ตอนที่ 14 ฝากดูแลน้องด้วยนะ

ฝนวิ่งเข้ามากอดป้าดวงด้วยความดีใจ "คิดถึงจังเลยค่ะป้าดวง ตั้งแต่เรียนจบหนูก็ไม่ได้มาหาป้าเลย"

ป้าดวงยิ้มด้วยความเอ็นดู "ป้าก็คิดถึงสาวน้อยของป้าเหมือนกัน แล้วนี่ทำงานแล้วเหรอลูก? ทำงานที่ไหน?"

"แถวบ้านนี่แหละค่ะป้า" ฝนตอบอย่างภาคภูมิใจ "เป็นผู้ช่วย...ไม่สิ เป็นบุคลากรคนสำคัญเลยค่ะ เพราะเป็นทุกอย่างให้เขาแล้ว"

นพพลยิ้มแล้วหัวเราะเบา ๆ "ไม่มีอะไรหรอกพี่ดวง ก็แค่ให้เขาไปช่วยงานเอก พอดีบริษัทเขาขยายสาขามาอยู่แถวบ้าน เลยฝากฝังให้ทำงานจะได้ไม่เอาแต่เกาะพ่อไปวัน ๆ"

"โถ่! พ่อพูดซะเสียเซลฟ์เลย" ฝนทำแก้มป่อง

"อ๊ะ! ลืมแนะนำเลย นี่พี่ทินกับพี่ดวง คุณลุงคุณป้าของฝน ส่วนนี่เอก พี่ที่ฝนไปช่วยงานอยู่ครับ" นพพลแนะนำ

เอกยกมือไหว้ "สวัสดีครับคุณลุง สวัสดีครับคุณป้า"

ป้าดวงยิ้มอย่างใจดี "มาคนเดียวเหรอคะ? ไม่พาแฟนมาด้วย?"

เอกหน้าแดงเล็กน้อย "อ๋อ... ผมยังไม่มีแฟนครับ โสดอยู่เลย"

ฝนได้ยินก็ทำปากยื่นปากคว่ำแล้วเดินหนีไป

"แล้ววันนี้กฤษณ์ไม่มาเหรอ?" นพพลถาม

"ไม่ค่อยมีเวลาเลยสิทุกวันนี้ เห็นบอกว่าจะตามมาทีหลัง รอออกเวรก่อน" ป้าดวงตอบ

"งั้นดีเลย ถ้าอย่างนั้นเราก็เตรียมของไปก่อนไหม เดี๋ยวให้กฤษณ์ตามไปทีหลัง จะได้ไม่มืดค่ำก่อน" ลุงทินเสนอ

"งั้นก็ได้ครับ" เอกพยักหน้า

"ป้าไม่ไปเหรอคะ?"

"อ๋อ ไม่ดีกว่าลูก" ป้าดวงหันไปบอกฝน "เดี๋ยวป้าอยู่รอพี่หมอของหนูก่อน เดี๋ยวให้เขาตามไปนะ หนูไปกับพ่อก่อนเลย"

"โอเคค่ะ" ฝนรับคำ ทุกคนเริ่มเก็บอุปกรณ์แคมป์ปิ้ง

"เราเอารถไปสักสองคันไหม? เอากระบะไปคันนึงจะได้ขนของได้เยอะหน่อย" ลุงทินออกความเห็น

"ดีเลย งั้นฝนไปนั่งรถกับพี่เอกนะลูก เดี๋ยวพ่อไปกับลุงพินเอง" นพพลสั่ง

จากนั้นทั้งสี่คนก็ออกเดินทางไปยังสถานที่ที่จะไปตกปลา เอกถามฝนระหว่างทาง "พี่ชายที่ฝนพูดถึง ก็คือลูกลุงกับป้าน่ะเหรอ?"

"ใช่แล้วค่ะ" ฝนตอบ "ก็พี่หมอกฤษณ์นั่นแหละพี่ชายของฝน"

"พี่ก็นึกว่าเป็นพี่ชายแท้ ๆ" เอกพูดอย่างประหลาดใจ

"ไม่มีหรอกค่ะ พ่อไม่มีลูกชาย พ่อเลยรักพี่หมอกฤษณ์เหมือนลูกคนนึง ส่วนมากตั้งแต่เด็กจนโต พี่หมอจะอยู่ที่บ้านกับพ่อกับฝนซะส่วนใหญ่ เพราะแถวบ้านลุงกับป้าความเจริญมันน้อยกว่า ลุงกับป้าเลยให้พี่หมอไปอยู่กับพ่อ ฝนกับพี่เลยสนิทกันมาก"

"แต่ดูแล้วฝนก็ยังเด็กกว่าพี่ชายมากเลยนะ" เอกกล่าว

"ก็ใช่ค่ะ เพราะตอนที่ฝนมาอยู่แรก ๆ ฝนอยู่แค่ประมาณ ป.4 ป.5 แต่พี่หมออยู่ ม.ปลายแล้ว ตอนนั้นเป็นหนุ่มฮอตประจำโรงเรียนไปแล้ว" ฝนเล่าพร้อมรอยยิ้ม

"แล้วแบบนี้ช่วงวัยก็ห่างกัน ทำไมถึงสนิทกันจัง" เอกถามอย่างใคร่รู้

"ก็พี่หมอคอยดูแลฝนตลอด ตอนที่ฝนมาอยู่ที่นี่แรก ๆ ฝนไม่มีใครเลย ไม่มีเพื่อน ไม่รู้จักใคร มีแต่พี่หมอที่คอยดูแลแล้วก็เป็นเพื่อนฝน ฝนก็เลยรักพี่ชายคนนี้มาก" ฝนพูดพร้อมน้ำตาคลอเบ้า "ตอนนั้นพี่หมอเป็นเหมือนโลกทั้งใบของฝนรองจากพ่อเลยนะ ฝนที่จากแม่กับพี่สาวมาตั้งแต่เด็ก ไม่มีใครเลยตอนนั้นแล้วก็ไม่ไว้ใจใคร แต่กลับเป็นพี่หมอที่เข้าใจฝนทุกอย่าง"

"พี่หมอเคยบอกว่าทั้งชีวิตของพี่หมอจะยกให้ฝนจะดูแลฝน แล้วพี่หมอก็ทำได้จริง ๆ เพราะตั้งแต่เด็กจนโตไม่ว่าอะไรก็ตามที่ฝนต้องการ พี่เขาก็จะพยายามหามาให้ แล้วอะไรที่ฝนไม่ชอบพี่เขาก็จะรู้หมด"

เอกได้ฟังแบบนั้นก็รู้สึกแปลก ๆ ในใจ "ทำไมสองคนถึงไม่เหมือนพี่น้องกัน" คำพูดของหมอกฤษณ์ที่บอกว่าเรียนหมอเพื่อฝน และคำพูดของฝนที่ว่าทั้งชีวิตหมอกฤษณ์ยกให้เธอ "มันคืออะไรกันแน่?" เขาได้แต่สงสัย

"ว่าแต่...ลุงทินกับอานพ หน้าก็ไม่เหมือนกันเลยนะ ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นพี่น้องกันได้" เอกลองถามแบบอ้อม ๆ

"ไม่ใช่พี่น้องแท้ๆ ค่ะ" ฝนตอบ

"อ๋อ...งั้นก็เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน?"

"ก็ไม่ใช่อีกค่ะ" ฝนหัวเราะ "เอาจริง ๆ ลุงทินกับพ่อไม่ได้มีสายเลือดเดียวกันเลยตั้งแต่ทีแรก ลุงคือลูกบุญธรรมของย่า พ่อกับลุงก็เลยเป็นพี่น้องที่ไม่มีสายเลือดร่วมกันเลย"

เอกเข้าใจในทันทีว่าทั้งสองบ้านไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกันทางสายเลือด และเริ่มเข้าใจกับคำตอบที่อยู่ในหัวที่สับสนมาพักหนึ่ง ตอนนี้เขาเริ่มเข้าใจทุกอย่างแล้ว แต่ก็ยังสับสนอยู่เรื่องหนึ่งว่า "ถึงจะไม่ได้มีสายเลือดเดียวกัน แต่มันจะเป็นไปได้ยังไง? ถ้านับกันเป็นญาติพี่น้องมันไม่น่าจะมีความรู้สึกอื่นแทรกเข้ามา" แต่เอกก็ยังไม่กล้าถามไปตรง ๆ เพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัวของครอบครัว

"อ้าว! ถึงแล้ว!" เสียงนพพลตะโกนขึ้น บรรยากาศริมบึงใหญ่ซึ่งเป็นคลองชลประทานมองเห็นสุดลูกหูลูกตา มีเกาะเล็ก ๆ เป็นหย่อม ๆ

สถานที่แห่งนี้เป็นพื้นที่ที่คนท้องถิ่นมักจะมาหาปลา ไม่ใช่สถานที่ท่องเที่ยวที่จะมีคนพลุกพล่าน ส่วนมากจะเป็นคนที่อยู่ในบริเวณนี้ที่จะมานั่งรับบรรยากาศยามเย็น หรือไม่ก็ตั้งแคมป์ปิกนิกกันตามประสาคนท้องถิ่นที่อยากพักผ่อน

แต่เอกกลับมองสถานที่แห่งนี้เหมือนสวรรค์บนดิน ทุ่งหญ้ากว้าง ๆ บรรยากาศที่น่าหลงใหล เอกรู้สึกประทับใจกับสถานที่ตรงนี้มาก เขายืนสูดรับบรรยากาศและแสงแดด

"ไม่เคยไปเที่ยวไหนหรือไง?" ฝนพูดช็อตฟิว ขัดอารมณ์ของเอกขึ้นทันที

"รู้ไหมว่าชีวิตในเมืองหลวงมันมีแต่ความวุ่นวาย มันไม่มีความเงียบสงบและอากาศบริสุทธิ์แบบนี้หรอก"

ฝนคิดตาม "ก็จริง" "ฝนไปเรียนที่นั่นตั้ง 4 ปี อยู่แต่กับความวุ่นวาย จะไปเที่ยวก็ไปเดินห้าง ตกกลางคืนเพื่อนก็ชวนไปผับ ไม่ได้มีอะไรไปมากกว่านั้นเลย"

"พูดถึงผับ..." เอกหันไปพูดกับฝน "ถ้าดื่มไม่เก่งก็อย่าเมานะ เวลาเมาพูดจาไม่รู้เรื่อง เดี๋ยวไปมีเรื่องกับใครแล้วจะยุ่งอีก"

"โฮ้! ฝนอายุ 23 แล้วนะคะ มาบอกเหมือนฝนยังเป็นเด็กไม่บรรลุนิติภาวะ ตลกแล้วลุง!" พูดจบเธอก็เดินจากไป ทิ้งให้เอกยืนอยู่คนเดียว

"อ้าว แล้วจะยืนทำเป็นพระเอกมิวสิกอยู่นานไหมน่ะ รีบมาจัดของสิ เดี๋ยวตะวันตกดินก่อนจะกางเต็นท์ไม่ทัน" ฝนตะโกนกลับมา

เอกคิดในใจ "ผู้หญิงอะไรไม่มีความโรแมนติกเอาซะเลย"

ในขณะนั้นฝนกำลังจัดของ เอกเดินไปประกอบและกางเต็นท์อย่างทะมัดทะแมงและรวดเร็ว ทำให้ฝนที่ยืนอยู่ตรงนั้นถึงกับอึ้ง "ทำเป็นด้วยเหรอ? นึกว่าจะเป็นคุณชายเจ้าสำอางทำอะไรไม่เป็นซะอีก ไม่น่าเชื่อ"

"ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ ดูไว้ซะเด็กน้อย" เอกยิ้มกวน ๆ

"แล้วไปฝึกจากไหน ทำไมถึงกางเต็นท์ได้เร็วขนาดนี้"

"พี่ชอบเดินป่า ชอบธรรมชาติ ของพวกนี้ง่าย ๆ เหมือนกินหมูเลยแหละ"

"อ่ะ ถ้ากินหมูงั้นก็เอาไปให้หมดด้วยนะ" ฝนพูดพร้อมหัวเราะ 

"มีแอลกอฮอล์จุดไฟไหม?"

"ไม่มีไม่ได้หรอก ถ้าไม่เตรียมมา รองเท้าแถวนี้ได้เป็นเชื้อเพลิงหมดแน่" ฝนพูดติดตลก

หลังจากนั้นเอกก็จัดการทุกอย่างจนเสร็จเรียบร้อย ลุงทินกับนพพลนั่งตกปลากันอยู่ เอกจึงเดินเข้าไปร่วมวง ทั้งสามคนนั่งตกปลาอย่างมีความสุข ส่วนฝนที่มองจากด้านหลัง ดูเหมือนทั้งสามคนสนิทกันหยั่งกะเป็นครอบครัวเดียว โดยเฉพาะเอกที่เพิ่งเจอกันกับลุงทิน ไม่น่าเชื่อว่าจะสนิทกันได้ขนาดนี้

ฝนนั่งอยู่บนเก้าอี้สนาม นอนเอนหลังพร้อมกับใส่หูฟังฟังเพลง ทันใดนั้นก็มีใบหน้าคมคายของเอกเข้ามาใกล้ ๆ กับใบหน้าของเธอ ฝนลืมตาขึ้นด้วยความตกใจจึงรีบผลักเขาออก

"ผลักพี่ทำไม?" เอกร้องด้วยความตกใจ

"แล้วจะเอาหน้าเข้ามาใกล้ทำไมล่ะ"ฝนพูดด้วยน้ำเสียงดุดัน

"ก็เรียกอยู่ตั้งนาน ไม่เห็นตอบ ก็เลยก้มลงไปดูเฉย ๆ"

"ก็คนใส่หูฟังมันจะได้ยินได้ยังไงล่ะ มีอะไรไหม?"

"ลุงกับอาจะพายเรือออกไปตกอีกฝั่ง เขาให้มาถามว่าจะไปด้วยไหม?"

ฝนตอบทันที "ไม่ไปหรอก ฝนจะเฝ้าของอยู่ที่นี่"

เอกที่อดเป็นห่วงไม่ได้ "งั้นพี่ก็ไม่ไปหรอก อยู่เป็นเพื่อนฝนนี่แหละ เดี๋ยวนั่งตกปลาอยู่ตรงริมตลิ่งตรงนี้ก็ได้" พูดจบเขาก็เดินกลับไปบอกลุงทินกับอานพว่าไม่ไปดีกว่า สงสารฝนที่อยู่คนเดียว

นพพลกับลุงทินได้ยินแบบนั้นก็สบายใจขึ้น จะได้ไปโดยไม่ต้องพะวงห่วงฝน

"งั้นอาฝากดูแลน้องด้วยแล้วนะ เดี๋ยวอาจะไปตกริ่มฝั่งทางโน้น" ลุงทินบอกเอก "ก่อไฟไว้รอเลยนะ จะได้เอาปลาตัวใหญ่ ๆ กลับมาเผากิน"

"ได้ครับคุณลุง คุณอา" เอกรับปาก

"พ่อไปแล้วนะลูก เชื่อฟังพี่เค้าล่ะ เดี๋ยวพ่อเอาปลาตัวใหญ่มาฝาก" พ่อพูดพร้อมกับโบกมือลาลูกสาวสุดที่รักของเขา และฝนเอกก็โบกมือตอบรับ

ขณะที่ทั้งสองคนกำลังจะพายเรือไป "น้ำดื่มครับคุณอา"เอกตะโกน

"อ๋อ... จริงด้วยเอก รอบคอบดีจัง ไปแต่ตัวได้ยังไงไม่เอาน้ำดื่มไป ขอบใจมากลูก อาฝากน้องด้วยนะ"