ตอนที่ 9 เล่าให้ฟังได้นะ 2

“อื้อ” หนุ่มน้อยพยักหน้ารับ พร้อมสีหน้าที่พร้อมจะเล่าให้ฟังอย่างเต็มใจ ด้วยความที่สนิทกันตั้งแต่เด็ก มีอะไรก็เล่าให้ฟังและช่วยกันแก้ปัญหาต่าง ๆ มาหลายเรื่องราว จึงแทบจะไม่มีความลับต่อกันเลยสักเรื่อง

ทั้งสองหย่อนบั้นท้าย นั่งลงระเบียงตรงข้ามห้องเรียน เอียงหน้าพูดคุยกันอย่างอ่อนโยน

“เมื่ออาทิตย์ก่อน กานต์ได้ยินเสียงพ่อกลับมาบ้าน กานต์ก็ตื่นวิ่งมาหาพ่อ แต่กานต์เห็นผู้หญิงอีกคนที่ไม่ใช่แม่ยืนอยู่หน้าบ้าน”

“พ่อกานต์มีเพื่อนผู้หญิงด้วยเหรอ ?”

“ถ้าเป็นแค่เพื่อน กานต์ก็คงไม่มาเครียดแบบนี้หรอกป๊อบ”

“... แล้วแม่ก็ออกมาจากห้อง ตอนนั้นกานต์หลบอยู่บนบันได แม่ขึ้นเสียงใส่พ่อ กานต์กลัวมาก” สาวน้อยกุมมือโอบพร้อมลูบหลังมือของเขาเบา ๆ

“... พ่อก็ไม่สนใจนะ พ่อเดินไปที่ห้องนอนได้แป๊บนึง ก็เดินออกมาพร้อมกับกระเป๋าเดินทางน่ะ”

“พ่อต้องไปเที่ยวกับเพื่อนแน่ ๆ”

“ไปเที่ยวก็ดีสิ เพราะเที่ยวเสร็จก็น่าจะกลับมาบ้าน”

“... พ่อลากกระเป๋าเดินออกจากบ้าน ขึ้นรถไปกับผู้หญิงคนนั้น เหลือแต่แม่ที่นั่งร้องไห้อยู่คนเดียว”

“พ่อไม่ชวนแม่ไปด้วย ...”

“ไม่ป๊อบ มันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ ที่เหมือนเราจะไม่เข้าใจ แต่กานต์ดันเข้าใจ กานต์ถึงเครียดอยู่อย่างนี้ไง” หนุ่มน้อยดึงมือกลับ

“ป๊อบไม่เห็นจะเข้าใจเลย” สาวน้อยทำหน้างง

“อือ ... ช่างเหอะ แค่ได้เล่าให้ใครสักคนฟัง กานต์ก็โอเคขึ้นบ้างแล้ว” หนุ่มน้อยเอียงหน้าฝืนยิ้มให้กับสาวน้อย

“เนอะ ... อย่างน้อยได้เล่าออกมามันก็ดีกว่าที่เก็บไว้คนเดียวเนอะ” สาวน้อยยิ้มตอบ ด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความจริงใจ

“ป๊อบจะอยู่ข้าง ๆ กานต์เสมอนะ” สาวน้อยโผเข้ากอดหนุ่มน้อยที่นั่งนิ่ง เธอลูบแผ่นหลังหนุ่มน้อยอย่างอ่อนโยน

“โตขึ้นป๊อบจะแต่งงานกับกานต์ แล้วทำงานเลี้ยงกานต์กับป้าแก้วเองนะ” สาวน้อยพูดประโยคพลางลูบหลังหนุ่มน้อยอย่างอ่อนโยน

หนุ่มน้อยยิ้มออกมาด้วยความคลายกังวล

“ระ... เรา กลับกันเถอะนะ” หนุ่มน้อยพยายามดันตัวออกจากอ้อมกอด

“กลับบ้านกัน ๆ เดินกลับพร้อมกันนะ” สาวน้อยคลายกอดแล้วยืนขึ้น พร้อมหยิบกระเป๋าสอดเข้าแขน

“อื้อ” หนุ่มน้อยตอบ พร้อมลุกขึ้นก้าวขาออกจากตรงนั้น

ทั้งสองเดินเคียงคู่กัน จากตึกสอบของห้องพิเศษ ผ่านตึกสอบของห้องเรียนธรรมดา

“เพิ่งสอบเสร็จเหรอป๊อบ” เสียงแหลมคุ้นหู ดั่งแว่วมาจากข้างหลังเยื้อง ๆ

“อ๋อ ... สอบเสร็จนานแล้วน่ะ ข้อง่ายมากป๊อบเลยทำไม่นาน --- ว่าแต่ข้าวฟ่างรอแม่มารับเหรอ” สาวน้อยหันกลับไปตอบกลับอย่างทันควัน

“ไงกานต์” อดีตเพื่อนร่วมห้อง ยกมือทักทายหนุ่มน้อย ที่เดินติดด้านข้างอีกฝั่ง

“หวัดดีข้าวฟ่าง สอบเป็นไงบ้าง” หนุ่มน้อยยิ้มแย้มทักทายกลับ

“ก็...”

“ไปกันเถอะกานต์ แดดมันร้อน” สาวน้อยคว้ามือหนุ่มน้อยรุดลิ่ว หายจากจุดนั้นด้วยความเร็วแสง

“ข้าวฟ่างยังไม่ได้ตอบกลับเลยนะป๊อบ” หนุ่มน้อยสะบัดมือหลุด หันหน้าถามกับสาวน้อย

“ก็แดดมันร้อน เดี๋ยวจะไม่สบายเอา”

“แต่ตอนนี้เราก็ยืนอยู่กลางแดด ---”

“ก็ ... ก็นะ ... มันไม่เหมือนกัน ... ไปกันเถอะ ร้อน” สาวน้อยเลิ่กลั่กขั้นสุด ก่อนจะตั้งหน้าเดินต่อ

จนมาถึงหน้าโรงเรียน

สาวน้อยเหลือบไปเห็นรถคุ้นตา ที่จอดอยู่ด้านหน้า

‘ รถแม่นี่นา’ สาวน้อยนึกขึ้นได้ว่า ได้เอ่ยบอกแม่ไว้ให้มารับหลังสอบเสร็จ

สาวน้อยโบกไม้โบกมือให้แม่ ที่นั่งคุยโทรศัพท์ท่าทางตัวเล็กตัวน้อยอยู่

แม่เห็นที่สาวน้อยโบกมือ เลื่อนกระจกลง กวักมือเรียกสาวน้อยให้ขึ้นรถ

“แม่ ไป เลย หนู จะ เดิน กลับ” สาวน้อยทำปากพะงาบ ๆ เป็นคำ ๆ โดยไร้เสียง

แม่ได้แต่ทำหน้างง ๆ แม่จึงวางโทรศัพท์ที่หูลง แล้วขับวนมาจอดเทียบท่ารับเธอ

“ขึ้นรถ” แม่เปิดกระจกเรียกลูกสาว

“สวัสดีครับป้าประภา” หนุ่มน้อยก้มหน้าสวัสดี

“อ้าว หนูกานต์ พอดีเลย กลับด้วยกันสิลูก เดี๋ยวป้าไปส่ง”

“แม่กลับเลยค่ะ หนูกับกานต์จะเดินกลับเอง” สาวน้อยชะโงกหน้าผ่านกระจก บอกกล่าวกับแม่ แล้วดึงตัวกลับทันที

“มันร้อนนะลู ...”

สาวน้อยพูดแทรกแม่ขึ้นมาทันที

“ไม่ร้อนเลยค่ะ อากาศกำลังเหมาะกับการเดินเล่น”

“เที่ยงนี่นะ” แม่พูดพร้อมเอียงคอกึ่งเบะปากเบา

“ตามนี้นะคะแม่ เจอกันที่บ้านค่ะ” สาวน้อยเปิดประตูรถ กดปุ่มเลื่อนกระจกปิดสนิท แล้วปิดประตูกลับ

แม่ได้แต่พยักหน้ารับคำขอของลูกสาว ‘เด็กคนนี้เดาอะไรไม่ได้เลยจริง ๆ’ แม่คิดในใจ ก่อนจะเหยียบคันเร่งผ่านหน้าทั้งคู่ไป

“ป๊อบไม่กลับกับแม่อะ”

“ไม่อะ ป๊อบอยากเดินกลับ”

“มันร้อนนะ” หนุ่มน้อยยื่นเสื้อแขนยาวที่พับไว้ในกระเป๋า กางออกวางปกแผ่นหลังรวมถึงหัวของสาวน้อย

“ไม่ร้อนเลยสักนิด ดูสิ เหงื่อไม่ออกเลยสักหยด” สาวน้อยรีบปาดเหงื่อข้างขมับออกทันที ทั้งที่แผ่นหลังของเธอ เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ จนชุดนักเรียนบางเผยให้เห็นลายชั้นในการ์ตูนที่เธอชอบ