ตอนที่ 26 นักสืบตาใส

กระท่อมน้อยริมบึง

แสงแดดอ่อนๆ ยามบ่ายส่องกระทบผืนน้ำในบึงหน้ากระท่อมเป็นประกายระยิบระยับ ลมเย็นๆ พัดโชยเข้ามาในกระท่อมที่ดูสงบเงียบ กลิ่นหอมจางๆ ของดินชื้นและดอกไม้ป่าช่วยให้จิตใจของ ฝน รู้สึกผ่อนคลาย แต่ในใจของเธอกลับเต็มไปด้วยความกังวล

ฝนตัดสินใจโทรหาพี่สาว

บทสนทนากับฟ้า (ทางโทรศัพท์) 

ฝน: "พี่ฟ้า...ฝนมีเรื่องจะบอก"

ฟ้า: "อะไรเหรอ? ทำไมดูจริงจังขนาดนั้น"

ฝน: "คือว่า...ฝนกับพี่เอก...เราคบกันค่ะ"

ฟ้า: "อ๋อ...เรื่องนี้เองเหรอ? ไม่เห็นน่าแปลกใจเลยนี่"

ฝน: "ไม่แปลกใจเหรอคะ? ทำไมล่ะ"

ฟ้า: "ก็ตั้งแต่วันงานศพพ่อ พี่ก็เห็นสายตาที่พี่เอกมองฝนแล้ว พี่ก็รู้สึกแปลกๆ ตั้งแต่ตอนนั้นเลย ยังพูดกับทิวอยู่เลย"

ฝน: "แต่ฝนยังไม่ได้บอกเรื่องนี้กับแม่เลยค่ะ ฝนขอเวลาอีกหน่อยได้ไหม"

ฟ้า: "ทำไมล่ะ? ก็แค่คบกัน ฝนก็โตแล้ว พี่เอกเองก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว ไม่เห็นมีอะไรต้องปิดบัง"

ฝน: "คือว่า...มันมีอะไรที่มากกว่านั้นค่ะพี่ฟ้า...ตอนนี้ฝนกับพี่เอก...เราไม่ได้คบกันเฉยๆ แต่เราสองคน..."

ฟ้า: "นี่อย่าบอกนะฝน ว่าไปถึงขั้นนั้นแล้ว"

ฝน: "ใช่แล้วค่ะพี่...ฝนถึงยังไม่อยากบอกแม่ ฝนกลัวว่าแม่จะให้พี่เอกมาจัดการเรื่องนี้ให้มันเรียบร้อยก่อน"

ฟ้า: "พี่เข้าใจ แต่ฝนต้องหาวิธีบอกแม่นะ สงสารแม่ แม่ก็เป็นห่วง"

ฝน: "ขอบคุณพี่ฟ้ามากนะคะ"

ทันทีที่ฝนวางสาย เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง เป็น พลอยใส เพื่อนสนิทของเธอ

พลอยใส: "ว่าไงแก? จัดการตัวเองเรียบร้อยหรือยัง"

ฝน: "เรียบร้อยแล้ว"

พลอยใส: "ค่อยโล่งอกไปที...ที่บอกว่าเรียบร้อยหมายถึง...ฉันเรียบร้อยไปอีกรอบแล้วแก"

พลอยใส: "นี่แกพูดอะไรของแกเนี่ย"

ฝน: "ก็พูดเรื่องจริงนี่นา"

พลอยใส: "ดูแกจะรักเขามากนะ"

ฝน: "ก็รักแหละ...เมื่อก่อนฉันก็ไม่ได้คิดว่าจะรักเขาแบบนี้ แต่พออยู่ใกล้เขา ฉันรู้สึกปลอดภัยและอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก"

พลอยใส: "งั้นก็ดีแล้ว ถ้าแกมีความสุข...

ฝน: ทำไมเสียงแกอ่อยๆ เป็นอะไรหรือเปล่า"

พลอยใส: "เปล่าหรอก...ช่วงนี้ฉันเข้าเวร ทีแรกว่าจะทำเรื่องกลับไปแถวบ้าน แต่เปลี่ยนใจแล้ว...ฉันจะทำเรื่องไปบนดอย"

ฝน: "ไปบนเขาเนี่ยนะ...ทำอย่างกับอกหัก"

พลอยใส: "เปล่าแก...ฉันแค่อยากไปอยู่ที่สงบๆ ที่การแพทย์ยังเข้าไม่ถึง เผื่อจะทำตัวให้เป็นประโยชน์ได้บ้าง"

ฝน: "แกนี่มันแม่พระจริงๆ นะ...

พลอยใส: งั้นฉันไปก่อนนะ คิดถึงแกเว้ย ดูแลตัวเองด้วย"

ฝน: "เออ...ดูแลตัวเองเหมือนกันนะ"

หลังจากวางสายจากเพื่อน เสียงฝีเท้าของ เอก ก็ดังขึ้นพร้อมกับมือหนาที่โอบกอดเธอจากด้านหลัง

เอก: "ทำอะไรอยู่ครับ"

ฝน: "ตกใจหมดเลย! นึกว่าใคร"

เอก: "แล้วนึกว่าใครล่ะครับ...ปกติก็ไม่มีใครเข้ามาที่นี่ได้อยู่แล้ว ถ้าไม่ใช่คนที่หน้าด้านหน้าทนแบบพี่"

ฝน: "นี่กำลังพูดประชดฝนอยู่หรือเปล่า"

เอก: "เปล่าสักหน่อย..."

ฝน: เมื่อกี้ฝนโทรหาพี่ฟ้าค่ะ บอกเรื่องของเราให้พี่เขารับรู้ แต่ยังไม่พร้อมจะบอกแม่"

เอก: "ทำไมถึงไม่บอกท่านล่ะครับ...หรือฝนไม่มั่นใจพี่"

ฝน: "เปล่าค่ะ...ไม่ใช่แบบนั้น...ฝนอยากให้พี่ได้เจอครอบครัวของพี่ก่อน ฝนรู้สึกว่าเหมือนพี่เข้าใกล้ครอบครัวตัวเองมากขึ้น"

เอก: "แล้วถ้าพี่ยังไม่เจอพวกเขา เราจะไม่ได้แต่งงานกันใช่ไหม...พี่ก็แก่แล้วนะ"

ฝน: "ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ...แต่ฝนแค่อยากให้พี่ลองปะติดปะต่อเรื่องราวดูดีๆ ...พี่เล่าให้ฝนฟังอีกรอบได้ไหม"

เอก: "พี่จำไม่ได้เลย...ที่รู้แค่มีเสียงเด็กร้อง...มีเสียงผู้ชายบอกให้พี่รออยู่ตรงนี้...แล้วก็มีเสียงผู้หญิงที่อุ้มเด็กคนนั้น...แต่พี่จำอะไรไม่ได้เลย"

ฝน: "ฝนรู้สึกเหมือนพี่เข้าใกล้ครอบครัวตัวเองมากขึ้น..."

เอก: แล้วถ้าพี่ยังไม่เจอพวกเขา เราจะได้แต่งงานกันสักทีไหมคะ? พี่ก็แก่แล้วนะ"

ฝน: "ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ แต่ฝนแค่อยากให้พี่ลองปะติดปะต่อเรื่องราวดูดีๆ ฝนฟังเรื่องของพี่แล้วมันคุ้นๆ เหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน ลองเล่าให้ฝนฟังอีกรอบได้ไหม"

เอก: "พี่จำอะไรไม่ได้เลย ที่รู้แค่ว่ามีเสียงเด็กร้อง มีเสียงผู้ชายบอกให้พี่ 'รออยู่ตรงนี้นะ อย่าเพิ่งไปไหน' แล้วก็มีเสียงผู้หญิงที่กำลังกล่อมเด็กคนนั้น พี่พยายามนึกยังไงก็นึกไม่ออก"

ฝน: "พี่เคยไปพบหมอไหมคะ"

เอก: "เคยครับ หมอบอกว่าเป็น 'ภาวะความจำเสื่อมจากความเครียด'"

ฝนขมวดคิ้วด้วยความตั้งใจ

ฝน: "แล้วความทรงจำอื่นๆ ล่ะคะ อย่างเรื่องชอบหรือไม่ชอบอะไร"

เอก: "เท่าที่จำได้...อ๋อ เหมือนพี่จะชอบกินปลา" เอกพูดพลางหัวเราะ

ฝน: "เอาแบบมีสาระสิคะ" เธอตีไหล่เขาเบาๆ "จะมาทะลึ่งกับฝนทำไม"

เอก: "พี่พูดเรื่องจริงครับ พี่ชอบกินปลาดุก เอาไปทอดกรอบๆ แล้วผัดเผ็ดเนี่ย พี่ชอบมากเลย"

ฝน: "นั่นก็แสดงว่าทุกอย่างที่พี่ชอบก็ยังชอบเหมือนเดิม หนังสือพี่ก็ยังอ่านออก แล้วพ่อแม่บุญธรรมของพี่ไม่ได้เล่าให้ฟังเหรอคะว่าเกิดอะไรขึ้น"

เอก: "ท่านบอกแค่ว่าพี่โดนรถชนแล้วหมดสติไป เลยรีบพามาโรงพยาบาล แต่ไม่มีใครมาตามหาเลย ทั้งที่ถ้าพ่อแม่พี่รู้ว่าพี่หายไปก็น่าจะแจ้งความแล้ว นี่ทุกอย่างกลับดูเงียบราวกับพี่ไม่มีตัวตนอยู่บนโลกนี้ ท่านเลยรับพี่มาอุปการะ"

ฝน: "แล้ววันเกิดพี่ล่ะคะ พี่รู้ได้ยังไงว่าตัวเองอายุ 35"

เอก: "พี่จำได้ว่าตอนนั้นอายุครบ 12 ปีมาหมาดๆ วันเกิดพี่คือ 12 สิงหาคม พ.ศ. 2533"

ฝน: "บ้า! พูดเป็นเล่น! นี่พี่เกิดวันเดียวกับฝนเหรอ"

เอก: "ไม่ได้พูดเล่น พูดจริงๆ"

ฝน: "ใช่! ฝนเกิดวันที่ 12 สิงหาคม พ.ศ. 2545"

เอก: "เนื้อคู่กันแน่ๆ เลย" เอกยิ้มอย่างมีความสุข แต่ฝนกลับทำหน้าจริงจัง เธอพยายามปะติดปะต่อเรื่องราวในหัวอย่างไม่สนใจคำหยอกล้อของเอก

ฝน: "แล้วเหตุการณ์ในวันนั้นเกิดขึ้นที่ไหนคะ เกิดขึ้นที่กรุงเทพฯ หรือที่ไหน"

เอก: "ไม่ครับ...เกิดขึ้นที่จังหวัดนี้แหละ"

ฝนเงยหน้ามองเอกอย่างพินิจพิจารณา สายตาของเธอเต็มไปด้วยความสงสัยจนเอกต้องถามกลับ

เอก: "ทำไมใช้สายตามองพี่แบบนั้น"

ฝน: "เปล๊า... ไม่มีอะไร..."

เอก: "ทำไมต้องเสียงสูงด้วยล่ะ นี่อย่าบอกนะว่ายังคิดเรื่องที่พี่มาอยู่ที่นี่เพราะตามหาทิพย์ เลิกคิดได้แล้ว พี่กับทิพย์ไม่ได้ติดต่อกันมาเกือบ 10 ปีแล้ว"

ฝน: "ฝนยังไม่ได้พูดอะไรสักหน่อย พี่อย่าร้อนตัวสิ"

เอก: "ก็สายตาที่ใช้มองพี่เมื่อกี้คืออะไรล่ะ...อย่าบอกนะว่ากำลังหึงพี่"

ฝน: "ไม่ได้หึงสักหน่อย! พี่อย่าเข้าข้างตัวเอง"

เอก: "หึงก็บอกว่าหึง พี่ไม่ว่าหรอก..."

เอกยิ้มอย่างทะเล้น แต่ฝนก็ยังคงทำหน้าจริงจัง เธอพยายามใช้สมองคิดวิเคราะห์เรื่องราวที่ได้รับรู้มาทั้งหมด สายตาที่เคยระยิบระยับบัดนี้เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและความคิดที่เคร่งขรึมจนเอกรู้สึกประทับใจ เพราะความสดใสและความน่ารักของเธอที่เต็มเปี่ยม ยังมีสิ่งที่น่าค้นหาอีกมากมาย เธอเหมือนหนังสือที่เอกค่อยๆ เปิดอ่านแบบไม่มีวันจบ