บทที่ 3

บทที่ 3

โดย : meowmao

สองอาทิตย์ต่อมา

“กรี๊ดดด!!! เราสอบติดจริง ๆ ด้วย!!” เสียงร้องดังลั่นจนแทบทำแก้วหูแตก ไม่ใช่เสียงใครที่ไหน นอกจากขมิ้นที่ตอนนี้แทบจะกระโดดออกนอกหน้าต่างห้องของใบชาเพราะความดีใจจนล้นปรี่

“เฮ้ย! เกิดอะไรขึ้น!?” ใบไม้รีบวิ่งพรวดเข้ามาในห้องน้องสาวด้วยความตกใจ หลังได้ยินเสียงกรีดร้องเมื่อครู่

“พี่ไม้!!! ขมิ้นกับชาสอบติดนิติมอพี่แล้วนะ!!” ขมิ้นที่ตื่นเต้นจนแทบระงับความรู้สึกไว้ไม่อยู่ รีบบอกข่าวดีกับพี่ชายของเพื่อนทันที

“จริงเหรอ?!” ใบไม้ถึงกับอุทานออกมาอย่างตื่นเต้น เมื่อได้ยินข่าวน่ายินดีนั้น

“จริงสิพี่! ขมิ้นเพิ่งเช็กจากเว็บมหา’ลัยมาเมื่อกี้เลย!” ขมิ้นยังคงกระโดดโลดเต้นอยู่กลางห้อง

ใบชานั่งยิ้มกว้างอยู่ที่ปลายเตียง แม้จะไม่ได้แสดงออกมากเท่าเพื่อน แต่แววตาของเธอก็เปล่งประกายไม่แพ้กัน

“สุดยอดเลยว่ะ! เก่งมากทั้งคู่!” ใบไม้เดินเข้าไปตบไหล่ขมิ้นเบา ๆ แล้วหันมายิ้มให้ใบชา “ยินดีด้วยนะชา ภูมิใจในตัวพวกเธอจริง ๆ”

“ขอบคุณค่ะพี่ไม้” ใบชาเอ่ยตอบเบา ๆ แต่เต็มไปด้วยความตื้นตัน

“แล้วนี่จะฉลองกันยังไงดีล่ะ?” เขาหันไปถามด้วยสีหน้าระริกระรี้

“ข้าวหมูกระเทียมร้านหน้าปากซอยไงพี่!” ขมิ้นตอบทันควัน

“ฮะ? จะฉลองสอบติดนิติด้วยข้าวหมูกระเทียม?” ใบไม้หัวเราะออกมาเสียงดัง “อย่างน้อยต้องมีของหวานปิดท้ายไหมล่ะ ไอติมสักถ้วย?”

“งั้นไอติมสองถ้วยเลย! ขมิ้นกับชาจะได้มีแรงอ่านหนังสือก่อนเปิดเทอม!” ขมิ้นยกนิ้วโป้งให้เพื่อน แล้วหันไปสบตากับใบชา ก่อนทั้งคู่จะหลุดหัวเราะออกมาพร้อมกัน

บรรยากาศในห้องอบอวลไปด้วยเสียงหัวเราะและรอยยิ้มแห่งความสุข เป็นช่วงเวลาสั้น ๆ ที่จะกลายเป็นอีกหนึ่งความทรงจำที่ไม่มีวันลืม

“ว่าแต่อันนี้…อะไรอะ แกเขียนอะไรไว้เหรอ?”

ขมิ้นพูดขึ้นพลางชี้ไปที่กระดาษโพสต์อิทสีเหลืองที่แปะอยู่ตรงมุมโต๊ะ ใบไม้หันไปตามสายตา ขณะเดียวกัน ใบชาก็รีบลุกพรวดจากเตียง

“ไม่มีอะไรหรอก!” ใบชารีบปรี่ไปที่โต๊ะ คว้ากระดาษใบนั้นก่อนจะยัดมันลงลิ้นชักทันทีด้วยท่าทางร้อนรน

สีหน้าของเธอแดงระเรื่อ ขณะที่พยายามหลบสายตาทุกคน

“อุ๊ยยย~ ท่าทางจะมีความลับนะเรา~” ขมิ้นแซวด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์

ใบไม้เลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนเอ่ยแซวตาม “หรือว่าจะเขียนถึงใครเอ่ย~?”

“ไม่มี๊~ ไม่มีอะไรทั้งนั้น อย่าคิดมากเลยน่า!” ใบชาโบกไม้โบกมือกลบเกลื่อน ก่อนจะรีบเปลี่ยนเรื่อง

“ว่าแต่พี่ไม้จะพาเราไปเลี้ยงไอติมจริงเหรอคะ?”

“แน่นอน! สอบติดนิติกันทั้งที ต้องเลี้ยงอยู่แล้ว!” ใบไม้ตอบพลางยิ้มกว้าง แต่ก็ยังแอบเหล่มองไปทางลิ้นชักอย่างมีคำถามในใจ

ขมิ้นหันไปกระซิบเบา ๆ ข้างหูใบชา “ไว้ฉันค่อยแอบดูตอนเธอเผลอก็ได้…”

“ขมิ้น!” ใบชาหน้าแดงจัด ก่อนจะหยิกแขนเพื่อนเบา ๆ ทั้งคู่หัวเราะกันคิกคักอย่างสนุกสนาน

แม้จะยังมีความลับเล็ก ๆ ซ่อนอยู่ในมุมห้อง แต่ความสุขของวันนี้…ก็ไม่มีอะไรจะมาหยุดได้เลย

…

หนึ่งเดือนต่อมา

“ขมิ้นนน… เดินช้า ๆ หน่อยไม่ได้เหรอ ฉันเหนื่อยนะ!” ใบชาบ่นออกมาเบา ๆ พลางเดินตามหลังเพื่อนที่ดูจะตื่นเต้นเสียจนแทบจะลากเธอเข้าไปในมหา’ลัย

“ไม่ได้นะ! วันนี้วันปฐมนิเทศนะเว้ย เราต้องรีบไปหาทำเลดี ๆ จะได้หาเพื่อนง่าย ๆ ไงล่ะ!” ขมิ้นพูดพลางหันมายิ้มกว้าง ก่อนจะดึงแขนเพื่อนรักให้เดินต่อด้วยความมุ่งมั่นเต็มเปี่ยม

“โอ๊ยย… เบาหน่อยสิ เดี๋ยวฉันล้มเอานะ!” ใบชาร้องท้วง แต่สุดท้ายก็ทำได้แค่เร่งฝีเท้าเดินตามเพื่อนรักที่ยังคงจูงมือเธอไปข้างหน้าด้วยแรงฮึดเต็มพิกัด

“ไม่ล้มหรอกน่า! เชื่อมือขมิ้นคนนี้สิ~” ขมิ้นหันมายักคิ้วให้ ก่อนจะหันกลับไปมองทางอย่างตั้งอกตั้งใจเหมือนนักรบที่กำลังมุ่งสู่สนามรบ

ทันทีที่ทั้งสองก้าวผ่านประตูรั้วมหา’ลัย ความคึกคักของวันปฐมนิเทศก็โอบล้อมพวกเธอไว้ทันที

เสียงพูดคุย เสียงหัวเราะ เสียงประกาศจากลำโพง และป้ายต้อนรับสีสันสดใสล้วนทำให้หัวใจเต้นแรงไม่แพ้ตอนรู้ผลสอบ

“โห คนเยอะกว่าที่คิดอีกอะ…” ใบชาพึมพำเบา ๆ พลางมองไปรอบ ๆ อย่างตื่นตา

“นั่นแหละ! ถึงต้องรีบไงล่ะ! ไป ๆ ไปตรงซุ้มชมรมก่อน เดี๋ยวคนเต็มแล้วจะอดทำเลทอง!”

ขมิ้นพูดพลางลากเพื่อนเข้าสู่ฝูงชนเบื้องหน้า โดยไม่มีทีท่าว่าจะเหนื่อยเลยสักนิด

แม้จะยังรู้สึกเหนื่อยจากการโดนลาก แต่ใบชาก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ เพราะลึก ๆ แล้ว เธอก็รู้สึกดีใจที่มีเพื่อนอย่างขมิ้นอยู่ข้าง ๆ ในวันที่ทุกอย่างกำลังเริ่มต้นใหม่

บริเวณลานหน้าคณะจัดงานกันอย่างครึกครื้น ซุ้มชมรมต่าง ๆ เรียงรายอยู่สองฝั่งเต็มแน่นไปด้วยผู้คน ทั้งรุ่นพี่ที่กำลังชักชวน และน้องใหม่ที่ยังดูเก้ ๆ กัง ๆ แต่ก็แอบตื่นเต้นไม่เบา

“เฮ้! มาดูชมรมละครกันก่อนมั้ย!? ได้เล่นบทพระเอกนางเอกด้วยนะ~”

รุ่นพี่ชายคนหนึ่งตะโกนเชิญชวน พร้อมโค้งอย่างอลังการ

“อ้าวว ชมรมวิ่งเพื่อสุขภาพก็มา! อยากฟิตหุ่นต้องมาทางนี้!”

เสียงจากซุ้มข้าง ๆ ดังแข่งขึ้นมา พร้อมกับเสียงหัวเราะของรุ่นพี่สาว

ขมิ้นหันไปซ้ายทีขวาทีอย่างสนุกสนาน “โอ้ย อยากลองไปหมดเลยอะชา! เดี๋ยวเราลงสักสามชมรมดีมั้ย!?”

“ใจเย็นก่อนเหอะแก… แค่เดินตามแกมายังจะหมดแรงแล้ว” ใบชาหอบนิด ๆ แต่ก็แอบหัวเราะเบา ๆ กับพลังล้นเหลือของเพื่อน

ทั้งคู่เดินต่อจนมาหยุดที่ซุ้มเล็ก ๆ ที่ตกแต่งด้วยโทนสีน้ำตาลและเขียวอ่อน เรียบง่ายแต่อบอุ่น

บนป้ายเขียนว่า “ชมรมวรรณศิลป์”

ขมิ้นเอียงคอ “ชมรมนี้น่าสนใจแฮะ เหมาะกับเธอเลยนะชา” ใบชาชะงักเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มบาง ๆ แล้วพึมพำ “…เหมือนกลิ่นของกระดาษใหม่กับหมึกในสมุดบันทึกเลยอะ”

“ว่าไงคะ สนใจชมรมเราหรือเปล่า?” รุ่นพี่ผู้หญิงหน้าตาใจดีหลังโต๊ะถามขึ้น พร้อมยื่นใบสมัครและยิ้มให้

ใบชากำลังจะเอื้อมมือไปรับ แต่ขมิ้นก็แทรกขึ้นก่อน “ขออีกใบด้วยค่า! เดี๋ยวเพื่อนเราจะเหงา”

“แน่ใจเหรอขมิ้นว่าจะเข้า? แกไม่ชอบอะไรแบบนี้นี่นา…”

ใบชาหันไปมองเพื่อนพลางเอ่ยทักด้วยน้ำเสียงลังเล เธอรู้จักนิสัยขมิ้นดี เพื่อนรักของเธอคนนี้ไม่ใช่สายสงบนั่งจดอะไรเงียบ ๆ แต่เป็นคนที่มีชีวิตชีวา ชอบการแสดงออก รักเวทีมากกว่าปากกาและกระดาษแน่นอน

“ก็ใช่… แต่จะให้ฉันทิ้งแกไว้คนเดียวได้ยังไงล่ะ” ขมิ้นพูดพลางถอนหายใจเบา ๆ แม้จะทำเป็นพูดเล่น แต่แววตากลับเต็มไปด้วยความจริงใจ “เอาเถอะ ฉันสมัครเข้าเป็นเพื่อนก็แล้วกัน”

แม้จะไม่ใช่ทางถนัด แม้หัวใจจะเรียกร้องหาเวทีที่เต็มไปด้วยแสงไฟและเสียงปรบมือมากกว่าโต๊ะไม้เรียบ ๆ กับกลิ่นกระดาษจาง ๆ แต่เพราะใบชาอยู่ตรงนี้ เพราะเธอไม่อยากปล่อยให้เพื่อนรักต้องเดินลำพังในที่ใหม่ ๆ เพียงลำพัง

บางครั้งการเลือกอยู่ข้างใครสักคน… ก็สำคัญกว่าการเลือกอยู่ในที่ที่เราถนัด

“หยุดเลย ไม่เอา!” ใบชาพูดขึ้นเสียงแข็งกว่าปกติเล็กน้อยจนขมิ้นชะงักก้าว “ฉันโตแล้วนะ อีกอย่าง… การที่เราเข้ามหาลัยมาเนี่ย มันควรจะเป็นจุดเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลงและการเดินตามทางที่ตัวเองอยากไปไม่ใช่เหรอ?”

เธอหันไปสบตาเพื่อนรัก น้ำเสียงนิ่งแต่หนักแน่น

“ถ้ายังมัวแต่คอยปกป้องกันอยู่แบบนี้ สุดท้ายเราสองคนก็ไม่มีใครได้โตไปจริง ๆ สักทีหรอก” พูดจบ ใบชาก็จับแขนขมิ้นหมุนกลับไปทางเดิม

“นู่นเลย ไปเลย ชมรมการแสดงนั่นน่ะ เหมาะกับแกมากกว่า”

เธอยิ้มน้อย ๆ อย่างอ่อนโยน “ไปทำในสิ่งที่แกเปล่งประกายจริง ๆ เถอะนะ”

ขมิ้นยืนนิ่งไปครู่หนึ่ง สีหน้าเหมือนคนที่เพิ่งถูกเปิดม่านความคิดบางอย่าง

เธอไม่ตอบอะไรทันที แค่หันกลับไปมองบูธชมรมการแสดงที่ประดับด้วยชุดสีสด และเสียงหัวเราะของรุ่นพี่ที่กำลังซ้อมบทกันอย่างสนุกสนาน

“…แต่ฉันแค่อยากอยู่ข้าง ๆ แกตอนเริ่มต้นใหม่นี่นา” ขมิ้นพูดเสียงเบา ราวกับไม่แน่ใจว่าความรู้สึกแบบนี้เรียกว่าอะไร

“การอยู่ข้าง ๆ ใคร… ไม่จำเป็นต้องอยู่ในชมรมเดียวกันหรอก”ใบชาตอบกลับเสียงนุ่ม แล้วแตะไหล่เพื่อนเบา ๆ

ขมิ้นยิ้มออกในที่สุด ก่อนถอนหายใจแล้วพยักหน้า “โอเค… งั้นฉันจะไปออดิชั่นบทนางเอกนะเว้ย เตรียมมาดูฉันขึ้นเวทีให้ดีล่ะ!”

“แล้วอย่าลืมกลับมาเล่าให้ฟังด้วยล่ะ” ใบชาพูดยิ้ม ๆ

“แน่นอน! ว่าแต่… แกก็ต้องเขียนเรื่องของฉันลงในสมุดด้วยนะ!” ทั้งสองหัวเราะเบา ๆ ท่ามกลางความวุ่นวายของวันปฐมนิเทศ

และในวินาทีนั้น… พวกเธอต่างรู้ดีว่าการเติบโตไม่ได้แปลว่าต้องแยกจากกัน แต่มันคือการสนับสนุนให้กันได้เป็นในสิ่งที่อยากเป็น… อย่างเต็มที่ที่สุด

ขมิ้นเดินจากไปพร้อมเสียงหัวเราะและแววตาเป็นประกายที่ใบชารู้จักดี เธอมองตามหลังเพื่อนรัก พลางยิ้มบาง ๆ อย่างอดไม่ได้

แม้จะเสียดายนิด ๆ ที่อีกฝ่ายจะไม่ได้อยู่ในชมรมเดียวกัน แต่ในใจก็รู้ดีว่า…นั่นน่ะ คือที่ที่ขมิ้นควรอยู่จริง ๆ

เพื่อนคนนี้ของเธอ ไม่เคยนิ่ง ไม่เคยอยู่เฉย ไม่เคยกลัวการเป็นจุดสนใจ ไม่ว่าเมื่อไหร่ ขมิ้นก็มักจะเป็นแสงเล็ก ๆ ที่ทำให้คนรอบข้างหัวเราะและยิ้มได้เสมอ

และในฐานะเพื่อนสนิท… ใบชาก็ไม่อยากทำอะไรนอกจากยืนอยู่ตรงนี้ มองดูแสงนั้นเปล่งประกายในที่ของมัน

ไม่ใช่ในเงาของใคร หรือเพื่อใคร แต่เป็นเพื่อตัวขมิ้นเอง

ใบชาหันกลับมาทางซุ้มวรรณศิลป์ หยิบปากกาขึ้นมาอีกครั้ง

คราวนี้ เธอเขียนชื่อลงบนกระดาษด้วยมือที่มั่นคงกว่าเดิมนิดหน่อย ก่อนจะเหลือบมองไปทางที่ขมิ้นหายลับไปอีกครั้ง

“เดี๋ยวฉันจะเขียนบทที่มีแกอยู่ในนั้น”

เธอพึมพำเบา ๆ กับตัวเอง ยิ้มนิด ๆ แล้วก้มหน้าลง เขียนคำแนะนำตัวใต้หัวข้อ ‘ตัวตนของฉัน’

…

หลังออกจากหอประชุมใหญ่ และประชุมสาขากับรุ่นพี่เสร็จตอนเย็น

ใบชากับขมิ้นก็เดินเคียงกันมาเรื่อย ๆ จนถึงลานหน้าคณะ ที่ตอนนี้แสงแดดเริ่มอ่อนลงเรื่อย ๆ ฟ้าเปลี่ยนเป็นสีส้มอมทอง และลมก็พัดเอื่อย ๆ อย่างแผ่วเบา

“แยกกันตรงนี้เลยละกัน” ขมิ้นพูดขึ้น ขณะที่ยังคงยิ้มกว้างเหมือนทุกที “เดี๋ยวฉันไปซ้อมบทกับพี่ ๆ ที่ชมรมการแสดงแล้ว แอบตื่นเต้นเหมือนกันแฮะ”

ใบชาพยักหน้า “ตั้งใจนะ… ถ้าขึ้นเวทีเมื่อไหร่ อย่าลืมชวนฉันไปนั่งหน้าเวทีล่ะ”

“แน่นอนอยู่แล้ว!” ขมิ้นยักคิ้ว “แล้วแกก็อย่าเขินเวลาเขียนเรื่องที่มีฉันเป็นตัวเอกก็แล้วกัน”

“ไม่มีวัน…” ใบชายิ้มบาง ๆ ก่อนที่ทั้งคู่จะโบกมือลากัน แล้วแยกไปคนละทาง

เธอเดินตรงมายังตึกคณะศิลปศาสตร์อีกครั้ง แต่ครั้งนี้จุดหมายอยู่ที่ชั้นสอง

ซึ่งห้องหนึ่งถูกแปะป้ายไว้ว่า “ชมรมวรรณศิลป์”

ประตูไม้เปิดแง้มอยู่ เสียงพูดคุยเบา ๆ และกลิ่นกาแฟจากกาต้มเล็ก ๆ ในมุมห้องลอยออกมาเจือจาง

บรรยากาศอบอุ่น เรียบง่าย ไม่เอะอะ ไม่เร่งรีบ แต่กลับเต็มไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่เธอไม่อาจอธิบายได้

ใบชาเอื้อมมือไปเคาะประตูเบา ๆ ก่อนจะโผล่หน้าเข้าไป

“ขอโทษนะคะ… คือหนูมาสมัครเข้าชมรม”

รุ่นพี่ผู้หญิงคนเดิมที่เจอเมื่อตอนกลางวันเงยหน้าขึ้นจากหนังสือ ยิ้มต้อนรับอย่างเป็นกันเอง

“เข้ามาเลยจ้ะ น้องใบชาใช่ไหม? เรารออยู่เลย ยินดีต้อนรับนะ”

ภายในห้องมีโต๊ะไม้ยาวกระจายอยู่สามสี่ตัว หนังสือวางกระจัดกระจายบ้างเป็นระเบียบบ้าง

กระดานไวท์บอร์ดด้านหน้าเขียนหัวข้อกิจกรรมว่า

“เปิดใจ เปิดบท เปิดเรื่อง”

ใบชาค่อย ๆ เดินเข้าไปนั่ง มองดูคนอื่น ๆ ที่เริ่มเขียนแนะนำตัว หรืออ่านร่างบทกลอนจากกระดาษที่ส่งต่อกันไปมา

เธอหยิบปากกาขึ้นมา สูดลมหายใจเบา ๆ ก่อนจะเขียนประโยคแรกลงบนกระดาษเปล่า…

‘การเริ่มต้นใหม่… ไม่ได้หมายถึงการลืมใครคนหนึ่ง แต่คือการได้เป็นตัวเอง ในขณะที่ยังคงคิดถึงเขาเสมอ’

เธอยิ้มบาง ๆ กับตัวเอง ไม่รู้ว่ากี่บท กี่เรื่องราวจะเกิดขึ้นจากที่นี่ แต่เธอมั่นใจแล้ว…ว่าเธอเลือกทางเดินของตัวเองอย่างไม่ลังเลอีกต่อไป

End part