THE HEARTLESS : 01 (2/2)

Tanin Talk

ผมถอนหายใจยาวพร้อมกับปิดหนังสือลง ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แล้วหันไปบอกเพื่อนซี้จอมกวนที่ลากผมมานั่งเฝ้าเมียตัวเองได้ทุกวี่ทุกวัน

“กูกลับก่อนนะ”

สิ้นเสียงผม ไอ้ยูมันหันมาพยักหน้าให้ทีหนึ่งก่อนจะหันกลับไปจ้องรุ่นน้องที่ชื่อนนท์คนนั้นอย่างเอาเป็นเอาตาย มันสองคนฟัดกันตั้งไม่รู้กี่รอบก็เรื่อง มิณ ผู้หญิงที่กุมหัวใจเสืออย่างไอ้ยูไว้ได้อยู่หมัดเนี่ยแหละ ผมเองก็เพิ่งเข้าใจว่าที่เขาพูดกัน คนเจ้าชู้มักจะหวงเมียมาก.. มันคือเรื่องจริง แต่สำหรับไอ้ยูเน้นเลยว่า หวงและหึงมาก

ผมเดินออกมาจากโต๊ะอาหารนั่นแล้วตรงไปยังลานจอดรถหน้าตึกวิศวะทันที แต่ยังไม่ทันถึงจุดหมายก็ต้องหยุดฝีเท้าลงซะก่อนเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นหญิงสาวที่ฟุบหน้าลงกับพวงมาลัยเนื้อตัวสั่นเทาอยู่ภายในรถสปอร์ตสีขาวคันหรู เพียงแค่แวบเดียวผมก็รู้ทันทีว่าคือเธอ

เธอคนที่ทิ้งผมไปโดยไม่ร่ำลาสักคำ เธอคนที่ทำให้ผมเจ็บปวดเจียนตาย เธอคนที่หายไปจากชีวิตผมถึงสี่ปีไม่มีแม้แต่จะติดต่อกลับมา ทั้งที่ช่องทางการติดต่อของผมไม่ได้เปลี่ยนแปลงแม้แต่อย่างเดียว และผมจะไม่มีวันกลับไปเจ็บแบบนั้นอีก ไม่มีทาง…

‘โรสรักธามนะ และจะรักตลอดไปด้วย’

เพ้อเจ้อฉิบหาย รัก...เริ่ก อะไรกัน มันไม่มีอยู่จริงหรอกไอ้ธาม มึงมันก็แค่ผู้ชายหน้าโง่เท่านั้นแหละ ประโยคที่เธอพร่ำบอกในตอนนั้นยังคงหลอกหลอนผมมาจนถึงทุกวันนี้ ผมสะบัดหัวไล่น้ำเสียงหวานและใบหน้าเธอออกจากความคิดพร้อมกับเท้าที่ก้าวเดินต่อไปข้างหน้า และจะไม่มีวันถอยหลังกลับไปเด็ดขาดแม้จะอยากดึงเธอเข้ามากอดแค่ไหนก็ตาม…

@คอนโด

ผมเปิดประตูคอนโดเข้ามาและเดินไปทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาอย่างแรง ตั้งแต่วันก่อนที่มีหญิงสาวบังเอิญหันมาชนผม และตั้งแต่วินาทีที่รู้ว่าเป็น โรส ในหัวผมมันมีแต่เรื่องราวเก่าวนเวียนอยู่ตลอดเวลา ทั้งๆ ที่ผมเกือบจะทำใจได้แล้วแท้ ทำไมต้องกลับมาด้วยวะ ไปแล้ว...จะย้อนกลับมาอีกทำไม

เมี้ยววว~

“ไปให้ไกลเฮียเลย ถ้าไม่อยากตาย” ผมหันไปไล่สัตว์เลี้ยงตัวโปรดอย่างหัวเสีย

เมี้ยวว~~ เมี้ยววว

เหอะ...เชื่อฟังกันดีจริงๆ มันโดดขึ้นมาบนตักแล้วใช้หน้าถูไถไปมาที่มือของผมอย่างออดอ้อนออเซาะ ผมไม่น่าเอามันมาเลี้ยงเลย น่าจะปล่อยให้ตายๆ ไปซะ

“เหมือนเจ้าของแกไม่มีผิด หนีเท่าไหร่ก็ไม่พ้น” ผมพูดขึ้นพลางอุ้มมันลงจากตัวแล้วเดินเข้าห้องนอนปิดประตูใส่หน้ามันอย่างแรง ปล่อยให้มันร้องเรียกผมอยู่หน้าห้องนั่นแหละ ตอนนี้ไม่อยากเห็นหน้าใครทั้งนั้นไม่ว่าจะเป็นเจ้าของหรือสัตว์เลี้ยงของเธอ และนี่ก็เป็นอีกหนึ่งสาเหตุที่ผมไม่เคยยอมให้เพื่อนรักของผมอย่างไอ้ดินเข้าคอนโดเลยสักครั้ง มันกับผมสนิทกันมาตั้งแต่เด็กและมันเป็นคนเดียวที่รู้เรื่องของผมกับโรส ความจริงก็มีพลอยใสลูกพี่ลูกน้องผมอีกคนที่รู้แต่ไม่ได้รู้เท่าไอ้ดินหรอก

ผมเองก็ยังไม่อยากให้ไอ้ดินรู้ว่ายังเก็บสัตว์เลี้ยงของเธอไว้ข้างกายตลอดเวลา เพราะผมยังลืมเธอไม่ได้...ไม่เคยลบออกไปจากสมองและหัวใจได้เลย

และที่สำคัญผมบอกไอ้ดินว่า เจ้าราม น่ะตายไปแล้ว เพราะผู้หญิงคนนั้นใจดำถึงขั้นทิ้งมันไว้ที่บ้านตัวเดียวเป็นหลายสัปดาห์อย่างไม่ไยดี ความรู้สึกมันคงไม่ต่างกับผมสักเท่าไหร่ ไม่ว่าคนหรือสัตว์ก็เจ็บปวดด้วยกันทั้งนั้นที่รู้ว่าถูกทอดทิ้ง

::::

“ธาม ดูนั่นสิ” เสียงเล็กของโรสเอ่ยขึ้นอย่างตื่นเต้นก่อนจะวิ่งเข้าไปหาลูกแมวที่ร้องเมี้ยวๆ อยู่ข้างถังขยะ ผมรีบเข้าไปดึงร่างเล็กไว้ที่เธอจะเอื้อมมือไปจับลูกแมวนั่น

“โรส อย่าไปจับ เดี๋ยวมันกัด”

“ไม่กัดหรอก น้องยังตัวเล็กอยู่เลย” โรสหันมาจับมือผมออกแล้วหันไปอุ้มลูกแมวสีเทาแต้มขาวนิดหน่อยนั่นขึ้นมาสู่อ้อมกอด

“น่าสงสารจังเลย ไปอยู่กับโรสนะ”

“เอาจริงเหรอ” ผมหรี่ตามองคนตัวเล็กที่ยิ้มร่าลูบหัวลูกแมวอย่างเอ็นดู

“อืม ชื่ออะไรดีนะ ราม...รามดีไหม” โรสพยักหน้าให้เป็นการตอบรับ ก่อนจะพึมพำกับตัวเองพลางทำท่าคิดไปด้วย แล้วทำตาโตขึ้นพร้อมกับหลุดชื่อที่โคตรจะเชยออกมาจนผมต้องทวนชื่อนั่นอีกรอบ

“ราม?”

“ก็โรสกะธาม ก็เป็น รามไง น่ารักดีออก” ผมหลุดยิ้มให้กับคำตอบของคนตัวเล็กตรงหน้าอย่างห้ามไม่ได้ ก่อนจะเอื้อมมือไปโยกหัวทุยเล็กนั่นเบาๆ ด้วยความด้วยความเอ็นดู

::::