#74 เผชิญหน้ากับความตาย

สายฝนหยุดลงเพียงชั่วคราวเหมือนฟ้าต้องการให้พวกเขาเคลื่อนตัวต่อ แบร์กตันม้วนแผนที่เก็บอย่างระวัง เสียงน้ำหยดจากกิ่งไม้ดังเป็นจังหวะเหนือหัว คาเอลยกถุงเสบียงขึ้นพาดบ่า “เอาล่ะ ไปเจอมังกรยักษ์ของราชินีกัน”

นีร่าไม่ได้ตอบ เธอกำลังคิดถึงสัญลักษณ์รูปตาที่ติดบนแผนที่ เส้นรัศมีสามเส้นที่แผ่ออกมาราวกับกำลังจับจ้องคนมองกลับ—มันให้ความรู้สึกเหมือนสิ่งนั้นกำลัง ‘มอง’ เธออยู่จริง ๆ

เส้นทางลัดของแบร์กตันพาพวกเขาเลาะไปตามเนินหินที่ชื้นและเต็มไปด้วยเถาวัลย์สีดำ รากไม้บิดเกลียวเหมือนงูคอยเกี่ยวข้อเท้าผู้บุกรุก เสียงคลื่นเบื้องล่างค่อย ๆ จางลง เหลือเพียงเสียงน้ำหยดและสายลมพัดผ่านโพรงหิน

เมื่อข้ามโขดหินใหญ่ด้านหน้า พวกเขาก็มองเห็นทะเลสาบกว้างเงียบสนิทอยู่กลางป่า ผิวน้ำดำราวกระจกที่ดูดซับแสงทั้งหมด ไร้คลื่น ไร้แม้แต่เสียงกบร้อง

แบร์กตันหยุดแล้วพูดเสียงต่ำ “นั่นคือ ‘ประตูกลางน้ำ’… ทางลงสู่รังของราชินี”

คาเอลย่นคิ้ว “แล้วเราจะลงไปยังไง? ว่ายลงไปแล้วเคาะประตูหรือ?”

“มันมีทางเดินใต้น้ำ” แบร์กตันชี้ไปที่ผนังหินริมทะเลสาบ “แต่ต้องกลั้นลมหายใจนานพอควร ”

นีร่าเอาหอกเคาะพื้นเบา ๆ “เรามีทางเลือกอื่นไหม”

แบร์กตันส่ายหัว “ไม่มี”

เสียงกระเพื่อมเบา ๆ ดังขึ้นจากกลางทะเลสาบ วงน้ำเล็ก ๆ กระจายออกเหมือนมีบางอย่างเคลื่อนอยู่ใต้นั้น ดรานยกดาบขึ้นโดยอัตโนมัติ

“เราต้องลงเดี๋ยวนี้ ก่อนที่พวกมันจะรู้ตัวว่าเรามา” แบร์กตันว่า พร้อมดึงหน้ากากดำน้ำครึ่งหน้าแบบเก่ามาแจกคนละอัน

พวกเขาก้าวลงสู่ขอบน้ำเย็นเฉียบ ร่างทั้งสี่ดำลงพร้อมกัน ความมืดกลืนแสงสุดท้ายไปอย่างรวดเร็ว เสียงหัวใจและลมหายใจในหน้ากากเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ได้ยิน

ทางเดินหินใต้น้ำคดเคี้ยว บางช่วงแคบจนไหล่เฉียดผนัง เส้นแสงจากพืชเรืองแสงบางชนิดเป็นเหมือนรอยนำทาง บอกว่าพวกเขาใกล้ถึงที่หมาย

ทันใดนั้น แสงสีฟ้าสว่างขึ้นตรงหน้า—ผนังถ้ำเปิดออกสู่โพรงน้ำมหึมาที่ภายในมี “นครใต้น้ำ” สร้างจากปะการังสีขาวและหินมรกต ปราสาทหลักตั้งอยู่ตรงกลาง ล้อมรอบด้วยเสาหินสลักเป็นรูปสัตว์ทะเลแปลกตา

รอบ ๆ เมือง เงาของสิ่งมีชีวิตรูปร่างมนุษย์แต่มีครีบหลังเคลื่อนช้า ๆ เหมือนกำลังลาดตระเวน

แบร์กตันออกสัญญาณมือให้ลดระดับลง เขาพาพวกเขาแทรกผ่านซากเรือโบราณที่จมเป็นกำแพงธรรมชาติ จนมาถึงประตูด้านข้างของปราสาท—ประตูหินที่มีสัญลักษณ์รูปตาแกะสลักไว้เหมือนบนแผนที่

เมื่อพวกเขาก้าวเข้าไปในโถงหิน เสียงเหมือนท้องทะเลคร่ำครวญก็ดังสะท้อนรอบตัว แสงจากโคมไฟคริสตัลน้ำเงินสว่างพอให้เห็นทางเดินยาวที่ทอดเข้าสู่ใจกลางปราสาท

ที่ปลายโถง เสียงก้องต่ำแผ่วราวบทสวดลอยมา—เสียงนั้นไม่ใช่แค่ดังในหู แต่มันกระทบตรงไปถึงกระดูกสันหลังของทุกคน

นีร่าหยุดก้าว เธอรู้สึกเหมือนน้ำรอบตัวข้นขึ้นและอุ่นกว่าปกติ ดวงตาเธอเบิกขึ้นเล็กน้อยเมื่อสำนึกได้—ราชินีรู้แล้วว่าพวกเขามาถึง

โถงหินทอดยาวเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด แต่ทุกก้าวที่พวกเขาเดิน เสียงบทสวดก็ยิ่งดังขึ้น และเนื้อเสียงนั้นเริ่มมีทำนอง…ไม่ใช่แค่เสียงของมนุษย์ แต่เหมือนมีสำเนียงของคลื่น ชายฝั่ง และเสียงกระซิบจากใต้สมุทรพันปี

คาเอลกลืนน้ำลาย แม้จะอยู่ใต้น้ำเขาก็ยังรู้สึกคอแห้ง “เฮ้…เสียงนี่มันเหมือนกำลังอยู่ในหัวฉันเลย”

แบร์กตันขมวดคิ้ว “ก็เพราะมันไม่ได้แค่เข้าหู—มันกำลัง อ่าน ความคิดเราอยู่”

นีร่าขยับหอกในมือแน่นขึ้น ดรานกำหมัดแน่น ดาบในมือสะท้อนแสงคริสตัลเป็นประกายสั่น ๆ ราวกับตัวดาบเองก็กลัว

เมื่อพวกเขาเลี้ยวเข้ามุมสุดท้ายของโถง ทางเดินเปิดออกสู่ห้องโถงมหึมา ที่พื้นเป็นหินมรกตลื่นเย็น ผนังทั้งสี่ด้านเต็มไปด้วยกระจกน้ำวน—แต่ละบานหมุนวนแสดงภาพของสถานที่ต่าง ๆ ใต้ทะเล: ป่ากัลปังหา, ซากเรือ, และหลุมมืดที่ไร้ก้น

บนแท่นกลางห้อง—ราชินีใต้น้ำประทับอยู่

ร่างของนางสูงสง่า ผิวซีดราวหยดน้ำค้างเดือนหงาย เส้นผมยาวสีเงินลอยพลิ้วรอบศีรษะเหมือนถูกกระแสน้ำลูบไล้ ตาของนาง…เป็นสีดำสนิทไร้ตาขาว แต่ลึกจนเหมือนคุณกำลังมองลงไปในเหวที่ไม่มีวันจบ

รอบตัวราชินี มีสัตว์ครึ่งคนครึ่งปลา 8 ตน ล้อมเป็นวงเงียบงัน ร่างพวกมันสูงใหญ่ ครีบแหลมและเกล็ดดำมันเงา

ราชินีเอียงศีรษะเพียงเล็กน้อย—แต่คลื่นพลังไหลซัดออกมาทันที ทุกคนรู้สึกเหมือนอกถูกบีบจนหายใจไม่ออก คาเอลแทบหลุดหน้ากาก

"ผู้บุกรุกจากผิวน้ำ…" เสียงของนางดังก้อง…ไม่ผ่านหู แต่ผ่านความคิดโดยตรง ทุกคำเป็นเหมือนน้ำแข็งแทงเข้ากระดูกสันหลัง

"เจ้ากล้าเหยียบแดนของข้า ทั้งที่ยังมีลมหายใจอยู่หรือ"

นีราก้าวขึ้นหนึ่งก้าว “เรามาเอาคืนสิ่งที่เจ้าขโมยไป และหยุดเจ้าก่อนที่เจ้าจะทำลายผืนดิน”

รอยยิ้มบาง ๆ แผ่วบนริมฝีปากซีด "ผืนดิน? พื้นน้ำ? สิ่งเหล่านี้ก็เป็นเพียงภาชนะ… และภาชนะก็ต้องแตกวันหนึ่ง"

ดรานยกดาบ “เราจะไม่ยอมให้เจ้าสร้างซากศพให้ทะเลกิน”

คำพูดนั้นเหมือนเป็นสัญญาณ—ราชินีเพียงโบกมือหนึ่งครั้ง น้ำในอากาศก็รวมตัวเป็นหอกใสพุ่งออกมาหลายสิบเล่ม คาเอลดึงมีดคู่ขึ้นหมุนปัดหอกน้ำทันเวลา แต่แรงปะทะทำให้เขาหมุนคว้างกลางน้ำ

นีร่าพุ่งไปด้านข้าง ใช้หอกเฉือนกระแสน้ำที่บิดเหมือนงู แต่ทันทีที่เธอสัมผัส พลังดูดก็ไหลเข้ามาทางหอกจนเธอรู้สึกแขนชา

แบร์กตันตะโกนสั้น ๆ “อย่าให้กระแสน้ำแตะตัว! มันดูดเรา!”

สัตว์ครึ่งคนครึ่งปลาสองตนพุ่งมาหาดราน เขาปัดป้องแล้วหมุนตัวตัดเป็นเส้นเฉียง แต่พวกมันแตกสลายเป็นละอองน้ำ ก่อนจะรวมร่างใหม่อยู่ข้างหลังเขา เร็วกว่าที่ดาบจะฟันถึง

คาเอลสบถ “พวกนี้แม่งไม่ตาย!”

แบร์กตันหันหานีร่าขณะหลบกระแสน้ำอีกลูก “เป้าหมายคือตราตรงอกนาง—มันเป็นแหล่งควบคุมพลัง!”

ทันใดนั้น กระจกน้ำวนด้านข้างเริ่มหมุนแรงขึ้น ภาพในนั้นกลายเป็นทะเลคลั่งที่ดึงกระแสน้ำเข้ามาในห้อง น้ำวนเริ่มไหลรอบขอบห้องเหมือนกำลังจะกลืนทุกสิ่งเข้าไป

ราชินีเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย "มาดูกันว่า พวกเจ้าจะลอย หรือจม"

คลื่นยักษ์พุ่งตัดผ่านห้อง ดรานคว้าตัวคาเอลทันไม่ให้ถูกซัดใส่ผนัง นีร่าหมุนตัวในน้ำ ใช้แรงเหวี่ยงแทงหอกพุ่งตรงไปยังอกของราชินี—

แต่ในเสี้ยววินาทีสุดท้าย เงาดำแทรกออกจากใต้บัลลังก์และรับหอกแทน เสียงโลหะกระทบหินดังก้อง หอกของนีร่าถูกหยุดด้วยกรงเล็บขนาดมหึมาของ…สัตว์ใต้ทะเลที่ไม่มีชื่อ มันมีเปลือกหนาดำลึก ดวงตาหลายดวงกระพริบพร้อมกันอย่างน่าขนลุก

ราชินีหัวเราะ เสียงนั้นเหมือนเสียงฟองอากาศแตกเป็นพันฟอง "พวกเจ้ายังไม่เห็นอะไรเลย…"

จากเพดานถ้ำ แสงคริสตัลเริ่มดับลงทีละดวง ความมืดกำลังคืบคลานเข้ามา และในความมืดนั้น—เสียงบางอย่างเริ่มขยับ เหมือนฝูงสัตว์นับร้อยกำลังล้อมพวกเขาจากทุกทิศ