Chapter 1.2

"ก็ต้องอยู่สิครับ รุ่นพี่ชวนดูทั้งที" หญิงสาวเอ่ยทักชายหนุ่มหลังจากที่เดินตามมา

"คุณซองแทฮยองยังดูเราถ่ายอยู่เหรอคะ ฉันคิดว่าคุณกลับไปแล้วซะอีกค่ะ"พร้อมส่งยิ้มให้ชายหนุ่ม ชายหนุ่มก็ยิ้มรับอย่างว่าง่าย หญิงสาวกล่าวออกมา

"ฉันขอตัวไปพักก่อนะคะ"ชายหนุ่ม

"เชิญฮะรุ่นพี่ รุ่นพี่อย่าลืมทานเค้กที่ผมซื้อมาฝากรุ่นพี่นะฮะ"

"ได้ ฉันจะไม่ลืมที่จะทานมันแน่นอน"

"รุ่นพี่ฮะ ถ้ามีโอกาสหวังว่าเราคงได้พบกันอีกเร็วๆนี้นะฮะรุ่นพี่" หญิงสาวไม่ตอบ ได้แต่ส่งยิ้มให้ชายหนุ่ม และเดินกลับไปที่รถตู้ส่วนตัวของเธอ ไม่นานนักอีแฮอันก็เดินเข้ามาหาทั้งสองคน แฮอันบอก

"ให้ฉันไปบอกคโยชิให้มั้ย"

“ตกลงนายจะเอายังไง ชอบเขาก็จีบสิ รออะไร" ลีโอซองถามชายหนุ่ม

"ผมแค่รอเวลาที่เหมาะสมฮะ เออออ รุ่นพี่ครับ ผมขอเบอร์โทรของนางฟ้าของผมหน่อย" ลีโอซองที่กำลังเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่ถึงกับเงยหน้าจากจอมือถือขึ้นมา พร้อมกันกับแฮอันที่อุทานพร้อมกัน

"ฮะว่าไงนะ ขออีกรอบดิ"

"เบา ๆ สิ อย่าดังไป เดี๋ยวก็รู้กันทั้งกอง ผมบอกว่าขอเบอร์นางฟ้าของผมหน่อย"

"ได้สิ" ลีโอซองตอบกลับ หลังากนั้นแฮอันจึงถามขึ้นมา

"แล้วนายจะเอาเบอร์รุ่นพี่ไปทำอะไร"

"เดี๋ยวก็รู้" ทั้งสองคนถึงกับถอนหายใจให้กับขายหนุ่ม ชายหนุ่มอยู่ในกองนี้จนค่ำเพื่อที่จะรอพบหญิงสาวอักครั้ง และหญิงสาวมีคิวถ่ายช่วงกลางคืนต่อ ชายหนุ่มเจอหญิงสาวและกล่าวลากับหญิงสาว

"รุ่นพี่ฮะ ขนมอร่อยรึป่าวฮะ ชอบมั้ยฮะ"

"อร่อยมากมากค่ะ ฉันชอบมาก"

"ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ หวังว่าเราจะได้พบกันอีกครั้ง"

 " เช่นกันค่ะ ๆ " หลังจากที่ชายหนุ่มเอ่ยลากับหญิงสาวที่เดินออกไปได้สักพัก ชายหนุ่มจึงโทรหารลีโอซอง

"ผมกลับแล้วนะฮะ" และแล้วพ่อตัวสูงขายาวหยั่งกะยีราฟก็เดินมา

"นี่จะกลับได้ยัง ฉันไม่ได้ว่างเหมือนนายตอนนี้นะ" แฮอันพูดขึ้น

"ฉันรู้แล้วน่าๆ ฉายไปส่งฉันด้วย" ซองแทฮยองตอบกลับแฮอัน

"นี่ๆ ฉันไม่ใช่คนขับรถของนายนะ"

"ตอนนี้นายก็เหมือนคนขับรถฉันแหละ ก็ฉันไม่ได้เอารถนานิ แล้วอีกอย่างนายก็เป็นคนไปรับฉันด้วยนะ"  พ่อขายาวถึงกับส่ายหัวเบาๆกับความเอาแต่ใจของชายหนุ่ม แต่ทั้งสองหนุ่มหารู้ไม่ว่า มีคนคนหนึ่งแอบมองชายหนุ่มสองคนที่ต่อล้อต่อเถียงเรื่องกลับบ้าน ยื่นหัวเราะด้วยความชอบใจในความน่ารัก จนผู้จัดการส่วนตัวของเธอที่แบบแอบมองหญิงสาวคนนั่น จนเดินมาแซว ๆ

"นี่ยืนมองอะไรอยู่ ดูมีความสุขจัง"

" เปล่าค่ะ" นางเอกสาวรีบปฏิเสธทันที

"เอ๋….หรือว่าจะมองผู้ชายที่ยืนคุยกันอยู่ตรงนั้น" หญิงสาวมองค้อนๆ ก่อนที่จะปฏิเสธออกไปๆ

"เปล่านีคะ ฉันไม่ได้มองอะไร ไม่ได้มองใครสักหน่อย" หญิงสาวตอบพร้อมกับเดินออกไป ด้วยความเขินอาย แต่ก็ยังมีเสียงแซวจะ ผจก คนเดิมตามหลังมา

"นี่ถ้าไม่ได้เขินจะเดินหนีทำไมล่ะ" หญิงสาวจึงเดินกับไปที่รถ เพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน เพราะคิวถ่ายสำหรับวันนี้หญิงสาวถ่ายเสร็จหมดแล้ว

ณ รถของแฮอันชิ

สองหนุ่มที่เถียงกันก่อนหน้านี้ ที่บอกว่าจะให้ใครไปส่งบ้านสรุปทั้งสองหนุ่ม ก็ยังไม่ได้ออกจากกองถ่ายที่นี่สักที ตามจริงสองหนุ่มควรจะกลับไปได้แล้วๆ แต่ดันมีเสียงของลีโอซองแทรกเข้ามาก่อน.

"ว่าไง! นายสองคนรอฉันนานมั้ย" ชายหนุ่มจึงตอบกลับไป

" นานมากครับพี่....อีกนิดเดียวผมจะหลับแล้วนะครับ" เจ้าของรถถึงกับเอ่ยปากมา

"ถ้ามาช้ากว่านี้ ผมขับรถออกไปจริง ๆนะ"  ชายหนุ่มสุดหล่อ ที่นั่งข้าง ๆ  แฮอันก็เปิดประตูรถลงไป จนทำให้เจ้าของรถนั่งอยู่ถึงกับงงกับการกระทำของชายหนุ่มและเอ่ยถามออกไป

"เฮ้ ๆเดี๋ยว ๆนั่นนายจะไปไหนน่ะ"

ชายหนุ่มตอบออกไปทั้งที่ยังมีอาการง่วงหนาวหาวนอน

"ไปนั่งข้างหลัง"

"แล้วทำไมต้องไปนั่งข้างหลังด้วยว่ะ"

" อ่อ….ฉันจะนอน ๆ น่ะ" แล้วเจ้าของรถก็หันไปถามคนที่มาใหม่ว่า

"นี่ พี่ครับจะยืนอีกนานมั้ยครับ มันดึกแล้วนะ ผมง่วง" ลีโอซองที่เดินที่มาใหม่ไม่ตอบอะไรเดินอ้อมไปนั่งข้างหลังของรถ ชายหนุ่มสุดหล่อที่ขึ้นมานั่งก่อนหน้านี้

“ฉันขึ้นมาแล้ว ออกรถสิ รออะไรล่ะ” เจ้าของรถถึงกับบ่น

“นี่ พวกนาย ฉันกลายเป็นคนขับรถของพวกนายตั้งแต่เมื่อไร” ลีโอซองได้เอ่ยออกมาเมื่อได้ยินแฮอันบ่น

“นายจะบ่นอะไรมากมายน่ะแฮอันนี้มันรถของนายไม่ใช่รถของฉัน ถ้าฉันเอารถมาเอง ฉันไม่ต้องติดรถนายกลับบ้านหรอกน่า” ชายหนุ่มที่นั่งหลับอยู่บนรถได้ยินเสียงดัง

“ฉันก็ด้วย นายไปส่งเฮียลีก่อนส่งฉันนะ ตอนนี้ฉันง่วง ฉันขอนอนฝันถึงนางฟ้าของฉันก่อน” ลีโอซองถึงกับอดแซวไม่ได้

“ถึงกับเอามานอนฝันเลยรึไง เป็นเอามากเนอะ ขับรถไปนะแฮอันฉันง่วงฉันขอนอนก่อนล่ะ ถึงแล้วปลุกด้วย ขับรถดี ๆล่ะ บายๆ”เมื่อคนที่อยู่ข้างหลังทั้งสองคนเข้าสู่ห้วงของนิทราไปแล้ว เจ้าของรถถึงกับถอนหายใจ

“เฮ้อๆ นี่ฉันกลายเป็นคนขับรถไปแล้วจริง ๆใช่มั้ยเนี้ย ๆ รถฉันแท้ๆ ”บ่นไปก็ขับรถไปเรื่อย ๆ

หน้าบ้านของลีโอซอง

“เจ้านายครับบบบ ถึงบ้านแล้วครับ” ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้ง เมื่อเรียกไปทั้งสองคนที่นอนอยู่ก็นิ่งสนิท เลยตัดสินใจเรียกอีกครั้ง “เอิ่ม…เจ้านายทั้งสอง ตื่นได้แล้วครับ เฮียครับครับถึงบ้านแล้วครับ” คนที่กำลังนอนสบบายทั้งสองตื่นมาด้วยอาการงัวเงียไม่อยากตื่น

“นี่แฮอันยังไม่ถึงบ้านฉันเลยนี่ รีบปลุกทำไม”

“ยังไม่ถึงบ้านนายก็จริงนะแทฮยอง แต่ถึงบ้านเฮียลีแล้วครับ”

“อ่อออ ถึงบ้านฉันแล้วเหรอ ขอบใจนะที่มาส่ง”

“ครับเจ้านาย” ก่อนที่รุ่นพี่จะเดินห่างออกไป ชายหนุ่มได้เปิดกระจกรถถาม

“รุ่นพี่ฮะ ซีรีย์ของรุ่นพี่ยังถ่ายไม่จบใช่มั้ยฮะ” ถูกถามก็พยักหน้าก่อนที่จะตอบ

“ อ่าๆใช่ นายมีอะไรรึป่าวๆ” คนถามรีบตอบ

“เปล่าครับป่าวๆ โชคดีนะครับรุ่นพี่ ” พร้อมกับโบกมือลา แต่ในใจของชายหนุ่มกลับมีแผนการบางอย่าง แล้วหันมาบอกแฮอัน

“ไปกันเถอะ ส่วนนายก็ไปส่งฉันที่บ้านทีนะ อีกสองอาทิตย์ฉันก็ต้องเข้ากรมแล้วๆ ” แฮอันก็ได้แต่ว่า

“ครับเจ้านาย ๆ ๆ ” ประหนึ่งแฮอันเป็นคนขับรถ