Chapter 12 : หวง? (100%)

"สวัสดีค่ะ"

"คุณคงจะเป็นสะใภ้ตระกูลจางใช่ไหมครับ ตัวจริงสวยกว่าในรูปเยอะเลย" ชายหนุ่มหน้าตาคล้ายลูกครึ่งมาดทะเล้นยังคงชวนเธอคุยพร้อมทั้งหยิบแก้วแชมเปญขึ้นมาดื่มรวดเดียวจนหมด

"ค่ะ..." พิมดาวพยักหน้าเล็กน้อยด้วยมารยาท พลางกวาดสายตาไปทั่วห้องโถงขนาดใหญ่เพื่อตามหาผู้เป็นสามีอย่างอินหลง และก็พบว่าเขากำลังยืนคุยกับเพื่อนอย่างออกรสไม่ได้มองมาทางนี้เลย

"เห็นว่าคุณมาจากประเทศไทย ได้ข่าวว่ามีสาวเด็ด ๆ ทั้งนั้นเลยจริงไหมครับ ฮ่า ๆ "

"เอ่อ ค่ะ ฉันขอตัวก่อนนะคะ พอดีรอสามีอยู่ค่ะ" เขาอาจจะพูดไม่ทันคิดแต่ทำให้บรรยากาศอึดอัดขึ้นเป็นอย่างมาก พิมดาวอยากพาตัวเองออกจากสถานการณ์แบบนี้ จึงตอบเลี่ยงและหันหลังจะเดินออกมาแต่ก็ต้องตกใจเมื่อเขารีบเดินอ้อมมาดักหน้าเธอก่อน

"เดี๋ยวสิครับ ผมยังอยากคุยกับคุณนายจางอยู่เลย ผมชื่อเอ็ดเวิร์ดนะครับ"

"พอได้แล้ว ผู้หญิงเขาจะเดินหนียังจะตามมาคุยอีก" เสียงทุ้มปริศนาดังขึ้นมาแทรกวงสนทนาที่น่าอึดอัดได้ทันเวลา เธอรู้สึกขอบคุณชายคนนั้นมากที่เข้ามาช่วยเธอในตอนนี้

"ก็แค่จะชวนคุณนายจางคุยเท่านั้นเอง" เอ็ดเวิร์ดดูมีออร่าหวาดกลัวผู้ที่มาใหม่อย่างเห็นได้ชัด เขาเป็นชายหนุ่มร่างสูงหน้าตาละม้ายคล้ายลูกครึ่งเหมือนกับชายที่ชื่อเอ็ดเวิร์ด

"ไปได้แล้ว ไม่งั้นฉันจะบอกพ่อว่านายทำตัวไม่มีมารยาทกับคุณนายจาง" 

"หึ ก็ได้ ไว้เจอกันใหม่นะครับคุณจาง" เขายังส่งยิ้มทะเล้นมาให้เธอก่อนจะเดินออกไปจากวงสนทนา

"ขอบคุณนะคะ คุณ..."

"ผมออสตินครับ...ออสติน หยาง" เขายื่นมือมาจับทักทายอย่างสุภาพ ใบหน้าหล่อคมเข้มของเขาดูเป็นผู้ใหญ่กว่าชายคนเมื่อกี้

"ผมต้องขอโทษแทนน้องชายผมด้วยนะครับที่เสียมารยาท มันน่าจะเมาครับคุณจาง" ออสตินกล่าวขอโทษแทนน้องชายด้วยความเกรงใจ หญิงสาวสัมผัสได้ถึงความให้เกียรติจากคำขอโทษของคนระดับนี้ จึงได้แต่ก้มหัวและยิ้มให้น้อย ๆ

"ไม่เป็นไรเลยค่ะ..." เมื่อรู้ว่าคน ๆ นั้นน่าจะอายุยังไม่เยอะเธอเลยไม่ถือสาอะไร แถมได้รับคำขอโทษจากพี่ชายของเขาแล้วด้วย

"พอดีน้องชายผมมันเติบโตที่เมืองนอกอาจจะลืมกาลเทศะไปบ้าง ขอบคุณที่ไม่ถือสานะครับ"

"ค่ะ..." พิมดาวส่งยิ้มให้เขาน้อย ๆ 

"ยินดีด้วยนะครับคุณจาง งานวันนี้ยิ่งใหญ่มากครับ" ชายหนุ่มร่างสูงหันมาส่งยิ้มให้เธออย่างสุภาพ

"ขอบคุณนะคะ เรียกฉันว่าพิมดาวก็ได้ค่ะ" พิมดาวเองก็ยิ้มบาง ๆ ตอบกลับด้วยน้ำเสียงอบอุ่นไม่แพ้กัน

"โอเคครับคุณพิมดาว..." และใบหน้าหล่อเข้มที่ฉายแววดูใจดีก็ชวนเธอคุยเรื่องสัพเพเหระทั่วไป ทั้งสองก็ยืนคุยกันอย่างสุภาพ เว้นระยะห่างพอเหมาะ

แม้จะยืนคุยกันอยู่ครู่หนึ่งแต่หญิงสาวกลับไม่รู้สึกอึดอัดในการสนทนาแม้แต่น้อย เพราะเขาพูดจาสุภาพและให้เกียรติเธอมาก ๆ เขาไม่ถามถึงเรื่องส่วนตัวหรือใช้ประโยคใด ๆ ที่รบกวนหญิงสาวเลย

อย่างมากก็มีเรื่องอากาศ , สัตว์เลี้ยง และพบว่าเขาเป็นทาสแมวตัวยงเช่นเดียวกับเธอ พอคุยกันไปสักพักเขาก็อวดภาพน้องแมวตัวอ้วนที่เขาเลี้ยงอยู่ ซึ่งพอได้เห็นรูปหญิงสาวถึงกับยิ้มกว้างออกมา เพราะเจ้าแมวขนสั้นตัวป้อมนั้นน่ารักมาก

พอเวลาผ่านไปถึงคราวที่ตระกูลจางจะเริ่มกล่าวในงานเลี้ยง เธอจึงขอตัวออกมาจากวงสนทนา โดยที่เขาก็ใจดีบอกให้เธอรักษาสุขภาพด้วย จะว่าไปก็เหมือนได้พบเพื่อนใหม่ เพราะอยู่ฮ่องกงเธอไม่มีใครเลยนอกจากตระกูลจาง

"..." พิมดาวพาตัวเองเดินมาบริเวณข้างเวที และก็พบสามีที่ยืนหน้าบูดบึ้งอยู่ เธอจึงเดินไปยืนใกล้ ๆ แต่เขากลับถอยห่างออกไปอีกหนึ่งก้าว จะว่าผิดปกติก็น่าจะใช่ เพราะถึงปกติเขาจะไม่อยากเข้าใกล้เธอ แต่ก็ไม่ถึงขั้นแสดงท่าทีรังเกียจขนาดนี้มาก่อน

"เฮีย...เป็นอะไรหรือเปล่าคะ" หญิงสาวตัดสินใจถามความรู้สึกของอินหลง เพราะเธอก็ไม่รู้ว่าไปทำอะไรให้เขาผิดใจอีกหรือเปล่า

"ทำตัวให้มันสมกับคนมีสามีแล้วหน่อย ไม่เห็นแก่หน้าฉันบ้างหรือไง" อินหลงตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชาโดยไม่มองแม้แต่เสี้ยวหน้าของเธอสักนิด ก่อนจะเดินขึ้นไปเวทีโดยไม่รอเธอเลย หญิงสาวจึงรีบเดินตามสามีขึ้นไป เพราะตอนนี้จะเป็นการถ่ายรูปหมู่รวมตระกูลจาง

แม้ใบหน้าของพิมดาวจะยิ้มแย้มให้กล้อง แต่หัวใจเธอกลับรู้สึกหนักอึ้ง เธอไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาพูดถึงมันคืออะไร เพราะเท่าที่จำได้เธอก็ไม่เคยประพฤติกิริยาไม่งามเลยนะ...

หรือจะเป็นตอนที่ยืนคุยกับออสติน?

ใช่ ต้องเป็นตอนนั้นแน่ ๆ แต่เธอก็มั่นใจว่าออสตินและเธอเว้นระยะห่างและไม่ได้พูดคุยอะไรน่าเกลียดเลย แถมยืนอยู่กลางงานที่คนตั้งเยอะ ไม่ได้ลักลอบแอบไปยืนคุยกันแบบลับ ๆ ล่อ ๆ 

แต่ทำไมเขาไม่พอใจที่เธอคุยกับคนอื่นด้วยล่ะ... เขาเกลียดและอยากให้เธอออกจากชีวิตจะตายไปไม่ใช่หรือ

"..." พิมดาวที่เต็มไปด้วยความรู้สึกมากมายภายในหัวใจลอบมองเสี้ยวหน้าฟ้าประทานที่ยืนข้างกันเงียบ ๆ พลางคิดว่าต้องอธิบายกับเขายังไงไม่ให้เข้าใจผิดดี หรือถ้าจำเป็นต้องขอโทษเธอก็จะทำ ถ้ามันจะช่วยประคองสถานการณ์แต่งงานของเขาและเธอไปได้...