บทที่ 4

@ห้างสรรพสินค้าชื่อดัง 

“โห… ที่นี่ใหญ่มาก! มีร้านดังแทบจะครบทุกแบรนด์เลยอะ ใหญ่กว่าห้างแถวโรงเรียนอีกแน่ะ!” ขมิ้นพูดด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้น ดวงตาเปล่งประกายขณะหันซ้ายหันขวาสำรวจทุกมุมของห้างใหม่ที่เพิ่งเคยจะมา ราวกับว่าได้ค้นพบสถานที่ใหม่

“คอยดูนะ ฉันจะมาทุกวันเลย!” 

ใบชาเพียงเดินเคียงข้างเงียบ ๆ พลางฟังเพื่อนสาวพูดเจื้อยแจ้วโดยไม่ได้พูดตอบกลับอะไร… แววตาเธอทอดมองไปไกล ราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ในใจ 

“นี่ชา แกไม่คิดจะตื่นเต้นกับฉันเลยเหรอ?” ขมิ้นหันมาทำหน้ามุ่ยใส่เพื่อนสนิททันทีเมื่อเห็นอีกคนเงียบกริบไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ ใบชาเหลือบตามองเพื่อนอย่างนึกเหนื่อยใจ

 ‘อะไรอีกล่ะเนี่ย…’ ร่างบางได้แต่คิดในใจอย่างเอือมระอา กับนิสัยขี้น้อยใจของขมิ้นที่แค่เธอไม่กรี๊ดกร๊าดด้วยก็ทำท่าเหมือนโลกจะถล่ม 

“ก็ตื่นเต้นแหละ…มั้ง” ใบชาพูดพลางยักไหล่เบา ๆ ก่อนจะปรายตามองเพื่อนสนิทที่ทำหน้าบูดอยู่ข้าง ๆ แล้วส่งยิ้มจาง ๆ ไปให้แบบคนเอือมแต่ก็ยังรักอยู่ดี 

“จะให้กรี๊ดบ้านแตกเหมือนแก ฉันก็ทำไม่ได้นะเว้ยไอ้บ้า” ใบชาพูดพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์เพราะต้องการจะจิกกัดใส่เพื่อนรักเบา ๆ

“เชอะ! เอ้ะ!” ขมิ้นกำลังจะงอนเดินหนี แต่กลับหยุดชะงักทันทีเมื่อสายตาไปสะดุดกับร่างสูงของใครบางคนที่เดินผ่านมา 

ใบชาเองก็เงยหน้าขึ้นมาอย่างประหลาดใจ พร้อมกับรู้สึกถึงบรรยากาศที่เปลี่ยนไปทันที 

“พี่…คีย์…” เสียงของใบชาดังขึ้นเบา ๆ เมื่อเธอหันไปตามสายตาของขมิ้น เธอเห็นร่างสูงของเขาเดินผ่านไปอย่างมั่นคง ทว่าแววตากลับเปลี่ยนไปจากที่เคยรู้จัก 

เวลาผ่านไปทำให้เขาดูโตขึ้นมากสำหรับเธอ แต่อะไรบางอย่างในตัวเขาก็เปลี่ยนไปอย่างน่ากังวลโดยเฉพาะแววตานั่น ใบชารู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบรัดอย่างไม่รู้ตัว 

เขา…เปลี่ยนไปมาก ใบชาไดแต่คิดในใจ พลางมองตามร่างนั้นด้วยความรู้สึกที่ปะปนไปด้วยความคิดถึงและความหวาดกลัวในเวลาเดียวกันคงเป็นเพราะไม่ได้เจอเขานานด้วยนั่นแหละ

“นั่นพี่เขามากับใครอะ? ว่าแต่ออร่ามาเต็มเลย หล่อมากจริง ๆ!” ขมิ้นเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสงสัยและตื่นเต้นเมื่อเห็นหญิงสาวคนหนึ่งวิ่งเข้ามาเกาะแขนของชายหนุ่มร่างสูงที่ใบชาเองก็กำลังจ้องมองอยู่

ใบชามองไปยังหญิงสาวคนนั้นเช่นกัน แม้จะไม่ได้พูดอะไรโต้แย้งคำพูดของขมิ้น แต่ในใจกลับรู้สึกเหมือนถูกดึงดูดด้วยเสน่ห์ของทั้งสองคนไม่ต่างกัน ผู้หญิงที่อยู่ข้างเขา…สวยมาก 

“ใช่…จริงด้วย…” ใบชาพูดด้วยน้ำเสียงติดขัดเล็กน้อยในหัวที่เธอคิดก็ไม่ต่างจากคำพูดของเพื่อนสนิท ทั้งหล่อและมีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูก ทำให้บรรยากาศรอบตัวราวกับหยุดชะงักไปชั่วขณะหนึ่งก้ว่าได้

“แฟนหรือเปล่า…” ใบชาพูดขึ้นเบา ๆ พลางเบือนหน้าหนี ราวกับไม่อยากเผชิญหน้ากับภาพตรงหน้า ที่ทำให้หัวใจเธอปวดร้าวอย่างไม่รู้ตัว 

“บ้าน่า ฉันว่าไม่ใช่หรอก” ขมิ้นพูดพลางกอดอก มองตามคนที่เดินหายเข้าไปในร้านเสื้อผ้าแบรนด์หรูด้วยสายตาฉงนใจและตั้งคำถามในใจเองเบา ๆ 

“แต่ดูไปดูมายัยคนที่มากับพี่คีย์นี่ทรงคล้ายพลอยเลยนะ ทั้งสไตล์การแต่งตัว…ความชอบ…ฉันดูจากร้านที่สองคนนั้นเข้านะ พลอยน่ะชอบ…”  ขมิ้นพูดไม่ทันจบก็ต้องกลืนคำพูดลงคอทันที เมื่อเธอหันไปมองใบชาที่ตอนนี้ใบหน้าซีดเผือด ราวกับจะร้องไห้เต็มที 

บรรยากาศรอบตัวก็เงียบลงอย่างน่าใจหาย ทั้งสองสาวต่างจ้องมองกันนิ่ง ๆ ราวกับรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่ซ่อนอยู่ในใจของอีกฝ่ายอย่างชัดเจน

“ชา…ฉันขอโทษนะ ไม่ได้ตั้งใจ…” ขมิ้นพูดเสียงเบาพร้อมส่งสายตารู้สึกผิดมาให้กับเพื่อนสาว

แต่จะให้ใจรู้สึกดีได้อย่างไร ในเมื่อสเปคของคนที่เธอชอบนั้น กลับเป็นแนวหวานละมุน น่ารักสดใส ต่างจากสไตล์ของใบชาโดยสิ้นเชิง 

ใบชาไม่ได้ชอบแต่งตัวแบบนั้นสักนิด ไอ้จำพวกใส่เดรสหวานแววนั่นยิ่งไม่ชอบไปใหญ่…

ความแตกต่างตรงนี้ทำให้ใบชารู้สึกเหมือนเธอไม่เคยเป็นแบบที่พี่คีย์ต้องการเลย…สักนิด มันยิ่งตอกย้ำว่าเธอไม่มีทางเป็นคนที่เขาจะชอบได้…

“ช่างเถอะ เราไปกันดีกว่า…” ใบชาพูดพลางพยายามเบี่ยงเบนความสนใจทั้งของขมิ้นและของตัวเอง

“เห้ยชาๆ พี่เขาเดินมาทางนี้แล้ว!” ขมิ้นรีบกระซิบบอกอย่างตื่นเต้น 

ยังไม่ทันได้ก้าวเดินไปทางอื่น ร่างของเขาที่ใบชาและขมิ้นเพิ่งพูดถึงก็เดินตรงเข้ามาหาพวกเธอจนใกล้เต็มที แต่…เขากลับไม่มองมาที่ทั้งสองคนราวกับไม่รู้จักเสียอย่างนั้น 

หัวใจของใบชาเหมือนถูกคว้านว่างลงทันที รู้สึกเหมือนถูกเมินเฉยอย่างเจ็บปวด… 

“อะไรอะ นี่พี่คีย์เมินพวกเราหรอ…” ขมิ้นพูดออกมาเสียงสั่น เธอเองก็รู้สึกได้เหมือนกัน ไม่ใช่แค่ใบชาที่รู้สึกถูกเมินครั้งนี้ ทั้งสองสาวสบตากันด้วยความตกใจและความเจ็บปวดในใจ ราวกับว่าเรื่องนี้มันหนักกว่าที่คิดไว้เสียอีก