ตอนที่ 24 ความเห็นแก่ตัว

อะไรนะ...คุณเอกกับฝนเนี่ยนะ!

หมอกฤษณ์ถามพ่อด้วยความตกใจ “ได้ยินมาผิดหรือเปล่าครับ”

“ไม่ผิดหรอกลูก ทีแรกพ่อก็คิดว่าข่าวลือ บ้านห่างกัน 30 กิโลยังรู้เรื่อง พ่อก็เลยตัดสินใจโทรหาอาแวว อาแววก็บอกว่าอย่างที่คนเขาพูดกันนั่นแหละ”

หมอกฤษณ์ได้ฟังแทบทรุด “แค่นี้ก่อนนะครับพ่อ”

“จะเป็นไปได้ยังไง ฝนที่พี่รู้จัก จะเป็นไปได้ยังไง” หมอกฤษณ์แทบไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่ได้ยินจากปากพ่อตัวเอง ในใจเขาคิดจะโทรหาฝนแต่ก็ไม่กล้า

ในตอนนั้นเองก็ได้ยินเสียงฝน “พี่หมอคะ เข็มสุดท้ายแล้ว”

หมอกฤษณ์หันไปมอง เห็นฝนกับเอกที่มาพร้อมกัน ในใจเขารู้สึกเจ็บปวด เหมือนถูกทอดทิ้งทันที

“คุณพยาบาลครับ ช่วยจัดการให้ด้วยนะครับ”

“พี่หมอจะไปไหน!” ฝนรีบคว้าแขนหมอกฤษณ์ไว้ “ถ้าพี่หมอไม่ดูแลฝนแล้วใครจะดูแลฝน ใครกันที่บอกว่าจะยกทั้งชีวิตให้ฝน แล้วนี่อะไร แค่คนมาฉีดยา พี่ยังไม่ใส่ใจคนอีกเหรอ” ฝนพูดด้วยความไร้เดียงสา

หมอกฤษณ์เริ่มตาแดงก่ำ หันไปมองที่เอกที่ยืนอยู่ข้างๆ ซึ่งเอกก็มองตอบด้วยสายตาที่เจ็บปวดและหึงหวง แต่ก็ต้องเก็บอาการไว้

“ฝนก็มีคนดูแลแล้วนี่ ต้องพึ่งพี่หมออย่างพี่เหรอ” หมอกฤษณ์พูดด้วยน้ำเสียงสั่นและเจ็บปวด

“ทำไมพี่หมอพูดแบบนี้ ถ้าไม่ใช่พี่หมอแล้วใครจะดูแลฝน ใครกันที่สัญญาว่าจะยกทั้งชีวิตให้ฝน แค่นี้ก็ลืมแล้วเหรอ”

ด้วยหน้าที่และเวลางาน หมอกฤษณ์ไม่ได้พูดอะไรมาก เขาพยายามเก็บอาการถึงที่สุด

“งั้นไป เดี๋ยวพี่พาไปฉีดยา”

ในขณะที่กำลังจะฉีดยา ฝนที่กลัวเข็มรีบจับมือหมอกฤษณ์ไว้แน่น ในตอนนั้นเอง เอกที่เห็นก็รู้สึกหึงหวงและไม่พอใจขึ้นมาทันที เขามองหญิงสาวที่เป็นที่รักของเขา แต่กลับจับมือผู้ชายคนอื่น ถึงแม้จะรู้ว่าเป็นหมอและเป็นพี่ชายที่ฝนคิดมาตลอดก็ตาม

หลังจากฉีดยาเสร็จ ฝนก็นอนพักผ่อนเหมือนเช่นเคย หมอกฤษณ์เดินออกมาถามเอกตรงๆ

“มันเกิดอะไรขึ้นครับ ทำไมเรื่องคุณกับฝนถึงเป็นแบบนั้น มันเป็นเรื่องจริงหรือเปล่าครับ”

เอกอ้ำอึ้ง ไม่ได้ตอบตรงประเด็น พูดแค่ว่า “ผมจะดูแลฝนให้ดีที่สุดครับ พี่ชายอย่างหมอ ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ”

คำนี้ทำให้หมอกฤษณ์รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาทันที

“แล้วคุณรู้หรือเปล่า ว่าเธอชอบไม่ชอบอะไร คุณจะดูแลเธอได้ไหม คุณจะดูแลได้ดีกว่าผมไหม”

“ผมจะพยายามทำทุกอย่างให้เธอมีความสุข พี่ชายอย่างคุณหมอจะได้ไม่ต้องกังวลเลยนะครับ มันหมดหน้าที่คุณแล้ว ต่อไปผมจะรับหน้าที่นั้นแทน... หน้าที่คนรัก ไม่ใช่หน้าที่พี่ชาย”

หมอกฤษณ์ถึงกับน้ำตาคลอเบ้า “งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ พอดีผมมีคนไข้ที่ต้องไปตรวจ” เขาข่มอารมณ์แล้วเดินจากไป

ในขณะนั้น เอกก็ยังมีความรู้สึกผิดกับเรื่องที่เกิดขึ้น เขาใช้เรื่องที่ไม่ได้เกิดขึ้นจริงในคืนนั้น เพื่อที่จะผูกมัดหญิงสาวไว้ให้เป็นของเขา เขารู้ว่าเขาเห็นแก่ตัว แต่ก็ไม่อยากจะปล่อยให้เธอหลุดมือไป เพราะด้วยนิสัยของฝน เธอน่าจะไม่อยากยึดติดกับใครในตอนนี้ ด้วยอายุที่ห่างกัน เธอยังมีโอกาสที่จะพบเจอคนอีกมากมาย แต่สำหรับเอกในวัย 35 เขารอขนาดนั้นไม่ได้ ถึงจะเป็นความเห็นแก่ตัว แต่มันก็เกิดจากความรักของเขา

30 นาทีผ่านไป เอกเข้าไปพยุงฝนขึ้นจากเตียงผู้ป่วย เขาใช้มือลูบไปที่แก้มของเธออย่างอ่อนโยน “หน้ามืดอยู่ไหม”

“หน้ามืดอะไรกันคะ ฝนไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย” เธอยิ้ม

“งั้นกลับกันเถอะ”

“ได้ค่ะ แล้วพี่หมอกฤษณ์ล่ะคะ”

“พอดีมีคนไข้ที่ต้องไปตรวจ งานน่าจะยุ่งครับ กับกันก่อนก็ได้ไม่ต้องรอหรอก”

“งั้นก็ได้ค่ะ”

ทั้งคู่เดินออกจากโรงพยาบาลไป หมอกฤษณ์ที่เห็นภาพนั้น รู้สึกเหมือนถูกทอดทิ้ง ทั้งที่ผ่านมาเขาได้ทุ่มเททั้งชีวิตเพื่อฝน เพื่อมาเป็นหมอ ทิ้งความฝันที่จะไปเป็นทหารก็เพื่อฝน เพราะคำที่พ่อบอกไว้ว่าต้องดูแลฝน ต้องตอบแทนพระคุณของคุณย่าของอานพ และต้องทำให้ฝนมีความสุข จนหลายปีที่ผ่านมาหมอกฤษณ์ไม่รู้เลยว่าเขาต้องทำอะไรเพื่อตัวเอง ไม่ได้มีเป้าหมายเพื่อตัวเองตั้งแต่แรก จนตอนนี้ เมื่อฝนได้เป็นของคนอื่น หมอกฤษณ์กลับไม่รู้ว่าจะไปทิศทางไหน ไม่รู้ว่าจุดหมายของตัวเองอยู่ตรงไหน เขาไม่อยากจะเชื่อว่าเรื่ื่องราวทั้งหมดจะกลายเป็นแบบนี้

ระหว่างทางบนรถ เอกปรับเบาะให้ฝนได้นอนสบายๆ เธอมองหน้าเขาอย่างงงงวยกับการกระทำ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร เธอนอนพร้อมกับห่มเสื้อของเอกที่คลุมให้ ฝนยังไม่รู้ว่าเอกรู้เรื่องความกลัวเลือดของเธอ

เอกขับรถไปช้าๆ เพราะอยากใช้เวลาอยู่กับฝนให้นานที่สุด เขาจอดรถข้างทาง แล้วมองหญิงสาวที่กำลังหลับตาพริ้ม แววตาของเขาดูเหมือนคนที่อยากสารภาพผิดแต่ไม่กล้า ในหัวเขามีความคิดที่เห็นแก่ตัวขึ้นมา... หรือว่าเขาจะทำให้เรื่องที่ไม่เป็นความจริง ให้มันเป็นความจริงไปเลย เขาจะได้ไม่ต้องรู้สึกผิดที่ต้องโกหกฝน แต่จะทำยังไงให้เป็นความจริง ในเมื่อเจ้าตัวไม่ได้มีท่าทีอะไรเลยในคืนนั้นที่เกิดเหตุการณ์ขึ้น เขาคิดว่าอาจจะเป็นฤทธิ์ยาที่ด้วงวางยา เขาพยายามสลัดความคิดชั่วร้ายนั้นทิ้งไป

ทันใดนั้นเอง รถจักรยานยนต์ของด้วงและวัดก็ขับผ่านมา เอกรีบเปิดประตูรถดักหน้าไว้ ทำให้ทั้งคู่เบรกกะทันหัน พอเห็นหน้าเอกเท่านั้น ทั้งคู่ก็ตกใจกำลังจะบิดหนี เอกตะโกนเรียก “ถ้าไม่หยุด เรื่องนี้ถึงตำรวจแน่!”

ทั้งคู่หยุดชะงัก เอกเดินเข้าไปใกล้ ร่างสูงใหญ่กำยำทำให้จิ๊กโก๋กระจอกอย่างพวกเขารู้สึกเกรงกลัว

“มีอะไรหรือเปล่าครับ”

“วันนั้นพวกนายเอาอะไรให้ฝนกิน ทำไมฝนถึงมีอาการแบบนั้น”

“อะไรครับ ผมไม่รู้เรื่อง”

“นายอย่ามาโกหก!” เอกกระชากคอเสื้อของวัดแล้วง้างกำปั้น

“บะ... บะ...บอกแล้วครับๆ ก็แค่ยาบำรุงนิดๆ หน่อยๆ เพิ่มความสุข ความเร่าร้อนแค่นั้นเองครับ”

เอกโมโหจนจะต่อย แต่วัดก็กระเด็นไปเสียก่อน ด้วยแรงฝ่าเท้าของฝนที่กระโดดถีบเข้ามา

“เรื่องนี้ไม่ต้องให้ถึงมือพี่เอกหรอกค่ะ ฝนจัดการเอง!” เธอพุ่งเข้าไปต่อย เตะ และกระทืบวัดต่อหน้าเอก

เอกรีบเข้าไปกอดฝนจากด้านหลังแล้วยกตัวเธอขึ้นมา เธอพยายามจะดิ้นลงไปเตะต่อยอีก แต่ด้วยตัวที่เล็กกว่า เอกจึงยกเธอขึ้นมาได้ง่ายดาย

“พอแล้วๆ!”

“เป็นเพราะแก! แกสองคนมันชั่ว! ถ้าไม่ใช่เพราะแกฉันก็ไม่เป็นแบบนี้!”

“เป็นอะไรน้องฝน ก็สบายดีนี่”

“เออ! ฉันสบายดี สบายมากเลยแหละ สบายจนมีผัวแล้ว อยู่ดีๆ พวกแกก็ทำให้ฉันมีผัว ให้คนเลว!”

“อะไรนะ! น้องฝนพูดอะไรนะ อยู่ดีๆ ก็มีผัว”

“ก็มีผัวคืนนั้นไง!"

" น้องฝนกับไอ้หล่อคนนี้!”

“ไม่นะ! ไม่นะ!” ด้วงรับไม่ได้กับคำตอบ เขาปิดหูแล้ววิ่งจากไป ทิ้งไว้แค่วัดที่โดนฝนกระทืบจนต้องเข็นมอเตอร์ไซค์วิ่งตามไป

เอกมองดูท่าทางของคนที่แก่นแก้วคนเดิมที่กลับมา เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้ม แล้วหันมาถามฝน “สรุปว่าตอนนี้ พี่เป็นผัวซะงั้น”

ฝนหน้าแดง ทำตัวไม่ถูกกับคำพูดของเขา “อะไร! ขึ้นรถได้แล้ว ไม่ต้องพูดแบบนั้น” เธอรีบเดินหนีกลับมาที่รถด้วยความเขินอาย

พอเข้ามานั่งในรถ เอกก็ถามต่อ “คนที่นี่เขาพูดคำว่า ‘ผัว’ ได้ง่ายจัง ไม่รู้สึกเขินปากตัวเองเหรอ”

“จะเขินทำไม ผัวก็คือผัว ก็สามีนั่นแหละ”

เอกที่ได้ยินถึงกับยิ้มแก้มปริ “ทำไมพี่ฟังแล้วพี่รู้สึกยังไงไม่รู้ มันวูบวาบๆ”

ฝนได้ยินแบบนั้นก็หัวเราะ ก่อนจะเอาหัวไปซบที่ไหล่ของเขาแล้วอ้อนเสียงหวาน “ไปกันเถอะผัวขา”

เอกขำในใจ “ทำไมผู้หญิงคนนี้ไม่โรแมนติกเอาซะเลย” ไม่ว่าจะพูดอะไรหรือคุยอะไรก็กลายเป็นเรื่องขำขันไปเสียหมด แต่เขาก็ชอบที่ฝนเป็นแบบนี้ ดีกว่าต้องเห็นเธอเศร้าและอ่อนแอ มันทำให้เอกรู้สึกปวดใจมาก

เอกจอดรถ “อ้าว ทำไมไม่ไปส่งฝนที่บ้าน มาที่นี่ทำไม”

“ก็พี่เหนื่อย อยากเข้าห้องน้ำก่อน เดี๋ยวไปส่ง”

“ถ้าพี่เหนื่อยเดี๋ยวฝนเดินกลับก็ได้นะ”

เอกรีบคว้ามือฝนไว้แล้วดึงกลับมากอด “อย่าเพิ่งไป อยู่เป็นเพื่อนพี่ก่อน พี่เหงา”

ฝนยิ้ม “งั้นก็ได้”