05

Nagtago ako sa gilid ng aking kama nang marinig ulit ang pagbasag ng kung ano sa labas ng aking kwarto.

Sa aming sala.

Dinig na dinig ko ang boses ni mommy habang wala akong naririnig na respond kay daddy.

I am so scared to go out.

Pero ang kagustuhang makita ang nangyayari sa labas ay napakatindi.

Lalo pa't hindi ko marinig ang boses ni daddy.

I once saw mommy hitting daddy with anything she could grab.

Dahan-dahan akong tumayo kahit nangangatog ako sa takot

My cheeks were still damp because of my dry tears.

And now, my eyes started to well again with every step I made.

Marahan at halos steady lang ang paglalakad ko hanggang sa makarating ako sa seradura ng pinto.

Ilang minuto ko pa iyong tinitigan.

Kung pipihitin ba o hindi.

Ngunit sa huli ay nilunok ko ang takot.

Takot para sa pwedeng makitang itsura ng dalawang taong pinakamamahal ko.

I was in Grade 8 when I noticed their almost everyday fights.

Nagiging maayos ng ilang buwan ngunit muling babalik.

I am not aware what problem they were facing.

Dahil kapag sinusubukan kong i-open kay mommy o daddy ay hindi nila ako sinasagot ng maayos.

"Wala iyon. Basta mag-aral ka ng mabuti. I'm sorry for the noise, sweetheart. Get back to sleep." halik sa aking noo ni mommy isang madaling araw nang magising ako sa ingay nila sa kabilang kwarto.

Hindi ko alam kung ilang beses silang nag-away nang hindi ko naririnig.

Dahil minsan ay halos nag-iiwasan sila sa bahay.

Aalis si mommy para sa trabaho kahit sobrang aga.

At uuwi sa tamang oras ngunit agad na pupunta sa isang kwarto.

At doon ay matutulog na.

I want to ask.But I trust them so much that their love for each other is enough to settle whatever their dilemma is.

Tumigil ang ingay sa ibaba, mas lalo akong kinabahan.

Isang pihit ay nakita ko ang makalat naming sala ngunit walang tao.

Ang aming mga kasambahay ay umuuwi sa kanilang tahanan.

Kaya tuwing gabi ay kaming tatlo lang ang nandito.

Naalarma ako.

"Mommy!?" madali akong bumaba sa hagdan. "Daddy!?"

Narinig ko ang kaluskos sa kusina at nakita doon si Mommy na pigil ang hikbi habang umiinom ng tubig.

Mabilis ko siyang nilapitan.

She cried out loud.

"Mommy!" naiyak ako ng mag-breakdown siya sa aking braso.

I held her tight, though.

Kinuha ko ang baso sa nanginginig niyang kamay at inilapag iyon sa counter top saka siya inalalayan upang paupuin.

Tumungo siya sa mesa at doon umiyak ng umiyak.

Kinagat ko ang labi sa itsura ng ina.

Her shoulders were badly shaking because of the sob.

Ramdam na ramdam ko ang sakit sa bawat pagtangis niya.

What exactly happened?

At nasaan si daddy?!

I want to throw questions at her but the need of embracing my mom is so much to handle.

Kaya't mahigpit ko siyang niyakap sa likod habang nakayukyok pa rin siya sa aming dining table.

Pabalik-balik kong hinaplos ang kanyang braso.

Nalaglag ang night gown niya sa kanyang balikat.

"Sshh, mommy, please. Don't cry."

Mas lalong lumakas ang iyak niya kaya't lumakas din ang iyak ko.

It's just so heartbreaking to see my mom like this.

Para akong hihikain sa sakit na nararamdaman ko para sa kanya!

"Athie! Athie! Ang daddy mo!"

Hindi lubos na pumapasok sa aking isip ang sinabi ay patuloy ko siyang inalo.

I've seen my mom so strong and indestructible all my life.

And seeing her down like this is so tragic and distressing.

Umangat ang pagkainis ko para kay daddy.

I'm just keeping this for a long time pero ngayon ay hindi ko na makayanan.

He probably left again!

He left mommy again while she's in so much pain.

Hindi naman ako ganon kawalang-pake sa mga paminsang naririnig ko sa mga away nila

Kung Grade 8 pa rin siguro ako ay hindi ko maiintindihan ang lahat.

But I'm almost graduating Senior High and I overheard his secret affair with someone else!

I respect him so much, so I disregard the idea.

Na baka napa-paranoid lang si mommy.

We are a perfect family!

"Ayaw na niya sa atin. Ayaw na ng daddy mo, anak!" she sobbed.

Nanlaki ang mata ko at unti-unting kumalas sa kanya.

She straightened up too.

Basang-basa ang kanyang mukha at gulung-gulo ang buhok.

Nilingon niya ako.

Hinihila ang aking braso upang makaupo sa silyang katabi ng kanya.

Because of the bomb she just flared up, nanghina akong sumunod sa gusto niya.

At makinig sa mga salitang wawasak sa lahat.

Binasa niya ang labi at muling pumatak ang mga panibagong luha.

She gripped in my wrist.

Halos malaglag ako sa upuan sa panghihinang nakikita sa kanya.

Kinurot ng mas pino ang puso ko.

She sobbed so hard that she needed to pause for a while.

She got the glass of water by herself.

Pagkatapos ay muli siyang tumingin sa akin.. with so much bravery.. a pretending brave look.

"May ibang babae siya!"

Natulala nalang ako.

Galit at muhi ang lumagablab sa aking puso.

It was the confirmation I needed.

Pero masakit pa rin palang malaman ang katotohanan.

Buo at diretso!

And to think that my mom carried this pain alone for the past years?!

Anong klaseng lalaki pala kung ganon ang hinangaan ko simula bata.

I believed in him! We believed in him.

Bakit humanap ng iba?

Hindi niya na ba mahal si mommy?

Ako, wala na ba akong halaga sa kanya?!

Mas lalong lumapit sa akin si mommy nang makita ang kawalan ko ng reaksyon.

"He was wishing for another child. But I can't risk it. Nasabi ko naman sa'yong miracle baby ka diba? That's why we are very protective and we gave everything we could just to keep you safe. Sobrang saya namin noon. I have problem in my ovaries and I don't know if I could carry a child without him/her being dead before I could give birth. Even so, we tried. I tried and pray so hard na may mabuo dahil gusto ko siyang mapasaya. Dahil buong akala ko kuntento na siya!"

Pumatak ang mga luha sa aking mata.

Her voice is shaking big time at pumipiyok na ang boses.

Her eyes were so red and became more chinky.

Namamaga na ang chinitang mata ng aking ina and it's killing me!

And.. I am not enough?