ตอนที่1 บังเอิญหรือตั้งใจ

"โอ๊ย ลุง...ลุงคะ! นี่ไม่ขยับรถลบเลยล่ะคะ?"  เสียงใสกังวานดังขึ้นจากด้านหลัง พร้อมกับร่างเพรียวบางของหญิงสาวคนหนึ่งที่เดินเข้ามาใกล้รถยนต์หรูคันที่จอดติดหล่มโคลนอยู่ใกล้สวนยางพารา

สายตาของหญิงสาวเหลือบไปเห็นชายคนหนึ่งยืนก้ม ๆ เงย ๆ อยู่ที่ท้ายรถ เธอเห็นเพียงแค่แผ่นหลังกว้างแต่ก็อดคิดในใจไม่ได้ว่า “ตาลุงที่ไหนกันนะ” ด้วยความซุกซนและเจ้าเล่ห์ เธอก้มลงหยิบท่อนไม้ใหญ่มาวางขวางถนนไว้ด้านหน้ารถอย่างตั้งใจ ก่อนจะหัวเราะคิกคักกับความแสบของตัวเอง

เอกที่กำลังง่วนอยู่กับการแก้ปัญหารถติดหล่มได้ยินเสียงเรียก "ลุง" แว่ว ๆ ก็เงยหน้าขึ้นมาด้วยความงุนงง

"เราออกจะหล่อเทห์ขนาดนี้ ใครกันมาเรียก ‘ลุง’ วะเนี่ย?" เขาคิดในใจพลางหันขวับกลับมามองเต็ม ๆ

ทันทีที่เห็นหน้ากัน ทั้งเอกและฝนต่างก็ชะงัก ฝนเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ชายตรงหน้าหล่อเหลาอย่างกับพระเอกซีรีส์ ทั้งคู่ต่างอึ้งไปชั่วขณะ แต่ความตกใจของฝนกลับเพิ่มขึ้นอีกหลายเท่าตัว เมื่อใบหน้าหล่อเหลานั้นมันช่างคุ้นตาเหลือเกิน...ใช่แล้ว!  "ตาลุงหื่นกาม"  อดีตคนรักของพี่สาวที่เธอไม่ชอบขี้หน้า!

เอกมองท่าทางของเธออย่างขบขันและสงสัย ยังไม่ทันได้ถามอะไร เธอก็รีบวิ่งไปสตาร์ทมอเตอร์ไซค์เก่า ๆ ของตัวเองอย่างทุลักทุเล แล้วบิดคันเร่ง "ป๊าดดด...ฟิ้วววว! "… ออกไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งไว้เพียงควันสีขาวขุ่นกับเศษใบไม้ที่ปลิวว่อนตามลม  เหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นเร็วมาก เหมือนกับครั้งแรกที่ทั้งสองคนได้เจอกัน... "ตาลุงนี่ มาทำไมแถวนี้วะ"ฝนพึมพำกับตัวเอกในขณะที่กำลังบิดรถมอเตอร์ไซค์ด้วยความแรง (แค่เสียง) แต่ความเร็วเท่าจักรยาน 

ณ บ้านพัก

หลังจากย้ายมาอยู่บ้านพักสไตล์โมเดิร์นกลางไร่มันและสวนผลไม้ เอกก็เริ่มใช้ชีวิตแบบสโลว์ไลฟ์ ตื่นเช้าจิบกาแฟ ดูนก และสูดอากาศบริสุทธิ์ เขาผ่อนคลายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แต่แล้วเรื่องราวการเจอกันครั้งแรกกับเด็กสาวคนนั้นก็ผุดขึ้นในความคิดของเขา

"คุณจะทำอะไรน่ะ! ปล่อยพี่สาวฉันเดี๋ยวนี้นะ! "

เสียงตะโกนของฝนยังคงชัดเจนในความทรงจำ เธอดันเขาออกห่างจากฟ้าพี่สาวของเธอด้วยความมึนเมาแล้วโวยวายว่า "จะฉวยโอกาสกับพี่สาวฉันเหรอ หยุดเลยนะ! " ก่อนจะหลับไปคาที่แล้วต้องให้เขาอุ้มไปส่งกับกลุ่มเพื่อน…

เอกอดนึกขำไม่ได้ เขาลุกขึ้นไปหยิบกล่องใบหนึ่งแล้วเปิดออก ข้างในคือ รองเท้าผู้หญิงข้างหนึ่ง ไซส์เล็กเหมือนเท้าเด็ก เขาหยิบมันขึ้นมาอย่างทะนุถนอมแล้วพึมพำกับตัวเอง  "ครั้งสุดท้ายที่เจอ ไม่คิดเลยว่าจะได้มาเจออีก แกก็ต้องกลับไปอยู่กับเจ้าของแกแล้วนะ...เจ้ารองเท้าน้อย"  เอกเผลอยิ้มบาง ๆ เมื่อภาพเหตุการณ์วันนั้นฉายชัดขึ้นมาในหัว

เสียงกรี๊ดดังลั่น พร้อมกับรองเท้าส้นสูงข้างหนึ่งที่ลอยมา!

"โอ๊ย! หัวผม...! " เอกร้องอย่างตกใจก่อนจะรีบรูดซิปกางเกงแล้ววิ่งไปใช้มือปิดปากหญิงสาว "จะร้องทำไม! เงียบ ๆ! "

"อื้อ! อื้อ! " ฝนกัดเข้าที่มือเขาอย่างแรงจนเอกต้องสะบัดออก  "โอ๊ย! นี่กัดมือผมทำไม! "  เอกมองมือตัวเองด้วยความเจ็บปวด

"คุณนั่นเอง! "  ฝนมองหน้าเขาอย่างโมโห "ตาลุงหื่นกาม! คุณมาทำอะไรตรงนี้! "

"ผมต่างหากที่ต้องถาม! เรานั่นแหละมาทำอะไรตรงนี้ แล้วมากรี๊ดโวยวายอะไร"เอกย้อนกลับ แต่ฝนไม่ได้ฟัง เธอกลับมองไปที่มือของเอกที่เพิ่งปิดปากเธอไว้  "หยี๋...แหวะ.....!!! เมื่อกี้คุณเอามืออะไรมาปิดปากหนู! จับอะไรมาแล้วกล้าดียังไงมาปิดปากหนู! "  ฝนทำท่าจะอาเจียนด้วยความรู้สึกขยะแขยง

เอกก้มลงมองมือตัวเองแล้วก้มหน้าด้วยความเขินอาย เขาเพิ่งทำธุระส่วนตัวเสร็จจริง ๆ

"คนโรคจิตอย่างคุณทำไมต้องมาร่วมงานพี่สาวฉันด้วย" ฝนที่เพิ่งกลับจากอาเจียนที่ชักโครกหันกลับมาด่าต่อ “บ้ากามไม่พอ ยังเข้ามาแอบดูผู้หญิงเข้าห้องน้ำอีก!”

"ใครกันแน่ที่มาแอบดู! " เอกถอนหายใจ "แหกตาดูซะบ้าง นี่มันห้องน้ำผู้ชาย! "

ฝนเบิกตากว้าง เธอรีบหันไปมองป้ายหน้าประตูห้องน้ำ ก็พบสัญลักษณ์ผู้ชายตัวโต เธอหันกลับมามองเอกด้วยความเขินอาย แล้วรีบวิ่งหนีกลับเข้าไปในงานพร้อมกับยกมือปิดหน้า

"เดี๋ยว! อย่าเพิ่งไป! " เอกตะโกนเรียก เขาหันไปเห็นรองเท้าส้นสูงของเธอตกอยู่ข้างหนึ่ง จึงหยิบมันขึ้นมา "อะไรกันของเขานะ เจอทีไรต้องมีปัญหาทุกที"

เขามองตามหลังเด็กสาวไปพร้อมกับถอนหายใจและรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปาก เด็กอะไรก็ไม่รู้…น่ารักชะมัด!

ในขณะที่กำลังคิดถึงเรื่องวันนั้นอยู่ ก็มีเสียงมอเตอร์ไซค์คันเก่าที่คุ้นเคยดังขึ้นหน้าบ้านพัก

ฝนที่ตั้งใจมาดูบ้านเช่าของพ่อถึงกับเบรกเอี๊ยดเมื่อเห็นรองเท้าหนังขัดมันวางอยู่หน้าประตูบ้าน เธอเดินลงจากรถอย่างสงสัย ก่อนจะเห็นร่างสูงโปร่งในเสื้อยืดสีขาว กางเกงผ้าลินินสีเบจกำลังถือแก้วกาแฟยืนอยู่บนระเบียง

"นี่มัน...ตาลุงหื่นกามนี่!" ฝนอุทานเสียงดังจนเอกที่กำลังจิบกาแฟอยู่ถึงกับสะดุ้ง

เอกหันมามองด้วยท่าทางเรียบเฉย ก่อนจะยิ้มมุมปากอย่างผู้ใหญ่ใจดี  "บังเอิญอีกแล้วนะคุณฝน"

"บังเอิญบ้าอะไร! ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่!"  ฝนชี้หน้าเอกอย่างเหลืออด

"คุณพ่อของคุณให้ผมเช่าครับ"  เอกตอบกลับด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ

ฝนอ้าปากค้าง เธอไม่เชื่อว่าพ่อจะให้ผู้ชายที่เธอเรียกว่า  "ตาลุงบ้ากาม"  มาเช่าบ้านพักที่เขาหวงยิ่งกว่าอะไรดี  "ไม่มีทาง! พ่อหนูไม่เชื่อใจใครง่าย ๆ หรอก!"

"ผมยืนยันว่าผมเป็นผู้เช่าอย่างถูกต้องตามกฎหมายครับ หรือคุณไม่เชื่อในความสามารถของคุณพ่อคุณเอง" เอกเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ทำให้ฝนยิ่งหงุดหงิด เธอเห็นสายตาของเขาที่กำลังมองเธออย่างเอ็นดูและขบขัน เหมือนกับว่าเธอกำลังเป็นเด็กดื้อคนหนึ่ง

"ไม่เชื่อ! เอาหลักฐานมาดู!"  ฝนยังคงเสียงดังและขึงตาใส่เขา

เอกหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบซองเอกสารบนโต๊ะกาแฟและยื่นให้เธอ "ถ้าคุณไม่เชื่อ คุณก็ลองไปถามคุณพ่อของคุณดูได้"

ฝนรับเอกสารมาดูแล้วก็ต้องหน้าเหวอ เธอไม่เชื่อว่าจะเป็นจริง พอเห็นชื่อผู้เช่าในสัญญาคือ เอกภพ วัฒนะไพรศาล และมีลายเซ็นของพ่ออยู่ข้าง ๆ ก็ยิ่งทำให้เธอโมโหกว่าเดิม

"ลุงต้องสะกดจิตพ่อหนูแน่ ๆ!"  ฝนโวยวายด้วยความไม่พอใจ

"ผมไม่ใช่มิจฉาชีพนะครับคุณฝน และที่สำคัญกว่านั้น...ตอนนี้ผมเป็นเพื่อนบ้านของคุณแล้ว"  เอกยิ้มกว้างอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะยกแก้วกาแฟขึ้นจิบอย่างอารมณ์ดี

ฝนกำกระดาษในมือแน่น ก่อนจะรีบวิ่งไปสตาร์ทมอเตอร์ไซค์แล้วบิดออกไปอย่างรวดเร็วเพื่อไปถามพ่อของเธอทันที ทิ้งไว้เพียงเสียงหัวเราะของเอกที่ดังลั่นอยู่ในบ้านพักอันเงียบสง

ปล.ในการเรียกชื่อและพูดแทนตัวเองในแต่ละครั้งขึ้นอยู่กับเหตุการณ์และสถานการณ์นั้นๆ