8 โตแต่ตัว

ขุนพลหน้าหยกผู้เคร่งขรึมเบิกตากว้างทันทีที่รู้ว่าดรุณีงามตรงหน้าคือจินฮุ่ยอิง คุณหนูตระกูลจินผู้เพียบพร้อมและถูกหมายมั่นว่าจะได้เป็นชายาของอ๋องสี่หลี่หลานหมิงนั่นเอง

“ชักจะยุ่งกันใหญ่” หม่าชิงเทียนป้องปากกระซิบ ครั้งเห็นแววตาวิตกกังวลของสหายคู่ใจก็เอ่ยเบาๆ ให้ได้ยินสองคน “และจะยุ่งใหญ่กว่าก็คือท่านอ๋องไม่สนว่าที่ชายากลับพากระต่ายน้อยไร้สกุลมากัก กับมีคนบางคนแถวนี้เกิดอาการศรรักปักอกกับคนที่ไม่ควร”

“เจ้าอย่าพูดจาเพ้อเจ้อ” หวังเฉาเสี่ยนเอ็ดอึงเข้าให้ แต่หาทันไม่เพราะคำพูดโพล่งของจินหวั่นถิง

“ข้าได้ยินเสียงคนในกระโจม”

“หูแว่วมากกว่า” หม่าชิงเทียนแก้ต่างไม่พอก้าวมาดักหน้าวาดมือสับพัดคู่ใจเสียงดังพึ่บพั่บไปมาสลับกับสีหน้าขึงขังทำให้คนทั้งกลุ่มหยุดชะงักทันควัน

จินหวั่นถิงหรือฮูหยินสกุลจินเชิดหน้าปรายตามองสองขุนพลหน้าหยกสลับกันก่อนชักสีหน้าเครียดขรึมก่อนเอ่ย “เช่นนั้นเข้าเรื่องเลย ข้ามาตามบุตรสาวกลับบ้าน นางหายไปตั้งแต่เมื่อวานมีคนเห็นว่าถูกลักพามาทางนี้”

“บุตรสาวของท่านหรือ ข้าได้ยินว่าฮูหยินสกุลจินมีบุตรสาวแค่คนเดียว”

“นั่นมันเรื่องของข้า จะมีกี่คนก็มิใช่เรื่องให้พวกเจ้าคนจรมาสู่รู้ มิเช่นนั้นจะหาว่าจินเฉิงเหว่ยสามีข้าไม่เตือน” นางกล่าววาจาข่มขู่

หึ...

คิดเห็นเพียงข่มคน กล้าเอาสามีมาข่ม หารู้ไม่ว่ากำลังกล่าววาจาสามหาวข่มขู่คนของใคร...

หม่าชิงเทียนจรดพัดแนบริมฝีปากเบนสายตาขึ้นฟ้าทำท่าครุ่นคิดก่อนตอบ “เช่นนั้นก็บอกมาก่อนว่าบุตรสาวท่านรูปร่างหน้าตาเป็นอย่างไร ชื่อเสียงเรียงนามอีกเล่า จู่ๆ บุกรุกเข้ามาหาถึงนี่เห็นทีจะมิได้”

“พวกเจ้าต่างหากที่ลักพาลูกข้าหายมาค่อนคืน หากบริสุทธิ์ใจเหตุใดไม่ให้ข้าค้น”

“แล้วท่านมีหลักฐานหรือไม่”

หวังเฉาเสี่ยนที่ยืนถัดหลังจากหม่าชิงเทียนโพล่งขึ้นก่อนจะเดินออกมายืนเคียงข้างอีกทั้งจ้องร่างอรชรข้างหญิงชราเขม็ง สีหน้าไม่บ่งบอกอารมณ์ความรู้สึกแต่ทั้งสองสบตากันเนิ่นนานคล้ายกับมีเรื่องอยากพูดแต่ไม่พูด

ฮูหยินจินรีบดึงแขนบุตรสาวหลบหลังก่อนตวัดสายตาคาดโทษอีกฝ่ายที่จ้องเขม็งมาไม่วางตา “เจ้าเป็นใครมีสิทธิ์อะไรมองนาง”

“ข้าน้อยมิอาจเอื้อมมองแม่นางน้อยผู้นี้หรอก” หวังเฉาเสี่ยนเปรยเสียงเรียบไม่ได้นำพาดวงหน้าหวานใสที่เจื่อนลงทันทีที่ได้ยินคำพูดตัดรอน

“ก็ดี ไม่ได้มองก็ดี”

“ท่านแม่!” จินฮุ่ยอิงร้องปราม นางรู้ดีที่มารดาพูดเพราะหมายมั่นนางกับแม่สื่อที่ทางวังหลวงส่งมา แต่นางมิอาจทำใจให้รักชอบคนโหดร้ายเย็นชาเยี่ยงที่เคยได้ยินมาได้

คล้ายโลกถล่ม สายฟ้าฟาดผ่านกลางใจ เมฆาเทาทมึนขึ้นมาอย่างไร้เหตุผล โลกที่เคยสวยงามของนางดับลงตั้งแต่เมื่อวานที่มารดารับของหมั้นบรรณาการจากวังหลวงให้นางแต่งกับอ๋องสี่ไปตำหนักเหมันต์

ไม่มีวันที่มารดาจะเข้าใจ...

ใครจะอยากแต่งออกไปกับคนโหดร้ายเช่นนั้นกัน...

จินฮุ่ยอิงน้ำตาตกใน ยิ่งพบคนผู้นี้ที่อยู่ตรงหน้า นางก็รู้สึกว่ารักแรกพบของนางจบลงแล้วตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่ม ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาคือใคร เหตุใดโลกจึงโหดร้าย ไร้น้ำใจกับนางโดยถึงเพียงนี้...

“ฮุ่ยอิง! แม่เรียกเจ้าหลายหนแล้ว เหตุใดเอาแต่เหม่อ”

“ท่านแม่ คือว่าข้า...” จินฮุ่ยอิงอึกอักขณะมองสบแววตาลึกล้ำสีดำสนิทของบุรุษหนุ่มแล้วต้องหลบก่อนขานตอบมารดา “ข้าเพียงแต่เป็นห่วงซิงซิน”

“ก็น่าห่วงอยู่หรอก โง่เง่าปานนั้น”

“ท่านแม่!” จินฮุ่ยอิงเลิ่กลั่กรู้สึกอับอายเพราะสองขุนพลหน้าหยกล้วนเป็นคนนอก “เราอย่าทะเลาะกันเรื่องไม่เป็นเรื่องดีกว่า ตอนนี้หาตัวซิงซินสำคัญที่สุด”

“ต้องหาแน่อยู่แล้ว มิเช่นนั้นพ่อเจ้าคงด่าแม่ตาย” นางเค้นเสียงเข้มแสดงสีหน้าขุ่นเคืองถึงขีดสุด

จินฮุ่ยอิงจะร้องไห้ก็ร้องไม่ออกจะยิ้มก็มิสู้สายตาสองหนุ่มที่หันขวับมาทันทีที่ได้ยินคำพูดปรามาสกระต่ายน้อยเต็มสองหู นางได้แต่ลากมารดากลับทางเดิมแต่นางขืนตัวไว้

“กลับเถอะท่านแม่ ซิงซินคงไม่อยู่ที่นี่หรอก”

“เจ้าเชื่อน้ำหน้าคนร่อนเร่พวกนี้ได้หรือ”

“ข้ามิได้เชื่อ แต่ว่าไม่ควรปรักปรำคนที่ไม่รู้ไม่เห็นกับตา ข้าว่าไปหาที่อื่นกันดีกว่า ข้าเป็นห่วงซิงซินแล้ว”  

“ชิชะเป็นห่วงรึ! นางเคยสนใจเจ้าที่ไหน วันๆ เอาแต่เที่ยวเล่นไม่เห็นเคยห่วงใยเจ้า” ฮูหยินจินดุใส่ทำให้จินฮุ่ยอิงเงียบเสียงโดยพลัน สีหน้าคล้ายจะร่ำไห้อยู่รำไร

“ก็นางยังเล็กนัก”

“เล็กแต่สมอง ตัวน่ะโตจนจะเข้าพิธีปักปิ่นแล้ว”

สองขุนพลหน้าหยกฟังแล้วหันมองหน้ากันโดยมิได้นัดหมายก่อนที่จะพยักเพยิดกันมองไปทางกระโจมที่ตอนนี้เงียบเสียงไปไม่รู้เป็นตายร้ายดี นี่ท่านอ๋องของพวกเขาถูกใจดรุณีน้อยวัยยังไม่ปักปิ่นจริงรึ!

“ใจเย็นก่อนท่านน้า ค่อยพูดค่อยจากันเถอะ” หม่าชิงเทียนออกตัวแทนแต่กลับถูกสวนกลับ

“ใครเป็นน้าเจ้า พวกเจ้าเป็นแค่พ่อค้าวานิชถือสิทธิ์อะไรมาสร้างค่ายพักแรมเหนือต้นน้ำเมืองฉู่ รู้หรือไม่ว่าสถานที่แห่งนี้มิใช่สถานที่ที่พวกเจ้าจะล่วงล้ำเข้ามาได้”

“หากพวกข้ามาพักแรมมิได้แล้วใครหน้าไหนถึงจะเหมาะสมรึ”

“นี่ เจ้า!” นางตวาดเสียงดังอีกนิดจะกลายเป็นตวาด

“หลีก!”