โยมันแค่เข้าไปช่วย”

รุ่นพี่เลโอพูดอ้อมๆ ออกมาด้วยท่าทางเป็นมิตร แต่ยิ่งฟังฉันก็ยิ่งไม่เข้าใจ แล้วยังไม่ทันจะถามอะไร รุ่นพี่เฟรย่าก็กวาดสายตามองคนในร้านนิ่งๆ ก่อนจะเหลือบมองรุ่นพี่เลโอแล้วพูดสวนขึ้นมา

“โดนข่มขืนน่ะ”

ขวับ!

“ว่าไงนะ?!”

O_O!

ยอมรับว่าได้ฟังคำพูดนั้นฉันเองก็ตกใจ แต่ครั้งนี้เสียงที่ดังขึ้นมามันไม่ใช่ของฉันไง แต่มันดันกลายเป็นเสียงรุ่นพี่เลโอที่สีหน้าของเขาตอนนี้เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

“จะโดน..รึเปล่า”

เฮียโยพูดแก้คำออกมาเสียงเรียบและจ้องไปที่รุ่นพี่อีก แล้วรุ่นพี่ก็ดูอ้ำอึ้งตอบออกมา ก่อนจะหันไปมองหน้ารุ่นพี่เลโอนิ่งๆ

“ก็..ตามนั้น แต่ไม่มีไรแล้ว”

ปังงงงงง!

เฮือก O_O!

“ใครทำเมียกู!”

แล้วอยู่ๆ รุ่นพี่เลโอก็ทุบโต๊ะตรงหน้าเสียงดังลั่นจนฉันสะดุ้งเฮือก ก่อนจะจ้องหน้าเฮียโยด้วยแววตาแข็งกร้าวขึ้นมา ท่าทางของเขาตอนนี้ดูกลายเป็นคนละคนในทันตา และไม่ใช่แค่ฉันหรอกที่ตกใจ ขนาดรุ่นพี่เฟรย่าที่ดูนิ่งๆ ยังแอบสะดุ้งเล็กๆ เลย

“เลย์..เรามาเคลียร์เรื่องน้อง”

น้ำเสียงที่เปล่งออกมาดูก็รู้ว่าตอนนี้รุ่นพี่เฟรย่ากำลังหวั่นใจ แล้วรุ่นพี่เลโอก็หันมาหาฉัน ก่อนที่เขาจะนิ่งไปและหันหน้าหนีไปทางอื่น แต่..เมียงั้นหรอ? แถมท่าทางโอบกันแบบนั้น ถ้างั้นรุ่นพี่เฟรย่าก็...

“ละ..แล้วเสียงนั่น เสียงพวกเฮียมีอะไรกั...”

“ไม่มี / ไม่มี”

ฉันถามออกไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ แล้วรุ่นพี่เลโอก็หันขวับกลับมาทันที แววตารุ่นพี่เลโอตอนนี้นี่มันน่ากลัวชะมัด แต่ฉันยังพูดไม่ทันจบทั้งเฮียโยและรุ่นพี่เฟรย่าก็รีบพูดขัดขึ้นมาซะก่อน

“แต่โรสได้ยินเสียงเฮียกำลัง...”

“นั่นเสียงทีวีที่เปิดทิ้งไว้ ตอนนั้นเรากำลัง..ทำแผล”

รุ่นพี่เฟรย่าอธิบายออกมา แต่ตาก็เหลือบมองรุ่นพี่เลโอที่พอได้ยินแบบนั้น ท่าทางของเขาก็เริ่มจะฟึดฟัดขึ้นมาอีก

“แล้วทำไมเฮียโยต้องถอดเสื้อ แถมรุ่นพี่ยังหนีเข้าไปหลบในห้องน้ำ” ฉันถามคำถามที่คาใจมากมายออกไป แล้วเฮียโยก็เป็นฝ่ายอธิบายออกมา

“เสื้อเจ๊ขาด เฮียเลยถอดให้ เจ๊ไม่ได้เข้าไปหลบแต่เข้าไปเปลี่ยน”

“แต่เฮียไม่เห็นจำเป็นต้องปิดบังก็ได้..ถ้าไม่ได้ทำไรผิด”

ฉันสวนกลับไปอย่างไม่เข้าใจอีก ก็ถ้าพวกเขาไม่ได้ทำ แค่พูดมามันจะยากอะไร แล้วเฮียโยก็มองไปที่รุ่นพี่เฟรย่าที่มองมาแบบนิ่งๆไม่พูดอะไร

“ที่ปิดบังไม่ใช่เพราะเฮียทำผิด แต่มันเป็นการให้เกียรติ ไม่มีใครยินดีที่จะป่าวประกาศว่าตัวเองโดนข่มขืน ยิ่งเป็นเราในโหมดนั้น..ประเมินสถานการณ์ก็มีแต่พังกับพัง แล้วถ้าเราได้ยินพวกเฮียคุยกันก็ต้องได้ยินมันดิ คำพูดของเจ๊ที่บอกว่า...”

“อย่าบอกใคร”

รุ่นพี่เฟรย่าพูดแทรกขึ้นมา แล้วเหลือบมองรุ่นพี่เลโอที่กำลังรับฟังคำพูดพวกนั้นจนฉันเริ่มเข้าใจ นี่พวกเขาปิดเรื่องนี้เอาไว้ไม่ให้รุ่นพี่เลโอรู้ด้วย..อย่างงั้นใช่มั้ย

“ที่โยไม่ให้เราเข้ามาเพราะรักษาคำพูดที่ให้ไว้ ส่วนที่พี่ไม่ได้ออกไป..เพราะหมดสติ”

ปังงง! ครืดดด!

“กลับบ้าน”

สิ้นสุดคำพูดรุ่นพี่เฟรย่า รุ่นพี่เลโอก็ทุบโต๊ะเสียงดังและลุกพรวดขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะคว้าแขนรุ่นพี่เฟรย่ากระชากให้ลุกจากเก้าอี้ด้วยแรงมหาศาลจนตัวปลิว

“เลย์” รุ่นพี่เฟรย่าพยายามเรียกชื่อเขาอย่างเตือนสติและหันมาหาพวกฉัน ก่อนที่เฮียโยจะพูดออกไปสั้นๆ

“กลับไปเหอะ”

พอได้ยินแบบนั้นรุ่นพี่เฟรย่าก็หันมาหาฉันที่กำลังมองเหตุการณ์พวกนั้นเงียบๆ และให้ความมั่นใจกลับมาอีกครั้ง

“วาโยไม่ได้ทำอะไรผิด ถ้าจะมีคนผิด...”

“ไอ้เวรนั่นแหละที่ผิด!”

พรึ่บบบ!

แล้วรุ่นพี่เลโอก็พูดแทรกขึ้นมา ก่อนจะลากรุ่นพี่เฟรย่าออกไปแบบหัวเสียมากจนฉันที่มองตามหลังถึงกับหวั่นใจ หืม.. รุ่นพี่เลโอที่ขี้เล่นจะตาย เอาเข้าจริงก็หัวร้อนจนชวนให้เสียวสันหลังได้อย่างไม่น่าเชื่อ =[]=!

“.....”

“เคลียร์มั้ย?”

จังหวะที่ฉันกำลังคิดอะไรเพลินๆ เฮียโยก็กระชับอ้อมกอดฉันที่นั่งอยู่บนตักเขาแล้วยื่นหน้าเอาคางมาเกยไหล่ฉันใกล้ๆ เดี๋ยวดิ นี่มันร้านอาหารไม่ใช่รึไง แล้วนั่น..พอมองไปก็มีใครต่อใครมองมาเยอะแยะ

“ปล่อย”

“ไม่ เฮียขอโทษที่บอกไม่ได้ แต่เชื่อว่าเราจะเข้าใจ” เฮียโยพูดออกแล้วกอดฉันเอาไว้ต่อหน้าผู้คนมากมาย มันใช่ป้ะเนี่ยเฮีย -////-

“แล้ว..ที่บินไปเฝ้าเจ๊นิลล่ะ จะแก้ตัวว่าไง” ฉันเอ่ยปากถามออกไป เพราะนี่ก็เป็นอีกเรื่องที่คาใจ แต่เฮียก็ทำหน้างง

“บินไปเฝ้านิล?”

“อืม ไม่ต้องทำเป็นเฉไฉ ที่ไปสารภาพรักก็ด้วย ไหนบอกว่าบริสุทธิ์ใจ”

ฉันแกล้งถามออกไป ถึงแม้เจ๊นิลจะเคยแก้ต่างให้ว่ามันไม่น่าจะใช่ แต่ก็อยากได้ยินจากปากเฮียไง

“เดี๋ยว สารภาพรักนั่นหลายปีละข้ามไป นิลมันไม่ได้บอกรึไงว่าหลงผิด แต่ไอ้เรื่องบินไปเฝ้านี่ไปเอามาจากไหน?”

“ก็.......”

หลังจากที่ฉันตอบไปว่าไปรู้มายังไง เฮียโยก็พาฉันขับรถมาที่บ้านของเขา ถามว่ารู้ได้ไง..ก็ป้ายชื่อหน้าบ้านเด่นหราจะตาย แต่ก็ยังไม่เข้าใจว่าเขาพาฉันมาที่นี่ทำไม

“ก็เคลียร์ให้ครบทุกเรื่องไง”

เฮียโยพูดออกมาเหมือนรู้ว่าฉันกำลังคิดอะไร แล้วถัดออกไปป้าแม่บ้านที่ชะโงกหน้าออกมาจากประตูบ้านหลังใหญ่ก็เอ่ยทักพวกเราที่กำลังจะเข้าไปพอดี

“อ้าว คุณหนูของป้า คุณโรสก็มาด้วยหรอคะ ตายแล้ว วันนี้อยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันนะคะ เดี๋ยวป้าเตรียมให้”

“ครับ แม่ล่ะครับ”

เฮียโยส่งยิ้มออกไปอย่างเป็นมิตร แล้วป้าแม่บ้านก็ชี้ตรงไปในสวนที่มีผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งกำลังยืนจัดแจงให้คนสวนตัดกิ่งไม้อยู่ ก่อนที่เขาจะโอบเอวฉันพาเดินเข้าไป แล้วแม่ของเฮียโยก็หันมาทางเราพอดี

“เอ๊ะ o_O? ลมอะไรหอบมาครับพี่โย แม่ตื่นเต้นนะเนี่ยจะบอกให้”

พี่โยหรอ? นี่เฮียโยมีน้องด้วยงั้นหรอ? แล้วเฮียโยก็ใช้แขนอีกข้างไปโอบเอวแม่ของเขา ก่อนจะหันมาทางฉันแล้วพูดไปยิ้มไป

“ลูกสะใภ้ฮะ”

“หืม?” ไม่ใช่แค่แม่เฮียโยหรอกที่แปลกใจ ฉันเองก็แปลกใจ แล้วก็หน้าร้อนผ่าวขึ้นมาง่ายๆ พอได้ยินเขาพูดแบบน้ัน

“สะ..สวัสดีค่ะ -/////-” ฉันยกมือไหว้แม่เฮียโยและเอ่ยปากทักไปแบบติดๆ ขัดๆ แล้วเฮียโยก็เป็นคนแนะนำฉันให้ท่านรู้จัก

“โรส..โรเซ่ครับ”

“น้ำค่ะ คุณผู้หญิง”

จังหวะที่แม่เฮียโยมองมา ป้าแม่บ้านก็ให้เด็กยกน้ำมาให้เรา ก่อนที่แม่ของเฮียโยจะมองฉันสลับกับป้าแม่บ้านอยู่หลายครั้งแล้วพยักหน้าออกมาช้าๆ

“อ๋อ แม่ก็พอได้ยินมาบ้าง”

“อื้ม ^^ ส่วนนี่...หลานฮะ”

แล้วเฮียโยก็ทำให้ฉันตกใจอีกครั้ง เพราะเขาเล่นปล่อยมือจากเอวแม่เขามาชี้ที่ท้องฉันแบบไม่ยอมเตี๊ยมกัน จนแก้วน้ำในมือแม่เฮียร่วงลงพื้นเหมือนท่านมือไม้อ่อนไปในทันที

พรึ่บบบ!

“…หลาน?” แม่เฮียโยหันมาจ้องหน้าพวกฉันสลับกัน แล้วเฮียโยก็ทำไม่รู้ไม่ชี้ พยักหน้าตอบกลับท่านไปโดยไม่สนใจท่าทางพวกนั้นของท่านเลย

“อื้ม ลูกโยไง อยู่ในนี้”

“นะ...นี่พี่โย พูดจริงหรอครับ?”

แม่เฮียโยทำหน้านิ่งๆ และทวนคำถามซ้ำอีกครั้ง แล้วเฮียก็พยักหน้าแบบไม่สนใจอะไรอยู่อย่างนั้น ท่านเลยหันมาทางฉันและทำหน้าเหมือนกำลังกดดันให้ฉันตอบมันซะเอง

“เอ่อ..ค่ะ (- -) (_ _)”

ฉันตอบกลับไปแบบไม่รู้เหมือนกันว่าถ้าได้ฟังแล้วท่านจะคิดยังไง เพราะเราก็ยังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน แถมยังเรียนไม่จบกันเลยด้วยซ้ำ

“คุณพระ..รอแม่แป๊บนะ”

“เอ่อ คุณแม่คะ คือ...”

พูดจบแม่เฮียโยก็เดินหนีพวกเราไปทันที จนฉันที่เห็นท่าทางนั้นก็รีบก้าวขาจะตามท่านไปแต่เฮียโยมาคว้าแขนไว้

หมับ!

“ไม่เป็นไรหรอกน่า พร้อมนะ...”

“ฮะ?” ฉันหันไปทำหน้างง แต่เฮียโยก็ยกแก้วน้ำในถาดที่เด็กยกมาเสิร์ฟขึ้นดื่มแบบชิลๆ แล้วสักพัก...

‘กรี๊ดดดด คุณคะ เรากำลังจะมีหลานนน~ คุณอยู่ไหนคะคุณ คุณคะะะ’

เสียงแม่เฮียโยที่เพิ่งเดินพ้นไปดังแว่วขึ้นมาจนเฮียโยที่กินน้ำอยู่ถึงกับสำลัก แล้วเขาก็หลุดขำออกมาท่ามกลางท่าทางที่ดูงงๆ ของฉัน

“แค่กๆๆ ฮ่ะๆๆ ^_^”

พลั่กกก!

“โอ๊ย”

“เฮียเล่นบ้าไร?!” ฉันใช้ศอกกระทุ้งไปที่หน้าท้องของเฮียโยเต็มแรง บ้าเอ๊ย! เขาทำอะไรแบบไม่บอกกันล่วงหน้าอย่างงี้ได้ไง เล่นเอาใจหายใจคว่ำหมด

“ทำไมอ่ะ ก็ทำผู้หญิงท้องต้องบอกพ่อแม่”

เฮียโยตอบกลับมาแบบกวนๆ แล้วเขาก็เลื่อนแขนมากอดคอฉันต่อหน้าป้าแม่บ้านที่เดินขำๆ ออกไป

“ตลกมากรึไง” ฉันบ่นอุบอิบแต่เขาก็เอาแต่ยืนยิ้มไม่สนใจ

“ไม่...ป้าครับ!” แล้วเฮียโยก็เอ่ยปากเรียกป้าแม่บ้านเอาไว้ ก่อนจะพาฉันเดินเข้าไปหาท่านที่ชะงักฝีเท้ายืนรอเราอยู่ตรงนั้น

“ว่าไงคะคุณโย”

“ป้าเป็นคนเล่าเรื่องนิลให้โรสฟังใช่มั้ยครับ?”

พอก้าวขาไปเผชิญหน้ากับป้าแม่บ้าน เฮียโยก็พูดออกไปแบบตรงมากอีกครั้ง จนฉันหันไปหาเขาแต่จะส่งซิกส์ไปก็คงไม่ทันแล้วไง -.-

“เอ่อ..ใช่ค่ะ”

“ทำไมถึงคิดว่าปีที่แล้วโยบินไปเฝ้านิลล่ะครับ?”

เฮียโยยังคงถามออกไปด้วยสีหน้าเรียบเฉยแบบนั้น นี่เขาจะทำอะไรป้ามั้ยเนี่ยฮะ ถ้าจะพูดแรงๆ หรือดุป้าอะไรทำนองนั้น ฉันไม่อยากรู้แล้วก็ได้นะ

“เฮีย...” ฉันคว้าแขนเฮียโย แล้วเขาก็หันมามองนิ่งๆ ก่อนจะหันกลับไป

“ก็คุณโยบอกว่าจะบินไปหาเจ้าของสร้อยนี่คะ ป้าก็เลยรู้เลยว่าต้องเป็นคุณหนูนิลลาแน่ๆ เพราะสร้อยเส้นนั้นถูกออกแบบมาให้...”

“ทั้งไอ้พายและนิลลา” ป้ายังพูดไม่ทันจบ เฮียโยก็พูดขัดออกไป แล้วป้าแกก็ทำหน้าเหมือนคิดได้

“เอ่อ ก็จริง” หลังจากนั้นทิ้งระยะไม่ถึงสามวิเลยมั้ง เฮียโยก็พูดต่อ..

“แบบนี้โยก็ต้องบินไปเฝ้าไอ้พายด้วยสิครับ”

เฮียโยเลิกคิ้วถามออกไปแบบไม่มีทีท่าจะยิ้มแย้มหรืออะไร แต่พอป้าแม่บ้านได้ยินแบบนั้นก็รีบพูดขัดขึ้นมาเหมือนกัน

“ไม่ใช่สิคะ จะเฝ้าได้ยังไงล่ะ ก็คุณหนูพายุเธอกลับมาพร้อมคุณโยนี่นา”

“นั่นสินะครับ เพราะงั้นมาทำความเข้าใจกันใหม่ดีกว่า”

หมับ!

พูดจบเฮียโยก็คว้าแขนฉันขึ้นมา ก่อนจะชี้ไปที่สร้อยข้อมือของฉันที่ยังใส่มันไว้ไม่เคยถอด

“เจ้าของสร้อยที่ว่า..โยหมายถึงเจ้าของสร้อยเส้นนี้ต่างหากฮะ ไม่ใช่นิลลาสักหน่อย :) ”