บทที่ 4

บทที่ 4

โดย : meowmao

“ไม่อยากให้เปิดเทอมเลยอ่ะ ชา…”

ขมิ้นพูดเสียงออดอ้อน ขณะเดินเข้ารั้วมหา’ลัยด้วยท่าทางห่อเหี่ยวผิดกับเมื่อวานลิบลับ เมื่อวานยังยิ้มร่า วิ่งวุ่นอยู่แทบทั้งวันอย่างกับมีพลังเหลือล้น แต่พอต้องเริ่มเรียนจริงจังกลับกลายเป็นบ่นไม่หยุดตลอดทางเสียอย่างนั้น… น่าหมั่นไส้ชะมัด

“ไม่ต้องมาเลย ขมิ้นน…”

ใบชาว่าพลางหัวเราะเบา ๆ “เมื่อวานรีบแทบตาย สุดท้ายก็หาเพื่อนไม่ได้สักคน”

เธอส่ายหน้ายิ้ม ๆ เมื่อนึกย้อนถึงความวุ่นวายของเมื่อวาน ทั้งที่เดินวนไปทั่วซุ้ม เจอเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกันนับไม่ถ้วน แต่สุดท้ายก็ไม่มีใครได้คุยกันนานพอจะเรียกว่า “รู้จัก” ได้เลย

ทั้งเธอทั้งขมิ้นก็เลยยังคงวนเวียนอยู่ในโลกของกันและกันเหมือนเดิม คนละชมรมก็จริง แต่ก็ยังไม่มีใครใหม่มาแย่งตำแหน่ง “เพื่อนสนิท” ไปได้อยู่ดี

“โธ่… ก็ใครจะไปรู้ล่ะ ว่าการเข้าหาคนอื่นมันจะยากขนาดนี้”

ขมิ้นบ่นพลางทำหน้าบูด เซ็งจนเห็นได้ชัด

แม้ภายนอกจะดูร่าเริง เข้าถึงง่าย พูดเก่ง และดูไม่มีอะไรต้องกลัว แต่ในความเป็นจริง… ขมิ้นกลับกลัวการเริ่มต้นบทสนทนาใหม่ ๆ อยู่เสมอ

เธออาจจะเดินเข้าไปหาใครก่อน เป็นคนเริ่มทักทาย หรือหัวเราะนำในวงสนทนา แต่ลึก ๆ แล้ว เธอมักจะรู้สึกไม่แน่ใจอยู่ตลอด ว่าควรพูดอะไร หรือควรเป็นตัวเองแค่ไหน

นั่นแหละ… ขมิ้นของใบชา

คนที่ถ้าได้สนิทแล้ว ก็จะเป็นตัวเองแบบเต็มร้อย พูดมาก ขี้แซว ขี้อ้อน และอยู่ด้วยแล้วไม่มีวันเบื่อ

“แกนั่นแหละ… แล้วไหนล่ะ เพื่อนในชมรม?”

ขมิ้นหันมาหรี่ตามองฉันอย่างจับผิด ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงกึ่งแซวกึ่งจริงจัง

“อย่าบอกนะว่าได้เพื่อนแล้วไม่ยอมบอกฉัน?”

ฟังดูเหมือนล้อเล่น แต่ฉันรู้ดีว่าขมิ้นกำลังพยายามอ่านสีหน้าฉันอยู่นิด ๆ เธอเป็นแบบนั้นเสมอ

ฉันหัวเราะออกมาเบา ๆ ก่อนจะส่ายหน้า

“จะมีได้ยังไงล่ะ… คนในชมรมมีแค่สิบกว่าคนเองนะ แต่ละคนก็ดูติสท์ ๆ กันทั้งนั้น ต่างคนต่างมานั่งเขียนเงียบ ๆ แทบไม่มีใครเริ่มคุยกับใครเลยด้วยซ้ำ”

บรรยากาศในห้องชมรมน่ะ เงียบจนได้ยินเสียงปากกาขูดกระดาษเลยล่ะ ไม่ใช่ที่ที่บทสนทนาเกิดขึ้นง่าย ๆ เหมือนในกลุ่มชมรมที่มีเสียงหัวเราะหรือดนตรีคลอเบา ๆ

“นอกจากพี่ในชมรมที่มาทักว่าชอบลายมือฉัน… ก็ไม่มีใครพูดกับฉันเลย”

“แน่เหรอ?” ขมิ้นยังคงจ้องหน้าใบชาด้วยท่าทางไม่ไว้ใจนัก ดวงตาหรี่ลงอย่างกับกำลังจับผิด

“แน่สิ…” ใบชาตอบพร้อมถอนหายใจเบา ๆ

“รู้จักก็แค่พี่ฟ้า ประธานชมรม กับพี่ต๋องที่เป็นรองประธานเท่านั้นแหละ เห็นว่าพี่ ๆ คนอื่นยังไม่ว่าง เลยยังไม่มีโอกาสได้มาทำความรู้จักกันเลย”

พูดพลาง ใบชาก็นึกย้อนกลับไปถึงบรรยากาศในห้องชมรมเมื่อวาน ตอนที่สมาชิกใหม่ยังน้อย และพี่ ๆ ที่มาแนะนำตัวก็มีแค่สองคนเท่านั้น

พี่ฟ้าดูเรียบร้อย สุภาพ และพูดจานุ่มนวล เหมือนบทกวีที่ไหลเอื่อยอย่างใจเย็น

ส่วนพี่ต๋อง… ตรงกันข้ามสิ้นเชิง ทั้งร่าเริง อารมณ์ดี พูดไม่หยุด แต่กลับมีมุมละเอียดเวลาแนะนำหนังสือหรือคอยช่วยเหลือน้อง ๆ

ใบชายังจำได้ดี ตอนที่พี่ฟ้าพูดต้อนรับพวกคนเข้าใหม่ด้วยรอยยิ้มอบอุ่น

“ไม่ต้องเก่ง ไม่ต้องเป็นนักเขียน… แค่ชอบเขียน ก็เพียงพอที่จะอยู่ที่นี่ได้แล้ว”

คำนั้นทำให้ใบชารู้สึกว่า ที่ตรงนั้น…อาจจะกลายเป็นบ้านหลังหนึ่งได้ในสักวันหนึ่งก็ได้

“โถ่… จบกัน! ไอ้เราก็หวังว่าจะได้มีเพื่อนเยอะ ๆ หน่อย ไหงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะเนี่ยยย~” ขมิ้นร้องโอดครวญพลางทึ้งศีรษะตัวเองอย่างคนหมดหวังกับชีวิตมหา’ลัยตั้งแต่วันแรก

ท่าทางเหมือนนางเอกละครน้ำเน่าไม่มีผิด เรียกได้ว่าแค่ขาดเสียงฟ้าร้องกับดนตรีเศร้าก็แทบจะครบองค์ประกอบ

“ขมิ้น!” ใบชาเรียกชื่อเพื่อนเสียงดัง เมื่อหันไปเห็นใครบางคนที่กำลังจะเดินมาทางพวกเธอ

ยังไม่ทันให้เพื่อนตอบ เธอก็คว้าแขนขมิ้นแล้วรีบดึงหลบเข้ามุมเสาของตึกเรียนทันที

“อะไรเนี่ยชา!? คนยิ่งเครียด ๆ อยู่…” ขมิ้นโวยเบา ๆ ด้วยสีหน้างุนงง ยังไม่เข้าใจว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นกันแน่

“ชู่ว!” ใบชารีบยกนิ้วขึ้นทาบริมฝีปากตัวเอง พลางส่งสายตาขอร้องให้ขมิ้นเงียบก่อน

แววตาของเธอจริงจังอย่างผิดปกติ จนขมิ้นต้องยอมสงบปากสงบคำ แม้ในใจจะยังเต็มไปด้วยคำถามก็ตาม

“อะไรอะคีย์! ทำแบบนี้มันไม่โอเคเลยนะ!”

เสียงหวานใสดังขึ้นจากอีกฟากของลานหน้าอาคารเรียน ทำเอาขมิ้นชะงักไปเล็กน้อยก่อนหันไปมองใบชาอย่างงง ๆ

ด้วยความอยากรู้เกินห้ามใจ ทั้งคู่จึงค่อย ๆ ชะโงกหน้าออกจากมุมเสาที่แอบอยู่

แม้จะไม่แน่ใจว่ากำลังจะเห็นอะไร แต่สายตาและน้ำเสียงของผู้หญิงคนนั้นก็ดึงความสนใจได้ทั้งหมดในทันที

“เสียงใครน่ะชา…” ขมิ้นกระซิบเบา ๆ พลางขยับตัวให้พ้นจากเงาเล็กน้อย

สายตาทั้งสองจ้องมองไปยังต้นเสียงอย่างตั้งใจ พร้อมใจกันกลั้นหายใจ เหมือนกลัวว่าแม้แต่เสียงลมหายใจจะทำให้ถูกจับได้

บรรยากาศตรงนั้นเริ่มตึงเครียดเล็กน้อย และสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าก็ดูจะไม่ใช่แค่การพูดคุยธรรมดาทั่วไปเสียแล้ว…

“อะไรอีก…” เสียงเรียบนิ่งแฝงความเย็นชาดังขึ้นสวนกลับมา แม้จะไม่ได้ตะคอกหรือแข็งกระด้าง แต่กลับทำให้บรรยากาศโดยรอบเย็นวูบลงอย่างบอกไม่ถูก

ขมิ้นเบิกตากว้าง หันมามองหน้าเพื่อนด้วยความตกใจ

“พะ…พี่คีย์เหรอ?!” เธอถามเสียงเบาเกือบจะเป็นกระซิบ

ใบชาไม่พูดอะไร เพียงแต่พยักหน้าหงึก ๆ ตอบรับอย่างรวดเร็ว แววตายังจับจ้องไปยังคนทั้งสองที่ยืนอยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก

ในใจของเธอเริ่มรู้สึกไม่แน่ใจ…ว่าภาพที่กำลังเห็นอยู่นี้คือเรื่องส่วนตัวที่ไม่ควรเข้าไปยุ่งหรือคือบางอย่างที่ควรจับตามองไว้ให้ดีตั้งแต่ต้น…

“คีย์… สรุปแล้ว เราเป็นอะไรกันแน่?” เสียงหวานที่เคยมั่นใจเอ่ยขึ้นอีกครั้ง คราวนี้สั่นเล็กน้อยอย่างคนที่พยายามกลั้นความรู้สึกเอาไว้

ชายหนุ่มปรายตามอง ก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“ก็แค่คู่นอน”

คำพูดนั้นฟังดูธรรมดา…แต่กลับทิ้งรอยช้ำลึกลงกลางใจของคนฟังได้ในชั่วพริบตา

“คีย์!!”

เสียงเธอสั่นเครือขึ้นมาทันที

“ตอนที่คีย์เข้าหา…คีย์ไม่ได้พูดแบบนี้นี่ ถ้าคีย์บอกตั้งแต่แรก นิจะได้ไม่รู้สึกมากไปแบบนี้ คีย์ใจร้ายมากนะ…”

ดวงตาของเธอแดงก่ำ ราวกับคนที่พยายามกลั้นน้ำตาไว้สุดกำลัง

คำตอบของเขาเหมือนฝ่ามือที่ฟาดเข้าหน้าเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ที่ผ่านมา… สิ่งที่เขาทำให้ ความใส่ใจ ความอบอุ่น หรือแม้แต่รอยยิ้ม มันไม่มีความหมายอะไรเลยงั้นเหรอ?

คีย์ถอนหายใจยาวอย่างเริ่มรำคาญ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

“ก็แค่เรื่องบนเตียง จะซีเรียสอะไรนักหนา เธอเป็นคนเสนอมาเองไม่ใช่เหรอ จะมาเรียกร้องอะไรตอนนี้?”

คำพูดของเขาเย็นชา ยิ่งกว่าสายลมฤดูหนาว

และตรงนั้นเอง… ใบชากับขมิ้นที่แอบมองอยู่ก็ถึงกับกลั้นหายใจ ไม่แน่ใจว่าเพราะช็อก หรือตกใจกับความโหดร้ายที่ได้ยิน

เพี๊ยะ!!

เสียงฝ่ามือตบลงบนใบหน้าของคีย์ดังสนั่นในความเงียบ

ทำเอาคนที่แอบฟังอยู่ข้างหลังสะดุ้งโหยง หัวใจแทบหยุดเต้นไปชั่วขณะ

ขมิ้นสบตากับใบชาด้วยความเป็นห่วงอย่างลึกซึ้ง

เธอรู้ดีว่าคนที่ยืนอยู่ตรงนี้นั้น รู้สึกยังไงกับคีย์และการได้ยินแบบนี้… คงเจ็บปวดราวกับถูกแทงกลางใจ

“คนเลว…”

เจ้าของรอยมือที่เพิ่งทิ้งร่องรอยบนแก้มชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงเจ็บปวดปนโกรธจัด

“ต่อจากนี้ อย่ามายุ่งกับฉันอีก!” หญิงสาวผละเดินจากไปด้วยก้าวที่เต็มไปด้วยความเสียใจ

ทิ้งให้คีย์ยืนเงียบ ๆ อยู่กับร่องรอยบนแก้ม มือหนาลูบไปมาอย่างไร้ความรู้สึก ก่อนจะใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มอย่างหาที่ระบายความหงุดหงิดและว่างเปล่า แล้วเขาก็เดินเลี่ยงออกไปจากจุดนั้น

ทิ้งความเงียบและบาดแผลที่ไม่มีวันลบเลือนไว้เบื้องหลัง

“แกโอเคมั้ยชา…?”

ขมิ้นถามเสียงเบาอย่างเป็นห่วง หลังจากเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านไป

สายตาของเธอเต็มไปด้วยความหวังและความเป็นห่วง พร้อมจับมือเพื่อนรักแน่นขึ้นเล็กน้อย

“ฉันรู้ว่าเรื่องแบบนี้มันหนัก แต่ฉันจะอยู่ข้างแกเองนะ”ขมิ้นพูดอย่างจริงใจ พร้อมจับมือใบชาแน่นขึ้นเพื่อส่งความอบอุ่น

ใบชาพยักหน้าเบา ๆ

“อื้อ… ไม่เกี่ยวอะไรกันแล้วนี่นา…” คำตอบที่ออกมาดูเหมือนไม่มีน้ำหนัก แต่ภายในใจของเธอกลับเจ็บปวดราวกับถูกแทงด้วยมีดพันเล่ม

เธอรู้ดี… ว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้น คีย์กลายเป็นคนแบบนี้ได้ก็เพราะเธอเอง

เพราะเธอที่หักหลังเขา… ทิ้งรอยร้าวลึกในใจเขาจนไม่เหลือความรู้สึกใด ๆ ให้กันอีกเลย

“ปะ ไปเรียนกันเถอะ” ขมิ้นพูดพลางจับมือใบชาไว้แน่น ก่อนจะชักชวนให้เดินไปยังห้องเรียนทันที

ใบชาไม่ได้ปฏิเสธ เดินตามเพื่อนรักไปอย่างว่าง่าย

แม้ใจจะยังเจ็บลึกอยู่ข้างใน แต่เพื่อนก็เหมือนแรงผลักดันให้ก้าวต่อไปได้

ในห้องเรียน

“แก ๆ… เราขอนั่งด้วยได้ปะ?” เสียงสดใสของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้น หลังจากใบชาและขมิ้นเพิ่งนั่งลงได้ไม่นาน

ทั้งสองเงยหน้าขึ้นมองตามเสียง ก็เห็นคู่ชายหญิงที่ดูอัธยาศัยดีพากันยิ้มแหย ๆ อย่างเกรงใจ

ท่าทางดูเป็นมิตร และน่าจะเป็นนิสิตใหม่เหมือนกัน ขมิ้นกับใบชามองหน้ากันเล็กน้อย ก่อนที่ขมิ้นจะพยักหน้า

“ได้สิ ๆ” เป็นขมิ้นที่รีบเอ่ยอนุญาตด้วยน้ำเสียงร่าเริง ใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้มอย่างเป็นมิตร

ใบชาเองก็หันมายิ้มให้เล็กน้อย แม้จะยังไม่เปิดเผยความรู้สึกมากนัก แต่ก็ไม่ได้ปิดกั้น

คู่ชายหญิงตรงหน้าจึงยิ้มตอบอย่างโล่งใจ ก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งข้างกัน บรรยากาศในห้องค่อย ๆ คลี่คลายจากความเกร็งของวันแรก ราวกับมิตรภาพบางอย่างเพิ่งเริ่มต้นขึ้น… อย่างเงียบ ๆ

“เห็นมั้ย~ บอกแล้วว่าสองคนนี้ดูใจดีจริง ๆ” หญิงสาวพูดขึ้นทันทีที่นั่งลงเรียบร้อย น้ำเสียงของเธอสดใสและเป็นกันเองจนทำให้บรรยากาศดูผ่อนคลายขึ้น

เธอหันมายิ้มกว้างให้ใบชากับขมิ้นอย่างจริงใจ แววตาเต็มไปด้วยความเป็นมิตร

ขมิ้นอมยิ้มตอบเล็กน้อย ส่วนใบชาก็พยักหน้าเบา ๆ คล้ายจะเปิดรับบทสนทนาอย่างไม่ขัดเขินนัก

“เราชื่อพราวนะ~” หญิงสาวแนะนำตัวด้วยน้ำเสียงสดใส พลางส่งยิ้มให้ทั้งใบชาและขมิ้น

ก่อนจะเอียงตัวเล็กน้อยแล้วชี้ไปยังเพื่อนชายที่นั่งอยู่ข้าง ๆ “ส่วนนี่ชื่อเสือ”

ขมิ้นกับใบชามองหน้ากันเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าให้พร้อมรอยยิ้มบาง ๆ เป็นการทักทาย

แม้จะยังไม่มีคำพูดใด ๆ มากไปกว่านั้น แต่บรรยากาศระหว่างคนแปลกหน้า ก็เริ่มอบอุ่นขึ้นทีละนิด

“เราขมิ้นนะ~ ส่วนที่นั่งยิ้มแป้นแล้นอยู่ตรงนี้ชื่อใบชา” ขมิ้นพูดแนะนำตัวอย่างอารมณ์ดี พลางชี้นิ้วไปทางเพื่อนรักที่นั่งอยู่ข้าง ๆ

ใบชาที่ได้ยินแบบนั้นถึงกับหุบยิ้มแทบไม่ทัน ก่อนจะยกมือขึ้นตีแขนเพื่อนเบา ๆ อย่างหมั่นไส้

“พูดอะไรของแกเนี่ย…” เธอบ่นเสียงเบา แต่ในแววตายังเต็มไปด้วยความเอ็นดู พราวกับเสือหัวเราะออกมาเบา ๆ พลางพยักหน้าให้กันและกันอย่างขำขัน

บรรยากาศรอบโต๊ะเริ่มผ่อนคลายมากขึ้น ราวกับว่าทั้งสี่คนรู้จักกันมานานกว่าวันแรกของการเรียนเสียอีก

“น่ารักอ่ะ~ พวกเธอสองคนเป็นเพื่อนกันมาก่อนเหรอ?”

พราวถามขึ้นด้วยน้ำเสียงสดใส แววตาเป็นประกายอย่างสนใจ พร้อมรอยยิ้มที่ดูจริงใจ

“ใช่แล้ว~ เรากับใบชารู้จักกันมาตั้งแต่ประถมแน่ะ เบื่อหน้าจะตายอยู่แล้ว” ขมิ้นพูดติดตลก พลางแกล้งกลอกตาใส่เพื่อนรักอย่างไม่จริงจังนัก

คำพูดของเธอเรียกเสียงหัวเราะจากพราวได้ทันที “โห นานขนาดนั้นเลยเหรอ น่ารักมากเลยอะ” พราวหัวเราะคิกคักอย่างถูกใจ ขณะที่เสือที่นั่งเงียบมาสักพักก็แอบยิ้มมุมปากเบา ๆ อย่างอดไม่ได้

ใบชาทำหน้าเอือมใส่เพื่อนนิด ๆ แต่ในแววตาก็ยังแฝงไปด้วยความเอ็นดู

“ถ้าเบื่อจริง ๆ คงไม่ตามมาถึงมหา’ลัยหรอกมั้ง” เธอพูดกลั้วหัวเราะเบา ๆ

เสียงหัวเราะระลอกใหม่ดังขึ้นท่ามกลางบรรยากาศเรียบง่ายในห้องเรียน เป็นช่วงเวลาสั้น ๆ ที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นของมิตรภาพที่ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้น

“ว่าแต่… พราวกับเสือก็เป็นเพื่อนกันมาก่อนเหรอ?” ขมิ้นเอียงคอถามอย่างอยากรู้ ดวงตาเป็นประกายสนใจจริงจัง

“หึ เปล่าเลย~ พวกเราเพิ่งรู้จักกันวันปฐมนิเทศเองแหละ” พราวตอบพลางหัวเราะเบา ๆ น้ำเสียงยังคงสดใสเป็นกันเองตามแบบฉบับของเธอ

“ตอนแรกนึกว่าเสือจะเข้าถึงยาก ที่ไหนได้… เงียบแต่ไม่ดุเลยน้า~”

เสือเหลือบตามองพราวนิดหนึ่งก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ คล้ายเอือม ๆ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร

“ดีอ่ะ~ ได้เพื่อนใหม่ด้วย” พราวพูดอย่างอารมณ์ดี

“ฉันกับชานะ ไม่ได้เพื่อนเพิ่มเลยสักคน” ขมิ้นเสริมพลางหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะหันไปสบตากับเพื่อนรักอย่างรู้ใจ

บทสนทนาระหว่างสองสาวเป็นไปอย่างคึกคักและถูกคอ จนแทบไม่ทันสังเกตว่าอาจารย์เดินเข้าห้องมาแล้ว

ส่วนอีกสองคนอย่างใบชาและเสือกลับนั่งเงียบมาตลอด ไม่ได้พูดอะไรเลย นอกจากนั่งฟังอยู่นิ่ง ๆ ราวกับหลุดออกจากวงสนทนา

ใบชาเงียบเพราะใจยังคงวุ่นวายกับเหตุการณ์ก่อนเข้าเรียนที่ฝังลึกอยู่ในความคิด จนแทบไม่ทันได้สังเกตเลยว่า…เสือที่นั่งข้าง ๆ พราวนั้น แอบเหลือบมองเธออยู่เกือบตลอดเวลา ดวงตานิ่งขรึมของเขาเต็มไปด้วยความสงสัยบางอย่างที่แม้แต่เจ้าตัวก็อาจไม่เข้าใจดีนัก

“เสือ~ แกเป็นอะไรเนี่ย? จู่ ๆ ก็เงียบไปเลย ก่อนหน้านี้ยังพอคุยตอบฉันอยู่บ้างนี่นา” พราวเอ่ยท้วงขึ้นด้วยน้ำเสียงกึ่งบ่นกึ่งเป็นห่วง พลางขมวดคิ้วมองหน้าเพื่อนหนุ่มอย่างไม่เข้าใจ

เสือหันมามองเธอนิ่ง ๆ ก่อนจะส่ายหน้าช้า ๆ

“ก็เธอนั่นแหละ พูดเผื่อคนทั้งมหา’ลัยไปแล้ว จะให้ฉันพูดอะไรอีกล่ะ?” เสือพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่แฝงไว้ด้วยแววขำบาง ๆ ก่อนจะส่ายหัวเบา ๆ อย่างเอือมระคนขี้เล่น

“ปากดี!” พราวว่าพลางทำหน้าหมุ่ยใส่อย่างแกล้ง ๆ

เสือยิ้มมุมปากก่อนจะมองไปทางอื่นเล็กน้อย ราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ในใจ

“ว่าแต่ชาเองก็เป็นคนเงียบ ๆ ใช่ไหม?” พราวเปลี่ยนเป้าหมายมาถามใบชาอย่างตั้งใจ

แต่ใบชายังคงจ้องออกไปข้างหน้า เหมือนกำลังจมอยู่กับความคิดของตัวเอง จนไม่ได้ยินคำถามนั้น

พราวต้องทักใหม่อีกครั้งด้วยเสียงที่เบาลงเล็กน้อย

“ใบชา… ได้ยินฉันไหม?”

ใบชาหันกลับมาพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ

“อือ… ขอโทษนะ ไม่ทันได้ยินเลย ว่าไงนะ?” ใบชาถามกลับด้วยน้ำเสียงเบา ๆ

“พราวถามว่า แกเป็นคนเงียบ ๆ ใช่ไหม?” ขมิ้นทวนคำถามให้ฟังอีกครั้ง

“ก็…เปล่านะ แค่เรากำลังคิดเรื่องเรียนน่ะ มันยากเหมือนกันเนอะ” ใบชายิ้มแห้ง ๆ ส่งให้เพื่อน ๆ พร้อมกับหาข้ออ้างเล็ก ๆ มาเบี่ยงเบนความสนใจ

“ยากเหรอ? แต่ตอนนี้อาจารย์ก็ยังไม่เริ่มสอนเลยนะ”

ใบชาหันไปมองทางอาจารย์ที่กำลังวุ่นวายกับการเปิดโปรเจคเตอร์ ที่ดูเหมือนว่าจะมีปัญหาอะไรบางอย่างอยู่

“เอ่อ…เราหมายถึงการเรียนในอนาคตน่ะ” ใบชารีบแก้ตัว พลางยิ้มแหย่ไปทางเพื่อน แต่ขมิ้นกลับจับได้ทันว่าใบชากำลังคิดอะไรอยู่ในใจ

“เป็นงี้แหละ ชามันพูดไม่เก่งอะ ตามอะไรไม่ค่อยทันหรอก” ขมิ้นรีบพูดขึ้นทันที เพื่อช่วยเพื่อนให้หลุดจากสายตาของเพื่อนใหม่ทั้งสอง

พราวพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะหันไปเม้ามอยกับขมิ้นอย่างสนุกสนาน

ส่วนเสือกลับยังคงเหลือบมองใบชาอยู่บ่อยครั้ง ราวกับกำลังจับผิดอะไรบางอย่างอยู่ในใจ

End part