Chapter 38 : ยอมทุกอย่าง

อินหลงนั่งยิ้มอยู่ในรถทั้งทางเมื่อรู้ว่าพิมดาวกำลังจะเดินทางกลับไปที่บ้านด้วยกัน หลังจากเขาตามเฝ้าเธอนานนับอาทิตย์ แม้จะปวดหลังไปบ้างกับการนอนบนโซฟา แต่ก็ถือว่าคุ้มค่าที่ได้เห็นหน้าเธอในทุก ๆ วัน

ในตอนแรกที่เขาเข้าไปในคฤหาสน์ใหญ่นั้นแทบจะโดนพ่อกับแม่ไล่ตะเพิดออกมา เขาเอ่ยขอโอกาสและความเห็นใจกับพ่อและแม่อยู่นานจนกว่าพวกท่านจะใจอ่อนและยอมรับฟังคำพูดจากลูกชายเอาแต่ใจ

อินหลงเปิดอกถึงความทุกข์ที่พิมดาวจากไปให้พวกท่านฟัง และกล่าวขอโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่ากับการเป็นลูกชายที่แสนเอาแต่ใจและไม่ยอมฟังใคร

ชายหนุ่มรู้ตัวแล้วว่าทำให้คนรอบข้างเสียใจมามากแค่ไหน และสำนึกแล้วจริง ๆ ว่าอารมณ์ชั่ววูบของเขามักทำร้ายคนที่รักเขาด้วยใจอยู่เสมอ ทั้งครอบครัว และภรรยาที่รัก

ทุกคนล้วนแล้วแต่หวังดีและรักเขามากกว่าใคร ๆ แต่เขาก็ยังคอยปล่อยให้ความเอาแต่ใจมาทำลายทุกสิ่งเพราะคิดว่ายังไงทุกคนก็รัก ทุกคนก็ย่อมทนได้

แต่พอพิมดาวมาจากเขาไปจริง ๆ เขาถึงได้สติว่าไม่มีใครจะสามารถอดทนกับความอารมณ์ร้ายของคน ๆ หนึ่งได้ตลอด และไม่มีมนุษย์คนไหนเกิดมาเป็นที่รองรับความเจ้าอารมณ์ของใครทั้งนั้น

แม้จะเป็นเวลาเพียงไม่นานแต่เขาก็เหมือนบรรลุอะไรหลาย ๆ อย่าง ตั้งแต่รู้ตัวว่าตัวเองทำผิดต่อพิมดาว เขาก็ใช้เวลาตกตะกอนความคิดและความรู้สึกทั้งหมดออกมาเรื่อย ๆ 

เขาอยากจะเป็นคนที่ดีขึ้นเพื่อพิมดาว อยากดูแลและจับมือเธอตลอดไปไม่ปล่อยให้ห่างไปไหน อยากเป็นที่พักพิงหัวใจยามเธอเหนื่อยล้า อยากเป็นไฟอันอบอุ่นที่คอยโอบกอดเธอในฤดูหนาว อยากเป็นดั่งสายน้ำเย็น ๆ ที่ชโลมจิตใจให้เย็นสบาย เป็นดั่งกำแพงที่คอยปกป้องเธอจากอันตราย

อยากเป็นทุกสิ่งทุกอย่างให้เธอด้วยความรักทั้งหมดที่มี แม้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาพิมดาวจะไม่ยอมให้เขาเหยียดใกล้แม้เพียงไม่กี่เมตร แต่การได้ใช้ชีวิตร่วมกับเธอในบ้านหลังเดียวกันก็ขอบคุณอย่างสุดหัวใจแล้ว

"ถึงแล้วครับนายน้อย" หลังจากนั่งคิดเรื่องอนาคตอยู่นั้น รถยนต์คันหรูก็เดินทางมาถึงคฤหาสน์ที่เป็นเรือนหอของเขากับเธอ

เขารีบลงจากรถและตามพิมดาวเข้าไปในบ้านทันที แค่เห็นแผ่นหลังบองบางที่เดินอยู่ข้างหน้าก็อยากกอดจนแทบบ้าแล้ว

"พิม..."

"พิมจะไปเก็บของ และนี่ใบหย่าค่ะ รบกวนเซ็นให้ด้วย" รอยยิ้มบนใบหน้าหล่อเหลาแปรเปลี่ยนเป็นเศร้าหมองในพริบตา เขาจ้องมองกระดาษสีขาวที่เขียนว่า 'ใบสำคัญการหย่า' ด้วยหัวใจแตกสลายคล้ายโลกทั้งใบกำลังจะเลือนหายไป

ยิ่งเห็นลายเซ็นของเธอหัวใจก็ยิ่งชาหนึบราวกับถูกบีบ...เธอพร้อมจะไปจากเขาจริง ๆ เพียงแค่เขาเซ็นมันทุกอย่างระหว่างเราก็จะกลายเป็นแค่ฝันไป

ไม่...ไม่...ไม่ ยังไงก็ไม่จะไม่ยอมให้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเพียงฝันไปเด็ดขาด

"พิม!" อินหลงรีบวิ่งตามพิมดาวขึ้นไปบนห้องนอนด้วยความร้อนใจว่าเธอจะหายไปจากเขาตลอดกาล มือใหญ่เปิดประตูเข้ามาและพบว่าร่างบางกำลังเก็บเสื้อผ้าและข้าวของใส่กระเป๋าเดินทางอยู่จริง ๆ เขาจึงรีบเดินไปใกล้แต่เธอกลับถอยห่างออกไปไกล

"เฮียขอโทษ...ขอโทษจริง ๆ "

"..." พิมดาวยืนเม้มปากแน่น ให้ร่างสูงที่เคยสง่างามตอนนี้ช่างดูเศร้าหมองเหลือเกิน...

"เฮีย...ฮึก เฮียเสียพิมไปไม่ได้" และหญิงสาวก็ต้องตกใจจนแทบช็อก เพราะคนตัวสูงพุ่งเข้ามานั่งคุกเข่ากอดขาเธออย่างคนไม่เหลืออะไรแล้ว

"เฮีย! ทำอะไรคะ ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้นะ!" พิมดาวพยายามดึงแขนแกร่งที่โอบรอบช่วงล่างเธอออก แต่เขากอดมันไว้อย่างแนบแน่นราวกับว่ากลัวเธอสลายหายไปต่อหน้าต่อตา

"ให้เฮียกราบเท้าพิมก็ได้ เฮียยอมทุกอย่าง ขอแค่พิมให้โอกาสเฮีย" ไม่เหลือคราบมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่อีกแล้ว ตอนนี้มีเพียงผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งที่รักผู้หญิงคนนี้อย่างสุดหัวใจ

เขายอมทำทุกอย่างเพื่อให้คนรักกลับคืนมา แม้ว่าจะต้องแลกกับอะไรก็ยอม

ไม่มีอีโก้ ไม่มีศักดิ์ศรี ไม่มีกำแพงบ้าบออะไรอีกต่อไป มีเพียงเขา จาง อินหลง ที่รักพิมดาวเพียงเท่านั้น

"เฮีย..."

"เฮียขอโทษที่ทำตัวแย่ ๆ ใส่พิมมาตลอด ขอโทษที่เป็นสามีที่ไม่ดี ขอโทษที่ไม่เคยเห็นค่าความรักของพิม"

"ขอโทษที่ปล่อยให้พิมกินข้าวคนเดียวตลอด ขอโทษที่ไม่เคยเชื่อใจ ขอ...โทษที่..." น้ำเสียงของชายหนุ่มสะดุดขาดเป็นห้วง ๆ จากน้ำตาที่เริ่มหลั่นรินออกมา เขาไม่อาจกักเก็บความเจ็บปวดและเสียใจได้อีกต่อไป แค่คิดภาพคนตัวเล็กที่พยายามทำทุกอย่างเพื่อเขา อินหลงก็ห้ามน้ำตาตัวเองไม่อยู่

เขาเคยใจร้ายกับเธอแบบนั้นได้อย่างไรกัน...ทั้ง ๆ ที่เธอเจอเรื่องมากมายขนาดนั้น