เจสซี่หันกลับไปมองอีกฝ่าย หนุ่มน้อยร่างผอมกำผ้าม่านแน่น “เรื่องที่ผมรู้ ผมพูดไม่ได้ เขาไม่ให้พูด แล้วถ้าพูด...” เขากอดแขนตัวเองจากนั้นจิกเล็บลงบนเนื้อ “ผมก็จะมีสภาพแบบก่อนหน้านี้”
เจสซี่เลิกคิ้ว “เขาไม่ให้พูด เขาคือใคร”
“ใช่” นิโคไลส่ายหน้า “ไม่ให้พูด”
วลาดิเมียร์กระซิบข้างหูเจสซี่ “มันแปลกมาก หมอที่บำบัดนิคบอกว่าทางนั้นอาจมีความสามารถในการฝังความคิดบางอย่างลงสมอง มันเหมือนกับการสะกดจิต เขาสร้างเงื่อนไขที่ทำให้นิคไม่อาจพูดสิ่งที่ตนเองเห็นออกมา ถ้าหากเขาพูด สมองจะสั่งการให้ร่างกายเจ็บปวด”
เจสซี่ยิ่งเลิกคิ้วหนัก เรื่องบ้าอะไรกัน
“แต่...เวลาแค่นั้นทำให้น้องชายคุณเป็นได้ขนาดนี้เลยหรือ ผมว่าการสะกดจิตมันน่าจะใช้เวลามากกว่านั้นนะ” ชายหนุ่มนึกถึงคดีตัวอย่างอื่น ๆ มีหลายเคสที่ผู้เสียหายถูกกล่อมจนเข้าใจผิดไป ทำให้เกิดความเสียหายมากมายทั้งชีวิตและทรัพย์สิน แต่การสะกดจิตหรือทำให้คล้อยตามเช่นนี้ย่อมต้องใช้วาทศิลป์และสร้างสถานการณ์เป็นเลิศ อาการของนิโคไลเหมือนถูกจับไปอย
“ดี เพราะฉันไม่อยากรู้สึกผิด แค่นี้เธอก็เหมือนกะหรี่จะแย่อยู่แล้ว”“นายอยากให้ฉันช่วยไหม!” หญิงสาวตวาดลั่น ดวงตากลมโตแทบถลนออกมา ใบหน้าตกกระแดงก่ำแทบจะแดงกว่าสีผมของตัวเอง“ต่อให้ฉันด่า เธอก็จะช่วยอยู่ดี” เขาจ้องหน้าหญิงสาวแล้วยิ้มกระหยิ่ม จูนไม่ใช่เด็กสาวอีกต่อไปแล้ว ความใสซื่อผสมแม้ในแววตาหยิ่งผยองตามนิสัยคุณหนูนิสัยเสียก็หายไป เขาเห็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่งที่ชอบปั่นหัวคน สนุกกับความทุกข์ของคนอื่นเพื่อกลบปมในใจตัวเอง อย่างน้อยเจสซี่ก็รู้ทุกจุดบนร่างกายทุกซอกทุกมุม ทว่าครู่หนึ่งเขารู้สึกเหมือนเห็นประกายวาวคล้ายน้ำตา มือที่จับข้อเท้าเล็กนั้นไว้ก็คลายลง จูนสะบัดหน้าไปทางอื่น พวกเขานั่งเงียบกันสักพัก ก่อนจะที่หญิงสาวจะถามขึ้น“นายคิดว่าอเล็กซิสยังไม่ตาย มั่นใจใช่ไหม”เขาเหลือบมองเธออย่างหยั่งเชิง ดวงตาสีเขียวมรกตจ้องกลับ ไม่มีความหวาดหวั่นอยู่ในนั้น นอกจากแผนคบกันบ้า ๆ แล้ว บางทีเขาก็รู้สึกว่า ลึก ๆ เธออาจจะรู้สึกผิดต่ออเล็กซิส แม้เพียงน้อยนิดก็ตาม“ตอนนั้นเธอชอบหมอนั่นเหรอ” เขาเอียงคอ “ไ
อพารต์เมนต์ของเจสซี่อาจไม่ใหญ่หรืออลังการเหมือนคนรวยในฟิวเจอร์ริสติก แต่ก็เป็นอสังหาริมทรัพย์ของโวลคอฟคอร์เปอร์เรชั่นกรุป ประกอบไปด้วยสองห้องนอน ห้องครัว ห้องรับแขก ห้องน้ำสามห้อง และระเบียงขนาดกว้างพอให้ตั้งอ่างน้ำร้อนได้โดยไม่เปลืองเนื้อที่ ถ้าพูดให้ถูก พื้นที่ใหญ่กว่าตัวบ้านเดวิสที่ซานโบซ่าเสียอีก เจสซี่ปรับห้องนอนอีกห้องไว้เป็นห้องทำงาน แต่เอกสารสำคัญล้วนมอบให้อยู่ในครอบครองของโวลคอฟ เพราะถึงอย่างไร อพารต์เมนต์ส่วนตัวง่ายต่อการบุกรุกยิ่งกว่าบุกเข้าไปในบริษัทโวลคอฟที่มีระบบป้องกันสูงเสียอีกเขาไล่อ่านประวัติของเบนจามิน โรซิเยร์ไปจนถึงครอบครัวโรซิเยร์ ในเวลานี้จูเลียสเปิดตัวทายาทคนใหม่นามว่าจูเลียน หรือจูเลียนฟันทอง (เจสซี่แปลกใจกับแฟชั่นนี้มาก) แม้ว่าจะผ่านมาเกือบหนึ่งปีแล้วที่เบนจามินถูกจับในข้อหาเป็นกลุ่มเสี่ยง ครอบครัวโรซิเยร์หรือจูเลียสไม่เคยสนใจไยดีเลย และเมื่อเบนจามินซึ่งเปรียบเสมือนคนกลางเชื่อมสองตระกูลหายไป บวกกับโวลคอฟและโรซิเยร์ไม่มีความสัมพันธ์เชิงธุรกิจ สองครอบครัวห่างกันโดยปริยาย เขาพุ่งประเด็นไปที่หมานำจับ อีกอย่างที่อยากค้นคว้าคือการปฏิบัติงานของรัฐบาลในยุคส
เจสซี่หันกลับไปมองอีกฝ่าย หนุ่มน้อยร่างผอมกำผ้าม่านแน่น “เรื่องที่ผมรู้ ผมพูดไม่ได้ เขาไม่ให้พูด แล้วถ้าพูด...” เขากอดแขนตัวเองจากนั้นจิกเล็บลงบนเนื้อ “ผมก็จะมีสภาพแบบก่อนหน้านี้”เจสซี่เลิกคิ้ว “เขาไม่ให้พูด เขาคือใคร”“ใช่” นิโคไลส่ายหน้า “ไม่ให้พูด”วลาดิเมียร์กระซิบข้างหูเจสซี่ “มันแปลกมาก หมอที่บำบัดนิคบอกว่าทางนั้นอาจมีความสามารถในการฝังความคิดบางอย่างลงสมอง มันเหมือนกับการสะกดจิต เขาสร้างเงื่อนไขที่ทำให้นิคไม่อาจพูดสิ่งที่ตนเองเห็นออกมา ถ้าหากเขาพูด สมองจะสั่งการให้ร่างกายเจ็บปวด”เจสซี่ยิ่งเลิกคิ้วหนัก เรื่องบ้าอะไรกัน“แต่...เวลาแค่นั้นทำให้น้องชายคุณเป็นได้ขนาดนี้เลยหรือ ผมว่าการสะกดจิตมันน่าจะใช้เวลามากกว่านั้นนะ” ชายหนุ่มนึกถึงคดีตัวอย่างอื่น ๆ มีหลายเคสที่ผู้เสียหายถูกกล่อมจนเข้าใจผิดไป ทำให้เกิดความเสียหายมากมายทั้งชีวิตและทรัพย์สิน แต่การสะกดจิตหรือทำให้คล้อยตามเช่นนี้ย่อมต้องใช้วาทศิลป์และสร้างสถานการณ์เป็นเลิศ อาการของนิโคไลเหมือนถูกจับไปอย
คฤหาสน์โวลคอฟคล้ายกับสถานที่หลบหนีความวุ่นวายในเมืองหลวง ตัวอาคารออกแบบแนวร่วมสมัย ความหรูหราที่มาจากความเรียบง่ายมากกว่าของระยิบระยับ ข้าวของเครื่องใช้ผสมผสานระหว่างอดีตและปัจจุบัน ใช้สีไม่ฉูดฉาดแต่เน้นครีมและน้ำตาลไม้ ให้ความรู้สึกเหมือนบ้านพักตากอากาศเพียงแต่ใหญ่จนเกือบจะเดินหลงทาง เจสซี่สังเกตว่าเจ้าของบ้านน่าจะชอบงานศิลปะแนวอิมเพรสชันนิซึ่มผสานไปกับของประดับย้อนยุค เขาจึงเห็นงานของเฟรย์ย่า มาคิซ่ามากมาย เธอเป็นนักวาดอิมเพรสชันนิซึ่มในยุคนี้ และงานศิลปะของเธอมีมูลค่าแปดหลักขึ้นไป ยังมีแจกันแนวเมโสโปเตเมียน แต่เขาแน่ใจว่ามันไม่ใช่ของในยุคนั้นจริง ๆ หากแต่เป็นงานเลียนแบบมูลค่าสูง เพราะของเก่าและศิลปะที่เหลือรอดตั้งแต่ก่อนจนเกิดยุคหายนะล้วนครอบครองโดยสหพันธรัฐ น้อยนักที่จะหลุดมาถึงมือ เพราะมันผิดกฎหมาย“เจสซี่”เจ้านายของเขาเดินออกมาต้อนรับด้วยตัวเอง หมาป่าเฒ่าคงไม่อยู่เช่นเคย ตั้งแต่ทำงานกับโวลคอฟ เจสซี่มีโอกาสพบฟิโอดอร์ไม่กี่ครั้ง ตารางงานของเขาแน่นมากวลาดิเมียร์สวมเสื้อเชิ้ตกับกางเกงสแล็ค แม้จะอยู่บ้าน เขายังแต่ตัวพร้อมจะออกจากบ้านได้ทุกเมื่อ เห
แผ่นหลังของจูนไม่ได้ขาวเนียนละเอียดเหมือนป้ายโฆษณาที่เห็นบนถนน มันเต็มไปด้วยกระบาง เธอขยับตัวเนิบนาบ กระนั้นลมหายใจยังสม่ำเสมอบ่งบอกว่ายังหลับลึก เจสซี่ไม่เคยคิดว่าวันหนึ่ง เขาจะนอนกับเพื่อนสนิทของน้องสาวได้ ไม่สิ อดีตเพื่อสนิท เมื่อก่อนเขาเคยเอ็นดูจูนไม่ต่างจากเอโลดี้ อาจจะมากกว่าเพราะความสนิทสนมของเธอกับครอบครัวเดวิสยาวนานเป็นสิบปี จูนเป็นเด็กสาวหน้าสวยมาตั้งแต่เด็ก ช่างพูดเมื่ออยู่กับอเล็กซิสและเงียบขรึมเมื่ออยู่ตามลำพัง เมื่อโตขึ้นเป็นที่หมายปองของเด็กหนุ่มและเป็นที่เกลียดชังของเด็กสาว เขาเข้าใจว่ามันมาจากความอิจฉา ในเมื่อจูนไม่คบใครนอกจากอเล็กซิส แล้วคนจะรู้จักนิสัยเธอได้อย่างไร เพราะแม่เป็นอดีตดาราฐานะร่ำรวย บวกกับท่าทีเฉยเมยไม่สนใจใครทั้งนั้น พวกเด็กผู้หญิงย่อมนึกหมั่นไส้เป็นธรรมดา หากจูนยิ้มแย้มกว่านี้ ทำตัวกลมกลืนกว่านี้ ก็อาจมีเพื่อนมากมายอย่างอเล็กซิสกับเอโลดี้ก็เป็นได้สำหรับเจสซี่ จูนเคยเป็นเด็กน่ารัก เขานึกสมเพชความขี้อิจฉาของพวกเด็กผู้หญิง จนกระทั่งเห็นอเล็กซิสเดินเข้าบ้านแล้วขังตัวเองอยู่ในห้อง ดวงตาแดงก่ำเหมือนร้องไห้จนตาช้ำบวม ภาพของจูนเปลี่ยนไปทันที เธอไม่ต่างอะไรจ
อเล็กซ์อ้าปากเหมือนจะพูดแล้วก็หุบ จากนั้นค่อย ๆ นั่งลงบนเตียง “พวกเรายังไม่พร้อม”“ฉันเข้าใจถ้านายบอกมาตามตรง” เธอบอก “ถ้าไม่พร้อมก็คือไม่พร้อม เราต้องมีระยะห่างนะอเล็กซ์” ทว่าในใจไม่เข้าใจว่าเหตุใดเขาถึงไม่พร้อม“แต่ฉันอยาก...” เขากระแอมแก้เก้อนิดหนึ่ง “จะให้ทำยังไง ฉันอยู่ใกล้เธอก็อยากสัมผัสตัวนี่นา”“เราก็แค่กอดจูบกันปกติก็ได้นี่ ไม่ต้อง...ไม่ต้องเยอะกว่านั้น” เธอมองบน “นายจะทำแบบนี้ตลอดไม่ได้นะ เริ่มแล้วก็หยุดกลางคันน่ะ”“มันไม่ใช่เรื่องง่ายนี่” อเล็กซ์ท้วงอย่างดื้อดึง “ฉันอยากอยู่ใกล้ชิดกับเธอจริง ๆ ฉันพยายามแล้วที่จะไม่เริ่ม แต่มันอดไม่ได้ แล้วก็ไม่อยากหยุดเลย แต่ก็ต้องหยุด”“แต่มันไม่ยุติธรรมนี่” อเล็กซิสกระทืบเท้าเบา ๆ “เห็นไหม นายเห็นฉันเหมือนตุ๊กตา อยากทำอะไรก็ได้ที่นายพอใจ แล้วฉันล่ะ นายเคยคิดบ้างไหมว่าจะรู้สึกอย่างไร” เสียงของเธออ่อนลง “นายเห็นฉันเป็นตัวอะไร ตกลงรู้สึกยังไงกับฉันกันแน่”&