Chapter 1

Chapter 1 — Lavender

(Lavender’s POV)

Madalas kong marinig ang hampas ng alon bago pa ako magising. Ganito lagi tuwing umaga rito sa isla — hangin, alat, at ang amoy ng dagat na parang bahagi na ng balat ko.

“Lavender! Anak, halika nga rito sandali!” sigaw ni Nanay mula sa labas habang tinatahi ‘yung mga lumang damit ng mga taga-baryo.

Lumapit ako, hawak-hawak pa ‘yung basang buhok ko. “Bakit po, Nay?”

“Puntahan mo nga tatay mo ro’n sa may tabing-dagat,” sabi niya, medyo humihingal. “Baka nakarating na ‘yung bangka nila galing pangingisda. Sabihin mo, magmeryenda muna bago magtupi ng lambat.”

Tumango ako. “Opo, Nay. Dalhan ko rin po ng tinapay, ha?”

“‘Wag mo kalimutan ‘yung bote ng tubig, anak,” paalala niya habang patuloy sa pananahi. “Mainit na naman ‘tong araw, baka ma-heat stroke na naman tatay mo.”

Napangiti ako. “Sige po.”

Bitbit ko ‘yung lumang basket na may tinapay at tubig, tapos nagsimula na akong maglakad papunta sa dalampasigan. Mahaba ang daan, puro buhangin at mga batong may lumot. ‘Yung mga paa ko sanay na — minsan nga, kahit mainit, hindi ko na ramdam.

Habang naglalakad ako, napatingin ako sa langit. Ang ganda ng kulay n’un — parang binuhusan ng asul at gatas. Ganito lang talaga rito sa amin: tahimik, simple, pero minsan parang sobra ring tahimik na nakakasakal.

Nang marinig ko na ‘yung mga huni ng seagulls, alam kong malapit na ako.

“Tay?” tawag ko, medyo sumisigaw dahil malakas ang hampas ng alon. “Tay! Nakarating na po kayo?”

Walang sumagot. Ang naririnig ko lang ay ‘yung pag-uga ng mga bangka sa tubig. May mga lambat na nakatambak, at may ilang isdang kalalabas lang mula sa tubig — buhay pa, kumikintab sa araw.

Nilapitan ko ‘yung isa sa mga bangka. Wala pa rin si Tatay.

“Tay?” tawag ko ulit, mas malakas na. “Tay, si Nanay po pinapunta ako—”

Bumuntong-hininga ako. Siguro nasa kabila pa ng baybayin, tumutulong sa ibang mangingisda.

Umupo ako sa buhangin, pinanood ‘yung mga alon. ‘Yung tunog ng tubig parang musika rito — minsan masaya, minsan malungkot.

“Kung mayaman lang sana kami,” mahina kong sabi, “hindi na siguro si Tatay kailangan magbarko araw-araw.”

Pinisil ko ‘yung basket. Naiisip ko si Nanay, araw-araw tinatahi lang mga punit na damit, minsan wala pa ring pambayad sa kuryente. Pero kahit gan’un, hindi sila nagrereklamo.

Napatingin ako sa dagat ulit. Malayo. Malawak. Parang may tinatago.

Hangin.

Alon.

Tahimik.

Bigla kong napansin — may parang bagay na palutang-lutang sa malayo. Hindi malinaw, parang katawan ng tao.

Napakunot noo ako. “Ano ‘yun?”

Tumayo ako at medyo lumapit, kahit kinakabahan.

“Tay?” tawag ko uli, mas mahina na ngayon. “Tay…?”

Pero wala pa rin si Tatay. Ako lang. Ako lang at ‘yung malawak na dagat na parang biglang lumamig.

Pinisil ko ‘yung palda ko, nag-aalangan kung lalapit. Pero hindi ko maiwasan — parang may humihila sa’kin.

Hanggang sa maramdaman kong may kakaibang pakiramdam sa hangin. Para bang may kwento na gustong lumitaw sa alon.

At doon ko unang nakita.

Isang lalaking nakahandusay sa buhangin, basang-basa, at halos hindi na gumagalaw.

Napasinghap ako, napaatras.

“Diyos ko po…” mahina kong sabi, nanginginig ang kamay ko. “Tao…”

Hindi ko alam kung anong gagawin. Wala akong alam, hindi ako marunong sa mga ganitong bagay. Pero isang bagay lang ang malinaw sa akin — hindi siya taga-rito.

Hinila ko siya papunta sa may buhangin, at sinimulan ko siyang e CPR, alam ko na ang mga ganitong gawain dahil nasa gilid kami ng dagat at minsan na ring may mapadpad sa aming isla.

Dahil nasisira ang bangka o nalulunod. Pero ang hindi ko halos maintindihan ay parang sa lahat ng napapdpad dito, ay siya lang ang iba ang itsura at parang galing sa mayaman.

Wala na ako sa tamang pag iisip at patuloy lang sa pag CPR sa kaniya. Hanggang sa may lumabas na tubig mula sa bibig niya. At napaubo pa siya.

Nakahinga naman ako ng malalim. Jusko muntik na yun