Kabanata 2

"Beauty!"

Napalingon ako sa pamilyar na boses na iyon. And I found him standing right in front of me. Nagtagpo ang aming mga mata. Nagtataka ako kung paano n'ya nalaman ang paaralang pinapasukan ko.

Nagtatrabaho na sana ako ngayon kung hindi lang sana ako nahinto nang dalawang taon, nagkasakit kasi noon si Mama. Wala akong choice kundi ang tumigil at alagaan s'ya.

"Rico! Pa—paano mo nalaman na nandito na ako nag-aaral?!" gulat kong tanong dito.

"Kung mahalaga sa'yo ang isang tao. Mahahanap mo siya lalo na't ang puso mo mismo ang nagturo kung saan s'ya naroon."

Napangiti ako sa aking narinig mula kay Rico. "Ang corny mo, ha!"

"Alam mong may halong katotohanan ang sinasabi ko, at hindi ka naman siguro manhid para hindi maramdaman iyon. By the way, condolences nga pala. I've heard about it. Hopefully, okay ka na."

Sa sinabi ni Rico. Muli kong naramdaman ang pagyakap sa'kin ng labis na kalungkutan. Damn it! Hindi ko man lang namalayan ang pagtulo nang aking mga luha. I bite my lower lip. Saka ko napansin ang kulay blue na panyo ni Rico na inabot nito sa'kin. Agad ko 'yong tinanggap at pinunasan ang mga luha sa aking mga mata.

"I'll apologize kung naging emosyonal man ako sa harapan mo, I just can't take it. I missed my Mama so badly," lumuluha kong saad sa binatang kaharap ko. Gusto ko sanang pigilan si Rico na yakapin ako pero hindi ko na s'ya naawat pa. Isa pa, gusto ko ring may madaingan sa kalungkutang bumabalot sa'kin ngayon. I need someone to lean on.

"Malalampasan mo rin ang lahat. Magtiwala ka lang." Narinig kong saad pa ni Rico sa'kin. Pa-simple akong kumalas dito dahil pansin kong pinagtitinginan na kami ng ilang mga schoolmates ko sa unibersidad na iyon.

"May problema ba?" kunot-noo na tanong ni Rico sa'kin. Ngumiti ako dito.

"Nahihiya lang ako, pinagtitinginan na kasi tayo ng ilang mga estudyante. Pasensya ka na sa'kin. Medyo emosyonal pa talaga ako ngayon. Hindi madaling tanggapin ang pagkamatay ng aking ina. Nanatili iyong sugat dito sa'king puso," madamdamin kong saad kay Rico.

"By the way, gusto ko sanang ipaalam sa'yo. Narito nga pala ako para ibigay sa'yo ang invitation letter. Birthday ko. I'm hoping na makapunta ka, Beauty. Maaasahan ba kita mamaya? Personal ko nang inabot sa'yo para hindi ka na tumanggi pa. Siguro naman pagbibigyan mo ako, hindi ba?"

Napasinghap ako sa narinig mula sa mga labi ni Rico. "Gosh, happy birthday! Hindi ko alam. Of course! Asahan mo at darating ako," mabilis kung tugon kay Rico. Mapapalampas ko ba ang kaarawan ng mabait na katulad ni Rico?

"Salamat, ang sabi sa'kin ni Seth isasabay ka raw n'ya kung sakaling makumbinsi kitang pumunta. Paano, aalis na 'ko. Salamat, Beauty!"

Napansin ko ang kakaibang kasiyahan sa kanyang mga mata. Ang bawat ningning niyo'n na hindi mapantayan ng ginto't pilak. Hindi naman ako manhid. Pero kailangan ko na ring diretsahin sina Devon at Rico.

Hindi lang sina Rico at Devon ang nanliligaw sa akin, hindi ko mabilang ang mga lalaking lumalapit sa'kin para ako'y ligawan. Classmates, and schoolmates, minsan ilang Prof pa namin. Kinakabahan tuloy ako.

Napangiwi ako. Hindi naman ako kagandahan, simple lang akong manamit. Maputi ang kulay ng aking balat, mestisahin kumbaga, may matangos akong ilong, at hugis pusong mukha, 5'9 ang aking height. Ang sabi nga ng ilan, pang-beauty queen daw ang ganda ko.

Hindi pa ako handa na magmahal at pumasok sa isang relasyon. Matatanggap ko siguro sila. Ngunit, bilang kaibigan lang. Sa ngayon, focus muna ako sa aking pag-aaral. Nasundan ko na lamang nang tingin ang papalayong binata.

"Hoy, sino 'yon?!"

Napalingon ako sa kaibigan kong si Delilah. Napangiti ako dito. "Si Rico, isang kaibigan," simpleng sagot ko.

"May kaibigan bang sobrang sweet? Nakita ko kayo kanina, nagyakapan as in sobrang higpit, then, sasabihin mong kaibigan lang! Huwag kang magsinungaling, Beauty!"

Natawa ako sa reaksyon ng aking kaibigan. "Lukaret ka talaga. Oo nga, magkaibigan lang kami ni Rico. At walang malisya 'yon. Tara na nga! Baka ma-late pa tayo d'yan sa mga tanong mo, e," ani ko at hinila na ito patungo sa susunod naming subject. Same course ang kinuha namin ni Delilah.

"Beauty, may assignment ka na about basic photojournalism tips?"

"Hindi ka na naman gumawa nang assignment mo?" tanong ko dito.

"Alam mo namang busy ako sa bar kagabi. Ang daming customers. Sa dami ba namang mga requirements natin, kailangan ko na talagang rumaket sa pagsasayaw. But as usual, hindi naman ako nagpapa-take-out, no!"

"Dapat lang, masakit sa'kin na binabastos ka ng mga kaklase at schoolmates natin, Delilah. Kailan ka ba titigil d'yan sa pagtatrabaho mo sa club?" tanong ko dito.

"Kung hindi sana binara nang lintik na Nathaniel Montenegro lahat ng mga in-applayan kong trabaho hindi sana ganito ang mangyayari sa'kin. Magkapatid nga talaga sila ni Seth! Damn!"

Naupo kami sa aming pwesto nang dumating kami sa looban ng aming third subject. As usual. Puro pandidiri at mapanuring mga mata ang palaging ibinabato ng mga kaklase ko para sa kaibigan kong si Delilah. Hindi na ako magtataka pa, sanay na rin kami ni Delilah.

Minsan ako ang tagapagtanggol n'ya sa tuwing binabastos s'ya ng ilang mga kalalakihan naming mga kaklase at mga pasaring na mga salita na ibinabato naman ng ilang mga kaklase naming babae.

Natahimik ako nang maalala ang sinabi sa'kin ni Seth. Totoo kaya iyong sinasabi nitong ipapakasal daw kami nina tita Celina at tito Lucas? Paniguradong nagsisinungaling na naman sa'kin iyon para barahin ang panliligaw ni Devon. Alam kong binabara ni Seth ang ilang lalaki na nanliligaw sa'kin noon, dahil ang gusto nito ay wala akong maging kaibigan, at hindi nito gusto na maging masaya ako. Alam kong ako pa rin ang sinisisi nito sa pagkawala ng kapatid nito noon. Nadulas lang naman si ma'am Celina sa sahig at naging mitsa para makunan ito. Hindi ko rin masisisi si Seth. Ako rin kasi ang dahilan no'n. Kung hindi sana ako naging pabaya at iresponsable sa'king trabaho. Hindi sana mangyayari iyon.

"Hello, are you listening?" pukaw ni Delilah sa'kin.

"I'm sorry, may naalala lang ako," sagot ko dito, saka ako nagpakawala ng marahas na hininga.

"Iniisip mo na naman ba si Mama mo?"

"Huwag mo nang ipaalala pa sa'kin 'yan. Mas lalo lang akong malulungkot," sagot ko sa kaibigan.

"Tulala ka na naman kasi kaya ko naitanong, hayaan mo maghihilom din ang sugat ng kahapon," pampalubag-loob na turan ni Delilah sa'kin.

Makalipas ang ilang saglit. Dumating na rin ang aming Professor. Matangkad, gwapo at napaka-masculine. Maririnig ang ilang bulung-bulungan sa looban ng aming klase. Nagulat ako nang sikuhin ako ni Delilah. Napasulyap ako dito sabay nguso.

"What?!" inis kong turan dito.

"Ang hot ni sir, jusko day!" tila kinikilig nitong turan. Naiiling na lamang ako.

"Pansin ko nga, pwede ba umayos ka. T'saka, baka may asawa na 'yan o 'di kaya'y girlfriend, no!" ani ko dito. Napasimangot si Delilah sa sinabi ko.

"Ang k.j. mo talaga, e," reklamo pa nito sa'kin. Muli, lihim akong napangiti sa hitsura ng kaibigan kong si Delilah.

Hanggang sa nag-umpisa nang mag-lecture ang aming hot professor. Naiiling na lamang ako sa mga reaksyon ng aking mga kaklaseng babae. No wonder, totoo naman talagang gwapo si sir. Nag-enjoy ako sa pakikinig dito. Hindi naman kasi s'ya boring mag-lecture, the way how he start the opening with a relevant quote. And he knows how to immediately drawing his audience into his speech works wonders. Hindi ka talaga aantukin.

Nagtama ang aming paningin ni sir. Ngumiti ito sa'kin. Wala akong choice kundi ang ngumiti rito ng pilit. Pagdaka'y napayuko. Muli, siniko ako ni Delilah.

"Sh*t, haba talaga ng hair mo, Beauty. Pati ang hot professor natin, napansin ang ganda mo, sabagay, maganda ka rin naman talaga, damn, kinikilig ako, gosh!" mahinang palatak ni Delilah.

Nailing na lamanga ako sa narinig mula sa aking kaibigan. Hindi ako hyper tulad ng iba. This is me. The loner. The serious one. Inayos ko ang suot kong salamin.

"Flirt!" narinig kong sabi ng isa sa mga kaklase ko. Lihim akong napailing. Hindi ko sinasayang ang aking oras sa mga walang kwentang bagay. Narito ako para mag-aral nang mabuti at tuparin ang pangako para sa sarili na makapagtapos. Hindi para makipag-basag-ulo.

In God's perfect time, alam kong maghihilom ang sugat sa aking puso.

Still, loneliness keep haunting me. I missed you, Mama.