THE CEO'S HIDDEN BRIDE

ELIRA’S POV

“Are you sure about this?”

'Yun ang huling tanong ng best friend ko bago ako sumakay ng elevator sa Thorne Empire. Hindi ako sumagot. Sa totoo lang, ni ako, hindi ko alam kung sigurado ba talaga ako sa gagawin ko.Pero kapag pamilya ang nakataya, hindi kana magdadalawang-isip.Pinirmahan ko ang kontrata isang oras ang nakalipas. At ngayon, ako na si Mrs. Elira Virel-Thorne—asawa ng lalaking ni hindi ako kayang tingnan sa mata.

Pagpasok ko sa opisina ni Kael, hindi siya tumingin. Naka-focus siya sa mga papeles, habang nakasandal sa high-back leather chair na parang hari sa trono. Tahimik. Malamig.

“You’re late,” bulong niya habang hindi man lang inangat ang ulo.

“I’m sorry, Mr. Thorne. I—”

“Kael.”

Sa wakas, tumingin siya. Gray eyes, sharp and unreadable. “It’s Kael now. You’re my wife… kahit sa papel lang.”

Ouch.

Parang tinusok ang puso ko ng malamig na karayom.

He stood and handed me a folder. Inside: our fake marriage certificate, schedule ng events, and a list of rules. Tatlong simple pero nakakainsultong utos:

-Don’t enter my office without permission.

-Don’t speak of this marriage to anyone.

-Don’t fall in love.

I almost laughed—pero mas gusto ko na lang umiyak.

“Why would I fall in love with someone who treats me like a business deal?” I whispered, pero alam kong narinig niya ngunit kasing tigas at lamig ng yelo pa ang kaniyang expression. Tahimik ang buong biyahe. Walang imikan. Ilang beses ko siyang sinulyapan—pero hindi siya lumingon na tila mo wala siyang kasama, na ako ay hindi tao sa kaniyang paningin kundi isang bagay na sa kasalukuyan lang may pakinabang at itatapon pag hnndi na kailangan.

Pagdating namin sa Thorne Mansion, halos malula ako.

Ang laki. Ang ganda. Pero ramdam mo ang lungkot sa unang tingin pa lang.

“Ma’am, this way please,” sabi ng isang katulong habang inaalalayan ako papunta sa guest room. Isang salita pero ako'y napaisip at napa-buntong hinga "Guest" Hindi “wife.” Hindi “partner.” Isa lang akong bisita. Pagpasok ko ako'y namangha sa ganda ng disensyo ng loob, malakina siya para sa isang guest room. Hindi maraming paputi sa loob ngunit makikita mo ang ka simplehan ng kwarto na nagpadagdag ng pagiging maganda nito. Ngunit habang nilibot ko ang aking tingin ay napako ako sa isang envelope na nakalagay sa kama. May pangalan ko so, I opened it slowly.

Isa pang listahan.

- You will live here, but in a separate room.

- No emotional attachment.

- Avoid public exposure.

•-You may leave once the six-month contract ends.

Napaupo ako sa kama. Nakatulala lang sa papel.

Ganito pala ang pakiramdam ng ibinenta. Hindi ako makatulog. Lumingon ako sa orasan—2:47 AM.

Lumabas ako sa balcony, hoping fresh air would fix the storm inside me. Tahimik ang paligid. Ang lamig ng hangin, pero mas malamig ang nararamdaman ko sa loob.Hanggang sa marinig ko ang mahina ngunit matatag na mga hakbang.

I turned slowly its kael. May bitbit siyang tasa ng something mainit. Hindi siya nagsalita agad. Tinapunan lang ako ng tingin at iniabot ang mug.

“Chamomile,” he said. “Helps with insomnia.”

Nagulat ako. “You drink this too?”

“My mother did.”

His voice cracked, just a little. Parang biglang lumambot ang hangin.

“Thank you…” I said softly, tinanggap ang tasa.

He stayed beside me, not too close, not too far.

I glanced at him, this man who married me but kept me at arm’s length.

"Kael..." I finally asked, "bakit mo ako pinakasalan kung ayaw mo naman sa akin?"

Tumahimik siya.

Then, he said the words I’ll never forget.

“Because you're the only one I can trust… and the only one I can’t afford to love.”

That night, I realized:

I’m married to a man full of secrets.

And I’m falling for him… kahit bawal.