7 ฮูหยินใหญ่

“เจ้าพูดเป็นอยู่แค่ร้องให้คนช่วยหรือกระต่ายน้อย”

“ข้ามิใช่กระต่าย ข้าคือซิงซิน ซิงซินมิใช่ชื่อกระต่าย ซิงซินเป็นคน เป็น...”

“เป็นอะไรก็เรื่องของเจ้า ต่อไปเจ้าต้องเป็นกระต่ายของข้าเท่านั้น ห้ามเถียง”

“ไม่ๆ ไม่เอา! ข้ามิใช่กระต่าย ข้าไม่ยอม!”

จินซิงซิงเบ้หน้าร้องไห้ลงไปนั่งกองกับพื้นเหมือนเด็กๆ ดวงหน้านวลขาวราวหยกเนื้ออ่อนที่ถูกแต้มสีชาดเจือจางเริ่มเข้มขึ้นตามแรงสะอื้น สองมือน้อยๆ ทุบพื้นดังปึกๆ อย่างไม่ยินยอม

หลี่หลานหมิงถึงคราวอับจนจนต้องนั่งลงคุกเข่า มือหนึ่งจับไหล่นางอีกมือเชยคางมนนุ่มนิ่มให้เงยขึ้นแต่กลับถูกริมฝีปากอิ่มรูปกระจับเจือสีชาดงับเข้าให้ “โอ๊ย! นี่เจ้า!”

“นิสัยไม่ดี ปล่อยนะ อย่ามาแตะต้องตัวซิงซิน คนไม่ดี คนไร้น้ำใจ ”

“นี่! กระต่ายน้อย เจ้าเมื่อใดจะเลิกพูดกลับไปกลับมาแบบนี้เสียที เรามาคุยกันดีๆ แบบสามีภรรยาคุยกันดีหรือไม่ ซิงซิน” อ๋องสี่หลี่หลานหมิงพยายามเกลี้ยกล่อมขณะจ้องมองใบหน้าอ่อนเยาว์ไล่ลงมายังจมูกงอนที่เชิดรั้นขึ้นอย่างจงใจ ฟันกระต่ายซี่เล็กๆ ที่ขบเม้มริมฝีปากล่างราวกับจะเก็บกลั้นเสียงสะอื้นทำให้เขารู้สึกอยากปลอบประโลมจนต้องคว้านางมาแนบอก

แต่แค่คิดยังไม่ทันได้ปลอบใจ...

พลั่ก!

หลี่หลานหมิงกระเด็นตามแรงเตะ เขาไม่ทันได้ตั้งตัวจึงจุกไปถึงลิ้นปี่ ดวงหน้าคมคายเหยเกอีกทั้งใจเจ็บจนเกินเอ่ยเพราะเสียเหลี่ยมถูกทำร้ายร่างกายโดยสตรีเช่นนี้ “นี่เจ้า เจ้ากล้าถีบข้า! อยากตายใช่หรือไม่!”

“ไม่! ไม่อยากตาย อย่ามาขู่กัน ซิงซินจะฟ้องพี่ใหญ่” นางขู่ฟ่อด้วยฟันกระต่ายซี่น้อยๆ ที่ขบเม้มริมฝีปากทั้งบนล่างอย่างไม่พอใจแต่มันกลับราวกับราดเชื้อไฟให้อีกฝ่ายทันที

“ดี ในเมื่อพูดจากันดีๆ เจ้าไม่เข้าใจ เช่นนั้นก็เตรียมตัวเตรียมใจให้ดีเถอะ”

“นอกจากแม่ใหญ่ ใครก็อย่ามาขู่ซิงซิน”

นางผุดลุกขึ้นตั้งท่าจะวิ่งหนีออกไป แต่ช้ากว่าฝ่ามือแข็งแกร่งที่แค่มือเดียวกระชากแขนเรียวเล็กของนางก็ถลันกลับมาสู่อ้อมอก เพียงดวงหน้าอ่อนเยาว์เงยขึ้นมองอย่างตื่นตระหนก หลี่หลานหมิงเหมือนใจหลุดประทับริมฝีปากลงไปทันที

ภายในกระโจมเงียบสงบเกินไปแล้ว...

สองหนุ่มขุนพลหน้าหยกมีคนหนึ่งที่อิดออดหยิบถุงเงินเปิดยื่นหนึ่งตำลึงให้อีกคนที่ยื่นมือมารับอย่างเร็วรี่ หม่าชิงเทียนชูเหรียญตำลึงแล้วทำท่าลิงโลด “วันนี้ข้ารวยแล้ว เห็นทีต้องไปหาสุราชั้นยอดในเมืองดับความร้อนรุ่มสักเล็กน้อย”

“เจ้าชนะได้หนึ่งตำลึงเป็นของเจ้า จะใช้อะไรก็ตามใจ” หวังเฉาเสี่ยนเอ่ยอย่างหงุดหงิด

หม่าชิงเทียนคนเจ้าเล่ห์หรี่ตามองสหายคู่ใจที่ปกติใจเย็นดุจน้ำแข็งพลางยักคิ้วหลิ่วตาก่อนเอ่ย “แน่นอน ข้าต้องได้ลิ้มรสสุราชั้นยอดของเมืองฉู่ให้ได้”

“ตามใจเจ้า”

“ก็ต้องเป็นเช่นนั้นอยู่แล้ว” หม่าชิงเทียนโยนเหรียญตำลึงในมือไปมาอีกทั้งยักคิ้วหลิ่วตา ตั้งท่าจะเดินไปแต่กลับถูกเรียกไว้ก่อน

“รีบไปรีบมา อย่าลืมว่าเรื่องแม่นางน้อยผู้นั้นกับท่านอ๋องยังไม่คลี่คลาย”

“คลี่คลายหรือไม่ข้าไม่รู้ แต่ที่รู้คือตอนนี้นางอาจโดนพยัคฆ์หนุ่มจับกินไปแล้วก็เป็นได้”

หวังเฉาเสี่ยนได้ฟังก็ส่ายหน้าระอา นี่มิใช่เรื่องเล่นๆ เขาไม่เคยเห็นอ๋องสี่เวลาออกนอกเขตกำแพงวังจะกระทำการอุกอาจเช่นนี้มาก่อน เรียกได้ว่าแทบไม่เคยถูกใจสตรีนางใดเลยก็ว่าได้ แต่เหตุใดกับแม่นางกระต่ายน้อยคนนั้นจึงทำให้ท่านอ๋องแปรเปลี่ยนไปได้ถึงเพียงนี้...

ทว่าหวังเฉาเสี่ยนไม่ทันได้คิดหาคำตอบ เพราะเสียงร้องเรียกจากหม่าชิงเทียนที่ออกเดินไปไม่พ้นเขตค่ายตะโกนเรียก เขามองตามไปจึงพบเห็นความผิดปกติที่เคลื่อนใกล้เข้ามา เงาทะมึนที่เคลื่อนไหวอยู่ท่ามกลางแสงสลัวของราวป่าทึบไม่นานกลับปรากฏร่างของคนกลุ่มหนึ่งเดินมุ่งหน้ามาทางที่พวกเขาตั้งค่ายอยู่ ทั้งสองประจำการตรงหน้าเพื่อรอดูท่าทีของอีกฝ่ายอย่างระแวงระวัง

สตรีสูงอายุรูปร่างอวบอัดไม่รับกับสัดส่วนที่ค่อนข้างเตี้ย ใบหน้าอิ่มเต็มคางย้อยราวผลพุทราอวบอ้วนบ่งบอกถึงโหงวเฮ้งผู้มีอันจะกินนั้นช่างดูน่าเกรงขามปนดุร้ายด้วยปลายหางตาชี้ๆ ในที นางเดินนำหน้าสะบัดพัดไปมารวดเร็วมีท่าทีกราดเกรี้ยวผิดกับร่างอรชรที่เดินตามหลังถัดกันมาที่มีหน้าตาสวยงามหมดจดรับกับเรือนร่างผอมเพรียวสูงโปร่งแลดูสะดุดตาผู้พบเห็น ตามด้วยบ่าวไพร่อีกสี่ห้าคน

หวังเฉาเสี่ยนตาเบิกกว้างเมื่อเห็นดวงหน้าสตรีงามในชุดอ่อนพลิ้วสีชมพูหวานผู้น้ัน เขาเคยพบนางเมื่อวาน ณ.สถานที่แห่งหนึ่ง มิคาดวันนี้กลับได้พบกันอีก ขุนพลหน้าหยกผู้รื่นเริงสังเกตอาการสหายแล้วพอเข้าใจได้จึงออกหน้า

“พวกท่านล่วงล้ำเข้ามาในเขตค่ายพักแรมของเรามีจุดประสงค์ใด”

“มี ข้าฮูหยินสกุลจินมาตามหาคน”

“คน? มาตามหาผิดที่แล้วหรือไม่” หม่าชิงเทียนถามรวน นึกในใจอยู่เหมือนกันว่าคนที่นางตามหาอาจจะเป็นคนที่ท่านอ๋องของตนกำลังกำราบอยู่ในกระโจม

แต่...

ฮูหยินสกุลจินรึ?

ขุนพลหน้าหยกทั้งสองมองหน้ากันอย่างพอปะติดปะต่ออะไรได้ทันที เป็นหม่าชิงเทียนที่ปากไวเอ่ยถามไม่รั้งรอเพราะอยากรู้ว่าดรุณีงามที่ยืนอยู่ด้านหลังเป็นใคร “เช่นนั้นแม่นางผู้นี้คือ”

“นางเป็นลูกสาวข้า พวกเจ้าอย่าแม้แต่เอ่ยถามชื่อแซ่หากมิอยากต้องอาญาแผ่นดิน”