Chapter 2

Chapter 2 — Adrian

(Adrian’s POV)

Madilim. Tahimik. At ang bigat ng katawan ko—parang may humihila pababa, pero sabay akong inaangat na parang ayaw akong pakawalan. Hindi ko alam kung saan ako dapat mapunta. Ang alam ko lang, may kumikirot sa ulo ko, malalim, kumakagat.

Parang may tunog ng alon. Malapit.

Saan ako?

I tried opening my eyes, pero puro liwanag ang sumalubong—masakit. Parang may araw na diretso sa mukha ko. Naramdaman kong basang-basa ako, malamig ang hangin, at may buhangin sa palad ko.

May boses… mahina, nanginginig.

“—sino ka…?”

Dahan-dahan kong iminulat ang mata ko, at sa harap ko, may babaeng nakatayo, nanginginig ang balikat, parang hindi sigurado kung tatakbo ba o lalapit.

Mahaba ang buhok niya, nangingislap sa araw. Parang may sarili siyang liwanag.

Gumalaw ang labi ko. Hindi ko alam kung bakit, pero may salitang pilit lumalabas kahit hindi ko alam saan nanggaling.

“A… Adrian…”

Narinig ko ang boses ko—paos, mahina, halos hindi akin.

“Ha?” tanong niya, parang hindi niya nagets. “Ano pong sabi niyo, Kuya?”

Kuya.

I almost laughed, except I barely had the strength to breathe.

I tried to push myself up, pero agad sumakit ang rib ko. I gasped.

“A… Adrian…” ulit ko, pero this time, hindi ko na alam kung pangalan ko ba talaga yun, o isang pangalan lang na biglang lumutang mula sa wala.

Lumapit siya—may pag-aalinlangan, pero halatang mas nangibabaw ang awa kaysa takot. “Kuya… sugatan ka.”

Sinubukan kong alalahanin… paano ako napunta dito?

Pero imbes na alaala, ang dumating ay sakit lang sa ulo—isang malakas at mabilis na sakit na parang pinupukpok ng libong martilyo ang utak ko.

Napapikit ako, napahawak sa sentido.

“Okay ka lang po?”

Her voice felt strangely familiar and foreign at the same time.

Hindi ako sumagot. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin.

“—Anong pangalan niyo?” tanong niya ulit.

“Adrian…”

Mahina, halos bulong lang.

Tumango siya, parang pinipilit maging matapang.

“Ako po si Lavender.”

Lavender.

The name landed softly in my mind—like a gentle scent sa gitna ng kaguluhan.

Ang lambot ng boses niya—may innocence, may takot, pero may kakaibang tapang na hindi ko maipaliwanag.

Tinulungan niya akong umupo, slow and careful.

“May sugat po kayo sa ulo. Dugo po ‘yan.”

Ngumiti siya nang konti, pilit. “Pero buhay naman kayo.”

Hindi ko alam ba’t napangiti ako kahit tagilid ang pakiramdam ko.

Buhay ako.

Pero parang wala naman akong kahit anong bagay na naaalala.

Dinala niya ako sa lilim ng isang punong kahoy. Hindi ako halos makapagsalita, at kung susubukan ko man, tumatakas lang ang hininga ko.

“Wala ka pong maalala? Kahit saan kayo galing?”

Umiling ako. Or maybe… hindi ko alam kung may sinasagot ba akong tanong o sinusubukan ko lang pigilan ang pag-ikot ng mundo sa paningin ko.

I closed my eyes for a moment, hoping something, kahit ano—an image, a voice, a memory—will come back.

Pero wala.

Blanco.

“Siguro po… nalunod kayo,” sabi niya softly. “O baka ‘yung bagyo kagabi. Ang lakas po nun.”

Bagyo.

Is that right?

Something inside me felt wrong.

Somewhere, may pumipiglas na memories, pero parang may pader na pumipigil.

“May pamilya po kayo sa city? Baka nag-aalala sila.”

City.

Yes.

May something about the word CITY that felt familiar.

Pero wala akong mukha na maalala.

Walang pangalan. Walang tahanan. Wala.

Parang lahat ng dapat kong malaman, naglaho overnight.

“Kuya… wag ka pong matakot,” sabi ni Lavender, parang naririnig niya yung kaba sa loob ko. “Safe naman po dito sa Isla.”

Isla.

Napatingin ako sa paligid—malawak ang dagat, tahimik ang langit, sobrang layo sa ingay ng lugar na parang dati kong kinalakihan.

“How… how did I end up here?” I finally asked, English instinctively rolling off my tongue, as if my mouth knew a version of me my brain didn’t.

She blinked. “Hindi ko po alam. Pero… buti nalang po nakita ko kayo. Kung hindi—”

Hindi niya tinapos ang sentence.

Pero rinig ko ang ibig sabihin.

Kung hindi, baka patay na ako.

Naramdaman ko ang mainit na tubig sa noo ko. Pinupunasan niya yung sugat gamit ang maliit na basang tela, nanginginig ang kamay pero maingat.

“Sorry po kung medyo masakit…”

Tinignan ko siya.

“You don’t have to apologize.”

“Ha?”

“I should be the one saying… thank you.”

Napakurap siya, parang hindi sanay makarinig ng ganoong tono.

“Wala pong anuman… Adrian.”

Adrian.

Hearing her say that name felt like I was borrowing a part of myself back.

Kahit hindi ako sigurado kung akin talaga.

“Babalik po ako mamaya,” sabi niya. “Kukunin ko lang si Tatay.”

“Your father?”

“Opo. Mangingisda po siya.”

Mangingisda.

That word felt so… far away.

Like something from a different universe.

And suddenly, a painful image flashed—blurred, unsteady, pero malinaw ang idea: isang restaurant, champagne, isang babaeng umiiyak, isang lalaki sumisigaw…

Rafaela.

I don’t know why suddenly I wanted to scream her name.

Rafa… something.

Pero pag pilit kong alalahanin, mas parang pinupunit ang loob ng utak ko.

I gripped the sand, trying to breathe.

“Adrian?” nag-aalalang tanong ni Lavender.

I forced my eyes open.

“It’s nothing…”

Pero hindi yun nothing.

Something was broken inside me.

Something huge.

And that emptiness scared me more than the ocean ever could.

Lavender stood up, slowly, like she wasn’t sure if she should leave me alone. “Huwag po kayong aalis, ha? Babalikan ko kayo. Sandali lang talaga.”

Hindi ako makagalaw kahit gusto ko.

I nodded. Or tried to.

She hesitated. “Okay… ahm… ingat po muna.”

Bago siya tumalikod, a gentle wind brushed her hair—simple, natural, almost poetic. Parang siya yung nag-iisang kulay sa paligid ko.

At sa unang pagkakataon…

naramdaman kong hindi ako lubusang hopeless.

Nang mawala na siya sa paningin ko, huminga ako nang malalim, sinubukang hanapin ang sagot sa pagitan ng mga alon.

Who am I?

What happened to me?

Why does everything hurt?

Pero ang kaisa-isang sagot na narinig ko ay ang tahimik na ihip ng hangin…

At ang pangalan na pilit kumakatok sa loob ng utak ko.

“Rafaela…”

Pero kasabay nun—isang mapait na kirot sa dibdib, at ang pakiramdam na kahit ano ang bumalik sa alaala ko…

masisira pa nito ang buhay ko.