Chapter 22 : ในห้องนอนเดียวกัน

ทันทีที่พิมดาวเดินทางมาถึงคฤหาสน์หลังงาม เธอก็เห็นอินหลงนั่งดู TV อยู่ในห้องนั่งเล่นพอดีซึ่งผิดวิถีของเขาสุด ๆ เพราะปกติเขาไม่ใช่คนที่จะมานั่งรออะไรแบบนี้

พอเห็นว่าสามีรออยู่เธอก็รีบใส่ผ้ากันเปื้อนเข้าครัวทันที โชคดีที่หญิงสาวมักจะหมักหมูแดงติดตู้เย็นไว้เสมอ วันนี้เธอเลยแค่ต้องนำออกมาอบให้หอมอย่างเดียว

ในขณะที่หมูแดงอบอยู่ในเตา พิมดาวก็หันมาทำน้ำราดข้าวหมูแดงสูตรเด็ด เธอเคี่ยวซอสผสมกับเครื่องปรุงต่าง ๆ จนข้นหนืดและมีรสชาติกลมกล่อมพอดี

เมื่อหมูแดงสุกได้ที่กลิ่นหอมหวานของหมูแดงหมักน้ำผึ้งก็ฟุ้งกระจายไปทั่วทั้งครัวก่อนจะหั่นเป็นชิ้นบาง ๆ จัดเรียงอย่างสวยงามบนข้าวสวยร้อน ๆ ราดด้วยน้ำซอสที่เคี่ยวได้ที่ ตกแต่งด้วยคะน้าและไข่ต้มผ่าครึ่งเป็นอันเสร็จสรรพ

"มาแล้วค่า..." คนตัวเล็กยกจานมาเสริ์ฟสามีที่นั่งรออยู่ในห้องอาหารด้วยความภูมิใจ เธอรินน้ำดื่มเย็น ๆ วางคู่กันและนั่งลงข้าง ๆ พลางจ้องมองอินหลงที่กำลังจะตักข้าวหมูแดงเข้าปาก

"มองอะไรของเธอ"

"เปล่าค่า แค่ดีใจเฉย ๆ ค่ะ"

"ถ้ายังไม่หยุดนั่งจ้องฉันไม่กินแล้วนะ" คนตัวสูงเอ็ดอย่างดุ ๆ แต่พิมดาวกลับรู้สึกมีความสุขมาก ๆ ที่ได้ทำอาหารที่เขาอยากทานในวันนี้

อย่างน้อยหมูแดงของเธอก็เป็นที่ยอมรับสำหรับเขา...แค่นี้ก็ดีใจมากแล้ว

"ไม่มองแล้วก็ได้ค่ะ พี่จิงรบกวนตักข้าวให้พิมทีนะจ๊ะ" พิมดาวหันไปบอกแม่บ้านอย่างอารมณ์ดี แต่ก็พยายามไม่แสดงอาการกระดี๊กระด๊ามากเกินไป เดี๋ยวจะดูไม่งาม...

หลังจากนั้นสองสามีภรรยาก็นั่งทานข้าวด้วยกันอย่างสงบ แม้เขาจะไม่ได้ชวนคุยเรื่องอะไรแต่เธอก็ดีใจที่เห็นว่าเขาเอร็ดอร่อย สังเกตได้จากการขอเพิ่มอีกตั้งสองสามจาน

พอรับประทานอาหารเสร็จ พิมดาวกับอินหลงก็ต่างคนต่างแยกย้ายไปอาบน้ำทำธุระส่วนตัวที่ห้องของตัวเองเหมือนอย่างเคย

พิมดาวเอาเอกสารมานั่งตรวจอยู่สักครู่จนเวลาผ่านไปถึงห้าทุ่ม เธอจึงเตรียมปิดไฟนอนเพื่อตื่นไปประชุมที่บริษัทแต่เช้า ถ้าเป็นสมัยที่ไปกาสิโนกับอินหลง การนอนภายในเที่ยงคืนคงไม่เกิดขึ้นง่าย ๆ 

เพราะเวลาที่สามีของเธอจะกลับนั้นผกผันไปตามสถานการณ์ ไม่เที่ยงคืนก็เลยไปถึงตีสี่ตีห้าเลยก็มี ถึงแม้กาสิโนจะเปิดยี่สิบสี่ชั่วโมง แต่เวลาที่อินหลงเข้าไปดูความเรียบร้อยคือตั้งแต่สองทุ่มเป็นต้นไป ส่วนจะลากยาวถึงกี่โมงก็แล้วแต่วัน...

เพียงแต่วันนี้เขาไม่เข้าไปกาสิโนซึ่งก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน...

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

หลังจากนอนคิดอะไรเรื่อยเปื่อยก็มีเสียงเคาะประตูดังที่หน้าห้อง ใครมาเคาะประตูเวลานี้กันนะ

"ค่า..." หญิงสาวขานรับและรีบเดินไปเปิดประตู ก่อนจะพบว่าผู้ที่มาเคาะห้องเธอก็คือสามีตัวสูงของเธอนั่นเอง

"เฮียมีอะไรหรือเปล่าคะ" พิมดาวขมวดคิ้วเล็กน้อย เพราะตั้งแต่อยู่ด้วยกันมาเขาไม่เคยย่างกรายใกล้ห้องนอนของเธอเลยแม้แต่น้อย

"มานี่สิ..." เขาเอ่ยเสียงเบาพลางส่งสายตาไปด้านข้างซึ่งเป็นห้องนอนของเขา

"คะ...?"

"ฉันหมายถึง...มานอนด้วยกัน"

"!!!"

พิมดาวเบิกตากว้างด้วยความตกใจกับคำเชิญสุดแปลกประหลาด นอนด้วยกันเนี่ยนะ...ปกติหน้ายังไม่อยากจะมองเลยไม่ใช่หรือไง วันนี้เขาเมาน้ำราดหมูแดงหรือเปล่า

"ไม่ต้องตกใจ ก็แค่…กลัวว่าคนใช้จะเอาไปนินทาว่าฉันปฏิบัติกับเธอไม่ดี" คนตัวเตี้ยกว่ารู้สึกหัวใจเต้นแรง มึนงง และสับสนไปหมด คนอย่างเขาเคยแคร์คำพูดใครด้วยเหรอ แล้วอีกอย่างใครหน้าไหนจะกล้านินทาคุณชายแห่งตระกูลจาง แค่เขาปรากฏตัวสาวรับใช้ก็กลัวจนหัวหดแล้ว!

"...ค่ะ" แม้จะไม่เข้าใจในการกระทำ แต่พิมดาวก็รีบปิดไฟและเดินตามเขาเข้ามาที่ห้องนอนใหญ่ทันที ขืนไม่ตามไปมีหวังได้กลายเป็นขัดใจอีก

"ไปนั่งตรงนั้นทำไม"

"พิมนอนโซฟาก็ได้ค่ะ แค่อยู่ในห้องเดียวกันก็พอแล้วไม่ใช่เหรอคะ"

"นอนที่ฉันหมายถึงคือนอนบนเตียงด้วยกัน"

"..." หลังจบประโยคหัวใจพิมดาวก็เต้นตึกตักจนแทบระเบิดออกมา ถ้าแค่ไม่อยากให้สาวใช้นินทาอย่างที่เขาว่า แค่อยู่ในห้องเดียวกันมันก็น่าจะพอแล้วหรือเปล่า ต้องไปนอนบนเตียงด้วยงั้นหรือ

"อย่าทำตัวเข้าใจยากได้ไหม แค่ขึ้นมานอนบนเตียงจะทำให้มันยากทำไม" เสียงของคนตัวสูงเริ่มมีน้ำโห พิมดาวเลยรีบพาตัวเองขึ้นไปนอนบนเตียงข้าง ๆ เขา จะเรียกว่าข้างได้ไหม เพราะตอนนี้เธออยู่ขอบเตียงจนแทบจะตกลงมาบนพื้นอยู่แล้ว

ใครจะไปกล้านอนใกล้เขาล่ะ...

"ขยับมาเถอะน่า มากกว่านี้ก็ทำมาแล้ว เธอกลัวอะไร"