#73 หนทางสู่หายนะ

เพียงแสงจากตะเกียงน้ำมันของแบร์กตันที่ไหววูบตามจังหวะลม พวกเขาเดินเลาะชายป่า เสียงคลื่นเริ่มถูกแทนที่ด้วยเสียงแมลงยามค่ำ

“ทางนี้มันดู… ไม่ค่อยเป็นมิตรนะ” คาเอลกระซิบ พลางมองไปทางพุ่มไม้ที่ไหวอย่างไร้ลม

“เจ้าคิดว่ามีอะไร” ดรานถาม

คาเอลยกไหล่ “อาจจะเป็นเสือ… หรือแค่กระรอกตัวใหญ่พิเศษที่ชอบแทะหัวคน”

แบร์กตันหยุดกะทันหัน ยกมือเป็นสัญญาณให้เงียบ ทุกคนก้มลงตามสัญชาตญาณ เสียง “ซ่า…” ดังจากโคลนเบื้องหน้า ราวกับมีอะไรลากตัวผ่านน้ำตื้น

จากเงามืดนั้น ร่างบางอย่างโผล่ขึ้น—ไม่ใช่สัตว์บนบก แต่เป็นสิ่งที่มีเกล็ดเงินแวววาว และแขนยาวเกินมนุษย์ ดวงตากลมโตราวลูกแก้วจับจ้องพวกเขา ก่อนที่มันจะส่งเสียงแหลมก้อง ราวกับโลหะขูดกัน

“เฮ้… มีเพื่อนมาทักทายแล้ว” คาเอลพึมพำ แต่เสียงสั่นนิด ๆ “เจ้านี่… ไม่ใช่กระรอก”

สิ่งนั้นกระโจนพุ่งใส่ทันที! ดรานชักดาบต้านไว้ เสียงโลหะปะทะเกล็ดดัง ก๊อง! แต่แรงกระแทกทำเอาเขาถอยไปสองก้าว

นีร่าใช้หอกสั้นฟันสวน แต่โดนเพียงปลายแขนเกล็ดที่แข็งราวเหล็ก แบร์กตันสบถเบา ๆ ก่อนจะขว้างตะเกียงใส่ มันแตกเป็นเปลวไฟกระจายบนโคลน สิ่งนั้นกรีดร้องลั่น ถอยกลับไปในเงามืด—แต่เสียงเคลื่อนไหวรอบ ๆ บอกชัดว่านั่นไม่ใช่ตัวเดียว

“เรากำลังจะได้ปาร์ตี้ใหญ่กว่าที่คิด” คาเอลว่า พลางหยิบหน้าไม้ขึ้นเล็งไปยังเสียงด้านซ้าย

ทันใดนั้น เกล็ดแวววาวหลายจุดโผล่รอบพวกเขา ล้อมวงอย่างเงียบเชียบ แบร์กตันกัดฟัน “พวกมันคือ ‘ผู้พิทักษ์น้ำขึ้น’… ข้าคิดว่าพวกมันตายหมดไปแล้ว”

“ข่าวร้ายคือไม่ตาย” คาเอลตอบ “ข่าวดี… คือเรายังหิวอยู่ เลยอาจกินมันได้ถ้าฆ่าได้”

เสียงสาดน้ำดังใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ไฟจากตะเกียงที่ตกค้างสะท้อนดวงตาพวกมัน—นับสิบคู่

แบร์กตันหันมามองทุกคน “ไม่มีทางหนี… มีแต่ต้องฝ่า”

นีร่ากระชับหอกแน่น “ก็เอาสิ”

แล้วเงาเกล็ดก็พุ่งเข้าใส่พร้อมกันจากทุกทิศ

เกล็ดแวววาวพุ่งเข้ามาจากทุกทิศราวกับฝนดาวตก นีร่าเป็นคนแรกที่ขยับ เธอหมุนตัว ปักหอกลงไปในช่องระหว่างเกล็ดของสิ่งมีชีวิตตัวหนึ่ง เสียงกรีดร้องแหลมบาดหูดังขึ้น พร้อมกับน้ำสีคล้ำพุ่งกระเซ็น

“จุดอ่อนอยู่ตรงข้อต่อ!” เธอตะโกน แต่แทบไม่มีเวลาอธิบายต่อ เพราะอีกสองตัวโถมใส่จากด้านหลัง

ดรานรับมือด้วยดาบยาว เสียงเหล็กเสียดสีกับเกล็ดแข็งสะท้อนก้องในความมืด เขาใช้แรงเหวี่ยงเต็มที่ตัดผ่านแขนของตัวหนึ่งจนมันผงะไป แต่ยังไม่ล้ม

“แข็งชิบหาย! ใครมีมีดทำครัวบ้างไหม จะได้หั่นง่ายขึ้น!” คาเอลตะโกน พลางเหนี่ยวหน้าไม้ยิงเข้าที่ดวงตาของอีกตัวอย่างแม่นยำ เสียงดัง ฉึก! ตามด้วยการดิ้นรนของมัน

ทันใดนั้น สิ่งมีชีวิตอีกตัวพุ่งตรงมาหานีร่า รวดเร็วราวลูกธนู มันโอบรัดเธอด้วยแขนยาวเหมือนงู แล้วลากถอยหลังไปทางเงามืดที่มีน้ำลึก

“นีร่า!” ดรานคำราม พุ่งตามโดยไม่คิด แบร์กตันเองก็สาปแช่งพร้อมดึงมีดสั้นคู่มือออกมา

นีร่าดิ้นสุดแรง เสียงน้ำซัดดังรอบหู เธอกัดฟันดึงมีดเล็กจากขาเสียบเข้าที่ช่องเกล็ดใต้คางของมัน เลือดสีดำพุ่งใส่หน้า รสเค็มปนขมจนแทบอาเจียน แต่แรงของมันเริ่มอ่อนลง

คาเอลโผล่มาจากด้านข้าง กระโจนลงน้ำตื้นอย่างไม่ลังเล “ถ้าตายก็อย่าลืมเอาชื่อข้าไปใส่ในบทเพลงนะ!” เขาฟาดดาบสั้นใส่ข้อมันเต็มแรง แขนที่รัดนีร่าหลุดออก เธอกลับขึ้นมาหอบหายใจบนโคลน

แต่ไม่มีเวลาโล่งใจ เพราะเหล่า “ผู้พิทักษ์น้ำขึ้น” อีกเกือบครึ่งโหลยังคืบเข้ามาเป็นวงแคบลงเรื่อย ๆ

แบร์กตันกัดฟัน “พวกมันจะไม่หยุดจนกว่าพวกเราจะข้ามพ้นเขตนี้!”

ดรานชี้ไปยังเนินดินที่มีต้นไม้ล้มกั้น “ปีนขึ้นไป! มันไม่ชอบที่สูง!”

ทั้งสี่เริ่มเคลื่อนตัว ฝ่าการจู่โจมอย่างบ้าคลั่ง คาเอลหมุนตัวเตะใส่หัวอีกตัวแล้วหัวเราะหอบ ๆ “ข้ารู้แล้วว่าทำไมพวกมันถึงกล้ามาในน้ำตื้น… พวกมันโง่พอ ๆ กับเราที่อยู่ตรงนี้!”

นีร่าและดรานช่วยกันเปิดทาง ขณะที่แบร์กตันปาแท่งระเบิดควันแบบเรือโจรสลัดลงน้ำ ควันดำหนาทึบกระจายปิดทัศนวิสัยของพวกมัน

สุดท้าย ทั้งสี่ก็พุ่งขึ้นไปบนเนิน เปียกโชก หอบแฮ่ก เสียงเกล็ดเสียดน้ำค่อย ๆ ห่างออกไปในความมืด

นีร่าทิ้งตัวนั่ง มือยังจับหอกแน่น “เกือบไปแล้ว…”

แบร์กตันหัวเราะในลำคอ “นี่แหละเหตุผลที่ข้าบอกว่าทางนี้ ‘ไม่ค่อยมีคนเฝ้า’”

คาเอลพิงต้นไม้ “อ๋อ เข้าใจละ… เพราะทุกคนที่เคยมาทางนี้ถูกกินหมด”

เสียงหัวเราะสั้น ๆ หลุดออกมาท่ามกลางความเหนื่อยล้า แต่ในดวงตาของทุกคนมีเพียงคำถามเดียว—พวกมันแค่บังเอิญมาเจอ หรือมีบางสิ่งส่งมันมา

เสียงลมหอบของทั้งสี่ยังคงชัดในความเงียบ ฝนโปรยเม็ดเล็ก ๆ ลงมาบนใบไม้รอบตัว กลิ่นโคลนและน้ำคาวเลือดยังคงติดอยู่ในลมหายใจ พวกเขานั่งพิงกันใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ล้มพาดเป็นเหมือนกำแพงธรรมชาติ

คาเอลนั่งพาดหลังกับโคนไม้ สูดลมหายใจแรง “โอเค… ถ้าครั้งหน้าเจออะไรที่มีเกล็ด เราจะเลี่ยงมัน หรือถ้าจำเป็นต้องสู้… ก็ให้มันเป็นทอดปลาซะ”

นีร่ายังเงียบ ดวงตาเธอมองออกไปยังแนวน้ำมืดเบื้องล่าง เหมือนยังจับจ้องว่า “ผู้พิทักษ์น้ำขึ้น” จะกลับมาหรือไม่

แบร์กตันเปิดกระเป๋าหนังเก่า ๆ ล้วงเอาขวดเหล้ากะทัดรัดออกมา เขายื่นให้ดราน “จิบหน่อย จะได้ไม่ตัวสั่น”

ดรานรับมาแต่ส่ายหัว “เก็บไว้ ข้าอยากหัวโล่งพอจะฟังเจ้าพูดเรื่องแผนของเรา”

แบร์กตันหัวเราะสั้น ๆ ก่อนนั่งลงข้างพวกเขา “พวกนั้นไม่ได้โผล่มาเพราะบังเอิญ พวกมันคือสัตว์เฝ้าพรมแดนเก่า… และคนเดียวที่สามารถปลุกมันได้คือราชินี”

คำว่า “ราชินี” ทำให้สายตาของนีร่าแข็งขึ้น “เจ้าหมายความว่าหล่อนรู้ว่าเราจะมาที่นี่?”

“ไม่ใช่แค่รู้” แบร์กตันหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกจากเสื้อใน—เปียกชื้นแต่ยังเห็นตัวอักษร เป็นแผนที่สั้น ๆ ที่มีรอยขีดแดงลากผ่านเส้นทางที่พวกเขาเดินมา และจุดวงกลมตรงที่พวกเขาเกือบถูกล้อมตะกี้

“ข้าพบแผ่นนี้ในซากเรือรบของกองราชินีเมื่อวาน… แต่ไม่คิดว่าจะเป็นกับดักจนกระทั่งเจอเจ้าสัตว์พวกนั้น”

คาเอลชะโงกหน้าไปดู “ดีนะที่ไม่ได้วงไว้ตรงบ่อน้ำ… ไม่งั้นพวกเราคงโดนปลาหมึกยิงหอกใส่”

นีร่าเพ่งแผนที่ มือเธอสัมผัสบางอย่างที่ติดอยู่กับขอบ—ชิ้นโลหะเล็ก ๆ รูปสัญลักษณ์คล้ายตาเปิด มีเส้นสามเส้นแผ่รัศมีออกมา

ดรานรู้ทันที “ตราสัญลักษณ์ของ ‘พันธมิตรเงา’… พวกมันคือกองกำลังลับของราชินี”

แบร์กตันพยักหน้า “และถ้าตรานี้อยู่บนแผนที่ หมายความว่าเส้นทางต่อไปจะถูกเฝ้าอย่างหนาแน่น… เราต้องหาทางลัด”

สายลมพัดให้เถาวัลย์แกว่งเบา ๆ เผยให้เห็นว่าต้นไม้ที่พวกเขาพักพิงอยู่ เป็นโพรงภายในขนาดใหญ่ คาเอลเป็นคนแรกที่สอดหัวเข้าไปมอง

“เอ่อ… พวกเจ้าอยากฟังข่าวดีหรือข่าวร้ายก่อน?”

นีร่าเลิกคิ้ว “ข่าวดี”

“ข้างในมีเสบียงแห้ง… และธนูสำรอง” คาเอลว่าพลางดึงถุงผ้าสองใบออกมา

“แล้วข่าวร้าย?” ดรานถาม

คาเอลยิ้มมุมปาก “มีโครงกระดูกมนุษย์สามชุดนั่งอยู่รอบกองไฟที่มอดไปแล้ว”

แบร์กตันคลานเข้าไปตรวจดู เขาหยิบกระดาษครึ่งแผ่นจากมือโครงกระดูกหนึ่ง อ่านด้วยแสงไฟจากตะเกียงเล็กที่เหลืออยู่

“มันเขียนว่า— ‘ถ้าเจอข้อความนี้ แปลว่าพวกเราล้มเหลว ราชินี… ไม่ได้อยู่คนเดียว เธอมีบางสิ่งที่อยู่เหนือมนุษย์เป็นผู้คุ้มครอง’ ”

นีร่าเม้มปากแน่น “นั่นอธิบายได้ว่าทำไมเธอถึงไม่เคยพ่ายแพ้”

ดรานหันไปมองแบร์กตัน “ถ้าเราจะโค่นเธอ… เราต้องรู้ก่อนว่า ‘บางสิ่ง’ นั่นคืออะไร”

คาเอลยักไหล่ “แล้วถ้ามันเป็นมังกรยักษ์ ข้าจะเป็นคนเจรจาเอง… โดยใช้ไก่ย่างเป็นสินบน”

แม้จะเป็นมุก แต่ก็ไม่มีใครหัวเราะเต็มที่—ความตึงเครียดยังคงอยู่

ทั้งสี่นั่งล้อมกันรอบเสบียงใหม่ แบร์กตันกางแผนที่ออกอีกครั้ง วางแผนเส้นทางลัดที่พวกเขาจะต้องลุยเข้าไปใน “ดินแดนเงา” เพื่อค้นหาความจริง และเตรียมการกำจัดราชินีให้สิ้นซาก