LOGINShare
#25 ความลับของเมืองนี้
Last Updated:
2025-06-20 14:35:19นีร่าไม่เคยกลัวแสงแดด
แต่ยามเช้าของวันที่สามบนแผ่นดิน เธอเริ่มหลีกเลี่ยงมัน… อย่างไม่รู้ตัว ผิวของเธอเคยเนียนชื้น ดั่งเนื้อปลาในละอองเกลือ แต่ตอนนี้ แห้งตึง แห้งจนเมื่อเธอขยับนิ้วแขน เหมือนมีบางอย่าง ลั่นอยู่ใต้ผิวหนัง เธอเอามือแตะต้นแขน และพบว่าผิวเริ่มแตกลายบางจุด เส้นรอยแตกเล็ก ๆ ที่เหมือนลายแห้งบนดินร้าง... บางจุดหลุดออกเป็น เศษสะเก็ดบาง ๆ ราวกับเกล็ดปลาที่แห้งกรัง เมื่อเธอเกา เศษผิวซีดขาวร่วงลงกับพื้นทราย และจากใต้รอยนั้น... มี เบทะ ของเหลวใสอมเงินที่คล้ายเลือดของเงือก ซึมออกมาเงียบ ๆ เหมือนหยดน้ำจากหินในถ้ำ เธอหอบเบา ๆ หน้าอกกระเพื่อม ผิวตรงซี่โครงขึ้นเงา — ไม่ใช่เหงื่อ แต่เป็นการตอบสนองสุดท้ายของผิวที่ “เคยอยู่ใต้น้ำ” ความเงียบที่ไม่สามารถพูด เธอไม่บอกอีธาน เพราะในแววตาของเขามีความสุข และเธอไม่อยากให้เขารู้ว่า ร่างของเธอ กำลังค่อย ๆ แหลกสลายจากภายใน เมื่อเขายื่นถ้วยน้ำจืดมาให้ เธอรับไว้ แต่ไม่ใช่เพื่อดื่ม เธอรินลงมือ แล้วลูบเข้ากับแขน ชะโลมเบา ๆ ให้ผิวไม่ขาด น้ำเปล่าเย็นเฉียบไหลลงมาตามข้อศอก และเธอ... หลับตาในชั่ววินาทีนั้น เหมือนได้หายใจใต้น้ำอีกครั้งหนึ่ง คืนที่เธอร้องไห้เงียบ ๆ กลางดึก อีธานหลับแล้ว เธอเดินออกไปริมฝั่ง ย่อตัวลง และปล่อยให้คลื่นเล็ก ๆ ซัดเข้ามาแตะปลายเท้า ทันทีที่ผิวสัมผัสน้ำทะเล ความเย็นไหลเข้ากระดูก... ผิวที่แตกร้าวเริ่มแนบสนิทกลับชั่วครู่ เหมือนร่างเธอ... จำได้ว่า “นี่คือบ้าน” นีร่ากัดริมฝีปากแน่น เพราะรู้ว่าเธออยู่ห่างจากมันนานเกินไป “เรารอดจากเกาะต้องสาป... แต่ข้าอาจไม่รอดจากแผ่นดิน” นีร่าคลานเข่าช้า ๆ ไปยังริมคลื่น ปลายนิ้วจุ่มลงน้ำ เธอกำไว้แน่น สัมผัสเย็นของทะเลเหมือนกระแสเลือดที่หายไปกลับคืนมาชั่วครู่ แต่เพียงครู่เดียวเท่านั้น... เมื่อเธอเงยหน้ามองแสงดาว — หัวใจกลับรู้สึก หนักแน่นด้วยความเจ็บปวด เสียงฝีเท้าแผ่วเบาเคลื่อนเข้ามาเบื้องหลัง เธอไม่หันกลับ — เพราะรู้ว่าใคร “คิดอะไรอยู่?” เสียงของมาริเบลเอ่ยขึ้น เงียบ เรียบ ถัดมาไม่กี่ก้าวคือไอล่า สวมเสื้อคลุมผ้าดิบ ท่าทางเรียบง่ายแต่สายตาคมเฉียบเหมือนเคย นีร่าพูดเบา ๆ ราวกระซิบกับทะเล “ข้า... เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าตัวเองควรอยู่ตรงไหน” มาริเบลนั่งลงข้างเธอ ไอล่าคุกเข่าลงอีกฝั่ง ทั้งสองมองทะเล ไม่เร่ง ไม่เร้า “เจ้าเปลี่ยนไปมากตั้งแต่มาอยู่กับพวกเรา” มาริเบลเอ่ย “แต่นั่นอาจไม่ใช่สิ่งดี... ถ้ามันทำให้เจ้าลืมว่าเจ้าคือใคร” ไอล่าพูดต่อโดยไม่สบตา “ข้ารู้จักแววตาแบบนั้น... แววตาของคนที่อยากอยู่ แต่ร่างกายเริ่มไม่ยอมให้ใจอยู่ต่อ” นีร่านิ่งงัน เลือดยังซึมออกจากรอยแตกบางจุดตรงแขน แม้เธอจะซ่อนมันใต้ผ้าคลุมบาง ๆ “ข้ารักเขา...” เธอพูดเสียงสั่น “หรืออย่างน้อย ข้าคิดว่าข้ารัก...” มาริเบลมองเธอนิ่ง “เจ้าเคยรู้สึกแบบนั้นก่อนหน้านี้ไหม กับมนุษย์คนอื่น” นีร่าส่ายหน้าเบา ๆ “ไม่เคย… เขาไม่เหมือนใคร เขาฟังข้า เขาไม่กลัวข้า” “แต่เขาหายใจด้วยอากาศ เจ้า... หายใจด้วยน้ำ” ไอล่าพูดเสียงเบา คืนที่หกบนฝั่งเมืองน่าหลงใหลนามว่า ดาร์กวาเรน เมืองที่เต็มไปด้วยแสงไฟ ยิ้มแย้ม น้ำสะอาด และผู้คนอัธยาศัยดีเกินจริง เมืองที่มอบข้าวปลา สุรา และเสียงหัวเราะ เมืองที่ให้ทุกสิ่ง... ยกเว้นเงาในแววตา อีธานเริ่มเป็นคนแรกที่รู้สึก ระหว่างเดินผ่านตลาดในเช้าอันสดใส หญิงขายผลไม้ที่ยื่นแอปเปิลให้เขา พูดด้วยน้ำเสียงและคำเดียวกันกับเมื่อวาน เหมือน บันทึกที่เล่นซ้ำ “ลองชิมดูสิ สดจากสวนข้างเขา…” น้ำเสียงนั้นเหมือนทุกพยางค์ถูกกดจากลิ้นกล ริมฝีปากขยับไม่สอดคล้องกับเสียง และเมื่อเขาเดินกลับมาทางเดิมอีกครั้ง ห้านาทีต่อมา หญิงคนเดิม… ยื่นแอปเปิลด้วยประโยคเดียวกัน ท่าทางเดิม มือข้างเดิม แม้แต่ทิศทางลม… ยังไม่เปลี่ยน เมื่อเมืองเริ่มหายใจ คืนนั้น พวกเขานอนไม่หลับ นีร่าเดินออกมายังลานกว้างหน้าโบสถ์ และพบว่าอาคารทุกหลัง… “มีไอน้ำพวยพุ่งออกจากหน้าต่าง” เหมือนช่องปอด... หายใจ ไม่ใช่ไอร้อนของไฟ หรือควันอาหาร แต่เป็นไอเย็น... เหมือนร่างกายที่เพิ่งตาย ยังอุ่นอยู่ --- ความจริงที่อยู่ใต้พื้นดิน อีธานกับนีร่าตัดสินใจตามหาทางออก พวกเขาลงไปยังใต้โบสถ์ ที่นั่น พวกเขาพบอุโมงค์ ลึกลงไปใต้แผ่นดิน — เย็นเฉียบ และชื้นแฉะเหมือนร่างเน่า และตรงกำแพงอุโมงค์ มีรอยฝ่ามือหลายร้อยนับไม่ถ้วน ขูดด้วยเล็บจนเลือดไหลทิ้งร่อง บางรอยมีเศษเล็บมนุษย์ฝังคาอยู่ในผนัง ที่ปลายสุดของอุโมงค์ พวกเขาพบห้องโล่ง — เต็มไปด้วยโต๊ะอาหาร แต่บนจานทุกจาน… มีสิ่งเดียวกัน กระดูกมนุษย์ที่ถูกเคี้ยวแล้ว --- ไม่มีเมืองที่ชื่อดาร์กวาเลน เมื่อพวกเขากลับขึ้นมาข้างบน เมืองเงียบลง ไม่มีเสียงดนตรี ไม่มีผู้คน ร้านทุกหลังยังเปิดอยู่ แต่ไม่มีใคร… ขยับเลยแม้แต่นิด หญิงขายแอปเปิลยังยื่นผลไม้ลูกเดิม… มือยังกางอยู่ในอากาศ… แต่ริมฝีปากหยุดนิ่ง ตาไม่กะพริบ อีธานก้าวเข้าไปใกล้ และสัมผัสตัวเธอเบา ๆ เย็น… เหมือนซากปลา ผิวเธอหยุ่น... ไม่ใช่ผิวคน แต่เป็น เนื้อที่ถูกหล่อขึ้นมา แล้วเขาก็สังเกตว่า… บ้านเรือนทั้งหมดไม่ได้ต่อด้วยไม้ แต่ต่อจาก เส้นเอ็น แผ่นไม้ทุกแผ่นมี “รูพรุน” เหมือนรูหายใจ ทั้งเมือง… คือสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่ ที่หลอกให้พวกเขาคิดว่าเป็นเมือง และสิ่งที่เดินพูดคุย คือ “ชิ้นส่วน” ที่มันขยับได้
Latest chapter
SiRen เงือกสาว ผจญภัย #37 เสียงเคาะจากผู้มาเยือน
ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก...เสียงเคาะเบา ๆ ดังมาจากใต้พื้นไม้ของบ้านนีร่าอีธานหยุดมือที่กำลังพับผ้า ผินหน้าขึ้นอย่างระแวง “เจ้าได้ยินเสียงนั่นไหม?”นีร่ากำลังนั่งพิงขอบหน้าต่าง ดวงตาครุ่นคิดอยู่กับแผนการแต่พออีธานพูด เธอก็เงี่ยหูฟังทันที“...ก๊อก?”เสียงนั้นยังคงมาเป็นจังหวะ ราวกับมีใครเคาะไม้จากข้างใต้มาริเบลที่นอนขดอยู่มุมห้องเงยหน้าขึ้นดวงตาเธอเบิกกว้างทันทีที่จำเสียงได้ “ไม่ใช่เสียงหนูนะ...ข้าเคยได้ยินเสียงนี้มาก่อน คืนที่เรือผีโผล่ใกล้ฝั่งครั้งแรก...มันก็เริ่มแบบนี้เลย”อีธานเดินช้า ๆ ไปที่แผ่นไม้กลางพื้นมือหนึ่งเอื้อมแตะดาบที่พิงข้างผนังอีกมือค่อย ๆ เคาะกลับ — เพื่อทดสอบเงียบทุกคนกลั้นหายใจ...ทันใดนั้น...“ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก!”เสียงเคาะรัวกลับ ราวกับมีบางอย่าง “โกรธที่โดนท้าทาย”นีร่ารีบลุกขึ้น “อย่าเคาะกลับไปอีก! มันไม่ได้มาหาเพื่อน มันกำลังทดสอบว่าเรากลัวหรือไม่”ไอล่าคว้าหอกไม้ที่เธอทำขึ้นเองจากไม้ยาวกับปลายเหล็ก“มันขึ้นมาจากทะเลแน่ ๆ เจ้าเคยบอกใช่ไหมว่า...เลือดของเงือกกลายพันธุ์ปลุกสิ่งเก่าแก่ได้?” “ใช่” นีร่าพยักหน้า “แล้วข้าคิดว่ามันไม่ได้ขึ้นมาแค่ตัวเดียว”
SiRen เงือกสาว ผจญภัย #36 สงครามสองสายพันธุ์
กลางทะเลต้องห้าม —คลื่นนิ่งผิดปกติ ลมก็ดันเงียบอย่างน่าผิดสังเกตกลิ่นคาวน้ำลอยขึ้นมาจากผืนน้ำที่ดำปี๋ ราวกับมันไม่ใช่น้ำทะเล...แต่เป็นเลือดกัปตันแบร์กตันยืนบนหัวเรือ เสื้อโค้ทยาวปลิวไสว ดวงตาใต้เงาหมวกมองต่ำข้างเขาคือ บรอล และ เดร็กซ์ ที่คอยประคองหีบไม้เก่า ๆ ใบหนึ่ง“เอ็งแน่ใจนะกัปตัน...ว่าอยากเปิดมันตรงนี้?” บรอลถามเสียงอ้อมแอ้ม“ถ้าเอ็งกลัว ก็กลับไปกอดถังเกลือบนเรือเถอะ” แบร์กตันพูดนิ่ง ๆ แล้วตวัดสายตามองบรอลกลืนน้ำลายเงียบ ๆเดร็กซ์หัวเราะเบา ๆ ก่อนเสริม “ของแบบนี้...แค่กลิ่นยังสั่นกระดูกคนได้”แบร์กตันยกฝาหีบขึ้น...กลิ่นสาปเน่าผสมเลือดทะเลพุ่งวาบออกมาข้างในมีเพียงขวดแก้วใบหนึ่ง — บรรจุ เลือดของเงือกกลายพันธุ์ สีดำข้นที่ยังคุกรุ่นไปด้วยแรงสาปเก่าแก่“ของนี่...พวกคุมกฎมันฝังลึกจนไม่มีใครกล้าแตะ” เขาเอ่ยเสียงต่ำ “แต่มันยังหายใจอยู่ ข้าได้ยินเสียงมันเรียกข้า...ตั้งแต่วันที่นีร่ารอดจากกับดักข้า”เขาเทหยดเลือดลงทะเล...ทันใดนั้น —ผิวน้ำเริ่มหมุนวนเสียงกรีดร้องบางอย่างแว่วขึ้นจากใต้ทะเลและแล้ว...บางสิ่ง ก็โผล่ขึ้นมาจากความมืดเงาร่างสูงโปร่ง ผิวลื่นดั่งปลา ดวงตาสีเงินไร้ตาดำ ม
SiRen เงือกสาว ผจญภัย #35 ลมเปลี่ยนทิศ
หลังแสงจางจากคันศรเซรีออน ทุกอย่างกลับมาเงียบอีกครานีร่าก้มมองศรในมือ — มันเบากว่าที่คิด แต่กลับแฝงพลังแปลกประหลาด คล้ายลมหายใจของทะเลยังไงยังงั้น“มันเหมาะกับเจ้า” โทรันเอ่ยพลางเดินเข้ามาใกล้ “ข้ามองเห็นไฟในดวงตาเจ้าแล้ว...อย่าดับมันล่ะ”อัลเธียพยักหน้าเบา ๆ ดวงตาของนางยังเศร้าเหมือนเดิม แต่ตอนนี้มีแววหวังปนอยู่ด้วย“จำไว้นีร่า...เจ้าคือความหวังสุดท้ายที่โลกนี้จะมี”“ข้าจะไม่ให้ความหวังของใคร...กลายเป็นฝันร้าย” นีร่าตอบเสียงหนักแน่นโทรันยิ้มมุมปากก่อนผายมือไปยังทางออก “จงกลับไปเถิด อีกไม่นาน...ลมจะเปลี่ยนทิศ”---ด้านนอกวิหาร – ทะเลตอนเช้าแสงแดดอ่อน ๆ ลอดผ่านผิวน้ำ นีร่ากับมาริเบลกำลังว่ายขึ้นมาจากวิหารลับไอล่ารออยู่ก่อนแล้ว บนโขดหินกลางน้ำ ตาโตเป็นไข่เป็ด“เจ้าใช้เวลานานจนนึกว่าจมน้ำตายไปแล้ว!”มาริเบลหัวเราะ “ถ้าพี่ข้าจะตาย...คงไม่ใช่ในที่ที่มีผู้คุมกฎอยู่หรอกน่า”นีร่าเหนื่อย แต่สีหน้าสงบกว่าเดิมมาก ดวงตาเธอไม่ใช่ดวงตาของเด็กสาวอีกต่อไปอีธานยืนอยู่ไม่ไกล มือจับหินขัดดาบ เขาเงยหน้าขึ้นทันทีที่เห็นนีร่าโผล่หัวขึ้น“เจ้าปลอดภัย...” เขาว่าเบา ๆ แล้วเดินเข้ามาใกล้“ข้าไม่เป็นไร” น
SiRen เงือกสาว ผจญภัย #34 บททดสอบของผู้สืบทอด
เงาร่างนั้นค่อย ๆ ก้าวออกจากเงามืดผิวเธอเป็นสีมุกจางเรืองแสง ผมยาวราวกับสาหร่ายทะเลไหลลู่ไปตามกระแสน้ำเบา ๆดวงตาของเธอ...คล้ายกับนีร่า ราวกับกำลังมองตนเองในอดีตหรืออนาคต“ยินดีต้อนรับ...ทายาทแห่งสายเลือดโบราณ” เสียงของหญิงผู้นั้นหวานแต่ทรงพลัง ดังก้องไปทั่วโถงหินนีร่าใจเต้นแรง“ท่านคือใคร?”หญิงสาวยิ้มเศร้า“ข้าชื่ออัลเธีย” เธอพูดเสียงแผ่ว “ข้าคือผู้คุมกฎคนก่อน...และครั้งหนึ่ง ข้าเคยเลือกผิด”โทรันยืนเงียบ มองพวกเธอด้วยสายตาหนักแน่น“เธอ...คือผู้ที่เคยพยายามหยุดสงครามครั้งก่อน”นีร่าเม้มริมฝีปาก “แต่ท่านล้มเหลวใช่ไหม?”อัลเธียพยักหน้าเบา ๆ“ข้าลังเลเกินไป...และสุดท้ายข้ากลายเป็นหนึ่งในต้นเหตุของการล่มสลายแห่ง 'วาเลอริน' เมืองหลวงแห่งเงือก”เงียบงันก่อตัวขึ้นระหว่างพวกเธอ“แต่เจ้า...ยังมีโอกาส”อัลเธียยื่นมือออกมา แล้วแสงบางอย่างก็ลอยออกจากฝ่ามือเธอมันคือ "เกล็ดแห่งสมดุล" — เกล็ดเงือกสีทองอมฟ้า ส่องแสงวูบวาบอยู่กลางอากาศ“จงรับไว้ มันจะเปิดทางให้เจ้าเห็น ‘อดีตที่ถูกลืม’ และ ‘อนาคตที่อาจเกิด’”นีร่ายื่นมือไปรับอย่างลังเลทันทีที่สัมผัสกับเกล็ดนั้น นิมิตแห่งอดีตเธอร่วงสู่โลกแห่งแสง
SiRen เงือกสาว ผจญภัย #33 ผู้คุมกฏเเห่งทะเล
เสียงดาบชนดาบ ปะทะกับคำสาปและพลังโบราณท้องฟ้าถูกฉีกเป็นสองขั้วแสงและเงาผสานกันในสมรภูมิครั้งนี้“สงครามแห่งสองโลก…เพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น”หลังจากการต่อสู้ที่ดุเดือดจนพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าอีธานกับนีร่าและมาริเบล รวมถึงไอล่า ได้หลบซ่อนตัวอยู่ในถ้ำเล็ก ๆ ริมผาเสียงคลื่นกระทบโขดหินเป็นจังหวะช้า ๆ คล้ายกล่อมให้ใจเย็นลงนีร่านั่งลงบนโขดหินขรุขระ มือยังสั่นจากพลังที่ไหลเวียนในตัวผิวเกล็ดเงินยังส่องแสงริบหรี่ในความมืด“ข้าไม่เคยรู้ว่าพลังนี้จะรุนแรงขนาดนี้...” เธอพูดเสียงเบา“ทุกครั้งที่ใช้...มันเหมือนข้ากำลังสูญเสียตัวเองไปทีละน้อย”อีธานนั่งลงข้าง ๆ“ข้าเข้าใจดี...แต่เจ้าไม่ได้อยู่คนเดียว”เขาวางมือทาบลงบนมือของนีร่า“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราจะผ่านมันไปด้วยกัน”มาริเบลเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะพูด“พี่สาว...เรากลัวนะ กลัวว่าเจ้าอาจเปลี่ยนไปจนเราจำไม่ได้”นีร่าหันไปมองน้องสาวด้วยสายตาอบอุ่น“ข้าเองก็กลัว...กลัวว่าจะกลายเป็นสิ่งที่ข้ากลัวที่สุด”ไอล่ายืนเงียบ ๆ ข้างหลัง ก่อนพูดขึ้น“แต่ข้ารู้ว่า...พลังที่เจ้าได้รับ ไม่ใช่คำสาปอย่างเดียว มันคือโอกาส”“โอกาสอะไร?” อีธานถามด้วยความสงสัย“โอกาสที่จ
SiRen เงือกสาว ผจญภัย #32 ผู้ที่ตื่นจากการหลับไหล
ขณะเดียวกัน แบร์กตันยืนอยู่หน้าชายฝั่งเขาโยนหินก้อนหนึ่งลงทะเล ไม่กี่วินาทีต่อมา ฟองน้ำจำนวนมากผุดขึ้นและสายลมเย็นผิดธรรมชาติก็พัดมา เขาหัวเราะแผ่วเบา“ข้าไม่ต้องการทองคำอีกแล้ว”“ข้าอยากเป็น...สิ่งที่ไม่มีวันตาย ใต้ท้องทะเล…” คืนแรม...ลมเย็นจนทะลุผิวกระดูกบนฝั่ง ม่านหมอกบาง ๆ คลุมผืนทรายราวผ้าขาวคลุมศพอีธานสะดุ้งตื่นเสียงอะไรบางอย่างดังจากริมหาดแอ่ด...เสียงโซ่ครูดพื้นหินเสียงหายใจลึกเหมือนจากปอดของสัตว์ที่ไม่เคยหายใจบนบกเขาคว้าดาบทันที“นีร่า?”ไม่มีเสียงตอบเขาวิ่งออกมานอกถ้ำและภาพตรงหน้าทำให้หัวใจเขาชะงักกลางหมอกหนามีเงาร่าง 3–4 ตน สูงโปร่ง ผิวซีดเหมือนเปลือกหอยพวกมันเดินช้า ๆ บนทรายเสียงก้าวแต่ละก้าวลากเหมือนขาไม่มีพละกำลังแต่ในดวงตา — ไม่มีแววชีวิตใด ๆพวกมัน...ไม่ใช่เงือกธรรมดา เงือกพวกนี้มีรอยเย็บตามข้อมือเหมือนถูกฝังและเย็บปิดปากกว้างกว่าปกติ และเต็มไปด้วยฟันแหลมที่ไม่ควรอยู่ในร่างเงือกอีธานก้าวถอยหลังอย่างเงียบเชียบ แล้วทันใดนั้น — พวกมันหันขวับมาทางเขา“เราต้องหนี!” เขาตะโกนวิ่งกลับเข้าถ้ำไอล่า กับมาริเบลลุกขึ้นคว้าอาวุธ“เกิดอะไรขึ้น?”“พวกมัน...ขึ้
You may also like
ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก
น้ำหมึกหิมะ96.1K viewsซูซูข้ามมิติมามีครอบครัว
橙花21.0K viewsเด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD
ลำเจียก328.6K viewsชายายอดเสน่หา
อักษรามณี17.1K viewsเพียงชั่วคืน
มี่เยี่ยน130 viewsสัมพันธ์ลับอาจารย์แสนร้าย
นามปากกาดาวเหนือ3.6K viewsบอสร้ายกระหายรัก
ฺBigangel - น้ำตาลไหม้ - หอมชื่นใจ69 viewsเมื่อหิมะโปรยปราย
เฟยฮวา2.8K views
