ตอนที่ 25 บทรัก NC

หลังจากกลับมาถึงบ้าน บรรยากาศเงียบสงัด เอกเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยความตั้งใจที่จะสร้างบรรยากาศโรแมนติกให้ได้ เขาเผยให้เห็นซิกแพ็คและกล้ามหน้าท้องที่ดูแข็งแรง

ฝนที่กำลังดื่มน้ำถึงกับสำลักเมื่อเห็นภาพนั้น "โห...นี่พี่อ่อยฝนเหรอคะเนี่ย แกล้งถอดเสื้อเดินออกมาแบบในซีรีส์เกาหลีเลย"

เอกทำหน้าเซ็งและถอนหายใจ ก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อมาใส่ ทันใดนั้น ฝนก็เดินเข้าไปสวมกอดจากด้านหลัง เอกยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะหันมาหาเธอ

"ทำไม...ใจละลายเวลาเห็นพี่ถอดเสื้อเหรอ?"

ฝนใช้สายตาหวานเชื่อมมองสบตาเขา แล้วใช้นิ้วชี้ลากไล้ตั้งแต่ลำคอลงมาจนถึงหน้าอก เอกรู้สึกถึงความซาบซ่านไปทั่วร่าง เมื่อนิ้วของเธอกำลังจะไปถึงปลายยอดอก เขาได้แต่ยิ้มมุมปากและคิดถึงสถานการณ์หลังจากนี้ แต่แล้วเสียงร้อง

"โอ๊ย!" ก็ดังขึ้น

"หยิกพี่ทำไมเนี่ย!" เอกร้องเสียงหลง

"ก็หมั่นไส้อ่ะ! อยู่เฉยๆ ไม่ได้เหรอ ต้องทำมาอ่อยขนาดนี้ด้วยเหรอ? อย่าบอกนะว่าเมื่อก่อนเที่ยวอ่อยผู้หญิงแบบนี้!"

"ไม่มี! ไม่เคย!"

"ไม่มีได้ยังไง! อายุ 35 แล้วนะ! ไม่เคยเลยเหรอ?"

"ก็เคยมีประสบการณ์บ้าง แต่ไม่ได้ทำเหมือนที่ฝนพูด ไม่เคยอ่อยใคร มีแต่สาวๆ มาอ่อยทั้งนั้นแหละ"

"แน่ะ...! พูดแล้วยังอวดตัวเองอีกนะ! แล้วสาวๆ สวยๆ เยอะไหม? สวยกว่าฝนรึเปล่า?"

เอกส่ายหน้า "ไม่มีเหมือนฝนสักคน"

"สวยใช่ไหมล่ะ!"

"เปล่า...แปลกดี"

"อ้าว! สรุปมันยังไงคะ! พี่จะบอกว่าพี่ชอบของแปลกเหรอ?"

"ใช่ครับ...พี่ชอบของแปลก พี่ชอบแบบนี้แหละ...ที่อยู่ด้วยแล้วมีความสุข"

"อย่ามาพูดดี! เมื่อกี้ยังว่าฝนเป็นของแปลกอยู่เลย!"

ฝนทำท่าจะเดินหนี แต่เอกรีบคว้าตัวเธอดึงกลับมา ทั้งสองสบตากันเนิ่นนาน เอกค่อยๆ โน้มตัวลงมาประทับจูบที่ปากบางของหญิงสาวอย่างแผ่วเบาและเนิ่นนาน ก่อนจะถอนริมฝีปากออกและกระซิบว่า "พี่รักฝนนะ"

ฝนยิ้มหวาน แขนเรียวโอบรอบคอแกร่งของเขาไว้ "ฝนก็รักพี่นะคะ" ทั้งคู่ยิ้มสบตากันอีกครั้ง ฝนพูดขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงจริงจัง "ครั้งนี้ฝนมีสติแล้วนะ ฝนอยากจำทุกอย่างได้...ทำให้ฝนไม่มีวันลืมได้ไหม..."

คำพูดนั้นทำให้อารมณ์ความปรารถนาของเอกพุ่งสูงขึ้นทันที เขายิ้มแล้วดึงหญิงสาวเข้ามาจูบอย่างดูดดื่มและเร่าร้อน ก่อนจะถอนจูบออกแล้วกระซิบว่า "งั้นพี่จะทำให้ฝนไม่มีวันลืมเลย"

เอกประทับจูบหญิงสาวอีกครั้งด้วยความหิวกระหายและความต้องการที่สูงลิ่ว เขาคิดในใจว่าเขาจะไม่มีทางปล่อยให้เธอหลุดมือไปอีก เขาจะต้องทำให้เธอเป็นของเขาโดยสมบูรณ์ เอกอุ้มฝนขึ้นมาแล้วเดินตรงไปยังเตียงนอน เขาค่อยๆ วางเธอลง แล้วใช้ริมฝีปากสำรวจโพรงปากของเธออย่างรวดเร็วและร้อนแรง เขาตักตวงความหวานจากเธอทุกวินาที

ฝนใช้มือดันร่างของเอกออกเบาๆ ในขณะนั้น เธอเหลือบไปเห็นรอยปานสีแดงรูปใบหม่อนที่ใต้ราวนมของเขา เธอลูบตามรอยนั้นเบาๆ "พี่มีปานด้วยเหรอคะ? ฝนคิดว่าเป็นรอยสัก"

เอกไม่ตอบอะไร เขาไม่รีรอจับมือทั้งสองข้างของฝนไว้แล้วก้มลงจูบ เขาคลอเคลียที่ซอกคอหอมกรุ่นของเธออย่างหลงใหล จูบไปทั่วร่างกายของหญิงสาว และทุกครั้งที่ริมฝีปากของเขาสัมผัสกับผิวของเธอ ฝนจะสะดุ้ง ซึ่งยิ่งทำให้เอกหลงใหลในเรือนร่างของเธอมากขึ้น เขาประทับจูบตั้งแต่ส่วนบนลงมาถึงสะดือ

เอกหยุดการกระทำ แล้วเงยหน้าขึ้นสบตาเธอ "พี่ขอนะ...ให้พี่นะ...เป็นของพี่นะครับ"

ฝนยิ้มและพยักหน้า ก่อนจะดึงชายหนุ่มประทับจูบเขาเพื่อเป็นการตอบรับว่ายอมให้เขาทำตามใจ

เอกปลดเปลื้องอาภรณ์ของหญิงสาวออกอย่างเชื่องช้า ราวกับจิตรกรที่กำลังเผยภาพวาดชิ้นเอก เผยให้เห็นเรือนร่างที่นวลเนียนงดงามภายใต้แสงสลัว เขากวาดสายตามองทุกรายละเอียดอย่างหลงใหล ความร้อนรุ่มแล่นพล่านไปทั่วกายจนแทบจะทนไม่ไหว เขารีบจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองอย่างเร่งรีบ ปลดปล่อยความปรารถนาที่กำลังเดือดพล่านออกมาจนไม่เหลือสิ่งใดปกคลุมกายอีกต่อไป

เอกพยายามดันแก่นกายเข้าไปอย่างช้าๆ แต่เมื่อได้ยินเสียงคราง

"โอ๊ย...จะ...จะ เจ็บ!"

"ฝนเจ็บ..." เอกก็หยุดทุกอย่างทันที เขาก้มลงจูบซอกคอของเธอแล้วกระซิบเสียงแผ่วเบาว่า "ไม่ต้องกลัวนะ...ไม่ต้องเกร็ง...ปล่อยใจไปตามความรู้สึกนะคนดีของพี่"

เอกค่อยๆ โยกกายอย่างช้าๆ ความรู้สึกที่ได้รับจากสัมผัสแรกนั้นทำให้เขารับรู้ได้ในทันทีว่านี่คือครั้งแรกของเธอ เขาพยายามเบามือที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะกลัวว่าหญิงสาวจะเจ็บ แต่ฝนก็ยังร้องออกมา

"พี่...ฝนเจ็บ...ฝนเจ็บ ไม่ไหวแล้ว...!"

เอกหยุดการเคลื่อนไหวแล้วก้มลงประทับจูบที่ยอดอกของเธออย่างแผ่วเบา ก่อนจะกลับมาค่อยๆ โยกกายและคลอเคลียที่ซอกคอของฝนอีกครั้ง เสียงครางจากความเจ็บปวดเริ่มจางหายไป และแทนที่ด้วยเสียงครางจากความสุขที่ค่อยๆ ดังขึ้น เอกจึงเริ่มโยกเร็วขึ้นอีกนิด

"ฝนจ๋า...ฝน พี่รักฝนเหลือเกิน..." เขาพร่ำเรียกชื่อเธออยู่ตลอดเวลา ฝนกอดเขาไว้แน่นแล้วครางตอบ

"ฝน...ก็รักพี่เอก..." เสียงคราง

"อ๊าาาา...พี่เอก"

ดังขึ้นไม่ขาดสาย เอกเริ่มดันแก่นกายถี่ขึ้นอย่างสม่ำเสมอ เขาหมุนเอวช้าๆ และเสียงครวญครางแห่งความสุขของฝนก็ดังขึ้นเรื่อยๆ

"อ้าาา...พี่...เอก...."เธอพร่ำเรียกชื่อเอกด้วยเสียงครวญครางหวานล้ำ

เอกรับรู้ได้ว่าท่วงท่านี้คือท่าที่ทำให้ฝนมีความสุข บทรักในครั้งแรกของทั้งคู่จึงดำเนินไปอย่างเนิบนาบและเนิ่นนาน...

"พี่มีความสุขเหลือเกิน... ฝนมีความสุขไหม?" เอกก้มลงกระซิบถาม

ฝนพยักหน้าตอบรับ เอกใช้มือปาดหยาดน้ำตาที่ไหลจากหางตาของเธอแล้วก้มลงจูบที่หน้าผากอย่างอ่อนโยน มือทั้งสองข้างของฝนจิกผ้าปูที่นอนแน่นจนยับยู่ยี่ เอกเริ่มโยกสะโพกเร็วและถี่ขึ้นเรื่อยๆ จนมือที่เคยจิกผ้าปูที่นอนเปลี่ยนมาจิกเข้าที่แผ่นหลังของเขาแทน

ฝนร้องครางแทบจะขาดใจจนเอกต้องใช้ปากปิดปากของเธอไว้เพื่อเก็บเสียง แต่จังหวะที่เริ่มเร็วขึ้นทำให้เขาต้องผละจูบออก ในตอนนั้นฝนไม่มีเสียงร้องใดๆ ออกมา มีเพียงเสียงอู้อี้ในลำคอที่เหมือนจะขาดใจ เธอกัดลงที่หัวไหล่ของชายหนุ่มเพื่อระงับเสียงของตัวเอง กายของเธอเกร็งกระตุกไปทั้งตัว

อ้าาา....

อ้าาา....

เมื่อบทรักจบลง เธอผละริมฝีปากจากไหล่ของเอก ทิ้งไว้เพียงรอยฟันที่แสดงถึงความสุขสุดขีด เอกหันไปมองรอยนั้นแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน เขาก้มลงจูบที่หน้าผากของหญิงสาว ก่อนจะถอนร่างออกจากกายของเธอแล้วดึงเธอขึ้นมาซบลงที่อก

"มีความสุขไหม... หรือพี่รุนแรงเกินไป?"

"เจ็บไหมครับ... เหนื่อยไหม..."

ฝนพยักหน้าอย่างเดียวไม่พูดอะไร เธอเงยหน้าขึ้นมองรอยฟันที่ตัวเองฝากไว้บนไหล่ของเอก ก่อนจะใช้มือลูบเบาๆ แล้วถามด้วยความเป็นห่วง "เจ็บไหมคะ"

"มันเป็นร่องรอยแห่งความสุขครับ... เจ็บกว่านี้พี่ก็ยอม ยิ่งเจ็บมากเท่าไหร่ ก็แสดงว่าปลาตัวน้อย ๆ ของพี่มีความสุขมากเท่านั้น ให้พี่มีอีกสักสิบยี่สิบรอย พี่ก็ยอม"

"บ้า... พูดอะไรก็ไม่รู้" ฝนพูดพร้อมกับซุกหน้าอกเขาด้วยความเขินอาย ในขณะที่ฝนกำลังจะลุกจากเตียงเพื่อไปหยิบเสื้อผ้าที่หล่นอยู่ที่พื้น เอกรีบคว้าตัวฝนมากอดไว้แน่น “ไม่ต้องลุกหรอก พี่ยังไม่พอเลย”

“พี่พูดจริงๆ พี่ยังไม่อิ่มเลย พี่ยังอยากจะกินปลาตัวน้อยของพี่ต่อ”

ฝนเงยหน้าขึ้นมามองคนตรงหน้า “คนแก่นี่แรงดีขนาดนี้เลยเหรอ” เธอแกล้งเย้า

“จะลองไหมล่ะ พี่ยังไหวอยู่นะ” เอกตอบกลับพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

“พอเลย ไม่ต้องพูด” ฝนหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีหน้าจริงจัง “ว่าแต่ ทุกครั้งที่มีอะไรกัน มันต้องมีเลือดแบบนี้ไปตลอดเหรอคะ” เธอถามด้วยความไร้เดียงสา ทั้งที่เคยเรียนมาแต่ก็ไม่เคยมีประสบการณ์กับตัวเอง

เอกยิ้มแล้วตอบว่า “ไม่หรอก มันก็แล้วแต่” ฝนทำหน้างงๆ

“แล้วไม่กลัวเลือดเหรอคะ”

“แค่นี้เอง ไม่เห็นเป็นไรหรอก อีกอย่างหนึ่ง มันก็เป็นของตัวเองด้วย มาอยู่ทุกเดือน ใครจะไปกลัว”

ฝนขมวดคิ้ว “เอ๊ะ ทำไมพี่เอกถึงถามแบบนั้น พี่รู้เหรอว่าฝนกลัวเลือด”

เอกทำหน้าอ้ำๆ อึ้งๆ เพราะกลัวความลับจะแตกที่ล่วงรู้ว่าฝนเป็นโรคกลัว

"กะ...กะ...ก็... "

"ก็อะไรคะ ตอบมาเลย รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่"

“ก็ตั้งแต่วันที่พาฝนไปโรงพยาบาลวันนั้นแหละ”

“งั้นพี่ก็รู้มาตลอดเลยเหรอคะที่ผ่านมา”

“อื้ม พี่รู้”

“แล้วทำไมไม่บอก! เห็นฝนเป็นตัวตลกหรือไง” น้ำเสียงของฝนเริ่มน้อยใจ

“ไม่ใช่... ก็เห็นฝนฟอร์มจัดขนาดนั้น ไม่อยากให้เสียความมั่นใจเลยแกล้งไม่รู้”

“เพราะแบบนี้ไม่คิดว่าฝนจะอายหรอกค่ะ ที่ต้องมานั่งแกล้งฟอร์มจัดให้คนที่รู้อยู่แล้ว”

เอกดึงฝนเข้ามากอดอีกครั้ง “มันไม่เห็นจะเป็นเรื่องแปลกเลย โรคกลัวเลือดกลัวเข็มฉีดยาใครๆ เขาก็เป็นกัน อีกอย่างหนึ่ง มันก็ไม่ได้มีอันตรายอะไรที่ทำให้ฝนต้องคิดมากเลย”

“แต่ฝนก็ไม่อยากให้ใครรู้อยู่ดี ถ้าคนอื่นรู้เขาจะหาว่าฝนอ่อนแอ”

“แต่พี่ไม่ใช่คนอื่นนี่ ตอนนี้พี่เป็นอะไรฝนก็รู้” เอกพูดจบก็ก้มลงจูบที่หัวไหล่ของหญิงสาว

“หอมจัง แล้วกลัวเข็มฉีดยาพี่ไหม” เอกกระซิบเสียงพร่า

ฝนหน้าแดงก่ำ ไม่ทันได้ตอบ เอกก็พูดต่อ “พี่ยังไม่อิ่มเลย พี่ขอกินอีกได้ไหม”

เขาพูดจบก็ไม่รอคำตอบอีกต่อไป โน้มตัวลงบดขยี้ริมฝีปากของฝนอย่างเร่าร้อน มือหนาลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังบอบบาง ก่อนจะสอดมือเข้าไปใต้ผ้าห่ม เคล้นคลึงผิวเนียนนุ่ม ปลุกเร้าความปรารถนาให้ลุกโชน ฝนตอบรับจูบของเขาอย่างร้อนแรง ร่างกายอ่อนระทวยไปตามสัมผัสที่คุ้นเคย สองร่างทาบทับลงไป ร่างกายที่เปลือยเปล่าเสียดสีกัน ก่อเกิดกระแสไฟฟ้าสปาร์คไปทั่วสรรพางค์

เสียงครวญครางของทั้งสองประสานกันเป็นบทเพลงแห่งความสุขและปรารถนา เอกเคลื่อนไหวอย่างหนักหน่วงและรุนแรง ราวกับจะหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับหญิงสาว ฝนจิกเล็บลงบนแผ่นหลังกว้างของเขา ปลดปล่อยเสียงครางกระเส่าออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

บทรักดำเนินไปอย่างดุเดือดและไม่มีที่สิ้นสุด ทั้งคู่ต่างมอบกายถวายใจให้กันและกันอย่างเต็มที่ ปลดปล่อยทุกสิ่งทุกอย่างที่มีออกมา เสียงหอบหายใจดังระงมไปทั่วห้อง พร้อมกับร่างกายที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อแห่งความสุขสม

เมื่อถึงจุดสูงสุด ทั้งคู่ก็ระเบิดความรู้สึกออกมาพร้อมกัน ร่างกายอ่อนเปลี้ยเพลียแรง แต่หัวใจกลับเปี่ยมล้นไปด้วยความสุขและความอิ่มเอมใจ เอกกอดฝนไว้แน่น ซบหน้าลงกับซอกคอของเธอ สูดดมความหอมหวาน

“พี่รักฝนมากนะ” เอกกระซิบแผ่วเบา

ฝนตอบกลับด้วยเสียงที่เหนื่อยหอบ “ฝนก็รักพี่เอกค่ะ”

ทั้งคู่โอบกอดกันแน่น จากความเหนื่อยล้าเข้าครอบงำ พวกเขาจึงเผลอหลับไปในอ้อมกอดของกันและกัน ปล่อยให้ค่ำคืนแห่งความรักและความเร่าร้อนเป็นพยานของความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งนี้...