The Fearless Cinderella

"Miss Cinderella."

Mabilis na napalingon si Cinderella, agad na nakasalubong ang matalim at walang bakas na ekspresyon ni Marie, siya ang pinagkakatiwalaang sekretarya ng kanyang ama. Tahimik ngunit may awtoridad ang bawat hakbang nito, ang tunog ng kanyang takong dumadagundong sa sahig habang papasok sa silid.

Sa kanyang mga kamay ay isang gown ang marahang nakasampay—isang obra ng pinakamamahaling haute couture designer. Deep crimson, shimmering under the golden light, each intricate detail screaming elegance and power.

Dumiretso si Marie sa kama na marahang inilapag ang gown na parang isang kayamanang hindi dapat madungisan. She crossed her arms and maintained an unyielding stance.

“Wear this,” Marie’s voice was firm; there was no room for argument. “Darating ang makeup artist at hairdresser mo by six.”

Tumingin si Cinderella sa orasan—5 PM. May isang oras pa. Isang oras para mag isip para matakasan ito.

Narinig niya ang mahinang buntong-hininga ni Marie bago ito muling nagsalita. “Seven ang dinner. Be at Vergara Hotel before then. Please huwag mo akong pahirapan, Cinderella. Hindi ko hahayaang mawala ang bonus ko dahil lang sa pagiging matigas ng ulo mo.”

Bahagyang napangiti si Cinderella, isang mapang-asar na ngisi ang sumilay sa kanyang labi habang nakakrus ang kanyang mga braso. “Wow, Marie. Bonus mo talaga ang inaalala mo? Hindi ako? Your beloved Cinderella?”

Hindi natinag si Marie. Walang pagbabago sa ekspresyon nito—matigas at walang awa. “Cinderella, stop. Hindi na ako natitinag sa drama mo. Alam kong may iniisip ka na namang kalokohan, kaya sinasabi ko na ngayon pa lang—don’t even try. Just focus on your first date with your fiancé.”

That word. Fiancé.

Gaano man niya subukang balewalain ay ramdam niya ang bigat ng salitang iyon sa dibdib niya.

Isang mapaklang tawa ang lumabas sa kanyang labi na walang bahid ng saya. “Sa tingin mo ba masaya ako ngayon?”

Marie’s lips curved, not in amusement, but in a knowing smirk. “Nope. But guess what? Not my problem.”

Cinderella’s jaw tightened. “Wow. Thanks for the support.”

Marie did not flinch. Not even one blink. Instead, she took a step closer, her presence suddenly heavier, her voice colder, sharper—like a blade thrust against skin. "This isn't about support, Cinderella. This is survival. And whether you like it or not, this is for your own benefit."

The air between them was thick with unspoken words. Cinderella clenched her fists.

Sa loob ng maraming taon ay nasanay na siya sa ganitong laban. Pero ngayon ay may kung anong bumara sa lalamunan niya.

She swallowed hard and forcing her voice to stay steady.

“Marie…” A hesitation. A rare crack in her facade. But the words came out before she could stop them. “I hate this.”

For the first time, Marie didn’t answer right away.

Tahimik lang siya. And that silence? It was quite loud.

“I know why dad is doing this, but I can’t marry someone I don’t feel anything for,” Cinderella said truthfully. She couldn’t pretend with someone who had become important to her. Marie wasn’t just an employee in her father’s company; she had become a friend. After all, they weren’t that far apart in age—Marie was only three years older than her.

Marie exhaled, as if trying to suppress something. Finally, she met Cinderella’s stare. But the way she looked at her, it was as if she was telling Cinderella that there was no other choice but to obey. “Magugustuhan mo rin siya, Cinderella.”

Cinderella smiled softly, almost mockingly. "Right," she mumbled and aware that it was far from the truth.

She inclined her head, pretending innocence. "Anything else?"

Marie looked at her for a time before shaking her head. "Nothing."

"Good." Cinderella answered, "You may leave now," with a faint, knowing grin.

Marie said nothing. She simply turned and went away and leaving Cinderella alone in the oppressive solitude of her world.

She gently laid back on her pillows and stared at the ceiling as the door clicked shut.

Cinderella's mind was racing, the weight of the impending marriage bearing down on her chest. She was not about to be stuck in a life designed by others. Her family's expectations were tightening, but she refused to be entirely bound.

The room's silence was deafening, but it was at these times that her resolve was strengthened. She would never be the obedient, submissive daughter they thought they could manage, no matter what they expected of her or how much pressure they used.

Her hand was squeezed into a fist at her side, nails driving into her palm. Escape. That's what she needed. An escape route.

She had thought about this countless times—paano makakatakas sa arranged marriage na ‘to nang hindi magiging kahihiyan sa pamilya niya. Hindi naman dahil sa nag aalala siya sa imahe nila, pero hindi niya papayagan na isipin nilang kaya siyang kontrolin.

Kailangan niyang makahanap ng paraan.

She rose up from the bed, the silk robe falling elegantly over her figure, and proceeded toward the floor-to-ceiling windows. The city lights stretched eternally before her, brilliant, unreachable, and free.

Unlike her.

She was about to be tied down to a man she didn’t love, for the sake of alliances, business, and power—things that had nothing to do with her feelings.

Nagmura siya sa kanyang sarili. How convenient.

Biglang bumukas ang pinto ng walang babala. "Cinderella."

Hindi na kailangang lumingon ni Cinderella. Alam na niya kung sino iyon. “Dad.”

Ang presensya ng kanyang ama ay parang matinding bagyong dumaan sa kwarto—matalim, malakas, at puno ng kapangyarihan. Sanay na siya sa ganitong uri ng aura, pero hindi ibig sabihin ay natatakot siya.

Dahan-dahan siyang lumingon at binigyan niya ito ng isang ngiti na hindi bumabagay sa nararamdaman niya. “What a surprise. I was just thinking about you.”

Tumingin ang kanyang ama sa gown na nakalatag sa kama bago ibinalik ang tingin sa kanya. "Marie said you’re preparing. Good."

Napangiti si Cinderella, pero walang saysay ang ngiti na iyon. “Of course. Wouldn’t want to disappoint, right?”

He sighed. Pumasok siya ng tuluyan at naglakad patungo sa kanya. "Cinderella, I know you think this is unfair—"

"Do you?" She cut him off, her tone light and almost amusing. "Because, honestly, I don't think you care whether it is or not."

His jaw tightened. “This is for the best.”

Bumuntong-hininga si Cinderella at tumawa ng malumanay na walang kagalakan. "For whom? I’m pretty sure it’s not for me."

Isang matinding katahimikan ang bumalot sa buong kuwarto. Hindi na kailangang magsalita pa ng kanyang ama dahil alam na ni Cinderella kung anong susunod na sasabihin nito.

“This marriage will solidify everything we’ve built. You know what’s at stake.”

Doon na lumitaw ang tunay na dahilan—lahat ng ito ay para sa pagpapalakas ng kaniyang negosyo.

Cinderella tilted her head, her face unreadable. "And what about what I want?"

He exhaled sharply. “Cinderella, you’ve always lived a privileged life. It’s time to do your part.”

My part? Halos hindi makapaniwala si Cinderella sa kanyang narinig. As if she hadn't spent her entire life pretending to be the ideal daughter in a game she hadn't agreed to.

Pero hindi siya susuko. Hinding-hindi niya hahayaang makuha ng kanyang ama ang kasiyahang makita siyang sumusunod nang walang laban.

Kaya't ibinigay niya ang kanyang pinakamagaan at pinakamatamis na ngiti. "Of course, Dad."

Sandaling tumitig ang kanyang ama na wari’y sinusuri ang anyo niya. Para bang may kung anong hindi niya maintindihan sa likod ng mahinahong ekspresyon ni Cinderella—isang lihim at isang banta ang nakatago roon.

Tumalikod siya at dahan-dahang lumapit sa kama, hinawakan ang gown gamit ang dulo ng kanyang mga daliri, saka ito inilapag na parang isang bagay na walang saysay.

Isang mapanuksong ngiti ang gumuhit sa kanyang labi bago siya tumingin pabalik sa ama. “Now, if you’ll excuse me, I have to get ready for my dinner date.”

Ang tono niya ay matamis na halos may pagsuko pero sa likod ng kanyang boses ay isang nakakakilabot na banta.

Alam niyang napansin ito ng ama niya, dahil kahit hindi ito nagsalita, kita sa matigas nitong ekspresyon ang bahagyang pagkailang.

Fine. If it’s a game they want, then I’ll show them how it’s played.

Nginitian niya ito, mas lalong pinatamis at mas lalong pinatingkad ang kasinungalingan.

Hindi nila alam kung anong bagyong paparating.

Tinitigan siya ng kanyang ama at wala na siyang sinabing salita. Tahimik na lumabas siya ng kuwarto.

Pagkarinig niya sa pagsara ng pinto, tinuon ni Cinderella ang kanyang mga mata sa salamin habang hawak ang gown na dinala ni Marie.

Akala nila ay sumuko na siya pero nagkakamali sila. Ngumisi siya. Nalaman na niya ang dahilan ng lahat na ito kaya naman ay gagawa siya ng paraan para siraan ang lahat ng plano nila.

Tumayo siya sa harap ng salamin, ang gown ay tila humuhubog sa kanyang katawan, tila parang isang himig ng perpekto. Maganda ito—maselan, elegante, perpekto para sa isang prinsesa na tutulungan silang gawing matagumpay.

Pero wala na siyang plano na isuot ang gown.

Hinaplos niya ang tela, ramdam ang mamahaling materyal sa kanyang mga daliri, bago niya ito walang pakialam na itinapon sa kama—parang basurang hindi karapat-dapat sa kanya. Gusto nilang makita siya bilang perpektong mapapangasawa? Isang sunud-sunurang babae na sasayaw sa tugtog nila? Hindi.

Ngumiti si Cinderella—matalim, mapanukso. Kung gusto nilang isang mahinhin at masunuring bride-to-be, ipapakita niya sa kanila ang kabaligtaran.

Diretso siyang lumapit sa kanyang closet, hinayaang gumapang ang daliri sa bawat piraso ng damit. At kung may tamang oras para baliin ang inaasahan nila ay ngayon na ang sandaling iyon.

Habang hinahanap ang perpektong outfit, isang mapanuksong ngiti ang sumilay sa kanyang mga labi.

Isang itim na dress—sleek, sophisticated, and dangerously stunning. Isang damit na hindi sumisigaw ng pagiging perpektong bride-to-be, kundi ng isang babaeng hindi kailanman magpapasakop.

Kung gusto nilang makita siyang mahinhin at ideal, bibigyan ni Cinderella ng eksenang hinding-hindi nila makakalimutan.

Hindi siya magpapanggap. Hindi ngayon. Hindi kailanman.

Isinuot niya ang dress, at nang tumingin siya sa salamin, isang mapangahas na ngiti ang sumilay sa kanyang mga labi.

Isang malakas na katok ang pumunit sa katahimikan.

Cinderella smirked, hinagod niya ng mabilisang tingin ang kanyang sarili sa salamin. The black dress hugged her curves like a second skin—elegant yet unapologetically bold. Walang bahid ng pagsuko sa mga mata niya.

“Miss Cinderella , the glam team is here.”

Pinuntahan niya ang pinto at binuksan ito, pinapasok ang mga tao. Bumungad ang isang pamilyar na mukha—Marie, pinagmamasdan siya mula ulo hanggang paa tapos nakarinig na lang siya ng isang malalim na buntong-hininga mula sa kanya.

“Cinderella ,” nagsimula si Marie na may pag-aalalang boses.

Ngumiti siya ng matamis. “Yes, Marie?”

“Cinderella,” Mari’s tone was sharp,“That is not the gown.”

Iniling ni Cinderella ang ulo at isang mapanuksong ngiti ang sumilay sa kanyang labi. “Oh, I know,” at bahagyang natawa.

Mariing napabuntong-hininga si Marie, bahagyang pinagdikit ang mga daliri sa sentido niya bago tumingin kay Cinderella. “You are impossible.” May halong pagod ang tinig niya, pero sa ilalim ng inis, naroon pa rin ang pagsuko—dahil alam niyang walang makakapigil kay Cinderella sa gusto nito.

Nagkibit-balikat lang si Cinderella at may pilyang ngiti sa labi. “And yet, you can’t help but adore me.”

Napakunot ang noo ni Marie. “What exactly are you planning?”

Nagbigay si Cinderella ng isang matalim na ngisi. “Oh, nothing much.” Lumapit siya sa makeup artist at naupo, ang mga mata’y puno ng kasiguraduhan. “Let’s make sure I look unforgettable tonight.”

Hindi na nakipagtalo pa si Marie, ngunit halata sa kanyang mga mata ang pagkabahala at hindi matapus-tapos na tanong. Pakiramdam niya, may malalim na dahilan kung bakit biglang naging ganito si Cinderella , at hindi niya kayang isantabi iyon.

Ngunit wala nang makakapigil kay Cinderella.

Tonight, she wasn’t the obedient daughter who bent to their will.

Tonight, she was the woman who would turn their perfect little world upside down.

And she couldn’t wait to watch her fiancé’s reaction when everything they had planned for would fall apart.