เข้าสู่ระบบSa bawat patak ng ulan kulog at kidlat, naroon si Selena sa may sulok ng kwarto. Hating gabi pero di parin sya makatulog sa tindi ng kanyang hinanakit at pagkalungkot dahil sa halo-halong emosyon na kanyang nararamdaman.Nakapulupot ang kanyang mga kamay sa kanyang binti. Mahinang humahagulgol sa pag-iyak, sinabayan pa ng malakas na pagbuhos ng ulan sa labas.Nang mahimasmasan na sya, naisipan nya ang mga posibleng sitwasyon nangyari sa Don kung bakit nga ba sya nagkakaganito. Napag-aralan nya kasi dati noon sa subject nilang psychology na ang behavior ng isang tao sa kasalukuyan ay posibleng impluwensya ito ng trauma sa nakaraan.Ano ba talaga ang nangyari sa kanyang kapatid? Naguguluhang isip ni Selena.“Kailangan kong makatakas dito. Hindi pwedeng manatili ako sa lugar na ito.” Sa pagkakataong ito, nabuhayan ang loob ni Selena sa planong gusto nyang makatakas sa puder ni Don Rafael.Tumayo sya, pinunasan ang namamasa nyang luha sa pisngi. Wala na syang panangga ngayon o pang prote
“Yan ang inaakala mo. Hindi mo pa lubos na kilala ang tinuturing mong ama, Selena.”Paulit-ulit na umalingawngaw sa isip ko ang mga salitang iyon ni Don Rafael. Para silang matatalas na patalim na unti-unting hinihiwa ang loob ko, iniwan akong sugatan sa gitna ng katahimikan ng kwartong iyon. Bakit ganun ang tono niya? Bakit parang mas kilala pa niya si Dad kaysa sa akin, sariling anak? At… bakit parang may galit siyang pilit ikinukubli kapag binabanggit ang pangalan ng ama ko?Humigpit ang hawak ko sa bedsheet. Hindi mawala sa isip ko ang imahe ng mukha ni Daddy—ang tawa, ang mga pangaral niya, ang pag-aalaga niya sa akin na kahit papaano ay nagpatatag sa akin pagkatapos mamatay si Mom noong bata pa ako.“Daddy… may dapat ba akong malaman tungkol sa’yo?”Parang nanunukso ang katahimikan, tinatanong ako kung handa ba akong harapin ang posibilidad na ang taong kinapitan ko noon pa man ay may tinatago palang lihim na hindi ko kakayaning tanggapin.Humigop ako ng hangin, pero parang mas
“Sa t’wing umaakto ka ng ganito, Selena… mas tumitindi ang pagnanasa ko sa’yo,” bulong ko, mababa ang tono, halos punit sa pagpipigil. Ramdam ko ang panginginig ng boses ko—hindi sa kaba, kundi sa apoy na kanina ko pa sinusubukang kontrolin.Nanatili siyang nakatingin sa akin, hindi gumagalaw, parang isang hayop na naipit sa sulok. Nagbukas ang kanyang labi, tila may gustong sabihin, ngunit agad niya itong binawi—parang natakot sa sariling sasabihin.“Bakit hindi ka makapagsalita?” ngumiti akong matalim, mabagal, parang sinasadyang iparamdam sa kanya ang panganib. “Natatakot ka ba, hm?”“Hindi ako natatakot sa demonyong katulad mo!” singhal niya, kahit nanginginig ang kanyang mga kamay. Kitang-kita ko ang paglalaban ng takot at tapang sa kanyang mga mata.“M-may masama ka bang binabalak sa akin, ha?” dagdag niya, nanginginig ang boses kahit pinipilit niyang maging matapang.“Ako dapat ang magtanong n’yan sa’yo, Selena,” sagot ko, nanlalam
Hindi maiwasan ni Selena’ na kabahan sa masamang balita na nanggaling sa tauhan ng Don. Batid nyang may nangyayaring hindi maganda sa loob ng hacienda, pero hindi panaman kompermado kung anong sanhi ng pagkasunog sa mga palay at kubo, marahil aksente lang ang mga ito.“Bakit po ba nasunog ang mga palayan ‘tatay Berto?” tanong ni Dina sa isa sa mga tauhan sa mansyon. “Ewan ko nga rin Dina, bigla nalang umusok ang palayan kaninang tanghali, may isang magsasakang kunaripas ng takbo papunta sa tauhan ni ng Don at nagsumbong.” pagpapaliwanag ni ‘tatay Berto kay Dina.“Tay may sasabihin ako pero wag ninyong ikalat ha!” Halos pabulong na sabi ni Dina.“Oo naman no! Mapagkakatiwalaan mo naman ako Dina.” Paniniguro ng ma'ma.“Eh kasi naman Tay, sabi ng ibang mga kasambahay dito, mayroon daw silang nakitang mesteryusong tao sa hacienda noong nakaraang araw ngunit binaliwala lang raw nila ito dahil baka bisita ng Don.” Ani'ya ni Dina.“Oh tapos?” nacu-curious na sabi ni Tay Berto. “Baka raw k
Isang panibagong umaga na naman ang bumungad kay Selena. Banayad ang haplos ng hangin, at ang mga ibong nagkakantahan ay tila bumubuo ng isang simponiyang nakakapawi ng bigat sa dibdib. Sa unang pagkakataong hindi siya nakakulong sa silid ni Don Rafael, dama niya ang kakaibang kagaanan—parang saglit na nakakalaya.Nagtatanim siya ng mga bulaklak sa gilid ng malaking hardin, dinidiligan ang mga rosas na itinanim kahapon. Pinupunasan niya ang dumi sa gilid ng paso at inaabot ang abono upang masigurong mabubuhay ang mga hinaharap niyang alaga.“Alam kong mabubuhay kayong lahat… hindi ko kayo pababayaan,” mahina ngunit masayang bulong niya.Habang inaayos ang lupa, ngumiti siyang muli. “And last but not the least, kailangan ko kayong diligan…” Ngunit agad na naputol ang kanyang ngiti. Naalala niyang wala pala siyang dalang tubig. Mabilis niyang iniikot ang paningin, naghahanap ng posibleng mapagtanungan. Naisip niya ang mga hardinerong nakita niya noong nakaraan—dahil ang mga ito’y laging
Ang halik ni Rafael ay parang apoy na dumaloy sa buong katawan ni Selena, pinapawi ang lahat ng pagtutol niya. Ang mga kamay niya ay sumampa sa likod ng leeg ni Rafael, hinila siya palapit, na para bang sinusubukan niyang lunurin ang sarili sa init na iyon. “Augh! Hmp…. aahhhh….” Bawat halinghing ni Selena ay dumadagdag ng kakaibang tensyon na pagnanasa sa loob ni Rafael.“Damn! You taste so fucking good,” Sinunggaban nya ulit ang mga labi nito — mapusok at nanggigigil na halik.Ang pader ay malamig sa likod niya, pero ang katawan ni Rafael ay nag-aapoy tila nasusunog sya sa init na hatid nito.Ang mga labi nila ay naghiwalay sandali, kapwa humihinga nang mabigat."Hindi ka dapat nandito," ulit ni Rafael, pero ang boses niya ay may bakas ng pagkalito, parang isang tao na nawawala sa sarili. Ang mga mata niya ay naglalagablab, hindi na ito malamig, kundi may apoy na gustong lumabas.Selena felt a rush of power, mixed with fear. "Hindi ako aalis," bulong niya, ang mga salita ay parang







