บทที่ 3 การเผชิญหน้าในห้องส่วนตัว 1

          เสียงอึกทึกจากห้องโถงเลือนหายไปทันทีที่ร่างของเธอถูกลากผ่านเข้ามาในโถงทางเดินที่เงียบสงัด เหลือเพียงเสียงฝีเท้าที่กระทบกับพื้นกับเสียงหัวใจของเธอที่เต้นระรัวอยู่ในอก หลินซีพยายามยื้อตัวขัดขืนแต่ก็ไร้ผล วงแขนที่รัดรอบเอวของเธอแข็งแกร่งราวกับเหล็กกล้า

          “คุณจะทำอะไร!” เธอตวาดถามเสียงสั่น แต่ดูเหมือนชายหนุ่มจะไม่ได้ยิน

          เขาผลักประตูบานหนึ่งให้เปิดออกแล้วดันร่างเธอเข้าไปข้างใน ก่อนจะก้าวตามเข้ามาแล้วปิดประตูลง

          เสียง ‘กริ๊ก’ ของลูกบิดที่ถูกล็อกฟังดูดังเป็นพิเศษในความเงียบที่โรยตัวลงมารอบกาย เขากดเปิดไฟสลัวดวงหนึ่งที่ผนัง เผยให้เห็นห้องทำงานขนาดเล็กที่ตกแต่งอย่างเรียบหรู ทุกอย่างอยู่ในโทนสีเข้มขรึม สะท้อนรสนิยมที่ไม่ธรรมดาของเจ้าของห้อง

          หลินซียืนตัวแข็งทื่ออยู่กลางห้อง พยายามควบคุมลมหายใจที่เริ่มติดขัดอย่างหนักหน่วง เธอจ้องมองเขา...ผู้ชายที่ฉุดเธอเข้ามาในนี้ และพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ยอมรับว่าทุกอณูในร่างกายกำลังตื่นตัวอย่างบ้าคลั่งกับความใกล้ชิดที่อันตรายนี้

          ผมสีดำสนิทที่ตัดแต่งอย่างดี ดวงตาสีน้ำหมึกลุ่มลึกที่ฉายแววหยอกเย้า ผิวสีน้ำผึ้งสุขภาพดีที่บ่งบอกว่าเขาไม่ได้ใช้เวลาอยู่แค่ในห้องทำงาน และที่ร้ายกาจที่สุดคือรอยยิ้มมุมปากนั่น รอยยิ้มที่ทำให้เธอแทบบ้า เขามาทำอะไรที่นี่ เขาหาเธอเจอได้อย่างไร...

          “เอามือของคุณออกจากตัวฉัน” เธอเค้นเสียงลอดไรฟันออกมาได้ในที่สุด เมื่อตระหนักว่าฝ่ามืออุ่นจัดของเขายังคงวางอยู่บนเอวของเธอไม่ไปไหน สัมผัสนั้นแผ่ซ่านความร้อนไปทั่วร่างจนน่าหงุดหงิด

          “ไม่งั้น?”

          เขากระตุกยิ้มมุมปาก รอยยิ้มของผู้ชนะ ก่อนจะก้าวเข้ามาประชิดจนแผ่นหลังของเธอสัมผัสเข้ากับสันหนังสือเย็นเฉียบบนชั้นหนังสือด้านหลัง ดวงตาคมกริบคู่นั้นจ้องลึกเข้ามาในดวงตาของเธอราวกับจะค้นหาความลับทั้งหมดที่ซ่อนอยู่ข้างใน

          “ถึงฉันจะเป็นแค่พนักงานรับจ้างชั่วคราว แต่หน้าที่ของฉันคือ ‘เสิร์ฟ’ ค่ะ ไม่ใช่มาเป็น ‘ของเล่น’ ส่วนตัวของคุณ”

          เธอพยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น ทั้งที่หัวใจกำลังเต้นระรัวอยู่ในอกและสมองก็เริ่มมึนงงไปหมด ผู้ชายตรงหน้า...เขาหล่อเกินไป และดูเหมือนเขาจะรู้ตัวดีถึงอิทธิพลที่ตัวเองมีต่อคนอื่น

          “น่าเสียดายจัง” เขากระซิบตอบกลับมา น้ำเสียงแหบพร่าของเขาเหมือนกำมะหยี่ที่ลูบไล้ใบหู ก่อนจะยอมคลายวงแขนที่โอบเอวเธอออกอย่างเชื่องช้า “เพราะผมอยากได้คุณมาเป็นของเล่นส่วนตัวของผมใจจะขาด”

          ดวงตาสีน้ำหมึกของเขาวาววับอย่างอันตราย ขณะที่สายตาคมกริบคู่นั้นลากไล้สำรวจเรือนร่างของเธออย่างเปิดเผย...เชื่องช้า...และจงใจ...จนเธอรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัว

          “ฉันพนันได้เลยว่าคุณอยาก” เธอพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะรีบหมุนตัวคว้าลูกบิดประตู หวังจะหนีออกจากสถานการณ์ที่น่าอึดอัดนี้ให้เร็วที่สุด “ถ้าจะกรุณา...”

          แต่ก่อนที่ปลายนิ้วของเธอจะได้ออกแรงบิดลูกบิด ร่างทั้งร่างก็ถูกกระชากกลับไปปะทะกับแผงอกแกร่งของเขาอีกครั้ง รวดเร็วและรุนแรงจนเธอตั้งตัวไม่ทัน

          เธอเงยหน้าขึ้นสบตาเขาอย่างตื่นตระหนก และในวินาทีนั้นเอง เมื่อได้เห็นแววตาที่เปลี่ยนไปของเขา ภาพทุกอย่างก็กระจ่างชัดขึ้นมาในทันที

          “คุณ...” เธออุทานออกมาเสียงแผ่วเมื่อภาพใบหน้าของผู้ชายที่เคยเจอในคอร์ตแบดซ้อนทับกับคนตรงหน้าได้อย่างพอดี “กู้เทียนอี้...”

          “ผมเอง ในที่สุดก็จำได้ซะทีนะ” เสียงของเขาเจือแววเยาะเย้ยอย่างไม่ปิดบัง

          ความหยิ่งยโสที่เคลือบอยู่ในน้ำเสียงของเขานั้นราวกับน้ำมันที่ราดลงบนกองไฟแห่งความโกรธในใจของหลินซี เธอสะบัดตัวออกจากพันธนาการของเขาแล้วเดินลึกเข้าไปในห้องเพื่อตั้งหลัก

          “คุณกู้เทียนอี้...ใช่ไหมคะ”

          เธอแกล้งทวนชื่อช้า ๆ ราวกับไม่แน่ใจ ซึ่งแน่นอนว่าเธอจำเขาได้ ผู้ชายที่ทั้งหล่อและมีเสน่ห์ร้ายกาจขนาดนี้ใครจะไปลืมลง แต่ความหยิ่งยโสของเขาก็ทำให้เธอไม่อยากจะยอมรับหรอกว่าเธอจำเขาได้แม่นตั้งแต่แรกเห็น

          “ส่วนคุณก็คือคุณหลินซีสินะครับ” รอยยิ้มมุมปากของเขาดูร้ายกาจขึ้นกว่าเดิม สายตาคมกริบคู่นั้นกวาดมองสำรวจชุดของเธออีกครั้งอย่างจงใจ “แต่ผมไม่ยักรู้ว่าคุณเป็น...พนักงานเสิร์ฟด้วย”

          เขาจงใจลากเสียงคำว่า ‘พนักงานเสิร์ฟ’ ยาวเป็นพิเศษ นัยน์ตาเป็นประกายวาววับ และเธอก็เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก เธอสามารถรับรู้ได้ในทันทีถึงความคิดของเขา เขากำลังจินตนาการภาพเธอโดยไม่มีเสื้อผ้า และที่น่าโมโหที่สุดคือร่างกายของเธอกลับร้อนผ่าวตอบสนองต่อความคิดนั้น