2. David Sev Calderon

Nanlamig sa takot si Arniya. Rinig niya ang papalapit na mga yabag ni Nathaniel sa likod ng mansyon. Para siyang batang nahuli sa kasalanan—mabigat ang dibdib, nanlalambot ang tuhod, at basang-basa ng pawis ang kanyang noo. Kung mahuli siya ngayon, wala siyang maihahandang dahilan, lalo pa't may isang estrangherong lalaki ang mahigpit na yumakap sa kanya mula sa dilim.

Mabilis ang pintig ng puso ni Arniya. Napapikit na lamang siya at taimtim na nagdasal. Sa isip-isip niya, kahit pa tumalon siya mula sa ikatlong palapag ng mansyon, wala pa rin maniniwala sa kanyang paliwanag. Lalo na kung mahuli siya sa ganitong ayos.

"Nathan, I think no one is here! Look at the branches—they were blown by the wind. So baka may bumagsak lang na sanga," sigaw ni Kaira sa malapit. Malapit na sila.

Muntik nang mapahinga nang malalim si Arniya. Para siyang tinanggalan ng tinik sa dibdib. Sa wakas, dininig ng Diyos ang kanyang dasal.

"Come here, babe! I'm not satisfied yet!" bulalas ni Kaira sa mapanuksong tinig.

Napatawa si Nathan. "You're so naughty, baby," sagot nito, paos ang boses, puno ng lambing at pagnanasa.

Nanikip ang dibdib ni Arniya sa narinig. Napaiyak siya, hindi sa takot kundi sa mas matinding sakit—sakit na galing sa puso. Pakiramdam niya, nilapastangan siya hindi lamang ng sitwasyon kundi ng realidad na hindi siya kailanman pinili.

Ngunit bago pa siya tuluyang malugmok, nagulat siya nang bigla siyang halikan ng lalaking nakayakap sa kanya. Napasinghap siya. Hindi siya makagalaw, hindi makapalag. Ang tanging magawa niya ay kagatin ang labi ng lalaki sa sobrang takot. Pero wala itong naging reaksyon. Nanatili ang yakap nito sa kanyang baywang—mahigpit, parang bakal na gapos.

 Dahil sa patuloy na pag-iyak, nanlabo ang kanyang paningin. Nang medyo lumuwag ang pagkakayakap sa kanya, sinamantala niya ang pagkakataong silipin ang mukha ng lalaki. Sa ilalim ng liwanag ng buwan, unti-unti niyang nakita ang itsura nito.

Maputi ang balat. Pulido ang mga facial features—matangos ang ilong, makisig ang panga. Ngunit ang matalim nitong mga kilay at malamig na mga mata ang nagpanginig sa kanya. May aurang mataas, mayabang, at delikado. Isa lang ang taong ganito.

"David... Sev... Calderon?" bulong niya sa sarili.

Hindi siya makapaniwala. Ang anak ng pinakamayaman at pinakamakapangyarihang pamilya sa bansa ay nasa likod ng mansyon sa kalagitnaan ng gabi, yakap siya na parang ayaw siyang pakawalan.

"What are you doing here? Can you let me go?" tanong ni Arniya, pilit pinapalakas ang loob.

Hindi sumagot si David. Yumuko si David, bahagyang idinampi ang kanyang ilong sa leeg ni Arniya. Para siyang may inaamoy na hindi mabigyang pangalan—isang bagay na tila nagpapabaliw sa kanya.

Maya-maya pa, hinalikan siya nito sa leeg, pababa sa kanyang dibdib. Hindi niya alam kung anong gagawin. Gusto niyang sumigaw ngunit hindi niya kayang makalikha ng tunog. Pakiramdam niya, mawawala siya sa sarili sa sandaling iyon.

"Ano... anong balak mong gawin?" tanong niya, nanginginig ang boses.

Ngunit hindi pa rin nagsalita si David. Sa halip, mas lalo nitong idiniin ang katawan niya sa kanya, parang hayok na hayop na gutom sa init at balat.

Mainit ang hininga ni David, at sa bawat dampi nito sa kanyang balat ay para siyang tinutusok ng libo-libong karayom. Hindi niya alam kung dahil ba ito sa takot, o sa kung anong kakaibang pakiramdam na gumugulo sa kanyang isipan.

Pakiramdam niya ay may mali. Hindi normal ang ikinikilos ni David. Para bang uminom ito ng gamot o alak, o baka naman... sadyang delikado talaga ang lalaking ito.

"Ikaw ba ay nagd—" Hindi na natuloy ni Arniya ang kanyang tanong nang marinig niyang tumigil ang ingay mula sa kabilang bahagi ng hardin. Nanatili siyang walang galaw. Natatakot siyang marinig, makita, mahuli. Si David naman, parang wala sa sarili. Patuloy lang ito sa ginagawa, walang pakialam kung sino man ang dumaan.

Napakagat si Arniya sa labi. Nanginginig siya hindi lang sa takot kundi sa kung anong kakaibang sensasyon.

Maya-maya, narinig niya ang pag-uusap ng dalawang taong naglalakad.

"Babe, naiisip ko lang. Do you really need to marry her?" tanong ni Kaira, puno ng pangamba ang tinig. "How about me? How can you marry me if you marry her? Well, hindi naman kita masisisi kung ito ang paraan mo para gumanti sa nagawa ko. Pero pangako, hindi kita iniwan. Wala lang akong nagawa. Tinakot ako ng mga magulang ko. Magpapakamatay daw sila kung hindi ako umalis papunta sa ibang bansa. Huwag mo sanang isipin na hindi kita kayang alagaan. Kaya ko din ang ginawa ni Arniya."

"Ayos lang. Naiintindihan ko naman ang lahat," malamig na sagot ni Nathaniel. "Saka sa tingin mo ba hahatakin kita sa hirap? Syempre hindi."

Parang tinusok ng kutsilyo ang puso ni Arniya. Sa bawat salitang naririnig niya mula kay Nathaniel, lalo siyang nanlulumo. Parang sinadya talaga ng tadhana na masaksihan niya ang ganitong tagpo.

Pinikit niya ang mga mata, umaasang hindi niya naririnig ang totoo. Pero bawat salita, bawat pag-amin, parang martilyong paulit-ulit na tumatama sa puso niya.

"You have nothing to worry," dagdag pa ni Nathaniel. "Hindi ko papakasalan si Arniya. Hahanap ako ng paraan para ma-cancel ang engagement namin nang hindi ako ang lalabas na masama. Alam ng buong bansa na siya ang nag-alaga sa akin. Huhusgahan tayo kung bigla ko na lang siyang iiwan."

Hindi na mapigil ni Arniya ang pagpatak ng kanyang luha. Nakagat niya ang kanyang labi sa sobrang sakit. Akala niya, kahit papaano ay may saysay ang ginawa niyang pag-aalaga. Pero sa huli, isa rin pala siyang paraan lang para sa mas malaking plano ni Nathan.

"That’s why I love you. Akala ko naman sa loob ng apat na taon, nahulog ka na sa kaniya," ani Kaira.

Napangisi si Nathan. "How do you think of that? She’s so ugly, boring, and old-fashioned. She’s lifeless, dull. Parang kahoy na marunong lang huminga.”