ตอนที่ 15 ความอ่อนแอที่ซ่อนไว้

เอกเดินยิ้มกลับมาหลังจากคุยกับนพพลพ่อของฝนพรางคิดในใจ "ลืมแต่น้ำดื่ม แต่ไม่ลืมเครื่องดื่มแอลกอฮอล์" เขาหัวเราะเบา ๆ พร้อมกับยิ้ม แล้วเดินหันหลังกลับมานั่งข้างกองไฟกับฝน

ฝนที่นั่งเขี่ย ๆ ไฟเล่นอยู่ เอกเดินมานั่งข้าง ๆ แล้วถามเธอ "เบื่อไหม มาแบบนี้?"

"ไม่นะ ฝนชอบ ฝนรู้สึกผ่อนคลายแล้วก็ไม่วุ่นวายดี"

"แปลกนะ เด็กวัยนี้ แทนที่จะอยากไปทำงานในเมือง พบปะผู้คน เดินเที่ยว ช้อปปิ้ง ไม่น่าจะชอบแบบนี้ ดูแล้วมันขัดกับลุคของฝน"

ฝนถอนหายใจแล้วพูดขึ้นมาว่า "จริง ๆ ก็ชอบแหละ การได้เที่ยว การได้ช้อปปิ้ง การได้เจอแสงสี แต่มันก็แค่แป๊บเดียว เหมือนกับเราไปกินอาหารตอนที่เราหิว พอเราอิ่มเราก็ไม่อยากกิน คนก็เป็นแบบนั้น"

"สุดท้ายฝนก็ชอบที่จะอยู่แบบนี้มากกว่า ถึงจะมีบางอารมณ์ที่อยากไปเที่ยวไปช้อปปิ้ง ไปผ่อนคลาย ไปแฮงเอาท์กับเพื่อน ๆ แต่ท้ายที่สุดมันก็แค่สนุกแค่ตอนนั้น ฝนก็ยังอยากใช้ชีวิตอยู่แบบนี้เหมือนเดิม ฝนอยู่แบบนี้ฝนอยู่ได้เรื่อย ๆ อยู่ได้ตลอด อยู่กับธรรมชาติอยู่กับตัวเอง ไม่เคยเบื่อเลย"

เอกที่นั่งมองเด็กน้อยที่ดูเหมือนกะโหลกกะลา พูดในมุมที่ตรงใจเขาแบบนี้ ทำให้เอกแอบประทับใจฝนอยู่ในใจ ในขณะที่พูดฝนหยิบเครื่องดื่มในถังน้ำแข็งที่แช่ไว้ขึ้นมาดื่ม

เอกเลยถาม "ทำไมไม่ดื่มน้ำเปล่ากับน้ำอัดลมล่ะ? แอลกอฮอล์เดี๋ยวก็เมาก่อน"

"เออน่าคุณ มาทั้งทีจะให้ฝนมานั่งดื่มน้ำเปล่ามันก็ไม่ใช่ ฝนโตจน 23 แล้วนะแค่ความสูงมันน้อยก็เท่านั้น" เธอนั่งจิบเบา ๆ แล้วหัวเราะ เอกไม่ได้โต้เถียงอะไร จึงหยิบอีกกระป๋องมานั่งจิบเป็นเพื่อน

เขามองดูฝนอีกมุมหนึ่งที่ดูเป็นผู้ใหญ่ เอกคิดในใจว่า "เด็กคนนี้มีอะไรให้น่าค้นหาอยู่ตลอด ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอจนมาถึงตอนนี้ ดูแล้วเข้าใจยาก ภายนอกดูสดใสแจ่มใสเหมือนไม่มีความคิดอะไร แต่ข้างในจิตใจกลับดูอ่อนโยน และมีความคิดทัศนคติที่เหมือนผู้ใหญ่ แต่ก็ยังมีความอ่อนแอที่ซ่อนไว้ เพราะกลัวคนจะรู้ ยิ่งทำให้เอกรู้สึกอยากรู้จักและเข้าใกล้เธอมากขึ้น"

ทั้งคู่นั่งคุยกัน เริ่มเปิดใจกันมากขึ้น ในขณะที่เริ่มมึน ๆ กับฤทธิ์แอลกอฮอล์ เอกจึงบอกฝนว่า "ไม่ต้องเรียกลุงเรียกคุณแล้วได้ไหม? เรียกว่าพี่ได้ไหม? เราห่างกันแค่ 12 ปีเอง"

ฝนหัวเราะออกมา "ฝนก็ไม่ได้คิดว่าคุณแก่ ก็พูดไปอย่างนั้นเองแหละ จะให้เรียกยังไง ครั้งแรกที่เจอ มันเป็นแบบนั้นก็เลยเรียกเฉย ๆ"

"งั้นตอนนี้รู้แล้วว่าพี่ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้น ก็เลิกมีอคติกับพี่ได้หรือยัง?"

ฝนที่หน้าแดงเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ เอนหน้าเข้าไปใกล้ ๆ เอก แล้วพูดว่า "แล้วจะให้ฝนเรียกว่าอะไรคะ... พี่เอก"

คำนี้ทำให้เอกที่นั่งฟังอยู่รู้สึกใจเต้น ใบหน้าที่น่ารักบวกกับแก้มที่แดงเหมือนลูกตำลึง พร้อมกับลมหายใจของฝนที่แผ่วเบาอยู่ตรงหน้า เอกเผลอกลืนน้ำลายไปอึกใหญ่ หัวใจเต้นรัวกับคำพูดของเด็กสาวที่อยู่ตรงหน้า เขารีบหันหน้าหนีแล้วยกกระป๋องเบียร์ขึ้นดื่มจนหมดกระป๋อง

ฝนเห็นแบบนั้นก็หัวเราะ "อะไรกัน จะรีบไปไหน? กลัวไม่เมาหรือไง?" พูดจบเธอก็หยิบอีกกระป๋องมาตั้งไว้ตรงหน้าเอก "ตามสบายค่ะ วันนี้ไม่ได้ขับรถอยากดื่มเท่าไหร่ก็ดื่ม" โดยที่เธอไม่รู้ตัวว่าเอกรู้สึกยังไงในตอนนั้น

ขณะนั้นเอกถามเรื่องที่ค้างคาอยู่ในใจอีกอย่าง "พี่ไปเป็นหมอ ฝนรู้เรื่องไหมว่าเพราะอะไร?"

ฝนกลับตอบว่า "ไม่รู้สิ... คงชอบมั้ง แต่ว่าพี่หมอบอกว่า 'ถ้าเป็นหมอ จะได้ดูแลคนที่ตัวเองรัก รักษาคนที่ตัวเองรัก' ได้ยินประมาณนี้แหละ"

เอกที่ได้ยินคำนั้นถึงกับอึ้ง และเข้าใจได้ในทันทีว่าความรู้สึกของหมอกฤษณ์ที่มีต่อฝนไม่ใช่พี่น้องจริง ๆ จากที่เขาสงสัยจากสายตาที่หมอกฤษณ์มองฝนในตอนนั้น จนตอนนี้เขาเข้าใจได้ทุกอย่าง

ความอ่อนแอที่ไม่อยากให้ใครเห็น

ในขณะที่นั่งคุยกัน ฝนกระสับกระส่ายอยู่ไม่สุขระหว่างที่คุยกับเอก เอกมองเห็นความอึดอัดนั้นในทันที จึงกวาดสายตามองไปรอบๆ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

“เดินไปทางโน้นไหม พุ่มไม้นั่นไม่มีคนหรอก พี่นั่งรออยู่ตรงนี้”

ฝนยิ้มอย่างเก้อเขินแต่ก็ยอมลุกเดินไป เมื่อกลับมา เธอก็เห็นเอกกำลังนั่งวุ่นอยู่กับปลาที่เพิ่งได้มา เขาพยายามแกะเบ็ดออกจากปากปลาด้วยความทุลักทุเลเพื่อเตรียมจะเอามาเผา

“ให้ฝนช่วยไหมคะ!” ฝนรีบวิ่งเข้าไปหา เอกกำลังจะห้ามแต่ก็ไม่ทัน ได้แต่พูดคำว่า “อย่า…” ออกมาแค่ครึ่งเสียง

ภาพที่ฝนเห็นคือเลือดที่ไหลอาบมือของเอกจากคมเบ็ดที่เกี่ยวเข้าอย่างจัง การที่เขาดื่มเบียร์เข้าไปยิ่งทำให้เลือดไหลไม่หยุด ฝนเห็นภาพนั้นเต็มสองตา ความกลัวที่ฝังลึกทำให้เธอเข่าอ่อนและทรุดลงไปกับพื้นในทันที

เอกรีบวางปลาลงแล้วเข้าไปประคองร่างที่ไร้เรี่ยวแรงของฝนขึ้นมา เขาตบเบาๆ ที่แก้มเธอเพื่อเรียกสติ ฝนลืมตาขึ้นมาแวบหนึ่ง ก่อนจะรู้สึกว่ามีบางอย่างเปื้อนอยู่ที่แก้ม เธอใช้มือแตะดูแล้วยกขึ้นมามอง...สิ่งที่เห็นคือเลือดที่เปื้อนเต็มมือของเอกซึ่งตอนนี้มาเปื้อนแก้มเธอด้วย ฝนหมดสติไปอีกครั้ง ครั้งนี้ไม่ว่าจะเรียกเท่าไรก็ไม่ยอมตื่น เอกเห็นท่าไม่ดี ด้วยความตกใจเขาอุ้มฝนขึ้นแล้ววางเธอลงบนพื้นอย่างเบามือ จากนั้นก็ตั้งสติ จัดการพันผ้าเพื่อห้ามเลือดที่มือตัวเอง ก่อนจะใช้ผ้าชุบน้ำสะอาดเช็ดเลือดที่แก้มของหญิงสาวออก

ในตอนนั้นเองที่เขานึกถึงคำพูดของหมอกฤษณ์ที่เคยเล่าถึงอาการของฝนที่เคยเป็นแต่ยังดีที่ไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต เขาใจชื้นขึ้นมานิดหน่อยว่าอาการนี้ไม่ใช่ภาวะที่อันตราย แต่ก็อดเป็นห่วงเธอไม่ได้

ไม่นานฝนก็ค่อยๆ ได้สติ เธอลืมตาขึ้นช้าๆ แล้วยกมือขึ้นแตะแก้มตัวเองอีกครั้ง เมื่อก้มมองก็ไม่เห็นอะไร เธอลุกขึ้นนั่งแล้วหันไปถามเอกอย่างสับสน “เมื่อกี้ฝนฝันไปหรือเปล่าคะ เหมือนเห็นเลือดเลย”

เอกยิ้มบางๆ แล้วตอบ “อ๋อ พอดีพี่แกะปลาแล้วตะขอเบ็ดมันเกี่ยวเข้าที่มือเล็กน้อยน่ะ แผลไม่ใหญ่หรอก อาจจะเป็นเพราะพี่ดื่มเบียร์เข้าไปด้วยเลือดมันเลยไหลเยอะ”

ฝนรีบมองไปที่มือของเอกด้วยความกังวล แต่ความกลัวเลือดและความกลัวแผลทำให้เธอไม่กล้าเข้าไปใกล้ ได้แต่ถามออกไปว่า “เจ็บไหมคะ เป็นอะไรมากหรือเปล่า”

“นิดเดียวเอง ไม่เป็นไรมาก” เอกตอบแล้วถามกลับ “แต่ฝนล่ะ เป็นอะไรหรือเปล่า”

ฝนสะดุ้งเล็กน้อยแล้วรีบหาข้ออ้าง “สงสัยดื่มเบียร์เยอะไปหน่อยเลยหน้ามืดน่ะค่ะ” เธอเลือกที่จะโกหกเพราะไม่อยากให้เอกรู้ความจริงเรื่องความอ่อนแอของตัวเอง เอกเองก็ทำทีเป็นไม่รู้ทัน “น่าจะใช่แหละ”

พ่อกับลุงหายไปนานแล้วนะ?

ขณะนั้นเอง เอกตั้งใจจะโทรหาใครสักคน แต่ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นจากอีกเต็นท์หนึ่ง ฝนเดินไปดูแล้วพบว่าโทรศัพท์มือถือของพ่อกับลุงถูกวางทิ้งไว้ในนั้น เธอก็รู้สึกเป็นห่วงพ่ออย่างประหลาดเพราะตั้งแต่ที่ทั้งสองคนพายเรือออกไปตกปลาจนถึงตอนนี้ก็เป็นเวลานานแล้วแต่ก็ยังไม่กลับมาเสียที ฝนทำอะไรไม่ได้ ได้แต่นั่งรออย่างกระวนกระวายใจ โดยที่ไม่มีใครบอกได้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น...