Chapter 3

HILONG hilo siya noong araw na iyon, ayaw niyang bumangon mula sa kama. Ang sakit ng kanyang ulo.

Biglang dumapo ang kanyang paningin sa dispenser ng kanyang mga napkin, at bigla siyang kinabahan.

Sa sobrang pagkaabala niya, hindi na niya napansin ang kanyang buwanang dalaw.

Dapat, dalawa o tatlong pack na lang ang natitira roon, pero ngayon, ni hindi pa nababawasan ang laman nito simula nang bilhin niya—dalawang buwan na ang nakalipas!

Mabilis tumakbo ang kanyang isip. Kumabog ang kanyang puso.

"Hindi... Stress lang ito!" pilit niyang isiniksik sa kanyang isipan.

Ngunit bago pa siya tuluyang makumbinsi, bigla siyang nakaramdam ng pangangasim ng sikmura, dahilan upang magmamadali siyang tumakbo sa banyo.

"Acid reflux!" pangangatwiran niya sa sarili.

Matapos niyang ayusin ang sarili, naligo siya at naghanda para pumasok sa opisina. Ngunit hindi siya mapakali. Hindi niya kayang ipagwalang-bahala ang kutob na mayroon siya.

Kaya’t tinawagan niya ang kanyang kaibigan.

"Hello, Skye, hindi muna ako papasok ngayon. Masama kasi ang pakiramdam ko."

"Sige, uminom ka ng gamot at magpatingin sa doktor," maikling sagot nito.

Paglabas niya ng bahay, napadaan siya sa isang drug store. Napahinto siya at nag-alinlangan sandali bago tuluyang pumasok upang bumili ng pregnancy test kit.

Sa kanyang pag-uwi, binasa niya ang direksyon ng paggamit. Nanginginig ang kanyang mga kamay habang hinihintay ang resulta. Halos mapalundag siya nang biglang lumitaw ang malinaw na dalawang guhit.

Buntis siya!

Napahilamos siya sa mukha at napakagat sa kanyang kuko. Ano ang gagawin niya?

"Paano 'to?"

"Paano na ako?"

"Ipapalaglag ko… Tama!"

"Papayag naman siguro si Calvin."

"Marahil, hindi pa rin siya handa."

"Twenty-two pa lang ako! Masyado pa akong bata para dito!"

"Hindi ko pa kayang maging ina!"

Agad niyang kinuha ang kanyang cellphone at idinayal ang numero ng lalaki. Ilang ring lang, sinagot ito ni Calvin.

"Calvin, maaari ba tayong magkita?" tanong niya.

Nagulat si Calvin sa tawag ni Chantal. "Inaaya niya akong magkita ulit? Nag-enjoy ba siya sa ginawa namin noon?" Napangisi siya bago sumagot, "Sige, saan?"

"Sa Remedios Hospital."

Kumunot ang noo ni Calvin. Remedios Hospital? Hindi ba iyon ospital para sa mga buntis?

"Bakit doon?" tanong niya.

"Basta! Ngayon na!" at agad niyang pinutol ang tawag. Malalim siyang huminga bago kinuha ang pregnancy test, inilagay sa kanyang bag, at lumabas ng bahay.

Dahil tinatamad siyang magmaneho, sumakay na lang siya ng taxi. Sa loob, paulit-ulit niyang tinitingnan ang kanyang bag na tila may bomba sa loob.

Pagdating niya sa ospital, agad niyang napansin si Calvin—suot ang gray na coat at mask. Kumunot ang kanyang noo.

"Attorney Calvin," tawag niya rito.

Mabilis siyang nilapitan ng lalaki at isinoutan ng mask at sumbrero. Saka siya hinila patungo sa isang katabing restaurant, kung saan may nakahaing pagkain.

"Nasa malapit lang ako nang tumawag ka. Ano bang kailangan mo?" tanong nito.

"Bakit mo ako sinuotan ng mask? Hindi ako makahinga," reklamo niya.

"Ah, alisin mo na lang. Doon mo kasi ako pinapunta, nakakahiya kung may makakakita sa atin. Ano ba 'yun?"

"Buntis ako."

Kinuha niya ang pregnancy test sa bag at ipinakita rito. Kumunot ang noo ng lalaki.

"Oh, buntis ka nga… sinong ama?" tanong ni Calvin.

Biglang sumiklab ang inis ni Chantal.

"Malamang ikaw! Tanga ka ba?!" inis na sagot niya.

"Ako?" Napamulagat si Calvin habang itinuro ang sarili.

"Sino pa ba sa tingin mo, ha? Hindi naman ako kaladkarin na babae!"

"Eh bakit tayo nandito sa ospital? Magpapacheck-up ka ba?" tanong ni Calvin.

"Hindi," sagot niya. "Kailangan kasi ng pirma ng asawa kapag magpapa-abort. Nabasa ko sa policy na—"

"Wait! Wait!" Putol ni Calvin. "Anong sabi mo?"

"Magpapa-abort ako," diretsong sagot niya.

"Bakit?"

"Anong bakit? Buntis ako! At sa society natin, ang mabuntis nang walang asawa ay isang malaking kahihiyan. Naiintindihan mo ba?" sagot niya, may bahid ng pagkadismaya.

Tahimik si Calvin. Ilang sandali siyang hindi nagsalita. Hanggang sa bumuntong-hininga ito at seryosong tumitig sa kanya.

"Maaari bang... maaari bang buhayin mo ang bata?" pakiusap nito.

Napasinghap siya.

"Ano? Paano—"

"Ipagbuntis mo ang anak ko," sambit nito. "Ako ang bahala sa inyo. Kapag naipanganak mo siya, maaari mo siyang iwan sa akin at bumalik sa normal mong buhay. Hindi mo kailangang mag-alala sa kahit ano.

Ako ang bahala sa inyo, habang inaalagaan mo siya sa sinapupunan mo.

Maaari ba, Chantal?

Gusto kong magkaanak… at magiging masaya ako kung ipapanganak mo siya."