ตอนที่ 12 สาวน้อยชุบแป้งทอด

ตึ้ง ~ ตึ้ง ~

“ป๊อบ ! เสร็จยังลูก กานต์มารอหน้าบ้านแล้วนะ”

“เสร็จแล้วแม่ หนูจะลงไปเดี๋ยวนี้แหละ”

สาวน้อยเยื้องย่างลากกายเล็กลงมาจากชั้นสองของบ้าน ด้วยชุดนักเรียนเอี่ยมอ่อง พร้อมกลิ่นละอองน้ำหอม และเครื่องประทินผิวกายกลิ่นฟุ้งทั่วบ้าน

“แค่ไปโรงเรียนต้องขนาดนี้ไหมเนี่ย” แม่ยืนเท้าสะเอวซ้ายเอียงคอ มองดูลูกสาวที่ค่อย ๆ เยื้องย่างลงบันได พร้อมส่องกระจกบานเล็กในมือ

“แล้ววววววววววว” สาวน้อยเบ้ปากกึ่งยิ้มเบา ๆ เอียงคอรับปฏิกิริยาของผู้เป็นแม่ ที่ได้แต่ยืนยิ้มปริ่มหัวเราะอยู่ผ่านหน้า

“เร็วเข้า หนูกานต์มารอนานแล้ว”

“เข้าใจแล้วค่ะแม่” สาวน้อยนั่งกับพื้นกระเบื้องเย็น สวมใส่รองเท้านักเรียนสีขาวตรงชั้นต่างระดับหน้าบ้าน ก่อนที่จะลุกเข้ามาในบ้านทั้งที่ใส่รองเท้าแล้ว มือเล็กคว้าหยิบนมจืดสองกล่องชิดกัน ที่แม่วางเอาไว้ให้แล้วเดินออกไป

“ไปแล้วนะแม่” พูดจบเธอก็วิ่งแจ้นพ้นตัวบ้าน เหลือเพียงแม่ที่ยืนส่ายหน้าอมยิ้มในความเป็นลูกสาวของเธอ

“กานต์รอนานไหม ? ” สาวน้อยเอ่ยถามหนุ่มน้อย ที่ยืนจับสายกระเป๋าบนบ่ากรีดตัวยืดตรงอยู่ตรงหน้า

“ไม่นาน กานต์ก็เพิ่งมาถึงเมื่อกี้นี้เอง” หนุ่มน้อยยิ้มรับ พร้อมเม็ดเหงื่อที่ไหลเอือบทั่วลำคอ

“เรารีบไปกันเถอะ เดี๋ยวไม่ทันแถว” สาวน้อยคว้ามือหนุ่มน้อย มุ่งหน้าออกจากหน้าบ้าน พร้อมยื่นกล่องนมให้

หนุ่มน้อยยิ้มให้ พร้อมรับอย่างเต็มใจทั้งที่เพิ่งดื่มมาแก้วใหญ่

“ขอบคุณนะ”

“อื้อ” สาวน้อยจิ้มหลอดดูด พลางเดินไปพร้อมกัน

ทั้งสองเดินเคียงคู่กันจากบ้าน ที่ห่างมาประมาณหนึ่งกิโลนิด ๆ จนถึงจุดหมาย นั่นคือหน้าโรงเรียน

“ไม่ชินเลยเนอะ” สาวน้อยเอ่ยพลางหันมองหน้าหนุ่มน้อย ที่ก้าวช้า ๆ เยื้องอยู่ข้างหลังใกล้ ๆ

“อื้อ” หนุ่มน้อยตอบกลับสั้นห้วน

ทั้งคู่เดินต่อเข้ามาในโรงเรียน พร้อมเหล่าผู้คนที่สวนไปมาอย่างหนาตา กลุ่มดาวท็อปโรงเรียนกับม้าหินอ่อนหน้าสวนน้ำตก เป็นที่ประจำที่ทุกเช้าจะเจอพวกเขาเปล่งประกายความเป็นดาวอยู่ตลอด สนามฟุตซอลเต็มไปด้วยนักเรียนที่เปียกโชกเหงื่อในยามแดดอ่อน กลุ่มนักเรียนห้องพิเศษรวบรวมสมุดขึ้นไปส่งการบ้าน เหล่าขาโจ๋ที่เพียงแต่มาถึงโรงเรียน ก็เกาะกลุ่มนั่งเบาะมอไซด์ที่โรงรถหน้าโรงเรียน รอให้ครูฝ่ายปกครองมาไล่ ส่วนน้องมอหนึ่งกับพี่มอสี่ที่เข้ามาใหม่ ก็ยังคงงง ๆ กับเช้าวันแรก ได้เพียงนั่งรอเวลาเข้าแถวแล้วเข้าห้องเรียน นี่สินะชีวิตนักเรียนมัธยมที่แท้จริง

หนุ่มน้อยมองชะเง้อหากลุ่มเพื่อนห้องตัวเอง ที่น่าจะอยู่จุดไหนสักจุดในโรงเรียน

“กานต์ !”

“ห๊ะ ? ว่าไงป๊อบ”

“ไปโรงอาหารกันไหม ?”

“เอ่อ --- กานต์กินข้าวมาแล้วอะดิ ป๊อบยังไม่กินเหรอ”

“ยังเลย ป๊อบรีบ กลัวไม่ทันกานต์”

“นะ ๆ พาป๊อบไปหน่อยนะ ป๊อบหิว ~”

“เอิ่ม ... แต่ ...”

“น๊า นะ ไปเป็นเพื่อนป๊อบหน่อย”

“อืมมม ... ก็ได้” หนุ่มน้อยยังคงไม่ล้มเลิกการมองหาเพื่อนร่วมห้อง ก่อนมือนุ่มเล็กจะคว้าข้อมือเขาดึงกระชากลิ่วปลิวไปข้างหน้า

ยังไม่ทันที่จะได้นั่งลงเก้าอี้เหล็กที่เชื่อมยึดไว้เรียงยาวตามแนว เสียงเพลงมาร์ชของโรงเรียนก็ดังขึ้น เป็นเครื่องบ่งบอกว่า ใกล้ถึงเวลาของการรวมพลของนักเรียนทั้งหมดที่หน้าเสาธง

“ป๊อบ ! กานต์ว่าเราต้องไปแล้วแหละ” หนุ่มน้อยดึงข้อมือออกจากมือนุ่มที่จับ

“อื้อ งั้นไปเข้าแถวกัน” สาวน้อยมองเข้าไปในโรงอาหาร ที่ผู้คนที่นั่งอยู่ลุกพรวดตามเสียงเพลง เริ่มทยอยเดินออกมา

เพียงเวลาสามนาทีที่เพลงมาร์ชโรงเรียนบรรเลง บริเวณหน้าเสาธงท่ามกลางแดดอ่อน ที่เหมือนจะรู้ว่า เมื่อถึงเวลาเข้าแถวจะต้องเปลี่ยนเป็นโหมดแดงจ้า

เพลงมาร์ชโรงเรียนไม่ทันจะได้จบ บริเวณหน้าเสาธงก็เต็มไปด้วยเหล่านักเรียนนับพันคน ที่เดินมองหาจุดประจำที่เคยยืน แต่สำหรับนักเรียนใหม่ที่ยังไม่รู้จุดที่ต้องยืน ยังคงยืนอยู่ขอบของสนามฟุตบอลขนาดใหญ่ ที่มีเสาสูงของชมรมรักบี้ตั้งขนานให้เห็นเด่นชัด

“ป๊อบหยุดก่อน --- จะไปไหน ?” หนุ่มน้อยเอ่ยตามหลังสาวน้อย ที่กำลังเดินมุ่งหน้าอย่างมั่นใจ

สาวน้อยหยุดชะงักหันกลับตอบคำถาม

“ไปเข้าแถวไง กานต์ไม่ไปเข้าแถวเหรอ”

“ป๊อบรู้เหรอว่าเข้าตรงไหน ?” สาวน้อยเหลือกตาไปมา คล้ายจะถูกกระตุ้นด้วยคำถามของหนุ่มน้อย

“เอ่ออออ ไม่ ... รู้ ฮ่า ๆ” สาวน้อยหัวเราะขบเบาออกมาด้วยสีหน้าเขิน ๆ

“รอฟังเขาประกาศกัน” หนุ่มน้อยเดินเข้ามาเทียบข้างสาวน้อย ที่ยืนดูคนที่รู้จุดของตัวเองเข้าแถวทีละห้อง

‘สำหรับมอหนึ่ง จุดที่ยืนเข้าแถวจะเป็นด้านหน้าสุดฝั่งขวามองจากเสาธง และมอสี่จุดที่ยืนเข้าแถวจะเป็นหลังน้องมอหนึ่ง มอต้นด้านหน้า มอปลายอยู่ด้านหลังค่ะ’ เสียงประกาศหวานใสพุ่งผ่านลำโพงรอบโรงเรียน ที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความเจนไมค์ของประธานนักเรียนสาวสวยชื่อ ‘พี่แจน’

“งั้นหนึ่งทับหนึ่งก็อยู่ตรงนี้อะดิ --- แล้วหนึ่งทับแปดล่ะ” สาวน้อยพร่ำบ่น พร้อมชี้นิ้วไปที่ขอบฟุตบาท

“นั่นไงเพื่อนห้องกานต์ --- ป๊อบ กานต์ไปเข้าแถวก่อนนะ” สิ้นเสียงเอ่ยบอก หนุ่มน้อยก็โบกมือทักทายเพื่อนใหม่ ที่เหมือนจะคุ้นหน้า แล้ววิ่งแจ้นไปที่ขอบฟุตบาท ที่สาวน้อยชี้ไว้เมื่อครู่

สาวน้อยคว้ามือตาม แต่ก็ไม่ทัน เห็นเพียงแผ่นหลังคุ้นตาที่วิ่งผ่านเบื้องหน้าไป

“แล้ว... ป๊อบล่ะ ...”