Chapter 13 : แหกกฎข้อที่สอง (NC 20+)

ในขณะที่สมาชิกตระกูลจางทุกคนต่างมีใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส เพราะวันนี้ถือเป็นวันฉลองของครอบครัว แต่สำหรับจาง อินหลงนั้นตรงข้าม เพราะเขาแสดงถึงความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด

ตลอดทั้งงานเขาเอาแต่ดื่มแชมเปญแก้วแล้วแก้วเล่าและไม่พูดจากับเธอเลยสักคำ ไม่สิ ไม่มองหน้าเลยด้วยซ้ำ จนกระทั่งถึงเวลางานเลี้ยงเลิก เขาก็แยกไปขึ้นรถอีกคันทั้ง ๆ ที่ขามาก็ยังมาด้วยกัน แต่ขากลับเธอต้องนั่งรถคนเดียวเสียอย่างนั้น

สองชั่วโมงต่อมา

หลังจากเดินทางกลับมาถึงคฤหาสน์ เขาและเธอก็ต่างคนต่างแยกย้ายเข้าห้องตัวเองเช่นเคย แม้ว่าเธอจะรู้สึกเหมือนมีอะไรติดอยู่ในใจที่ยังไม่ได้เคลียร์กับเขา แต่ก็พยายามอดทนและอาบน้ำนอน

ร่างเล็กนอนพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงขนาดใหญ่เป็นชั่วโมงแต่ก็นอนไม่หลับ จนในที่สุดก็ตัดสินใจลุกออกจากเตียงและเดินมายืนหยุดอยู่ที่หน้าประตูบานใหญ่ห้องข้าง ๆ 

เธอเดินวนไปมาอยู่หน้าห้องเขานานนับนาที หัวใจเต้นแรงด้วยความกังวลว่ากำลังโดนสามีมองเธอผิด และด้วยความอึดอัดที่ถูกมองแบบนั้นเธอเลยตัดสินใจเคาะประตูห้องเขาสามที

เงียบกริบ... หรือเขาจะนอนไปแล้วนะ? แต่ดูจากใต้ประตูก็ยังมีแสงไฟส่องออกมาอยู่เลยนี่นา ลองเคาะอีกดีกว่า

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ก็ยังคงเงียบ...

'สงสัยเขาคงไม่อยากคุยกับเราจริง ๆ ด้วยสินะ ไม่เป็นไร พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่ก็แล้วกัน' พิมดาวคิดในใจพลางกำลังจะหันหลังเดินกลับไปที่ห้องตัวเอง แต่ประตูก็เปิดออกมาเสียก่อน

"ไม่มีมารยาทหรือไง เคาะรอบแรกคนเขาไม่ตอบแล้วยังเคาะอีก" พิมดาวชะงักไปชั่วขณะ รู้สึกเหมือนถูกตำหนิอย่างหนักจากอินหลง แถมเขายังใส่แค่กางเกงบ็อกเซอร์เอวต่ำโชว์ซิกซ์แพ็กให้เห็นชัดเจนอีกด้วย

"พิมขอโทษค่ะ..." เธอตัดสินใจเอ่ยขอโทษอย่างจริงใจ ไม่ว่ายังไงอินหลงก็เป็นสามีของเธอ แค่คำขอโทษมันไม่ได้หนักหนาเกินไปจนพูดไม่ได้

"ขอโทษเรื่องอะไร"

"เรื่อง...ที่เฮียบอกว่าพิมทำตัวไม่เหมาะสม"

"...เข้ามาข้างใน" ร่างสูงยังคงมีใบหน้าเรียบเฉยแต่เอ่ยให้เธอเข้าไปในห้องนอนเป็นครั้งแรกที่อยู่ด้วยกันมาสามเดือน

คนตัวเล็กรู้สึกใจเต้นแรงแปลก ๆ ที่จะได้เข้าห้องเขาจริง ๆ สักที หลังจากที่เคยยืนดูอยู่ห่าง ๆ สมัยดูแลเขายามเป็นไข้ แต่มาถึงขนาดนี้แล้วเธอก็จะไม่ยอมถอยจนกว่าเขาจะให้เธออธิบายเช่นกัน

พิมดาวเดินเข้ามาในห้องนอนขนาดใหญ่ที่ตกแต่งด้วยโทนสีขาวตัดดำอย่างมีชั้นเชิง ในห้องแห่งนี้มีทั้งชุดโซฟา ทีวี คอมพิวเตอร์ และเตียงนอนขนาดใหญ่ซึ่งน่าจะใหญ่กว่าห้องของเธออีก

หญิงสาวปิดประตูห้องนอนให้เรียบร้อยและยืนกุมมือตัวเองอยู่ตรงแถวโซฟา ในขณะที่ร่างสูงขึ้นไปนั่งพิงกับหัวเตียง

"พิมขอโทษนะคะ ถ้าทำให้เฮียไม่สบายใจ" เธอเปิดประเด็นขอโทษก่อน ไม่รู้ว่าต้องทำตัวยังไงเพราะเขาเอาแต่จ้องมองเธอไม่วางตา

"ไปยืนอะไรตรงนั้น ฉันไม่ได้ยิน" จริงอยู่ที่เธอไม่ได้ยืนอยู่ในระยะใกล้เตียง แต่ก็ไม่น่าจะไกลจนถึงขั้นไม่ได้ยินกันนี่นา

"..." พิมดาวถอนหายใจเล็กน้อยพลางเดินเข้าไปใกล้ขึ้นไปอีก และกำลังจะเอ่ยวาจาออกมาแต่เขาก็ขัดขึ้นมาก่อน

"ใกล้อีก"

"..." 

"แค่นั้นจะไปพออะไร" ว่าจบร่างสูงก็เดินมาฉุดข้อมือเล็กให้ลงมานั่งตรงข้ามกับเขาที่เตียงนุ่ม จนทั้งสองอยู่ห่างกันไม่กี่เซนติเมตร สัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นของกันและกัน

"...พิมขอโทษค่ะ เฮียได้ยินหรือยังคะ" คนตัวเล็กจ้องมองเข้าไปที่นัยน์ตาเย็นชานั้นด้วยความรู้สึกผิด พลางคิดว่าตนเองเป็นอะไรทำไมถึงกลัวว่าเขาจะโกรธขนาดนั้น

"ได้ยินแล้ว" เขาตอบเสียงแผ่วเบา เธอสัมผัสได้ว่าอารมณ์ของเขาดูเย็นลงในระดับหนึ่ง แต่ไม่รู้ว่าทำไม...เวลาที่นั่งสบตากันตรง ๆ แบบนี้มันเหมือนมีปฏิกิริยาอะไรบางอย่างที่ลอยอยู่ในอากาศ

"คุณออสตินเขาแค่โชว์รูปแมวให้พิมดูเท่านั้นค่ะ ไม่มีอะไรเกินกว่านั้น...พิมซื่อสัตย์แค่กับเฮียคนเดียวค่ะ"

"ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่" คนตัวสูงเอ่ยเสียงเรียบที่ฟังดูมีความตึงเครียดน้อยลงจากที่งานเลี้ยงมาก พอได้ยินคำว่าเธอซื่อสัตย์กับเขาแค่คนเดียวแล้วรู้สึกภูมิใจแปลก ๆ อย่างหาเหตุผลไม่ได้

"..."

หลังจากที่ได้อธิบายความจริง เธอก็รู้สึกโล่งขึ้น แต่เขากับเธอก็ยังคงจ้องมองไปยังนัยน์ตาของอีกฝ่ายอย่างไม่วางตา นี่เป็นครั้งแรกที่เขากับเธอได้มองหน้ากันเนิ่นนานขนาดนี้

และด้วยความรู้สึกแปลก ๆ ในหัวใจของทั้งคู่ทำให้ใบหน้าของเขากับเธอค่อย ๆ เคลื่อนเข้าหากันทีละนิด ทีละนิด...โดยที่นัยน์ตาคมกริบยังคงสอดประสานกับดวงตาสีน้ำตาลอ่อนอย่างไม่วางตาราวกับว่าทั้งสองกำลังค้นหาอะไรบางอย่างในกันและกัน จนกระทั่งอินหลงค่อย ๆ บรรจงมอบจุมพิตแผ่วเบาลงบนริมฝีปากอวบอิ่มช้า ๆ 

พิมดาวหลับตาลง ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามธรรมชาติอย่างที่ร่างกายและหัวใจปรารถนา เธอตอบรับสัมผัสราวกับขนนกนุ่มเบา ๆ พลางเลื่อนฝ่ามือน้อยไปสัมผัสกับปลายนิ้วใหญ่ที่วางอยู่บนตัก

และการกระทำระหว่างมอบจูบให้กันและกันของเธอคงจะกระตุ้นอะไรบางอย่างในตัวอินหลง จึงทำให้เขาดันตัวเธอลงไปนอนบนเตียง และตามขึ้นมาคร่อมด้วยความรวดเร็ว

ชายหนุ่มป้อนจูบให้หญิงสาวอย่างเนิบนาบแต่ลึกซึ้ง เขาทายติดริมฝีปากไม่ยอมผละจากก่อนค่อย ๆ สอดแทรกเรียวลิ้นร้อนเข้าไปกวาดต้อนความหอมหวานในโพรงปากนุ่ม กลีบปากสอดประสานดูดดึงแลกเปลี่ยนลมหายใจกันเป็นจังหวะอยู่นาน

ราวกับว่าพวกเขาต่างรอคอยที่จะสัมผัสกันและกัน จนกระทั่งอินหลงปลดปล่อยริมฝีปากอิ่มที่เขาครอบครองให้เป็นอิสระ

"เฮียคะ..." พิมดาวเปิดเปลือกตาขึ้นหลังจากที่เขาถอนริมฝีปากออก และเรียกผู้เป็นสามีด้วยน้ำเสียงหวานหยด

"เธออยากให้ฉันทำต่อไหม" เขาเอ่ยถามพร้อมทั้งใช้มือใหญ่เกลี่ยที่แก้มใสของเธอ

"..." พิมดาวนิ่งเงียบไม่ตอบแต่เปลี่ยนจากมือที่วางอยู่บนเตียงนุ่มไปสัมผัสแผ่นหลังของเขาแทน เธอไม่อาจปฎิเสธหัวใจของตัวเองได้ว่าตอนนี้ต้องการสัมผัสของเขามากกว่าที่เคย...

"แต่มันจะผิดกฎที่เฮียร่างในสัญญาข้อที่สองหรือเปล่าคะ..." หญิงสาวตอกย้ำถึงสัญญาที่อินหลงเคยให้เธอเซ็น ชายหนุ่มชะงักไปเล็กน้อยเพราะเอาเข้าจริงเขาก็ลืมไปแล้วว่าเคยร่างสัญญาโง่ ๆ นั้นขึ้นมา

"ฉันอนุญาตให้เธอแตะตัวฉันได้ แล้วเธอล่ะ...อนุญาตหรือเปล่า" เขาถามพลางจะขยับตัวออกจากร่างน้อย แต่เธอโผกอดเขาไว้แน่น

"...อนุญาตค่ะ"

"อนุญาตก็ดี แต่ฉันจะไม่ฝืนใจเธอ...ขึ้นอยู่กับว่าเธออยากจะทำมันกับคนที่จะไม่มีวันรักเธอไหม" ประโยคที่ตรงไปตรงมาของเขาเล่นเอาหัวใจดวงน้อยกระตุกวูบ

"ไม่มีวันเลยเหรอคะ"

"ไม่มี" ทั้ง ๆ ที่รู้อยู่เต็มอกว่าเขาจะตอบว่ายังไง แต่ข้างในมันก็ยังแอบหวังอะไรลม ๆ แล้ง ๆ ถึงแม้เขาจะตอบอย่างนั้นเธอก็ยังไม่อาจกักเก็บความรู้สึกต้องการอันท่วมท้นของตนเองได้