The Billionaire's Wife is a Fraud

Verina Almazar‘I have to find him. I have to fúck him tonight.’ Parang mantrang inuulit-ulit ko ‘yan sa isipan habang humihigop ng mala-dugong alak sa babasaging kopita na hawak ko.Kasalukuyan akong nasa La Torre, ang pinakamataas na gusali sa bansa na pagmamay-ari ng mga Torellino, the most untouchable elite in the country, the ones who had also hosted this party. Napabuga ako sa malamig na hangin na dumadampi ngayon sa balat ko dahil sa walang mga dingding na pumapalibot sa bulwagan, only metal railings na kasing taas din ng isang may kaliitang tao.Kahit na walang mga tala sa langit sa oras na ito, nagniningning naman ang mga pailaw ng mga magagarbong gusali sa Roxas Boulevard na akala mo ay mga nalaglag na bituin kung tignan mula sa ikasiyamnapu’t siyam na palapag ng gusali. If I were in a different situation, I would’ve stood here for hours, admiring the perfect nightscape. Pero hindi ako nagpunta rito para mag-chill.Sumulyap ako sa likuran ko at kaagad namang bumaha ang pagk

Ilang ulit na ba akong napabuga ngayon kung hindi ko kakagatin ang ibabang labi ko. Parang sasabog na kasi ang puso ko dahil sa magkahalong kaba at antisipasyon. Nakatayo ako ngayon sa labas ng malalaking kahoy na mga pintuan ng St. James Cathedral.For three hundred years, its stoned walls stood still. Kaya ang tinuturing na pinakamalaki at pinakamatandang simbahan sa bansa. Hindi ko mapigilang humanga habang tinitingnan ang pagkintab ng stained glass window nito habang nasisikatan ng araw, at naroon lang ‘yon sa taas lang ng malalaking pintuan. In my hand was a bouquet of white and rustic pink peonies, na halos durugin ko na dahil nga sa sobrang kaba. It was finally my big day. Ikakasal na ako kay Kiel. Finally, everything was slowly falling into place. I was wearing a white strapless floral-applique ball gown with swarovski crystals, and a tulle veil swathed over my head na siya ring nagsilbing wedding trail ko. Pinasadya ng mga Torellino ang wedding gown kong nagkakahalaga ng bi

Pakiramdam ko ay nabuhay ako ng isang buong dekada sa araw na ‘yon. Ni hindi pa nga lumulubog ang araw sa ilalim ng mga ulap. Bawat segundo mas bumibigat ang mga pilit at praktisadong ngiti na nakapinta sa mukha ko na para bang maskarang gustong-gusto ko nang tanggalin. Ang pictorial na yata ang naging pinakamatagal na yugto ng araw na ito, kasunod ng napakatagal na pag-makeup sa ‘kin kanina. Isa-isang nagpapakuha ng litrato ang mga bisita kasama kami. Sa kabila ng lahat, binubuhay ako ng isang matinding damdamin, na parang hangin na umiihip sa papaupos na sanang ningas ng apoy. Paghihiganti.Gusto kong manakit sa mga oras na ‘to, lalo pa’t nasa tabi ko lang si Kiel na manaka-naka kung ngumiti. Kung makaasta siya ngayon sa harapan ng mga bisita, akala mo ay wala siyang ginawang kademonyohan. Nasa simbahan pa man din siya. Napakahirap pigilan ang galit na umaapaw ngayon sa kalooban ko, pero mamaya ko na siya haharapin kapag kaming dalawa na lang ang magkasama. Mabuti na lang din at

Sa wakas ay nawala na ang lahat ng nararamdamang kong sakit. Nang ibuka ko ang mga mata ay para akong nakahiga sa napakalambot na kutson ng mga ulap at nasamyo ko pa nga ang bango ng mga mapupulang talulot ng rosas na nagkalat sa higaan ngayon.Para akong nasa panaginip. Naramdaman ko ang marahang pag-ingit ng pintuan kaya natuon doon ang mga mata ko. Halos mabulag ako sa liwanag na sumisilip sa siwang nito. May lalaking niluwa ang pintuan at namukhaan ko kaagad siya. Si Kiel. Pero ang labis na nakakapagtaka ay ang pag-aalala na gumuguhit ngayon sa gwapong mukha niya. Sinisigaw pa nga niya ang pangalan niya na para bang natatakot siyang mawala ako.‘Ah, sabi na… panaginip lang ‘to.’ Hindi ko mawari kung bakit ko ‘yan naisip. Basta ang alam ko lang ay napakaimposible. Pinikit ko na lang muli ang mga mata at nagpakasasa sa nararamdamang kapayapaan lalo na noong parang lumutang akong bigla sa kawalan.Sa susunod na pagmulat ng mga mata ko ay sinalubong ako ng nakakabulag na liwana

Sakto naman ang pagbalik ni Analyn sa kwarto, nag-aalalang lumapit siya, pabalik-balik ang tingin sa aming dalawa ni Zade. Hindi na ako magtataka kung narinig niya ang lahat ng pinag-usapan namin ni Zade mula sa labas. “Ren, please humiga ka muna at magpahinga.” “No, there’s no time for that. May mga bisita akong naghihintay, Analyn. How long has it been?” tanong ko sa kanya. Awtomatikong umasim naman ang ekspresyon niya nang magtama ang mga mata namin.“Anong ibig mong sabihin?” “Tawagan mo ang mga staff mo. Tell them to find him something for the reception. Because we’re going back.” “Ano?” Nagulat ako sa sigaw niya. “Ren, kakatapos mo lang iraspa! Tingnan mo nga ang sarili mo!”Wala sa loob na sinunod ko ang sinabi ng babae at pinasadahan ng tingin ang katawan. Wala na ang magarbo kong wedding gown na kanina ay namumula na dahil sa pagdurugo ko. Sa halip ay naka-hospital gown na ako ngayon at bakas pa nga ang mga útong ko sa tela. Napadapo ang tingin ko kay Zade bago napipikon