แฮ่กๆ แฮ่กๆ
เหนื่อย!! ตอนนี้ปี1 กลับมารวมตัวกันที่ลานเกียร์แล้วแต่ละคนนั่งกันอย่างหมดสภาพเลย พี่ๆ ฝ่ายสวัสดิการจึงเอาน้ำและผ้าเย็นมาให้
"จำวันนี้เอาไว้นะครับ ถ้าวันหลังพวกคุณคนใดคนหนึ่งหรือทั้งหมดยังทำตัวเหลวไหล และไม่เคารพกฎ เคารพรุ่นพี่ ก็จะโดนทำโทษแบบวันนี้ และรับผิดชอบร่วมกันหมดทั้งชั้นปี"
"......." ปีหนึ่งนั่งฟังอย่างเงียบๆ และสงบเสงี่ยม ไม่ส่งเสียงใดๆ ออกมา แม้แต่เสียงหายใจยังพยายามกลั้นให้ออกมาเบาที่สุด
"...ฮัดชิ้ว!!!" เพราะทุกคนเงียบมาก เมื่อมีเสียงดังขึ้น ทำให้ทุกสายตาหันมามองที่ฉันทันที แม้แต่รุ่นพี่ก็ยังมอง ส่วนผู้ชายคนนั้น เรียกได้ว่าสายตาจดจ้องมาที่ฉันตลอด บางครั้งที่เงยหน้ามอง เขาก็ยังไม่ละสายตาไปไหนเลย
มุแง๊~เหมือนเขาจะเข้ามาตะครุบฉันเลย
"เอาหล่ะ ต่อไปนี้พวกผมจะแนะนำตัวให้พวกคุณรู้จัก ตั้งใจฟัง และก็จำพวกผมให้ได้!!" เสียงเรียบนิ่งแต่ดังของรุ่นพี่คนหนึ่งพูดขึ้น ทำให้ทุกคนเลิกสนใจฉัน แล้วหันไปฟังรุ่นพี่
"สวัสดีครับ ผมวายุ วิศวะโยธา ปี3 เป็นพี่ว๊าก" พี่ที่ชื่อวายุแนะนำตัวก่อนคนแรก พร้อมส่งสายตาแพรวพราวไปทั่ว เฮ้อ สายตาแบบนี้ไม่ต่างจากไอ้โลกันตร์
"อร้ายย~ แกพี่วายุหล่อมากกก"
"มึง!! หล่ออ่าาา แต่ดูเจ้าชู้จัง"
เสียงกระซิบกระซาบพวกผู้หญิงปี1 ดังขึ้น เมื่อเห็นพี่เขาโปรยเสน่ห์ไปรอบๆ ก่อนที่ใบหน้าคมจะเคลื่อนมาหยุดที่จุดหนึ่ง ซึ่งจุดนั้นมันเป็นจุดที่ฉันนั่งอยู่พอดี!
เอ่ออ ฉันไม่อยากจะเข้าข้างตัวเองหรอกนะ ว่าเขากำลังมองมาที่ฉัน แต่ว่าสายตาประหลาดกับรอยยิ้มมุมปากที่สุดแสนจะเจ้าเล่ห์ มันทำให้เธอคิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้เลย ฮื้อออ คริสตัลรู้สึกเหมือนภัยร้ายกำลังมาเยือนยังไงไม่รู้!
"สวัสดีครับ ผมฟินิกซ์ วิศวะโยธา พี่ว๊าก ปี3" น้ำเสียงลุ่มลึก สุขุม ของผู้ชายอีกคนดังขึ้น คนนี้ฉันจำได้ว่าเขาเป็นเพื่อนกับผู้ชายคนนั้น เพราะวันนั้นพี่เขาก็อยู่ด้วย
"สวัสดีครับ ผมเดวิล วิศวะโยธา พี่ว๊าก ปี3" ทำไมคนนี้ดูน่ากลัวจัง แต่บอกไม่ถูกว่าน่ากลัวยังไง มันเหมือนมีรังสีอะไรบางอย่าง พี่เขาน่าจะเป็นเพื่อนกับนายนั่นด้วย วันนั้นนอกจากพี่วายุแล้วก็มีพี่เดวิล และผู้ชายอีกคนหนึ่งด้วย
"ผมพายุ วิศวะโยธา พี่ว๊าก ปี3" คนนี้แหละผู้ชายอีกคนที่ฉันพูดถึง นี่เป็นพี่ว๊ากกันทั้งกลุ่มเลยหรอ ส่วนผู้ชายคนนั้นก็คงไม่ต้องพูดถึง
"ส่วนผมคิมหันต์ วิศวะโยธา เฮดว๊าก ปี3!!" ฮะ เฮดว๊ากเลยหรอ แง๊~ชะตาฉันคงจะขาดแล้วจริงๆ ตอนนี้หน้าฉันคงซีดเป็นไก่ต้มแล้วแน่นอน
"อร้ายยย พี่เขาหล่อทุกคนเลยอ่า~"
"งื้อออ ฉันชอบพี่คิมหันต์ กับพี่เดวิลอ่ะ ดูแบดม๊ากก"
"แกถ้าฉันได้พี่เขาสักคนในกลุ่มนะ ชาตินี้ถือว่าคุ้มแล้วที่ได้เกิดมา!!" ใครอยากได้ก็เอาไปเถอะ!
"เงียบครับ!! ผมอนุญาตให้พวกคุณพูดได้แล้วหรอ!!" เสียงเหี้ยมดังขึ้น ทำให้ทุกคนอยู่ในความเงียบอีกครั้ง
"ต่อไปผมจะยกหน้าที่ให้กับ ปี2ต่อ แต่ผมจะจับตาดูพวกคุณอยู่ตลอด อย่าได้คิดที่จะทำอะไรนอกเหนือคำสั่ง หรือสั่งแล้วไม่ปฏิบัติตาม…ปี2เชิญครับ" เฮ้อออ ออกไปสักทีค่อยหายใจโล่งขึ้นมาหน่อย หลังจากเขาพูดจบพี่ปี2 ก็เดินเข้ามา แต่ครั้งนี้มีพี่วินนี่ด้วย…
ตั้งแต่วันปฐมนิเทศฉันก็เพิ่งได้เจอพี่อีกทีก็วันนี้แหละ
"สวัสดีค่ะเด็กๆ พี่ชื่อวินนี่นะคะ วันนี้พี่มีเรื่องจะมาแจ้งพวกเราทุกคน" หื้ม? พี่เขาจะแจ้งเรื่องอะไรกัน
"แก ฉันว่าต้องเป็นเรื่องดาว-เดือนแน่เลย วันก่อนฉันเดินผ่านรุ่นพี่ ได้ยินเขาคุยกันเรื่องนี้" เสียงตื่นเต้นของผู้หญิงคนหนึ่งพูดกับเพื่อนของตนเอง…เธอนั่งอยู่ข้างฉันพอดี ก็เลยได้ยิน
" เอาหล่ะจ้ะ เงียบก่อน เรื่องที่พี่จะมาแจ้งวันนี้บางคนก็แอบรู้มาบ้างแล้ว แต่บางคนก็ยังไม่รู้ เอาเป็นว่าพี่จะแจ้งพวกเราทุกคนทีเดียวเลย"
"เรื่องที่พี่จะแจ้งก็คือ การคัดเลือกตัวแทนประกวดดาว-เดือนนั่นเองค่าาา~"
"ซินดี้ ฉันว่าแกได้แน่นอน"
"แกว่าใครจะได้เป็นตัวแทนประกวดดาว-เดือนวะ"
"ผู้หญิงฉันไม่รู้ แต่ผู้ชายฉันเชียร์โลกันตร์!!"
"ฉันว่าคริสตัลได้เป็นตัวแทนแน่นอน"
"แต่กลุ่มนางก็สวยทุกคนเลยนะ"
เสียงออกความเห็นของทุกคนดังขึ้นทันทีที่พี่วินนี่พูดจบ บางคนก็เสนอตนเอง บางคนก็เสนอเพื่อน แต่ที่ฉันไม่เข้าใจคือ
"ทำไมมีชื่อฉันด้วยวะ" ฉันพูดอย่างมึนงง กับไอกันตร์ฉันไม่แปลกใจหรอก เพราะมันฮ็อตไง แต่ฉันนี่สิ
"เงียบ!!!! เขาให้พวกคุณออกความเห็นกันแล้วหรอ!" เชี้ย!!ตกใจหมด คิดว่าไปแล้ว ตะโกนเสียงดังไม่พอ แต่มาหยุดยืนอยู่ข้างฉันนี่คืออะไร
"...!!!" สะดุ้งตัวโยนเลยกู…มะ มองทำไมวะ
"...หึ!!" อะไรคือมองและหัวเราะ! แล้วก็เดินออกไป
"ทุกคนไม่ต้องเถียงกันค่ะ จากที่ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์ พี่และรุ่นพี่คนอื่นๆ ได้ลงมติไว้แล้วว่าจะเลือกใครเป็นตัวแทน และคนที่ถูกเลือกก็คือ..." เหมือนทุกคนจะลุ้นกันมากเลยนะว่าพี่เขาจะเลือกใคร แม้แต่เพื่อนฉันก็ยังลุ้นเลย
"ตัวแทนเดือนคือ น้องโลกันตร์ และดาวคือน้องคริสตัลค่ะ!!" หลังจากพี่วินนี่พูดเสร็จก็เกิดเสียงโห่ร้อง ทั้งยินดีและก็ขัดแย้ง แต่ฉันไม่ได้ยินดีเลยสักนิด ฉันไม่ได้ต้องการแบบนี้!!!
รู้สึกเหมือนโดนมัดมือชกเลย อิหยังว่ะ!!
"เดี๋ยวหลังจากเลิกประชุมเชียร์ให้พวกเราสองคน อยู่รอพบพี่ก่อนนะ เรื่องที่พี่จะมาแจ้งก็มีแค่นี้แหละจ้ะ" พี่วินนี่พูดเสร็จก็ออกไปเลย ไม่ถามความเห็นฉันสักนิด
"ส่วนผมก็มีเรื่องจะแจ้งพวกคุณเหมือนกัน นั่นก็คือ เรื่องล่าลายเซ็น และการจับสายรหัส"
"ผมขอพูดเรื่องล่าลายเซ็นก่อนแล้วกัน พวกคุณทุกคนจะต้องล่าลายเซ็นของปี3 และปี4 ให้ครบ ภายในเวลา 2อาทิตย์" โห่ ทั้งปี3และปี4 เลยหรอ
"แต่!! ถ้าใครสามารถล่าลายเซ็นกลุ่มพี่ว๊ากและเฮดว๊ากได้ ผมจะถือว่าภารกิจคุณสำเร็จทันที โดยที่ไม่ต้องไปตามล่าลายเซ็น ของคนอื่น!!" สำหรับคนอื่นอาจจะมีหวังบ้าง แต่สำหรับฉันแค่หวังยังไม่กล้า ใครจะขอก็ขอไปเถอะ ฉันยอมล่าหลายคนดีกว่าล่าพวกเขาอ่ะ
"ส่วนเรื่องสายรหัส! พวกคุณจะมีปี2 เป็นพี่เทค แต่พี่รหัสคือปี3!" จะปีไหนก็ได้ขออย่าให้ได้เขาก็พอ ขอร้องล่ะ (;ŏ﹏ŏ)
"ต่อไปเชิญพวกคุณ ออกมาจับฉลากทีละคนเลยครับ เริ่มจากทางซ้าย หยิบแล้วอ่านดังๆ" ทุกคนก็ออกไปจับฉลาก
ทีละคน พร้อมกับบอกคำใบ้สายรหัสด้วย จนมาถึงฉัน…
"คนสุดท้ายครับ" คนสุดท้ายคือฉันเอง ฉันชอบนั่งหลังสุดเพราะจะได้ไม่เป็นที่สนใจของคนอื่น
"......" ฉันหยิบแล้วคลี่กระดาษที่ม้วนกันออกมาดู
"Demon King ค่ะ" พอฉันอ่านจบพวกพี่เขาก็ทำหน้าตกใจเลย แถมบางคนก็ยังทำเหมือนอิจฉาด้วย ไม่ได้คิดไปเองนะ เพราะฉันเห็นพี่คนหนึ่งเบะปากด้วย สันนิบาตกินปากหรอคะพี่!!
"ในเมื่อทุกคนจับกันครบแล้ว จากนี้ก็ตามหากันให้เจอนะครับ ผมให้เวลา2 อาทิตย์เหมือนกัน" แค่2 อาทิตย์จะทันไหมเนี่ย ลายเซ็นก็ต้องล่า พี่รหัสก็ต้องหา!! พวกพี่เขาเก็บกดรึไงวะ ถึงได้สั่งเอาสั่งเอา สั่งเป็นร้านอาหารตามสั่งเลย
"วันนี้ก็ไม่มีอะไรแล้วเชิญทุกคนกลับได้ครับ หรืออยากจะไปล่าลายเซ็น หรือหาพี่รหัสก็ได้ เชิญครับ"
"ขอบคุณครับ!! / ค่ะ!!"
"พวกแกได้คำใบ้พี่รหัสว่าอะไร" ฉันถามเพื่อนด้วยความสงสัย
"ฉันได้ ภูต ผี ปีศาจอ่ะ" น้ำหนาวพูดขึ้นและทำหน้ายู่ เมื่อตนเองได้ทำใบ้แปลกๆ
"พวกแกว่าพี่เขาเป็นใครอ่ะ…หมอผีหรอ!?" ฉันอยากจะขำพรืดออกมา กับข้อสันนิษฐานของน้ำหนาว แต่คำใบ้ที่ได้มาทำให้คิดไปทางนั้นได้จริงนะ
"ฮ่าๆๆ ยัยหนาวแกก็คิดตรงไป ฉันว่านะมันต้องเป็นคำใบ้เกี่ยวกับชื่อ บุคลิก หรือนิสัยสักอย่างหนึ่งนี่แหละ" แสงเหนือพูดพลางทำหน้าครุ่นคิด
"ชื่องั้นหรอ" ฉันพูดและคิดอย่างเหม่อลอย…เฮ้ย!! หรือว่า
"มึงถ้า ภูต ผี ปีศาจ เป็นชื่อจริง มึงว่าจะมีสักกี่ชื่อที่จะสามารถเอามาตั้งเป็นชื่อได้ แถมพี่ปี3 ที่ตั้งชื่อแนวนี้ก็มีอยู่คนเดียว" ฉันพูดขึ้นเมื่อนึกถึงใครบางคน
"พี่เดวิล เดวิลที่แปลว่า ภูติ ผี ปีศาจ!!" ฉันว่ามีความเป็นไปได้สูง ทั้งความหมายของชื่อ และบุคลิกที่น่ากลัวของพี่เขาด้วย
"แก~แต่พี่เขาน่ากลัวอ่ะ ฉันไม่กล้าไปถาม" อืม น่ากลัวจริง
"ต้องลองไปถามดู พี่เขาอาจจะไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิดก็ได้" โลกันตร์พูดปลอบน้ำหนาว
"อืมก็คงต้องลองอ่ะ ฉันกลัวถูกทำโทษมากกว่า…แล้วคำใบ้ของพวกแกล่ะ"
"ของฉัน...พายุ" แสงเหนือตอบออกมาเหมือนจะไม่ได้รู้สึกอะไร
"ห๊ะ! พายุ?แค่นี้หรอ" ฉันถามอย่างแปลกใจ เพราะถ้าคำใบ้ของมัน มีแค่พายุอย่างที่ว่าจริง งั้นก็แสดงว่า…
"อย่าบอกนะว่าพายุ คือพี่พายุ!!"
"อื้มใช่!! มึงงงถ้าเป็นพี่เขาจริงๆ กูโคตรดีใจเลยอ่ะ" ดีใจยังไงวะ
"ทำไมต้องดีใจ" ฉันเอียงคอถามมันอย่างงงๆ
"โอ๊ยยย ก็ไอแรดมันชอบพี่เขาไง" โลกันตร์พูดอย่างรู้ทันความรู้สึกเพื่อน
"ห๊ะ!! มะ มึงชอบพี่เขา แต่เพิ่งเจอกันเองนะ!!" อะไรจะชอบเร็วขนาดนั้นวะ เพื่อนกูไวไฟจริงๆ
"มึงไม่เคยได้ยินหรอ รักแรกพบอ่ะ แค่กูเจอหน้าพี่เขาครั้งแรก ความรู้สึกกูมันก็บอกแล้วว่าใช่แล้ว เขาคือคนที่ใช่ของกู~ "
มันเอามือปิดหน้าแล้วพูดอย่างเขินอาย ไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงมั่นๆ อย่างแสงเหนือ จะชอบผู้ชายก่อน แถมผู้ชายคนนั้นยังเป็นพี่พายุที่เหมือนจะเย็นชาด้วย มันชอบได้ไงวะ
"เฮ้ออ~ แล้วคำใบ้มึงล่ะโลกันตร์" ฉันถอนหายใจอย่างปรงตกกับแสงเหนือ แล้วหันไปถามโลกันตร์cmo
"ของกูไม่ยาก นกไฟอมตะ ผู้ตายแล้วเกิดใหม่ได้…พี่ฟินิกซ์" โห้~ ได้คำใบ้มาขนาดนี้ เดาไม่ได้ก็ไม่รู้จะว่ายังไงละ ฉันละสงสัยจริง พี่พายุกับพี่ฟินิกซ์เขาขี้เกียจคิดคำใบ้รึไง โดยเฉพาะพี่พายุ นั่นอย่าเรียกว่าคำใบ้เลย นี่มันบอกชื่อกันเลยชัดๆ
"คำใบ้พวกแกง่ายกันทั้งนั้น ไม่ยุติธรรมกับฉันเลยอ่ะ" ฉันทำหน้ายู่ พอนึกถึงคำใบ้ของตัวเอง ที่ต่างจากของเพื่อน
"แกได้อะไร" แสงเหนือถามยิ้มๆ เมื่อเห็นฉันแสดงท่าทีงอแง
"Demon King"
"Demon Kingหรอ"โลกันตร์พูดทวนคำตอบฉันอีกรอบ แล้วทำท่าครุ่นคิด
"Demon ก็มีความหมายคล้ายชื่อพี่เดวิลเลย แต่เดม่อนมีความชั่วร้ายกว่า แถมยังมีKingด้วย ก็จะแปลได้ว่า ราชาปีศาจ หรือราชาอสูร!!" น้ำหนาวพูดช้าๆ พลางวิเคราะห์คำใบ้ออกมาทีละนิด
"ฉันยังคิดไม่ออกเลยว่าจะเป็นใครได้ ปี3 นอกจากพี่เดวิลก็ไม่มีใคร ที่มีความหมายของชื่อทำนองนี้แล้วนะ" ฉันควรทำยังไงดี คนคิดนี่ก็น่าจะเป็นปีศาจและชั่วร้ายเหมือนคำใบ้จริงๆ เลย
คิมหันต์
"ฮัดชิ้ว!!!...." เสียงจามของคิมหันต์ดังขึ้น
"มีใครนินทามึงอยู่รึป่าววะ จามซะดังเลย" วายุเอ่ยแซวขึ้นมาทันทีที่เห็นคิมหันต์จาม
"ไร้สาระ"น้ำเสียงเรียบนิ่งพูดอย่างไม่ได้ใส่ใจ
"แต่กูว่านะ ต้องเป็นน้องคริสตัลคนสวยของกูแน่เลย..." วายุยังคงพูดต่อ แล้วกล่าวถึงหญิงสาวอีกคนที่เป็นโจทก์เก่าของคิมหันต์อีก ทำให้ร่างสูงหันไปมองอย่างไม่พอใจ
"จะว่าไปมึงก็แค้นฝังหุ่นเหมือนกันนะ ถึงขั้นกับลงทุน..."
"สัส ถ้าไม่อยากปากแตก ก็หุบปากมึงไปเลย" ร่างสูงพูดอย่างหัวเสีย ทำให้เพื่อนหัวเราะออกมาทันทีที่สามารถปั่นหัวเขาได้
"เฮียกับป่ะป๊าเร็วๆ สิคะ! น้องเรนอยากไปโรงเรียนแล้วนะ" สาวน้อยน่ารักในชุดนักเรียนลายสก๊อต กำลังกระโดดเด้งขึ้นลงราวกับกระต่ายตัวน้อย พลางเอ่ยเร่งผู้เป็นพ่อ "จะรีบอะไรขนาดนั้นคะลูกสาว นี่มันยังเช้าอยู่เลย" เสียงหวานเอ่ยถามลูกสาวตัวน้อยอย่างอ่อนโยน มือป้อมๆ กอดขาเรียวของแม่ไว้แน่น พลางส่งสายตาออดอ้อนให้อย่างน่ารักน่าเอ็นดู จนทุกคนที่มองอยู่พากันยิ้มให้กับความสดใสของเธอ "ก็น้องเรนตื่นเต้นนี่คะ ที่จะได้ไปโรงเรียนแล้ว!" ไม่แปลกหรอกค่ะที่จะตื่นเต้นขนาดนี้ เพราะวันนี้เป็นวันที่ยัยตัวแสบจะได้ไปโรงเรียนวันแรกและครั้งแรก แต่... "อยู่บ้านก็ไม่มีเพื่อนเลย เพราะเฮียไปโรงเรียน น้องคาริสก็ยังเด็ก เล่นกับน้องเรนไม่ได้ น้องเรนเหง๊าาเหงาค่ะคุณแม่ขา~" ปากเล็กแบะคว่ำลงพลางทำหน้าตาเหงาหงอยเหมือนหมาซึม!? หึ! ทำเป็นตีหน้าเศร้า รู้หรอกว่าจริงๆ แล้วมีแผนอื่นซ่อนอยู่...แต่ก็นะ เอาเป็นว่าแม่จะตามน้ำหนูไปก่อนก็แล้วกัน "เหงาจริงรึเปล่าเจ้าตัวแสบ! ไม่ใช่ว่ามีวัตถุประสงค์อื่นหรอกหรอ หื้ม!?" ร่างสูงเดินออกมาจากบ้าน พร้อมเด็กชายวัยกำลังโตอีกสองคนเอ่ยขึ้น "วัตถุประสงค์อะไรคะ ไม่มี๊! ไม่มี!!" มือน้
หลายปีต่อมา คริสตัล "เดี๋ยวป้าจันทร์กับพี่ๆ ช่วยกันยกอาหารออกไปวางด้านนอกเลยนะคะ" ร่างเพรียวสวยกล่าวกับเหล่าแม่บ้าน ที่กำลังง่วนอยู่กับการทำอาหารภายในครัว วันนี้เป็นวันครบรอบวันเกิดของเฮียและลูกชายฉันเอง คือคิรันและคิริน หลายคนก็คงจะรู้แล้วว่าคิรันคือใคร...เด็กน้อยมหัศจรรย์ที่อยู่ในความฝัน ได้มาเกิดเป็นลูกของฉันเอง! แต่ประเด็นคือ..เขาไม่ได้มาคนเดียว! ฉันเพิ่งรู้ว่าตัวเองอุ้มท้องลูกแฝดก็ตอนคลอด แถมยังเกิดวันเดียวกันกับพ่อของพวกเขาด้วยอีก! ตอนนั้นฉันทั้งตกใจและก็ดีใจเหมือนกัน ที่รู้ว่าได้ลูกแฝด แต่คนที่ดีใจมากกว่าฉัน ก็ไม่พ้นคุณพ่อมือใหม่นั่นแหละ ถึงขั้นร้องป่าวประกาศลั่นโรงพยาบาล หึ! จนเกือบจะโดนยามไล่เลยทีเดียว ไม่รู้ว่าจะเล่นใหญ่ไปถึงไหน "ได้ค่ะนายหญิง!" แม่บ้านตอบรับคำสั่งของนายสาว "เฮ้อ! หนูบอกแล้วไงคะ ว่าให้เรียกหนูว่าคริสตัลก็พอ~" ร่างบางถอนหายใจเสียงดัง ใบหน้ายู่เล็กน้อยกับสรรพนามที่ถูกเรียก "โธ่~ อย่างอนสิคะนายหญิง ก็พวกเราชินกับการเรียกแบบนี้แล้วนี่หน่า..." แม่บ้านสาวคนหนึ่งเอ่ยขึ้นอย่างเอาใจ "งึก! ก็เพราะว่าทุกคนไม่ยอมเรียกชื่อหนูกันตั้งแต่แรกนี่..." "สรุป
เอี๊ยดด ปัง! "หนูคริสตัล ทำไมตาแดงแบบนั้นลูก!" คาร่าถามคริสตัลที่ลงมาจากรถด้วยดวงตาที่บอบช้ำและแดงก่ำ "ตาคิมแกทำอะไรน้อง! แล้วทำไมถึงขับรถช้านัก ป๊ากับม๊าถึงบ้านนานแล้ว เราสองคนก็ยังกลับไม่ถึงบ้านสักที" คาร่าหันไปถามคิมหันต์เสียงเข้ม "ป๊า ม๊า อ๊ากกกก!! เมียผมท้องแล้วครับ! เมียผมท้องแล้ว ได้ยินไหม!!" "วู้วว! เมียกูท้องแล้วเว้ย!!" "ทุกคนรู้ไหม ว่าตอนที่ผมได้ยินหมอบอกว่าคริสตัลท้อง ผมต้องอดทนมากแค่ไหนที่จะไม่ร้องตะโกนออกมากลางโรงพยาบาล!" ทันทีที่ลงมาจากรถ คิมหันต์ก็ตะโกนร้องป่าวประกาศด้วยความดีใจ ปลดปล่อยความอัดอั้นทั้งหมดที่อยู่ในใจ ตั้งแต่ตอนที่อยู่โรงพยาบาลออกมา "เฮ้ออ ที่แกเงียบ และทำหน้าเรียบเฉยตอนออกมาจากห้องตรวจ ก็เพราะแบบนี้สินะ!" เจ้าสัวหยางถึงกับถอนหายใจกับการกระทำของลูกชาย ที่ทำเอาทุกคนใจหายใจคว่ำหมด เพราะคิดว่าไม่อยากมีลูกซะอีก "ฮึก! ฮื้อออ!~" เสียงร้องไห้จากร่างบางดังขึ้น ทำให้ทุกคนหันไปมองก้วยความตกใจ "หนูคริสตัล!" "คริสตัล! หนูเป็นอะไรครับ เจ็บตรงไหนบอกเฮียสิ!" คิมหันต์ใจหล่นวูบ เมื่อได้ยินเสียงร้องจากแม่ของลูก รีบวิ่งเข้าไปจับร่างบางหมุนซ้ายหมุนขวา เพื
"ป๊าม๊าสวัสดีครับ / ค่ะ" "สวัสดีลูก คริสตัลตอนนี้หนูเป็นยังไงบ้างลูก ดีขึ้นรึยัง" คาร่าถามไถ่ลูกสะใภ้ด้วยเสียงอ่อนนุ่ม "ดีขึ้นแล้วค่ะม๊า แผลปิดสนิทแล้ว" "ดีแล้วล่ะจ้ะ แต่ที่ม๊าถามไม่ใช่แค่เรื่องนั้นหรอก..." "เอ่อ แล้วมีเรื่องอะไรอีกหรอคะ" คริสตัลถามอย่างงุนงง นอกจากเรื่องที่เธอบาดเจ็บ ก็ไม่เห็นจะมีเรื่องอะไรแล้วนี่หน่า… "ก็พี่เขาบอกม๊าว่าช่วงนี้หนูอารมณ์อ่อนไหวง่าย หนูโอเครึเปล่าลูก มีอะไรไม่สบายใจบอกม๊าได้นะ" คาร่าเดินเข้าไปกุมมือบางเบาๆ พลางเอ่ยด้วยความเป็นห่วง "เอ่อ ไม่ได้มีอะไรที่ทำให้หนูไม่สบายใจหรอกค่ะ แต่ว่าา..." คริสตัลอ้ำๆ อึ้งๆ ไม่รู้ว่าจะพูดออกมายังไงดี "…แต่ว่า หนูไม่รู้ว่าช่วงนี้ตัวเองเป็นอะไร ถึงได้มีอารมณ์แบบนั้น" "หนูขอโทษนะคะที่ทำให้ทุกคนเป็นห่วง โดยเฉพาะเฮีย..." ร่างบางก้มหน้าพูดเสียงหงอย "ไม่เป็นไรครับ เฮียแค่เป็นห่วงกลัวว่าเหตุการณ์ร้ายๆ ที่ผ่านมา จะส่งผลกระทบต่อจิตใจของหนูมาก จนทำให้หนูเป็นแบบนี้" อีกอย่างหนึ่งเขากลัวว่าเธอจะคิดมากจนกลายเป็นโรคซึมเศร้า "เรื่องมันผ่านไปแล้ว หนูไม่ได้กลับไปคิดถึงมันหรอกค่ะ และตอนนี้หนูก็สบายดี ไม่ได้เป็นอะไรจริ
หลังจากผ่านเรื่องร้ายๆ มาชีวิตคู่ของคิมหันต์และคริสตัลก็สงบสุขสักที ตั้งแต่วันที่คริสตัลถูกจับตัวและถูกทำร้ายอาการสาหัส หลังจากออกจากโรงพยาบาลชายหนุ่มก็ดูแลเอาใจใส่ร่างบางเป็นอย่างดี ทั้งคู่ตัวติดกันแทบจะไม่ได้ห่างกันเลยนอกจากเวลาเรียน โดยเฉพาะคริสตัลที่ช่วงนี้เหมือนจะติดคิมหันต์เป็นพิเศษ "เฮีย~หนูง่วงนอนแล้วค่ะ" ร่างเล็กสวมชุดนอนลายการ์ตูนน่ารัก เดินขยี้ตาเข้ามาในห้องทำงานที่มีร่างสูงนั่งทำงานอย่างเคร่งเครียด "รออีกนิดนะครับ เฮียขอตรวจเอกสารอีกนิดหนึ่ง ใกล้จะเสร็จแล้ว" คิมหันต์พูดเสียงราบเรียบ ตอนนี้เขากำลังเร่งเคลียร์งานทุกอย่างให้เสร็จก่อนวันขึ้นรับตำแหน่งและวันแต่งงานของทั้งสองคน "งึก! เฮียพูดแบบนี้มาหลายครั้งแล้วนะ!" คริสตัลหน้างอง้ำทันทีที่ได้ยินร่างสูงพูดแบบนั้น "ถ้างั้นหนูไปนอนก่อนก็ได้ครับ เฮียยังทำงานไม่เสร็จ..." คิมหันต์บอก เขารู้ว่าคนตัวเล็กอยากให้เขากล่อมนอน แต่จะทำยังไงได้ในเมื่องานเขายังไม่เสร็จ อีกอย่างหนึ่ง ไม่อยากให้เธอเสียเวลามานั่งรอเขาแล้ว เพราะกว่าจะทำงานเสร็จก็คงจะดึกมากๆ "แล้วทำไมไม่บอกกันตั้งแต่แรกว่างานยังไม่เสร็จ บอกให้หนูนั่งรออยู่ตั้งนาน!
ติ๊ดๆๆๆๆ!! สัญญาณชีพจรดังขึ้นรัวๆ อย่างผิดปกติ ทำให้พยาบาลต้องรีบวิ่งไปตามหมอมาดูอาการ "คิรัน คอปเตอร์! หนูเป็นอะไรครับ ฟื้นขึ้นมาหาพี่สิ! ฮึก!" คริสตัลร้องตกใจ เมื่อจู่ๆ ร่างเล็กก็กระตุกเกร็งแล้วนิ่งไป "ฮื้ออ คิรันอย่าเป็นอะไรนะ!!" "พวกคุณออกไปรอข้างนอกก่อนนะคะ!" พยาบาลบอกกับทั้งสองคน "เกิดอะไรขึ้น คอปเตอร์เป็นอะไร!" หญิงวัยกลางคนเดินเข้ามาพร้อมกับหมอและพยาบาลถามขึ้น "คนไข้เกิดอาการช็อก และชีพจรเต้นผิดปกติค่ะ ผู้อำนวยการ!!" "คุณป้าครับ..." "ตาคิม! เรามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?" หญิงวัยกลางคนมองไปยังหนุ่มสาวที่ยืนอยู่อย่างแปลกใจ "ฮึก! ช่วยคิรัน...อึก! ช่วยคอปเตอร์ด้วยนะคะ หนูขอร้อง~ ฮึก!" คริสตัลยกมือไหว้ขอร้องหมอให้ช่วยเด็กน้อยทั้งน้ำตา "ผมจะพยายามครับ" ตี๊ดดดดด!!~ สัญญาณชีพจรขึ้นเป็นเส้นตรง พร้อมกับเสียงตี๊ดที่ลากยาว เป็นการบอกว่าเด็กน้อยหัวใจได้หยุดเต้นแล้ว หมอและพยาบาลจึงรีบช่วยกันปั๊มหัวใจทันที "กรี๊ดดด ม่ายย!~ ฮื้อออ คิรัน!" คริสตัลร้องไห้อย่างขาดสติ แล้วทรุดตัวสลบไป เนื่องจากเพิ่งฟื้นมาทำให้ร่างกายยังไม่แข็งแรง บวกกับการเสียใจอย่างหนัก "คริสตัล! คริส