EP.5 การฝึกฝนอีกครั้ง

แสงแรกของวันส่องผ่านหน้าต่างห้องเช่าของเวสเปอร์ เธอรู้สึกถึงไออุ่นของแสงแดดที่ทอดผ่านม่านบางๆ ลงบนใบหน้า เสียงนกร้องแผ่วเบาในยามเช้าช่วยปลุกให้เธอตื่นขึ้นจากการหลับใหล

เธอลุกขึ้นนั่งบนเตียง ดวงตายังปรับตัวกับแสงที่เริ่มจ้า เธอหันไปมองแมวตัวโตเต็มวัยที่นอนขดตัวอยู่บนเก้าอี้ใกล้โต๊ะ มันกำลังหายใจสม่ำเสมอเหมือนกำลังหลับลึก

“นี่คือผู้ช่วยของฉันเหรอจริงๆเหรอเนี่ย” เธอพึมพำกับตัวเองเบาๆพลางถอนหายใจ

ทันใดนั้น ดวงตาสีเหลืองทองของแมวตัวนั้นก็ลืมขึ้น และเอซก็ยืดตัวขึ้นอย่างเกียจคร้านก่อนจะหาว

“อย่าคิดว่าฉันไม่ได้ยินที่เธอพูดนะ” เอซกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา แต่แฝงไปด้วยความขบขัน “และใช่ ฉันคือผู้ช่วยของเธอ แต่ถ้าเธอยังสงสัย ฉันก็ไม่ว่าอะไร เราจะได้พิสูจน์กันวันนี้แหละ ว่าเธอสมควรได้รับความช่วยเหลือจากฉันหรือเปล่า”

เวสเปอร์ขมวดคิ้ว เธอพยายามจะไม่ใส่ใจกับคำพูดกวนๆของเอซมากนัก และลุกขึ้นไปล้างหน้าเตรียมตัวสำหรับวันใหม่

หลังจากจัดการตัวเองเรียบร้อย เวสเปอร์พบว่าเอซกำลังนั่งอยู่บนโต๊ะตัวเล็กในท่าที่ดูเหมือนกำลังรออะไรบางอย่าง ดวงตาของมันจับจ้องเธอราวกับกำลังประเมิน

“พร้อมจะเริ่มหรือยัง” เอซถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“พร้อมสิ” เวสเปอร์ตอบ แม้ในใจจะยังคงกังวล แต่เธอรู้ว่าตัวเองไม่มีทางเลือกอื่น

เอซกระโดดลงจากโต๊ะ มันเดินนำเธอออกจากห้องไปยังพื้นที่ฝึกซ้อมที่ชานเมือง ซึ่งเธอเคยใช้เมื่อวานนี้

เมื่อทั้งคู่มาถึงลานกว้างที่เต็มไปด้วยเศษซากของอาคารเก่า เอซกระโดดขึ้นไปนั่งบนกำแพงที่เหลืออยู่เพียงครึ่งเดียว มันหันมามองเธอด้วยสายตาที่ดูเหมือนครูผู้เคร่งครัด

“ไปยืนกลางลาน” เอซสั่งทันทีที่ทั้งคู่เดินทางมาถึงลานฝึก

ฝึกวันที่3 แสงแดดอ่อนๆเริ่มแรงขึ้นตามกาลเวลา เวสเปอร์ยืนอยู่กลางลานกว้าง สายลมเย็นพัดเบาๆสัมผัสกับผิวหน้า เธอสูดลมหายใจลึกเพื่อสงบจิตใจ ก่อนจะเงยหน้ามองแมวลายขาวเทาที่นั่งอยู่บนกำแพงต่ำๆไม่ไกล

เอซกวาดสายตามองเธออย่างเฉยเมย ดวงตาสีเหลืองทองฉายแววเจ้าเล่ห์ มันยกขาหน้าขึ้นทำความสะอาดขนอย่างไม่รีบร้อน

“นี่ ฉันพร้อมแล้วนะ” เวสเปอร์พูดขึ้น เธอไม่อยากให้แมวตัวนี้คิดว่าเธอกำลังลังเล

“พร้อมเหรอ?” เอซหยุดเลียขนก่อนจะหันมาจ้องเธอ “ฉันไม่แน่ใจว่าเธอเข้าใจคำว่าพร้อมจริงๆหรือเปล่า”

เวสเปอร์ถอนหายใจ “อย่ากวนได้ไหม ฉันจริงจังนะ”

เอซหัวเราะเบาๆก่อนจะกระโดดลงจากกำแพงและเดินตรงมาหาเธอ “โอเค งั้นเริ่มกันเลย แต่ก่อนอื่น ฟังฉันให้ดี เพราะถ้าเธอไม่เข้าใจสิ่งที่ฉันจะสอน เราจะเสียเวลากันทั้งคู่”

“พลังของเธอไม่ได้เป็นเพียงแค่สกิลที่ระบบบอกให้ใช้ แต่มันเป็นส่วนหนึ่งของตัวเธอ” เอซเริ่มอธิบายด้วยน้ำเสียงจริงจัง “มันเหมือนกับการหายใจ เธอไม่จำเป็นต้องคิดถึงมัน แต่มันก็ยังเกิดขึ้นเองอย่างเป็นธรรมชาติ”

“แต่ฉันไม่เคยรู้สึกแบบนั้นเลย” เวสเปอร์พูดขึ้น “ทุกครั้งที่ฉันใช้พลัง มันเหมือนกับว่าฉันต้องผลักพลังออกมา มันรู้สึกเหมือนฉันกำลังบังคับบางสิ่ง”

“นั่นแหละคือปัญหา” เอซตอบทันที “เธอพยายามควบคุมพลังเหมือนมันเป็นสิ่งแปลกปลอม ทั้งที่จริงๆแล้วมันเป็นส่วนหนึ่งของตัวเธอ สิ่งที่เธอควรทำคือปล่อยให้มันไหลไม่ใช่ผลักมันออกไป”

เวสเปอร์พยักหน้า แม้จะยังไม่เข้าใจทั้งหมด

“ลองนึกถึงลมหายใจของเธอสิ” เอซกล่าวต่อ “เธอไม่จำเป็นต้องบังคับให้ตัวเองหายใจใช่ไหม พลังของเธอก็เหมือนกัน ถ้าเธอพยายามผลักมันออกไปมากเกินไป เธอจะหมดแรงเร็ว และที่แย่กว่านั้น เธอจะไม่สามารถควบคุมมันได้อย่างละเอียด”

“งั้นเริ่มจากสกิลที่ง่ายที่สุดของเธอ Time Fracture” เอซพูดขณะเดินวนรอบเธอ “ฉันต้องการให้เธอใช้มัน โดยไม่ผลักพลังออกไป แต่ปล่อยให้มันไหลผ่านตัวเธอเหมือนลมหายใจ”

เวสเปอร์พยักหน้า เธอสูดลมหายใจลึก หลับตาลง และพยายามดึงสมาธิมาที่ตัวเอง

“อย่าฝืน” เสียงของเอซดังขึ้นเบาๆ “ลองรู้สึกถึงพลังในตัวเธอ มันเหมือนแม่น้ำที่ไหลผ่านตัวเธออยู่ตลอดเวลา เธอไม่จำเป็นต้องสร้างมันขึ้นมาใหม่ เพราะมันมีอยู่แล้ว”

เธอพยายามทำตามคำแนะนำ แต่ความกังวลในใจทำให้เธอยังรู้สึกเหมือนต้องบังคับพลัง

“หยุดก่อน” เอซร้อง “เธอยังผลักมันออกมาอยู่ เธอรู้สึกไหมว่าพลังมันกระแทกตัวเธอเอง”

เวสเปอร์ลืมตาขึ้นและพยักหน้า “ใช่ มันเหมือนฉันกำลังฝืน”

“เพราะเธอยังไม่เข้าใจว่าเธอควรจะปล่อยไม่ใช่ดัน” เอซถอนหายใจ “ลองใหม่ คราวนี้ลืมเรื่องการควบคุมไปเลย ลองแค่รู้สึกถึงมัน”

เวสเปอร์หลับตาลงอีกครั้ง คราวนี้เธอพยายามไม่คิดถึงอะไรทั้งนั้น เธอปล่อยให้ลมหายใจของเธอเป็นตัวนำจังหวะ เธอรู้สึกถึงบางสิ่งในตัวเธอ มันเหมือนกระแสไฟฟ้าที่ไหลเวียนอยู่ในเส้นเลือด

“ดีมาก” เอซกล่าวเบาๆ “นั่นแหละ เธอเริ่มรู้สึกถึงมันแล้ว”

“Time Fracture” เธอเอ่ยคำเรียกสกิล

เวลารอบตัวเธอเริ่มช้าลงอย่างช้าๆแต่คราวนี้เธอรู้สึกได้ถึงความต่าง พลังของเธอไม่ได้ถูกผลักออกไปเหมือนเมื่อก่อน มันเหมือนกับว่าเธอเพียงเปิดประตูให้พลังไหลออกมาเอง

เธอขยับตัวไปข้างหน้า ร่างกายของเธอเบากว่าเดิม เธอสามารถเคลื่อนไหวได้แม่นยำมากขึ้น แต่เพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น

หลังจาก Time Fracture หมดลง เวสเปอร์ลืมตาขึ้น เธอหอบเล็กน้อย แต่ไม่ถึงกับหมดแรง

“นั่นแหละที่ฉันต้องการเห็น” เอซกล่าวด้วยรอยยิ้มที่พึงพอใจ “เธอเริ่มเข้าใจแล้วว่าเธอไม่จำเป็นต้องต่อสู้กับพลังของตัวเอง”

“แต่มันยังไม่สมบูรณ์ใช่ไหม” เวสเปอร์ถาม

“แน่นอน ยังไม่สมบูรณ์” เอซตอบ “แต่เธอกำลังไปในทางที่ถูกต้อง การฝึกวันนี้จะช่วยให้เธอเริ่มสร้างความสัมพันธ์กับพลังของเธอ”

เวสเปอร์ยิ้มเล็กๆ เธอรู้สึกถึงความก้าวหน้าที่ชัดเจน

หลังจากที่พลัง Time Fracture หมดลง เวสเปอร์ลืมตาขึ้น เธอยืนอยู่กลางลานกว้าง ลมหายใจยังคงถี่เล็กน้อยจากการฝึกฝนครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เธอรู้สึกได้ถึงความก้าวหน้า

“ดีมาก” เอซกล่าว พลางกระโดดขึ้นไปนั่งบนก้อนหินใกล้ๆมันยกหางสะบัดไปมาอย่างพึงพอใจ ดวงตาสีเหลืองทองจ้องมองเธอเหมือนอาจารย์ที่กำลังประเมินนักเรียน

“แต่ยังไม่จบแค่นี้” เอซกล่าวต่อ “สิ่งที่เธอทำไปเมื่อกี้ก็แค่พื้นฐาน ฉันต้องการให้เธอควบคุมพลังได้ดีกว่านี้”

เวสเปอร์พยักหน้า เธอรู้ว่าความสามารถของตัวเองยังอยู่ในระดับเริ่มต้น แม้เธอจะรู้สึกถึงพลังที่ไหลเวียนอยู่ในตัวเธอแล้ว แต่การใช้งานมันอย่างละเอียดและแม่นยำยังเป็นสิ่งที่เธอไม่สามารถทำได้

“ต่อจากนี้ไป เราจะฝึกเรื่องความแม่นยำ” เอซกล่าว พร้อมกับกระโดดลงมาจากก้อนหิน “ถ้าเธอไม่สามารถใช้พลังของเธออย่างแม่นยำ เธอก็จะไม่มีทางใช้มันในสถานการณ์จริงได้ และนั่นหมายความว่าเธอจะไม่มีทางรอดในโลกนี้”

เอซเดินวนรอบตัวเธอเหมือนนักวิเคราะห์ มันเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความจริงจัง

“ฟังนะ เวสเปอร์ พลังของเธอเป็นเรื่องของเวลา มันไม่เหมือนพลังโจมตีทั่วไปที่แค่สร้างความเสียหาย เธอต้องคิดวิเคราะห์และวางแผนทุกครั้งที่ใช้มัน”

“แต่ฉันคิดว่าฉันเริ่มเข้าใจแล้วนะ” เวสเปอร์ตอบ “เมื่อกี้ฉันก็สามารถใช้มันได้ดีขึ้นนี่นา”

เอซส่ายหัว “การชะลอเวลาแค่พอให้ตัวเองขยับได้น่ะยังไม่พอ เธอต้องสามารถกำหนดเป้าหมายได้อย่างแม่นยำ ควบคุมระยะเวลาและผลกระทบของมัน ไม่งั้นเธอจะเสียพลังไปเปล่าๆและในสถานการณ์จริง นั่นหมายถึงชีวิตของเธอ”

คำพูดของเอซทำให้เวสเปอร์นิ่งคิด เธอรู้ว่ามันพูดถูก

เอซเดินไปหยิบก้อนหินขนาดพอเหมาะด้วยปากและกระโดดกลับมาวางไว้ตรงหน้าเวสเปอร์

“โอเค คราวนี้ลองจับก้อนหินนี้ให้ได้ แต่มีเงื่อนไขคือ ฉันจะโยนมันขึ้นไปในอากาศ และเธอต้องใช้ Time Fracture ให้ช้าพอที่จะจับมันได้โดยไม่ทำพลังหมดเร็วเกินไป”

“มันต่างจากที่ฉันทำเมื่อกี้ยังไง” เวสเปอร์ถาม

“ต่างตรงที่ฉันจะโยนมันเร็วขึ้นกว่าเดิม และฉันจะเปลี่ยนทิศทางทุกครั้งที่โยน เธอต้องไม่เพียงแค่จับมันได้ แต่ต้องควบคุมพลังให้แม่นยำพอที่จะประหยัดพลังงานด้วย”

เวสเปอร์สูดลมหายใจลึก เธอพยักหน้าและตั้งท่าเตรียมพร้อม

เอซใช้หางของมันจับก้อนหินและโยนก้อนหินขึ้นไปบนอากาศด้วยความเร็วที่เร็วกว่าปกติ เวสเปอร์เอ่ยคำเรียกสกิลทันที

“Time Fracture!”

เวลารอบตัวชะลอลงอีกครั้ง ก้อนหินที่พุ่งขึ้นไปในอากาศเริ่มเคลื่อนที่ช้าลง เธอพุ่งตัวไปข้างหน้าเพื่อจับมัน แต่เมื่อมือของเธอสัมผัสกับมัน สกิลก็หมดลง

“พลังเธอหมดเร็วเกินไป!” เอซตะโกน “อย่าใช้พลังเต็มที่ตั้งแต่แรก เริ่มจากการควบคุมแค่เล็กน้อยก่อน”

เวสเปอร์พยายามอีกหลายครั้ง แต่ทุกครั้งเธอยังรู้สึกว่าไม่สามารถควบคุมพลังให้ได้นานพอ ก้อนหินมักจะตกลงก่อนที่เธอจะทันจับมันได้

“ฉันทำไม่ได้…” เธอกล่าวพร้อมกับทรุดตัวลงกับพื้น เหงื่อไหลท่วมใบหน้าด้วยความเหนื่อยล้า เพราะฝึกติดกันมาหลายชั่วโมงแล้ว

เอซเดินเข้ามาใกล้ มันจ้องมองเธอด้วยสายตาที่ไม่แสดงความสงสาร “ฟังนะเวสเปอร์ การล้มเหลวเป็นเรื่องธรรมดา ถ้าเธอหยุดตอนนี้เธอก็จะไม่มีวันพัฒนาเหมือนในอดีต แต่ถ้าเธอลุกขึ้นและลองใหม่ เธอจะก้าวไปอีกขั้น”

คำพูดของเอซทำให้เวสเปอร์เงยหน้าขึ้น แม้ในใจจะเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า แต่เธอก็รู้ว่าไม่มีทางเลือกอื่น

ในครั้งต่อมา เวสเปอร์เริ่มเปลี่ยนวิธี เธอไม่ได้ผลักพลังออกมาเต็มที่เหมือนเดิม แต่พยายามใช้พลังเพียงบางส่วนเพื่อชะลอเวลาให้นานขึ้น

“Time Fracture”

เวลาชะลอลงอีกครั้ง เธอเห็นก้อนหินเคลื่อนที่ช้า เธอพุ่งตัวไปข้างหน้า คราวนี้เธอสามารถจับมันได้ทันก่อนที่สกิลจะหมด

เอซพยักหน้าอย่างพึงพอใจ “ดีมาก นี่แหละคือสิ่งที่ฉันอยากเห็น เธอเริ่มเรียนรู้ที่จะใช้พลังอย่างมีประสิทธิภาพ”

“ฉันทำได้แล้ว!” เวสเปอร์พูดด้วยความดีใจ

“ใช่ แต่ยังไม่พอ” เอซตอบทันที “เธอต้องทำให้มันสมบูรณ์แบบ ทุกครั้งที่เธอใช้พลัง มันต้องเป็นไปตามที่เธอตั้งใจ และต้องไม่มีความผิดพลาด”

เมื่อเวลาผ่านไป เวสเปอร์ยังคงฝึกฝนภายใต้การดูแลของเอซ เธอเรียนรู้ที่จะใช้พลังของตัวเองอย่างละเอียดขึ้น เข้าใจถึงการควบคุมและการประหยัดพลัง

ในช่วงท้ายของวัน เธอสามารถจับก้อนหินได้อย่างแม่นยำในทุกครั้งที่เอซโยน

“ดีมาก” เอซกล่าวพร้อมกับกระโดดขึ้นไปนั่งบนกำแพงอีกครั้ง “วันนี้เธอแสดงให้ฉันเห็นว่าเธอพร้อมที่จะเรียนรู้ ฉันหวังว่าเธอจะรักษาความมุ่งมั่นนี้ไว้ในวันพรุ่งนี้”

เวสเปอร์ยิ้มเล็กๆแม้จะเหนื่อยล้า แต่เธอรู้สึกถึงความก้าวหน้าที่ชัดเจน

เมื่อพระอาทิตย์ตกดิน เวสเปอร์เดินกลับห้องเช่าพร้อมกับเอซที่เดินตามหลัง ความเหนื่อยล้าจากการฝึกฝนทั้งวันไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกท้อแท้ ตรงกันข้าม มันทำให้เธอรู้ว่าเธอกำลังเดินหน้าไปในทางที่ถูกต้อง

“ขอบคุณนะ เอซ” เธอกล่าวเบาๆ

“ไม่ต้องขอบคุณ ฉันก็แค่ทำหน้าที่ของฉัน” เอซตอบ แต่ในน้ำเสียงนั้นมีความพึงพอใจแฝงอยู่

ในคืนนั้น เวสเปอร์นอนหลับไปพร้อมกับความหวังใหม่ในใจ และการรอคอยบทเรียนใหม่ในวันถัดไป