บทที่ 3

สองอาทิตย์ต่อมา

“โห้ยยย! ข้อสอบโคตรจะยาก!” เสียงบ่นอุบของขมิ้นดังลั่นทันทีที่ก้าวพ้นประตูห้องสอบ สีหน้าบูดเบี้ยวอย่างไม่ปิดบังอารมณ์ ทำเอาใบชาที่นั่งฟังเพลงอยู่ล่างตึกต้องถอดหูฟังออกทันที

“ขมิ้นน เป็นไรรึเปล่า มันยากมาก…ขนาดนั้นเลยเหรอ?” ใบชาถามพร้อมลุกขึ้นยืนมองเพื่อนสนิทที่เดินหน้าหงิกเข้ามาใกล้ 

“ไม่ใช่แค่ยากอะ มัน ยากมากกกกกกกก! ตัวเลือกก็หลอกตลอด กว่าจะเลือกได้แต่ละข้อหัวแทบแตกอะ!” ขมิ้นโอดครวญพลางฟุบหน้าลงกับไหล่ใบชาอย่างหมดแรงแค่อ่านหนังสือสอบมาตลอดทั้งอาทิตย์ก็ว่าแย่แล้วการมาสอบนี้แย่กว่ามากจริง

“เอาน่าแกเก่งอยู่แล้วน่า อย่างน้อยก็พอทำได้ใช่ไหม?” ใบชาพูดปลอบใจพลางลูบหลังเพื่อนเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ต้องได้สิยะ!…แต่ไม่เต็มคะแนนแน่เลยอะดิ ฮือปวดหัวจะบ้า” ขมิ้นยังไม่วายอวดครวญกับเพื่อนสาว พร้อมถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา

“ไม่เป็นไรน่า ยังมีอนาคตให้เราสองคนได้สู้ต่อนะ!” ใบชาตบไหล่เพื่อนเบา ๆ อย่างให้กำลังใจ ไม่ได้ให้กำลังใจแค่เพื่อนแต่รวมตัวเธอด้วยนี่แหละ

“เอ้อ แล้วนี่สอบเสร็จแกมีไปไหนต่อปะ?” ขมิ้นที่เหมือนจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ก็รีบเอ่ยถามเพื่อนทันที สีหน้ากึ่งมีเลศนัย 

“ก็ว่าจะกลับไปนอนพักเอาแรง ทำไมอะ แกมีอะไรเหรอ?” ใบชาตอบเพื่อนพลางเอามือเท้าคางนึกถึงหลายวันที่ผ่านมา เหมือนสมองจะยังไม่ฟื้นจากความเหนื่อยล้าหลังสอบเสร็จใหม่ ๆ 

แต่เสียงของขมิ้นก็ดึงใบชากลับมาจากความมโนว่าจะได้นอนพักสบาย ๆ “โนค่ะ! ยังไม่ถึงเวลาพัก เพราะฉันอยากไปเซอร์เวย์ห้างแถวมหาลัยที่เราจะไปยื่นกันเร็ว ๆ นี้” ขมิ้นพูดพลางกอดอกอย่างภูมิใจ ราวกับว่าตัวเองสอบติดเรียบร้อยแล้วก็ไม่ปาน

“โอ้โห… ยังกะขึ้นทะเบียนนักศึกษาปีหนึ่งแล้วอะ” ใบชาหัวเราะออกมาเบา ๆ แต่แววตาก็เต็มไปด้วยความเอ็นดูในความมั่นใจของเพื่อน 

“แน่นอนค่ะ! คนจะได้เกิด! ก็ต้องวางแผนชีวิตให้เป๊ะไหมล่ะ!” ขมิ้นเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยอย่างทนงในตัวเองก่อนจะเอามือโบกไปมาอย่างนางงาม 

“ก็ได้ ไปเซอร์เวย์ห้างก็ไป แต่ขอแวะกินของหวานก่อนนะ หิวมาก!” ใบชาลุกขึ้นยืนบิดตัวเล็กน้อย ก่อนจะหันไปยิ้มร้าย ๆ ใส่เพื่อนสนิท 

“เออ! เห็นด้วย! พรุ่งนี้ค่อยกลับมานอยด์เรื่องสอบ วันนี้กินให้สุดก่อน!” ขมิ้นตอบพลางคว้าแขนใบชาไว้แล้วลุกตาม ทั้งสองคนก็เดินออกจากตึกเรียนไปพร้อมเสียงหัวเราะเบา ๆ ท่ามกลางบรรยากาศเย็นย่ำของเย็นวันสอบที่เพิ่งจบลงไป

“ว่าแต่แกมั่นใจจังเนอะว่าเราสองคนจะติดที่มหาลัยนี่น่ะ” ใบชาถามพลางเดินออกมาที่หน้าโรงเรียนอย่างครุ่นคิด 

ก็เพราะว่ามหาวิทยาลัยที่ใบชากับขมิ้นเล็งไว้น่ะ ขึ้นชื่อเรื่องสอบเข้ายากสุด ๆ แทบจะทุกคณะ เพราะเป็นหนึ่งในสถาบันอันดับต้น ๆ ของประเทศ ยิ่งคณะที่เธอกับเพื่อนสนิทอยากเข้าด้วยแล้วล่ะก็ ว่ากันว่าเป็นคณะที่มีอัตราการแข่งขันสูงเป็นอันดับสองของมหาวิทยาลัยเลยทีเดียว 

“โถ่ชา~ แกเชื่อเซ้นส์ฉันหน่อยสิ เซ้นส์ฉันไม่เคยพลาดนะ!” ขมิ้นพูดอย่างมั่นใจ พร้อมกับยื่นมือมาหยิกแก้มเพื่อนสนิทเบา ๆ เพื่อคลายความกังวลของอีกฝ่าย จริง ๆ คนเครียดควรเป็นเธอต่างหากที่ต้องเครียดเพราะคะแนนของใบชาน่ะน่าจะได้เต็มแน่ ๆ แต่ก็ตัวเธอเองนี่อาจจะยากหน่อย

“ยังไงเราสองคนก็ต้องสอบติดนิติศาสตร์มอนี้ได้แน่นอน! ขนาดพี่ไม้ของแกยังสอบติดหมอที่นี่ได้เลย แล้วทำไมเราจะทำไม่ได้ล่ะ?” 

แม้คำพูดของเพื่อนจะฟังดูปลุกใจและให้ความหวัง แต่ในใจของใบชากลับอดคิดไม่ได้ว่า เธอไม่ได้เก่งเหมือนพี่ชายสักหน่อย… 

“โอ๊ย! เจ็บนะ ยัยบ้า!” ใบชาร้องออกมาพลางปัดมือเพื่อนออกเบา ๆ ก่อนจะลูบแก้มตัวเองป้อย ๆ ด้วยสีหน้าบูดบึ้งแบบแกล้ง ๆ ทำ

“สรุปว่ายังไงแน่ ไปจริงใช่ไหมเนี่ย?” ขมิ้นหัวเราะคิกคักอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะหันมาถามย้ำกับเพื่อนอีกครั้งด้วยแววตาเป็นประกาย 

“ก็ไปสิ! ขี้เกียจกลับบ้านด้วย กลับไปก็ไม่มีใครอยู่ด้วยนี่นา” ใบชาพูดพร้อมกับพยักหน้ารัว ๆ อย่างแน่ใจให้กับเพื่อนสนิท

“พี่ไม้พาพลอยไปเที่ยวอีกแล้วแน่ ๆ” ขมิ้นพูดพร้อมกับทำหน้าเบื่อ ๆ เมื่อเจอเรื่องเดิมซ้ำ ๆ ของพี่ชายเพื่อนและแฟนสาวของเขา

“แล้วจะรออะไรล่ะ ก็ช่วงนี้พลอยว่างพอดีด้วย แบบนี้คงยาวแน่ ๆ เลย ไม่เข้าใจเหมือนกันว่านักศึกษาแพทย์ปี 2 เขาไม่เรียนกันจริง ๆ หรือไง ถึงได้เที่ยวกันบ่อยขนาดนี้” 

ใบชาบ่นพลางทำหน้าเซ็งปนหงอยเล็กน้อย ความน้อยใจที่เก็บไว้ในใจค่อย ๆ เผยออกมาผ่านสีหน้าและน้ำเสียง ก่อนหน้านี้เธอเคยเป็นคนที่พี่ไม้พาไปเที่ยวบ่อย ๆ ไม่ว่าจะร้านอาหาร ดูหนัง คาเฟ่ หรือแม้แต่ทริปเล็ก ๆ ก็มักมีเธอร่วมอยู่เสมอ

แต่ตั้งแต่พี่ชายสอบติดหมอ ชีวิตก็เปลี่ยนไป เธอเริ่มถูกปล่อยให้อยู่คนเดียวบ่อยขึ้น และทุกครั้งที่พอมีเวลา พี่ไม้ก็มักเลือกใช้มันกับพลอยแก้วแทน 

“ช่างเขาเถอะ คนกำลังมีความรักอะเนอะ” ขมิ้นพูดพร้อมยิ้มบาง ๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปจับแขนเพื่อนเบา ๆ 

“แกไปกับฉันก็ได้ เค๊? อย่างน้อยก็ยังมีฉันอยู่ตรงนี้นะยะ” ขมิ้นพูดพร้อมบีบแขนเพื่อนรักเบา ๆ อย่างปลอบใจ เพราะก็พอจะเข้าใจอาการน้อยใจนี้ของเพื่อนได้

“จ้า ๆ แล้วตกลงจะไปกันกี่โมงล่ะเนี่ย?” ใบชาตอบกลับพร้อมแกล้งทำเสียงประชดเล็กน้อย ก่อนจะเป็นฝ่ายเปลี่ยนเรื่องไปเอง เพราะเธอรู้ดีว่าไม่ควรเก็บเรื่องเก่า ๆ มาคิดให้เปลืองใจอีกต่อไป 

“ถ้ากินขนมกันเสร็จแล้วไปกันเลยดีมั้ย?” ขมิ้นเอ่ยเสนอพลางหันมามองเพื่อนด้วยแววตาตื่นเต้นเล็ก ๆ 

“ก็ดีนะ” ใบชาพยักหน้าทันทีเมื่อเห็นว่าเพื่อนดูพร้อมเต็มที่อยู่แล้ว 

“งั้นปะ ไปกันนน~” ขมิ้นพูดพลางเร่งฝีเท้าเร็วขึ้น ราวกับกลัวว่าร้านขนมเจ้าประจำหน้าโรงเรียนจะปิดหนีหายไปเสียก่อน 

“รีบขนาดนี้ เดี๋ยวก็ลื่นล้มหรอก แม่คนติดขนม!” ใบชาตะโกนแซวเพื่อนที่เร่งฝีเท้าไปข้างหน้า ก่อนจะหัวเราะคิกคักกับท่าทางกระตือรือร้นราวกับเด็กของขมิ้น 

“ขนมร้านนี้คือกำลังใจของชีวิตเลยนะเว้ยชา!” ขมิ้นหันมาตอบทั้งรอยยิ้มตื่นเต้นในแววตา พลางชูกำปั้นทั้งสองข้างขึ้นประกอบท่าทางอย่างภาคภูมิใจ 

ใบชาถึงกับส่ายหัวพลางยิ้มมุมปากเล็ก ๆ รู้ดีว่าไม่มีอะไรจะหยุดขมิ้นกับของหวานได้เลยจริง ๆ นั่นแหละ