บทที่ 2

บทที่ 2

โดย : meowmao

@ห้างสรรพสินค้าชื่อดัง

“โห… ที่นี่ใหญ่มาก! มีร้านดังแทบจะครบทุกแบรนด์เลยอะ ใหญ่กว่าห้างแถวโรงเรียนอีกแน่ะ!”

ขมิ้นพูดตื่นเต้น ดวงตาเปล่งประกายขณะหันซ้ายหันขวาสำรวจทุกมุมของห้างใหม่

“คอยดูนะ ฉันจะมาทุกวันเลย!”

ใบชาเพียงเดินเคียงข้างเงียบ ๆ พลางฟังเพื่อนสาวบ่นเจื้อยแจ้วโดยไม่ได้พูดตอบกลับอะไร… แววตาเธอทอดมองไปไกล ราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ในใจ

“นี่ชา แกไม่คิดจะตื่นเต้นกับฉันเลยเหรอ?”

ขมิ้นหันมาทำหน้ามุ่ยใส่เพื่อนสนิททันทีเมื่อเห็นอีกคนเงียบกริบไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ ใบชาเหลือบตามองเพื่อนอย่างเหนื่อยใจ ‘‘อะไรอีกล่ะเนี่ย…’ เธอได้แต่คิดในใจอย่างเอือมระอา กับนิสัยขี้น้อยใจของขมิ้นที่แค่เธอไม่กรี๊ดกร๊าดด้วยก็ทำท่าเหมือนโลกจะถล่ม

“ก็ตื่นเต้นแหละ…มั้ง” ใบชาพูดพลางยักไหล่เบา ๆ ก่อนจะปรายตามองเพื่อนสนิทที่ทำหน้าบูดอยู่ข้าง ๆ แล้วส่งยิ้มจาง ๆ ไปให้แบบคนเอือมแต่ก็ยังรักอยู่ดี

“จะให้กรี๊ดบ้านแตกเหมือนแก ฉันก็ทำไม่ได้นะเว้ย” ใบชาพูดพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์

“เชอะ! เอ้ะ!” ขมิ้นกำลังจะงอนเดินหนี แต่กลับหยุดชะงักทันทีเมื่อสายตาไปสะดุดกับร่างสูงของใครบางคนที่เดินผ่านมา

ใบชาเองก็เงยหน้าขึ้นมาอย่างประหลาดใจ พร้อมกับรู้สึกถึงบรรยากาศที่เปลี่ยนไปทันที

“พี่…คีย์…”

เสียงของใบชาดังขึ้นเบา ๆ เมื่อเธอหันไปตามสายตาของขมิ้น เธอเห็นร่างสูงของเขาเดินผ่านไปอย่างมั่นคง ทว่าแววตากลับเปลี่ยนไปจากที่เคยรู้จัก

เวลาผ่านไปทำให้เขาดูโตขึ้น แต่อะไรบางอย่างในตัวเขาก็เปลี่ยนไปอย่างน่ากังวล ใบชารู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบรัดอย่างไม่รู้ตัว

“เขา…เปลี่ยนไปมาก…” ใบชาคิดในใจ พลางมองตามร่างนั้นด้วยความรู้สึกที่ปะปนไปด้วยความคิดถึงและความหวาดกลัวในเวลาเดียวกัน

“นั่นพี่เค้ามากับใครอะ? ว่าแต่ออร่ามาเต็มเลย หล่อมากจริง ๆ!”

ขมิ้นเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสงสัยและตื่นเต้นเมื่อเห็นหญิงสาวคนหนึ่งวิ่งเข้ามาเกาะแขนของชายหนุ่มร่างสูงที่ใบชาเพิ่งเห็น

ใบชาก็เงยหน้ามองไปยังหญิงสาวคนนั้นเช่นกัน แม้จะไม่ได้พูดอะไรโต้แย้งคำพูดของขมิ้น แต่ในใจกลับรู้สึกเหมือนถูกดึงดูดด้วยเสน่ห์ของทั้งสองคน

“ใช่…จริงด้วย…” ใบชาคิดพลางน้ำเสียงในหัวก็ไม่ต่างจากคำพูดของเพื่อนสนิท ทั้งหล่อและมีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูก ทำให้บรรยากาศรอบตัวราวกับหยุดชะงักไปชั่วขณะหนึ่ง.

“แฟนหรือเปล่า…” ใบชาพูดขึ้นเบา ๆ พลางเบือนหน้าหนี ราวกับไม่อยากเผชิญหน้ากับภาพตรงหน้า ที่ทำให้หัวใจเธอปวดร้าวอย่างไม่รู้ตัว

“บ้าหรือ? ฉันว่าไม่ใช่หรอก” ขมิ้นพูดพลางกอดอก มองตามคนที่เดินหายเข้าไปในร้านเสื้อผ้าแบรนด์หรูด้วยสายตาฉงนใจและตั้งคำถามในใจเองเบา ๆ

“แต่ดูไปดูมายัยคนที่มากับพี่คีย์นี่ทรงคล้ายพลอยเลยนะ ทั้งสไตล์การแต่งตัว…ความชอบ… ฉันดูจากร้านที่สองคนนั้นเข้านะ พลอยน่ะชอบ…”

ขมิ้นพูดไม่ทันจบก็ต้องกลืนคำพูดลงคอทันที เมื่อเธอหันไปมองใบชาที่ตอนนี้ใบหน้าซีดเผือด ราวกับจะร้องไห้เต็มที

บรรยากาศรอบตัวก็เงียบลงอย่างน่าใจหาย ทั้งสองสาวต่างจ้องมองกันนิ่ง ๆ ราวกับรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่ซ่อนอยู่ในใจของอีกฝ่ายอย่างชัดเจน

“ชา…ฉันขอโทษนะ” ขมิ้นพูดเสียงเบาพร้อมส่งสายตาอ่อนโยนมาให้

แต่จะให้ใจรู้สึกดีได้อย่างไร ในเมื่อสเปคของคนที่เธอชอบนั้น กลับเป็นแนวหวานละมุน น่ารักสดใส ต่างจากสไตล์ของใบชาโดยสิ้นเชิง

ใบชาชอบแต่งตัวแบบพวกออฟฟิศ หรือเรียกอีกอย่างว่า old money เสื้อเชิ้ตกับกางเกงทรงเรียบง่าย ไม่ชอบใส่กระโปรง แต่สไตล์ของพลอยแก้วกับคนที่พี่คีย์เขาควงนั้น กลับเป็นแนวหวาน ๆ ใส่เดรสลูกคุณหนู น่าทะนุถนอม ดูอ่อนโยนและอ่อนหวาน

ความแตกต่างตรงนี้ทำให้ใบชารู้สึกเหมือนเธอไม่เคยเป็นแบบที่พี่คีย์ต้องการเลย…

“ช่างเถอะ เราไปกันดีกว่า…” ใบชาพูดพลางพยายามเบี่ยงเบนความสนใจ

“เห้ยชาๆ เค้าเดินมาทางนี้แล้ว!” ขมิ้นรีบกระซิบบอกอย่างตื่นเต้น

ยังไม่ทันได้ก้าวเดินไปทางอื่น ร่างของเขาที่ใบชาและขมิ้นพูดถึงก็เดินตรงเข้ามาหาพวกเธอจนใกล้เต็มที แต่กลับไม่มองมาที่ทั้งสองคนราวกับไม่รู้จักเสียอย่างนั้น

หัวใจของใบชาเหมือนถูกคว้านว่างลงทันที รู้สึกเหมือนถูกเมินเฉยอย่างเจ็บปวด…

“อะไรอะ นี่พี่คีย์เมินพวกเราหรอ…” ขมิ้นพูดออกมาเสียงสั่น เธอเองก็รู้สึกได้เหมือนกัน ไม่ใช่แค่ใบชาที่รู้สึกถูกเมินครั้งนี้ ทั้งสองสาวสบตากันด้วยความตกใจและความเจ็บปวดในใจ ราวกับว่าเรื่องนี้มันหนักกว่าที่คิดไว้เสียอีก

“ดูจากชุดที่พี่คีย์ใส่… ฉันว่าเขาคงสอบติดที่มหาลัยที่เราเล็งกันไว้แน่ๆ เลยนะชา” ขมิ้นพูดด้วยน้ำเสียงกังวลเล็กน้อย เธอรู้สึกได้ว่าถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ๆ คงหนีไม่พ้นต้องเจอกันในเร็ววันแน่ ๆ

ใบชาเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะพยักหน้าอย่างลังเล “ก็… ถ้าเจอกันจริง ๆ ฉันก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงเหมือนกัน”

เสียงของใบชาพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่จริงจังมากกว่าปกติ ขมิ้นถึงกับเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ นี่เพื่อนสนิทของเธอเปลี่ยนไปอย่างกะทันหันแบบนี้ได้ยังไง หรือว่าเป็นเพราะความโกรธที่เกิดขึ้นจากพฤติกรรมของพี่คีย์เมื่อครู่นี้กันแน่…

ขมิ้นมองหน้าใบชาอย่างตั้งใจ ก่อนจะพูดเสียงเบาลง

“ชา… ถ้ามันเกิดขึ้นจริง ๆ แกต้องเข้มแข็งนะ อย่าปล่อยให้อดีตมาครอบงำแกจนลืมดูแลตัวเอง” ใบชายิ้มบาง ๆ แต่สายตายังคงหม่นเศร้า

“ฉันก็พยายามนะขมิ้น… แต่บางครั้งมันก็ยากเกินไปจริง ๆ” ขมิ้นยื่นมือไปจับมือเพื่อนแน่นขึ้น

“ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ฉันจะอยู่ข้างแกเอง ไม่ปล่อยให้แกเผชิญเรื่องพวกนี้คนเดียว”

ใบชาได้ยินคำพูดนั้น น้ำตาคลอเบ้าอย่างไม่รู้ตัว

“ขอบคุณนะ… ขมิ้น”

ทั้งสองคนยืนอยู่ตรงนั้น ราวกับเป็นกำลังใจให้กันและกัน ท่ามกลางความวุ่นวายของชีวิตที่ยังคงรออยู่เบื้องหน้า

“ก็ได้… งั้นเราไปกันเถอะ เดี๋ยวก็ค่ำแล้วด้วย” ใบชาพูดพร้อมยิ้มบาง ๆ

ขมิ้นพยักหน้าเห็นด้วย “ใช่ ๆ เดี๋ยวจะห่วงเรื่องกลับบ้านไม่ทันอีก”

ทั้งสองสาวเดินออกจากห้างไปพร้อมกัน ท่ามกลางแสงเย็นของวันเวลาที่กำลังลาลับไป

ใบชาหันไปมองขมิ้น แล้วพูดเบา ๆ

“ขอบใจนะ ที่อยู่ข้าง ๆ กันแบบนี้”

ขมิ้นยิ้มให้ “อย่าลืมนะชา ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เราจะผ่านมันไปด้วยกัน”

สองเพื่อนเดินเคียงข้างกันกลับบ้าน หัวใจที่เคยหนักอึ้งเริ่มเบาลงด้วยมิตรภาพและความหวังที่ยังคงอยู่ไม่ห่าง

@บ้านใบชา

“อ้าว กลับมาแล้วเหรอชา ไปไหนมาน่ะ? ไม่เห็นโทรมาบอกกันเลย”

ใบไม้เอ่ยทักด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ เมื่อเห็นน้องสาวเปิดประตูเดินเข้าบ้านมา ก่อนจะวางหนังสือในมือลงบนโต๊ะ หันมามองด้วยความสงสัยปนห่วงใย

“พี่ไม้ยังไม่เคยจะบอกชาเลยว่าพาพลอยไปเที่ยวไหน แล้วทำไมชาต้องบอกพี่ด้วยล่ะ! มันไม่ยุติธรรมเลย!”

เสียงของใบชาดังขึ้นอย่างเหลืออด น้ำเสียงเต็มไปด้วยความน้อยใจและขุ่นเคือง

คำตอบนั้นทำเอาใบไม้ชะงักไปทันที เขานิ่งอึ้งกับท่าทีที่ไม่คุ้นเคยของน้องสาว จู่ ๆ ก็ขึ้นเสียงและแสดงอารมณ์ออกมาแบบที่ไม่เคยทำมาก่อน

“แล้วแกจะมาหงุดหงิดฉันทำไม? ไปโดนผึ้งต่อยมาหรือไง ยัยหมี! ทำตัวให้น่ารักหน่อยสิ เป็นผู้หญิงทั้งที พูดจาหวาน ๆ บ้าง”

ประโยคนั้นของใบไม้เหมือนน้ำมันที่สาดใส่กองไฟ เพราะแทนที่จะช่วยให้อารมณ์น้องสาวดีขึ้น กลับยิ่งทำให้ใบชาเดือดดาลกว่าเดิม สีหน้าที่เริ่มนิ่งไปเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นบึ้งตึงทันที

“ใช่สิ! ใครมันจะไปหวานทั้งหน้าตา ทั้งนิสัยเหมือนพลอยแฟนพี่ล่ะ! ฮึ่ย! ชาก็เป็นชาแบบนี้! ถ้าไม่ชอบก็ไม่ต้องมาชอบ!!”

เสียงใบชาดังลั่น ก่อนจะหันหลังเดินตึงตังขึ้นบันไดโดยไม่รอฟังคำพูดใดจากพี่ชาย ทิ้งให้ใบไม้ยืนอึ้งอยู่กับที่ด้วยสีหน้าทั้งงุนงง ทั้งรู้สึกผิดไปพร้อมกัน

“เฮ้อ… เป็นอะไรของมันอีกวะเนี่ย”

ใบไม้พึมพำเบา ๆ พลางยกมือขึ้นลูบท้ายทอยตัวเองด้วยความเหนื่อยใจ เขาไม่ได้ตั้งใจให้มันกลายเป็นเรื่องใหญ่ แต่ดูเหมือนคำพูดเล่น ๆ ของเขาจะไปกระตุกความรู้สึกบางอย่างของน้องสาวเข้าอย่างจัง…

ก่อนจะถอนหายใจยาว แล้วส่ายหัวอย่างปลง ๆ พลางเดินไปล็อกประตูบ้าน ตรวจเช็กหน้าต่าง และปิดไฟบริเวณชั้นล่างให้เรียบร้อยตามกิจวัตรที่ทำเป็นประจำทุกคืน

บ้านหลังนี้แม้จะไม่ได้ใหญ่โตมากนัก แต่ก็เต็มไปด้วยความทรงจำ และความเงียบเหงาที่แทรกซึมอยู่เงียบ ๆ นับตั้งแต่พ่อแม่ย้ายไปทำงานต่างประเทศ เหลือเพียงเขาและน้องสาวที่ต้องดูแลกันเอง

เมื่อแน่ใจว่าทุกอย่างเรียบร้อยดี ใบไม้ก็เดินขึ้นบันไดชั้นบนอย่างเงียบ ๆ แวะหยุดที่หน้าห้องน้องสาวเพียงครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจอีกครั้ง แล้วเดินเข้าห้องตัวเองไป ปิดประตูอย่างแผ่วเบา

…ค่ำคืนนี้ทั้งเงียบงันและหนักอึ้งกว่าที่ควรจะเป็นสำหรับใครบางคน.

ภายในห้อง

เมื่อขึ้นมาบนห้องใบชาก็โยนกระเป๋าไปวางไว้ข้างเตียงก่อนจะล้มตัวนอนหงายบนเตียงอย่างอารมณ์ไม่ดีสุด ๆ

“พี่คีย์…คนนิสัยไม่ดี”

พูดได้เท่านั้นก็หลับตาพริ้มนึกถึงเรื่องราวที่ผ่าน ช่วงเวลาหนึ่งปีที่ผ่านมาเธอพยายามส่องโซเชี่ยลของพี่คีย์อยู่เสมอ แม้เขาจะไม่ค่อยโพสต์อะไร แต่ทุกโพสต์ ทุกสตอรี่ ทุกการเคลื่อนไหวแม้เพียงเล็กน้อย เธอก็ไม่เคยพลาด

แต่ถึงอย่างนั้น เขากลับไม่เคยทัก ไม่เคยตอบ ไม่แม้แต่จะกดไลก์รูปที่เธอลง

ทุกครั้งที่เห็นชื่อของเขาในรายชื่อคนดูสตอรี่ ใบชาก็เผลอยิ้มเหมือนคนบ้า รู้ทั้งรู้ว่าเขาอาจแค่กดผ่าน ไม่ได้สนใจจริงจังอะไร แต่เธอก็ยังเฝ้าหวังเสมอว่า “บางที…เขาอาจจะคิดถึงเธอบ้าง”

น้ำตาหยดหนึ่งค่อย ๆ ไหลลงข้างแก้มอย่างไม่ทันรู้ตัว

“พี่คีย์ใจร้าย…ชาเกลียดพี่แล้วก็ได้”

เสียงเบาจนแทบไม่เป็นคำพูด เธอพลิกตัวตะแคงหันหน้าเข้าหาผนัง ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมถึงหัวราวกับอยากซ่อนตัวเองจากโลกทั้งใบ

…ใจหนึ่งก็ยังโกรธ อีกใจก็ยังเจ็บ และลึกลงไปกว่านั้น มันคือความคิดถึงที่ไม่มีที่ไป

เช้าวันรุ่งขึ้น แสงแดดอ่อนส่องลอดผ้าม่านเข้ามาในห้อง ใบชาค่อย ๆ ลืมตาตื่นอย่างเนือย ๆ ดวงตาบวมแดงนิด ๆ จากการร้องไห้เมื่อคืน

เธอยกแขนขึ้นบังแสง ก่อนจะถอนหายใจยาว รู้สึกหนักหน่วงในอก แต่ก็ต้องลุกขึ้นอยู่ดี

หลังจากจัดการตัวเองเรียบร้อย เธอเดินไปที่โต๊ะหนังสือ สายตาเหลือบไปเห็นสมุดแพลนเนอร์ที่เปิดค้างไว้ เธอหยิบปากกาขึ้นมาเขียนบางอย่างลงไปหน้าใหม่

“สอบติดนิติ ม.นี้ให้ได้ – เพื่อพิสูจน์ตัวเอง”

“ไม่วิ่งตามใครอีกแล้ว”

“ชาเก่งได้โดยไม่ต้องเป็นแบบใคร”

เธออ่านประโยคที่เขียนไว้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก่อนจะพยักหน้ากับตัวเองเล็กน้อย

“พี่คีย์ไม่เห็นชา…ไม่เป็นไร ชาจะทำให้ตัวเองเห็นคุณค่าของตัวเองให้ได้” แม้เสียงยังเบาและน้ำเสียงยังแผ่ว แต่ในแววตานั้นกลับเริ่มมีแสงบางอย่างส่องประกายออกมาเล็กน้อย

มันอาจจะยังเจ็บ แต่มันคือจุดเริ่มต้นของการลุกขึ้นอีกครั้ง

End part