บทที่ 5

บทที่ 5

โดย : meowmao

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา

เวลาผ่านไปไวราวกับโกหก นี่ก็ครบหนึ่งสัปดาห์แล้วที่ใบชาเริ่มต้นชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัย หลังจากวันแรกจนถึงตอนนี้ เธอก็ยังไม่เคยเจอคีย์อีกเลย แม้บางครั้งจะได้ยินชื่อเสียงเรียงนามของเขาผ่านหูมาบ้างก็ตาม

“ชา” เสียงเรียบนิ่งตามสไตล์ของเสือ หนุ่มพูดน้อยผู้กลายมาเป็นเพื่อนใหม่ของใบชา ดังขึ้นข้างหลังขณะเธอกำลังนั่งรอเพื่อนอยู่ที่โต๊ะใต้อาคารเรียน

“มาแล้วเหรอเสือ? คนอื่นยังไม่มาเลยนะ” ใบชาหันไปทัก พลางยิ้มบาง ๆ ให้เขา

“อื้อ เห็นแล้ว” เสือตอบสั้น ๆ ตามแบบฉบับของเขา ทั้งคู่ต่างคุ้นชินกับการมาสายของขมิ้นและพราวจนไม่รู้สึกแปลกใจอะไรอีกแล้ว

“พักนี้ขมิ้นเริ่มจะหนักข้อขึ้นทุกที” ใบชาว่าพลางถอนหายใจเล็กน้อย เธอเองก็อดเป็นห่วงเพื่อนไม่ได้ หลังจากที่ขมิ้นเริ่มติดใจการเที่ยวผับบาร์กับพราวมากขึ้น จนส่งผลให้มาสายแทบทุกวัน

“อย่าคิดมากเลย ปล่อยให้เขาได้ใช้ชีวิตในแบบที่เขาชอบบ้าง” เสือพูดเรียบ ๆ พร้อมกับหยิบขนมจากในกระเป๋ายื่นให้เธอครึ่งหนึ่งตามเคย

ใบชารับขนมมาทันทีโดยไม่ต้องเอ่ยปากขอบคุณ เสือเป็นแบบนี้มาตั้งแต่วันที่สองที่รู้จักกัน—เขามักแบ่งขนมให้เธอเสมอ และเธอเองก็ไม่เคยปฏิเสธสักครั้ง

ยังไม่ทันที่บทสนทนาระหว่างใบชาและเสือจะจบลง เสียงฝีเท้ากับเสียงหัวเราะคิกคักของสองสาวที่เหลือก็ดังขึ้นจากด้านหลัง

“ขอโทษทีนะที่มาช้า!” พราวเอ่ยเสียงใสทันทีที่มาถึงโต๊ะ ก่อนจะวางกระเป๋าลงแล้วทรุดตัวนั่งข้างใบชา

“เมื่อคืนเรากลับดึกนิดหน่อยน่ะ แฮ่…” ขมิ้นหัวเราะกลบเกลื่อนพร้อมนั่งลงฝั่งตรงข้าม

“ใช่ แถมเมื่อคืนยังเจอพี่คีย์อีกแล้วด้วย!” พราวพูดขึ้นราวกับเล่าเรื่องปกติทั่วไป แต่คนฟังกลับไม่คิดเช่นนั้น

ใบชาชะงักทันที มือที่กำลังแกะห่อขนมถึงกับหยุดนิ่ง “หะ…หือ? พราวรู้จักพี่คีย์ได้ยังไง?”

คำถามนั้นทำให้ขมิ้นหันมองหน้าเพื่อนทันควัน ก่อนจะเม้มปากเล็กน้อยเหมือนรู้ดีว่าอะไรบางอย่างกำลังจะหลุดออกไป

พราวหันไปมองขมิ้นงง ๆ “เอ้า…เมื่อคืนขมิ้นบอกเองไม่ใช่หรอว่า… พี่คีย์น่ะเป็นคนที่ชาเคย—”

“คือ!” ขมิ้นรีบร้องแทรกขึ้นมาทันที ก่อนจะหันไปหาใบชา “ขอโทษนะชา… เราเมานิดหน่อยเมื่อคืน เล่าอะไรเพลินไปหมดเลย…”

ใบชามองหน้าเพื่อนด้วยแววตาตกใจเล็กน้อย ยังไม่ทันได้พูดอะไร ขมิ้นก็รีบเอ่ยออกมาเองด้วยน้ำเสียงจริงจังมากขึ้น

“คือ…เมื่อคืนเราบอกพราวไปว่า… แกชอบพี่คีย์มากแค่ไหน เคยแอบชอบเขามานานแล้ว แล้วก็เล่า…เรื่องที่เคยสนิทกันนิดหน่อย…”

ความเงียบปกคลุมโต๊ะไปชั่วครู่ ใบชานิ่งไป รู้สึกทั้งอายและเสียใจเล็กน้อยที่ความรู้สึกที่พยายามเก็บไว้กลับถูกพูดออกมาง่าย ๆ

“ขอโทษจริง ๆ นะ เราไม่ได้ตั้งใจให้พราวรู้แบบนั้นเลย” ขมิ้นพูดเสียงแผ่ว

พราวรีบพยักหน้า “ใช่ ๆ เราไม่ได้จะยุ่งอะไรเลยนะ แค่แบบ…ตกใจเฉย ๆ ที่พี่เขาดูนิ่งมากเหมือนไม่เคยสนใจใครเลย…

ใบชาแค่พยักหน้าเบา ๆ ไม่ได้พูดอะไร หัวใจเธอรู้สึกเหมือนถูกเปิดเปลือยต่อหน้าทุกคน ทั้งที่ไม่เคยคิดจะเล่าให้ใครฟังเลยสักนิด

ในขณะเดียวกัน เสือที่นั่งฟังทุกอย่างอยู่เงียบ ๆ ก็เหมือนจะมีบางอย่างเปลี่ยนไปในแววตา แม้สีหน้าจะยังคงนิ่งเหมือนเดิม แต่จังหวะที่เขาหยิบขนมเข้าปากชะงักไปเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะวางซองขนมลงอย่างแนบเนียน

ไม่มีใครสังเกตเห็น ยกเว้นใบชา ที่แอบเหลือบมองแล้วรู้สึกแปลก ๆ… แต่เธอก็เลือกที่จะไม่พูดอะไร

“พี่คีย์นี่…ใช่คนที่อยู่แก๊งดาวเด่นของคณะบริหารหรือเปล่า?” เสียงเรียบของเสือดังขึ้นท่ามกลางบทสนทนา ทำเอาทั้งโต๊ะหันขวับไปมองเขาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย

“หือ? แกรู้ได้ยังไงอะ? หรือว่า…รู้จักกัน?” ขมิ้นเลิกคิ้วถามด้วยความสงสัย

“อือ…พี่เราอยู่แก๊งนั้นน่ะ พี่สิง” เสือตอบอย่างไม่ใส่สีสันนัก แต่สายตาของเขากลับเหลือบมองไปทางใบชาอย่างเงียบ ๆ คล้ายต้องการจับสังเกตปฏิกิริยา

“หาา จริงดิ!?” พราวร้องขึ้นด้วยความตกใจ “นี่แกเป็นน้องชายพี่สิงจริงอะ?”

“จริงสิ” เสือพยักหน้ารับง่าย ๆ ไม่ได้ทำท่าภูมิใจหรือเก้อเขินแต่อย่างใด

“เฮ้ยย จริงด้วยอะ! นามสกุลเดียวกันเลย… ‘คฑากรศีล’ ใช่ปะ?” ขมิ้นว่า ก่อนจะคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดหน้าจอแชตโชว์ให้ทุกคนดู “นี่ไง ๆ รูปพี่สิงกับพวกพี่ ๆ ในแก๊งน่ะ!”

“โอ๊ย งานไวเวอร์~” พราวหัวเราะแซวเบา ๆ

มีเพียงใบชาเท่านั้นที่ยังนั่งนิ่ง สีหน้าฉายแววสับสนอย่างเห็นได้ชัด เหมือนสมองกำลังพยายามประมวลผลเรื่องราวทั้งหมดที่เพื่อน ๆ คุยกัน

ขมิ้นเห็นท่าทีของเพื่อนสนิทก็อดไม่ได้ที่จะขำออกมาเบา ๆ “อะ งงแล้วใช่ไหมล่ะ? ฉันบอกแล้วว่าเวลาพวกฉันเล่าอะไร แกอย่าเอาแต่เหม่อ!”

พูดจบ ขมิ้นก็ยื่นมือไปหยิกแก้มเพื่อนแรง ๆ อย่างหมั่นเขี้ยวปนเอ็นดู

“โอ๊ย เจ็บนะ!” ใบชาร้องออกมา ก่อนจะรีบดันมือเพื่อนออก แล้วใช้มือลูบแก้มตัวเองเบา ๆ อย่างป้อย ๆ ใบหน้ายังคงงุนงงแต่ก็ดูผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อย

“นี่ ถ้าจะพูดถึงแก๊งดาวเด่นคณะบริหารนะ ฉันนี่รู้จักดีเลย!” พราวว่าอย่างตื่นเต้น ขณะวางแขนเท้าคาง หันมาทางใบชากับเสือ

“โอ้ยย แกพูดเหมือนตัวเองเป็นพีอาร์ให้พวกเขาอะ!” ขมิ้นรีบแทรกก่อนจะหัวเราะเบา ๆ

“เฮอะ! ถ้าจะให้พูดจริง ๆ ก็เหมือนอยู่นะ!” พราวยิ้มอย่างภูมิใจ ก่อนจะเริ่มเล่ารายชื่อทีละคน

“คนแรกแน่นอนเลย… ‘พี่คีย์’ หรือ ‘คีย์ — อัครเดช นันทวัฒน์’ หล่อ แบดบอย เย็นชา ขวัญใจสาวทั้งคณะ! แต่ขึ้นชื่อเรื่องความสัมพันธ์ไม่จริงจังสุด ๆ บอกเลย ใครได้ไปก็เหมือนยื่นใบลาออกจากความรัก!”

ใบชานิ่งเงียบ แววตาสั่นเล็กน้อยเมื่อได้ยินชื่อและคำบรรยายของคีย์

“คนที่สอง ‘พี่สิง–ศิวกร คฑากรศีล’ พี่ชายเสือคนนี้หล่อแนวพระเอกซีรีส์เกาหลี พูดน้อย สุขุม แต่ใจดีมากนะ! เรียกว่าหล่อแบบมีคลาส สาว ๆ เทใจให้เพราะความเงียบขรึม แต่ก็หายากพอ ๆ กับทองคำขาว”

“เอออันนี้จริง!” ขมิ้นพยักหน้าหงึก ๆ เสริม “แล้วก็คนที่สาม ‘พี่คราม–ครามเมธร์ ณรงค์พาณิชย์’ ลูกชายเจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ หมื่นล้าน! เจ้าชู้แบบหรู ๆ สายเปย์ตัวพ่อ เปย์ทั้งแฟน เปย์ทั้งเพื่อน…แต่ไม่เคยจริงจังกับใคร”

“หล่อก็ยังไม่พอ! รวยเวอร์ แล้วแฟนแต่ละคนก็ไม่ธรรมดานะ นางแบบบ้าง ดาราบ้าง!”

“คนที่สี่ ‘พี่ฟลินท์–อชิรญา วิสุทธิ์ภักดี’ หล่อแบดบอยสไตล์อาร์ติสต์ ขรึม ๆ หน่อย ชอบแต่งตัวแนวสตรีท ดูนิ่ง ๆ แต่จริง ๆ ข้างในแอบติสต์เกินต้าน เคยมีข่าวว่าเล่นดนตรีอยู่ผับลับ ๆ ด้วยนะ”

“แล้วคนสุดท้าย ‘พี่ไทน์–รชต ไตรภพ’ หล่อซน ๆ สไตล์ไอดอลเกาหลี เป็นคนเฮฮา ตลก เป็นมิตรกับทุกคน เป็นเหมือนน้ำใจกลางวงที่คอยเชื่อมเพื่อนทั้งกลุ่มไว้ด้วยกัน”

“อืมม ใช่เลย ทุกคนมีคาแรคเตอร์ชัดมาก เหมือนเดินออกมาจากซีรีส์อะ!” ขมิ้นพูดพร้อมตีมือพราวเบา ๆ

ใบชาเงียบ ฟังไปเงียบ ๆ พร้อมกับหลุบตามองโต๊ะอย่างครุ่นคิด ในหัวเธอเต็มไปด้วยชื่อของใครบางคนที่เพิ่งเอ่ยถึง…

เสือที่นั่งข้าง ๆ ยังเงียบเช่นเคย แต่สายตาที่มองใบชาเต็มไปด้วยแววสงสัยปนเป็นห่วงเล็ก ๆ ราวกับรับรู้ได้ถึงความอ่อนไหวของเพื่อนร่วมโต๊ะที่กำลังคิดอะไรอยู่คนเดียว

หลังจากที่ใบชานั่งฟังเพื่อน ๆ พูดคุยกันเรื่อง “แก๊งดาวเด่นแห่งคณะบริหาร” ได้ไม่นาน เธอก็รู้สึกเหมือนหัวใจเริ่มหนักขึ้น ความรู้สึกบางอย่างที่เคยพยายามกลบฝังกลับผุดขึ้นมาอีกครั้งในจิตใจ

“ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” เธอเอ่ยเสียงเบา พร้อมรอยยิ้มจาง ๆ ที่ดูฝืนมากกว่าเป็นธรรมชาติ

พราว, ขมิ้น และ เสือ หันไปมองเธอพร้อมกัน แม้จะรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ทักอะไร ทุกคนพยักหน้าเบา ๆ ให้เธอไปตามทาง

ทางเดินหน้าห้องน้ำค่อนข้างเงียบ มีเพียงเสียงฝีเท้าและลมแอร์เย็น ๆ ที่พัดผ่าน ใบชาเดินเร็วขึ้นอย่างไร้จุดหมาย ราวกับแค่อยากออกห่างจากบทสนทนาเมื่อครู่ให้เร็วที่สุด

แต่ในจังหวะหนึ่ง—เธอหันเลี้ยวหัวมุมโดยไม่ทันดูทาง และทันใดนั้นเอง…

ปึ้ก!

ร่างบางของใบชาชนเข้ากับใครบางคนอย่างแรงจนตัวเซถอยหลังและ ล้มลงนั่งกับพื้นทันที

เธอเงยหน้าขึ้นช้า ๆ… แล้วภาพตรงหน้าก็ทำให้ทุกอย่างเหมือนหยุดนิ่งไปชั่วขณะ

คีย์—ชายหนุ่มที่เธอไม่คิดว่าจะได้เจอในเร็ววันนี้ กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเธอ เขามาพร้อมกับเพื่อนอีกสี่คนในแก๊งของเขา สิง, ฟลินท์, ไทน์, คราม แต่ไม่มีใครพูดอะไร

คีย์มองเธอด้วยสายตาเย็นชา เย็นจนเหมือนไม่มีความรู้สึกใดเหลืออยู่เลย

ไม่ตกใจ ไม่ช่วยเหลือ ไม่แม้แต่จะยื่นมือให้ มีเพียงแววตานิ่งเฉย… เยียบเย็นราวกับสายลมในฤดูหนาว

เสียงฝีเท้าของเสือหยุดลงตรงหน้าใบชา เขาชะงักไปเพียงเสี้ยววินาทีก่อนจะรีบก้าวเข้ามาหาเพื่อนสาวที่นั่งอยู่กับพื้น

“ชา เป็นอะไรรึเปล่า?” น้ำเสียงของเขาเรียบแต่มีแววห่วงใยอย่างชัดเจน มือหนาเอื้อมเข้ามาประคองร่างบางให้ลุกขึ้นยืนช้า ๆ

ใบชาพยักหน้าเบา ๆ พลางปัดฝุ่นตามชุดนักศึกษาที่เปื้อนเล็กน้อยจากการล้มลง

“ไม่เป็นไร… ขอบคุณนะ” เธอเอ่ยเบา ๆ แทบจะกระซิบ ริมฝีปากยิ้มจาง ๆ แต่แววตากลับวูบไหวอย่างปิดไม่มิด

ตรงหน้าของเธอ คีย์ยังคงยืนอยู่ในท่าทีไม่ยี่หระ สายตานิ่งเฉยราวกับไม่รู้จักเธอเลยด้วยซ้ำ

และข้างหลังเขา… เพื่อนอีกสี่คนในแก๊งดาวเด่นก็พากันชะเง้อมองอย่างแปลกใจ แม้จะไม่เข้าใจสถานการณ์ทั้งหมด แต่ก็รับรู้ได้ว่ามีบางอย่างไม่ปกติในสายตาของหญิงสาวตรงหน้า

“เธอคือ…” สิงเอ่ยขึ้นเบา ๆ แต่ถูกคีย์หันขวับมาหาด้วยแววตาดุ ก่อนเขาจะเอ่ยเสียงเรียบ

“ไปเถอะ”

พูดเพียงเท่านั้น คีย์ก็เดินนำเพื่อน ๆ ของเขาจากไปโดยไม่แม้แต่จะหันหลังกลับมา

เสียงฝีเท้าของพวกเขาหายลับไปในไม่กี่วินาที แต่ความรู้สึกอึดอัดในอกของใบชากลับยังไม่จางหาย

เธอยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ราวกับจิตใจหลุดลอยไปไกลแสนไกล…

“ชา…” เสือเอ่ยเรียกอีกครั้ง พร้อมวางมือเบา ๆ บนไหล่เธอ

ใบชาหันมาสบตาเขา ก่อนจะพยายามฝืนยิ้มอีกครั้ง

“ไปกันเถอะ เดี๋ยวอาจารย์จะเข้าแล้ว”

เสียงเธอสั่นน้อย ๆ แต่เสือไม่ได้เอ่ยถามอะไรอีก เขาเพียงแค่เดินเคียงข้างเธอกลับไปยังห้องเรียนโดยเงียบ ๆ เช่นเคย

ในใจใบชา…

‘หนึ่งปีที่ผ่านมา ฉันพยายามลืมเขา พยายามเก็บทุกอย่างไว้ข้างใน

แต่พอได้เจออีกครั้ง มันกลับชัดเจนเหลือเกินว่าหัวใจฉัน…ยังไม่ลืม

ด้านเสือ…

เขาเหลือบตามองคนข้างกายเป็นระยะ แววตาฉายแววครุ่นคิด บางอย่างในใจเริ่มสั่นไหวเล็กน้อย

‘พี่คีย์… เขาคือคนที่ชาเคยรู้สึกด้วยขนาดนั้น’

เสือเม้มปากแน่นอย่างที่เจ้าตัวเองก็ไม่รู้ตัว

‘แล้วฉันล่ะ…จะเป็นอะไรในสายตาเธอบ้างหรือเปล่า’

End part