#75 ผู้ใดหลงเข้ามา ผู้นั้นจะไม่มีชีวิตกลับออกไป

ความมืดกลืนทุกสีและทุกเส้นเงา เหลือเพียงประกายจาง ๆ จากหอกของนีรากับดวงตาหลายคู่ของสัตว์เกราะใต้ทะเลที่ยังขยับช้า ๆ แต่มั่นคง

เสียงแหวกน้ำมาจากรอบทิศ ไม่ใช่เสียงเดียว…แต่เป็นหลายสิบ หลายร้อย แทรกอยู่ในคลื่นหัวใจของทุกคน คาเอลกำมีดแน่นจนข้อนิ้วซีด เขาพยายามเพ่งมองหาเงาแต่สิ่งเดียวที่เห็นคือน้ำที่ขุ่นขึ้นเรื่อย ๆ เหมือนมีอะไรคนมันจากทุกด้าน

“มันกำลังไล่ต้อนเรา” แบร์กตันกระซิบ ทั้งที่รู้ว่าเสียงคงไม่ช่วยพรางจากสิ่งมีชีวิตที่ใช้คลื่นน้ำเป็นหู

ทันใดนั้น สิ่งหนึ่งพุ่งเข้ามาจากมืดด้านบน มันเร็วเกินจะเห็นรูปร่างชัด คาเอลปัดออกด้วยมีดแต่แรงปะทะกลับทำให้เขาหมุนควงกลางน้ำ ดรานคว้าข้อมือเขาดึงกลับมาด้วยแรงพอให้รู้ว่า ถ้าพลาดแม้เพียงครั้งเดียว พวกเขาจะถูกฉีกเป็นชิ้น

เสียงของราชินีดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ชัดและใกล้เหมือนอยู่ข้างหู

"หัวใจของเจ้าจะเต้นถึงกี่ครั้ง… ก่อนที่มันจะหยุด"

นีร่าข่มใจแล้วตะโกน “แบร์กตัน! มีทางออกไหม?”

ชายแก่ชี้ไปยังผนังฝั่งซ้าย “มีโพรงแคบหลังเสาหินนั่น! แต่ต้องเสี่ยงวิ่งผ่านพวกมันทั้งหมด!”

เหมือนคำพูดยังไม่ทันหมด ฝูงเงาก็พุ่งออกจากความมืด—เป็นสิ่งมีชีวิตคล้ายปลากระโทงครีบขาดเกล็ด เนื้อเปื่อยและดวงตาขาวโพลน พวกมันมากันเป็นฝูงพุ่งตรงเข้าใส่เหมือนหอกนับร้อยเล่ม

คาเอลหมุนตัวฟันซ้ายขวา เนื้อลื่นเย็นกระเด็นกระจาย แต่ทันใดนั้นเศษเนื้อก็รวมตัวกลับเป็นรูปร่างเดิม พวกมันไม่ตายง่าย ๆ เหมือนสิ่งที่เคยเห็น

ดรานตะโกน “อย่าสู้! พุ่งไปที่โพรง!”

สี่คนพุ่งตัวฝ่าฝูงเงา คลื่นน้ำแรงจนแทบหลุดหน้ากาก บางครั้งฟันคมเฉียดแก้ม คาเอลรู้สึกเลือดอุ่นผสมกับน้ำเย็นไหลผ่านผิว

นีราพุ่งนำ เธอหมุนหอกแทงทะลุช่องว่างระหว่างฝูงปลาผี ก่อนจะสอดตัวเข้าไปด้านหลังเสาหินที่แบร์กตันชี้

โพรงนั้นแคบมากจนไหล่เสียดหินทั้งสองข้าง ความมืดภายในหนาแน่น แต่พวกเขายังต้องฝืนไปต่อ—เพราะด้านหลัง เสียงคลื่นใหญ่กำลังซัดตาม

ทันทีที่พวกเขาเลี้ยวพ้นมุมแรก เสียงโครมดังสะท้อนทั่วโพรง น้ำจากด้านนอกถูกดูดเข้ามาราวกับทั้งทะเลกำลังจะไหลทะลักเข้าหา ร่างทั้งสี่ถูกแรงน้ำดึงกลับ แต่แบร์กตันฝังขวานเข้ากับผนังดึงตัวเองไว้ แล้วส่งมือให้ดรานกับคาเอลพยุงนีร่าที่เริ่มหมดแรง

ด้านหน้า เริ่มมีแสงจาง ๆ—แต่ไม่ใช่แสงอบอุ่น มันเป็นสีเขียวอมฟ้าที่เหมือนส่องมาจากซากกองกระดูกกลางห้องกลม ห้องนี้เต็มไปด้วยซากมนุษย์และสัตว์ทะเลกองซ้อนกันเป็นภูเขาเล็ก ๆ บนยอดมีกระจกน้ำวนอีกบานหนึ่ง หมุนช้า ๆ

คาเอลมองแล้วพึมพำ “นี่…คืออะไร”

เสียงราชินีดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เหมือนมาจากทุกก้อนหินในถ้ำ

"ประตูที่เจ้าตามหา…แต่เมื่อก้าวข้าม จะไม่มีผิวน้ำรอเจ้าอีก"

ทันใดนั้น พื้นห้องเริ่มขยับ—ซากกระดูกทั้งหมดไหลรวมกันกลายเป็นร่างสัตว์ประหลาดสูงเท่าบ้าน มีหัวคล้ายปลากะโห้แต่เต็มไปด้วยเขี้ยวแหลมหลายชั้น ดวงตาว่างเปล่าแต่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง

มันคำราม เสียงดังเหมือนหินถล่ม ทั้งห้องสั่นสะเทือน น้ำหมุนวนแรงขึ้นและเริ่มดึงทุกอย่างเข้าสู่กระจกกลางห้อง

ดรานยกดาบ “ไม่มีเวลาแล้ว! ผ่านมันไปหรือจมอยู่ที่นี่!”

ฝูงเงาตามมาทางโพรงข้างหลัง ความมืดปิดทุกทางหนี เหลือเพียงสัตว์กระดูกยักษ์ตรงหน้า และประตูที่หมุนช้า ๆ เหมือนยั่วเย้าให้เข้าไป

สัตว์กระดูกยักษ์คำราม น้ำทั้งห้องสั่นสะเทือนเหมือนกำลังเดือดจากข้างใต้ คาเอลแทบจะจับดาบไม่อยู่เพราะแรงกระแสน้ำบีบมือให้สั่น นีร่ากัดฟันแน่น หอกในมือหนักราวกับมีใครพยายามดึงมันลงสู่พื้น

เสียงกระดูกเสียดสีกันดังราวกับฟันเล็บลากบนหิน ความเย็นแผ่ซ่านรอบตัวเหมือนถูกจับโยนลงในห้องเก็บศพ

“ซ้าย!” แบร์กตันตะโกน ทั้งสี่พุ่งตัวแยกออกเป็นสองข้าง พอดีกับที่สัตว์กระดูกฟาดแขนใหญ่ใส่ผนังห้องจนหินแตกเป็นเศษฝุ่นที่ฟุ้งกลางน้ำ

ดรานหมุนตัวใช้แรงน้ำเร่งพุ่งเข้าใกล้ เขาฟันเข้าที่ข้อขามัน เสียงแตกดัง “กร๊อบ” แต่แทนที่กระดูกจะขาด เศษเล็ก ๆ กลับลอยวนแล้วประกอบกลับคืนในพริบตา

“มันฟื้นตัวเองได้!” ดรานสบถ

นีราพุ่งตัวขึ้นสูง แทงหอกเข้ากลางกะโหลก เสียงกระดูกแตกดังสะท้อน แต่แล้วมืออีกข้างของมันก็คว้าหอกนั้นได้ในพริบตา เธอถูกเหวี่ยงจนหมุนหลายรอบก่อนคาเอลจะโฉบมาคว้าไว้

“ถ้าฆ่าไม่ได้ ก็ต้องผ่านมันไป!” คาเอลตะโกน ทั้งที่รู้ว่าคำพูดนั้นไม่ต่างจากบอกให้ว่ายผ่านพายุหมุน

สัตว์กระดูกฟาดแขนลงอีกครั้ง คราวนี้แรงพอทำให้พื้นห้องแตกเป็นรอยแยก น้ำเย็นจากใต้รอยแยกพุ่งขึ้นเหมือนหายใจแรง ทั้งห้องเริ่มหมุนตามทิศของกระจกกลางห้อง

แบร์กตันมองกระแสน้ำที่วนแล้วตะโกน “ใช้มัน! ให้กระแสน้ำพัดเราตรงไปที่ประตู!”

ไม่มีเวลาคิด ทั้งสี่พุ่งตัวเข้าหากระแสหลัก คาเอลรู้สึกเหมือนร่างถูกจับขังในลูกศรแล้วถูกยิงออกไปตรง ๆ สัตว์กระดูกพยายามกวาดแขนปิดทาง แต่ดรานใช้ดาบตัดผ่านกระดูกที่ฟื้นตัวช้ากว่าปกติคราวนี้

พวกเขาแล่นผ่านช่องว่างระหว่างซี่โครงยักษ์ เข้าใกล้กระจกหมุนเรื่อย ๆ จนแสงสีเขียวฟาดเข้าตาแรงขึ้นเรื่อย ๆ น้ำรอบตัวเย็นจัดจนชาเหมือนผิวกำลังแตก

ก่อนที่จะพุ่งชนกระจก คาเอลมองย้อนกลับไป—ดวงตาสัตว์กระดูกสว่างขึ้นเป็นสีเดียวกับประตู และในเงาของมัน…เขาเห็นใบหน้ามนุษย์หญิง ดวงตาคมเหมือนคมมีด เหยียดยิ้มเล็กน้อย

ราชินีใต้น้ำกำลังมองพวกเขาผ่านร่างสัตว์นั้น

ไม่มีเวลาให้ถามว่าทำไม เพราะกระแสน้ำก็พาพวกเขาเข้าไปในกระจกอย่างแรง ทุกอย่างรอบตัวบิดเบี้ยว เสียงกระดูกแตก น้ำหมุน และเสียงหัวใจดังรวมกันเป็นเสียงเดียว ก่อนจะตัดขาดเหมือนมีใครปิดทุกเสียงในโลก

ความมืดปกคลุม—แต่คราวนี้ไม่เย็น เเต่กลับร้อนเหมือนลมหายใจของบางสิ่งที่รออยู่ข้างหน้า

แล้วแสงสีทองสว่างวาบขึ้น เผยให้เห็นบัลลังก์ปะการังกลางมหาสมุทรที่ไม่มีขอบเขต ด้านบนมีเงาหญิงร่างสูงสง่า ผมยาวลอยกลางน้ำราวกับเป็นส่วนหนึ่งของทะเล ดวงตาของเธอคือสีเดียวกับประตู—และตอนนี้มันจับจ้องพวกเขาอย่างไม่กะพริบ

“ยินดีต้อนรับ…สู่ที่ที่ไม่มีใครกลับออกไป” ราชินีใต้น้ำเอ่ย เสียงของเธอทั้งอ่อนหวานและแฝงแรงกดดันพอจะทำให้หัวใจหยุดเต้นได้ในคราวเดียว