ตอนที่ 7 กลางวันแสกๆ

มีคนกว้างขวางมาช่วยงานแบบนี้ก็ดีหน่อยจะได้เร็วขึ้น

โอ๊ย! ฝนไม่ได้กว้างขวางขนาดนั้นหรอกคุณก็พูดไป" ฝนพูดพลางเขินกับคำชมของเอก "แต่พอจะรู้จักอยู่บ้างนะ จะให้ฝนพาไปเลยไหมล่ะ?"

"ก็ดีนะ ถ้าฝนสะดวก วันนี้เราก็ไปกันเลย"

"งั้นก็ได้" ฝนตอบตกลงง่าย ๆ

ระหว่างทาง ฝนชวนคุย "ทำไมงานคุณไม่ต้องนั่งอยู่ที่บริษัทตลอดเลยอะ? ได้เงินเดือนเยอะไหม? ทำไมดูชิล ๆ ทำหน้าที่อะไร?"

"ตำแหน่ง Director of Special Projects (ผู้อำนวยการโครงการพิเศษ) " เอกตอบสั้น ๆ

"แล้วทำไมคุณไม่ใช้ลูกน้องทำล่ะ ทำไมต้องลงพื้นที่เองให้ลำบาก แทนที่จะนั่งตากแอร์เย็น ๆ ในบริษัท?" ฝนถามอย่างสงสัย

เอกยิ้มมุมปาก "นี่ไง...ลูกน้องอยู่ข้าง ๆ ผมนี่ไง" เขาตอบเขาตอบหน้าตาเฉยพร้อมกับพูดต่อว่า "ก็ไม่จำเป็นต้องเข้าบริษัทตลอดนี่ ขอแค่ทำงานได้ มีแผนงานนำเสนอได้ บริหารจัดการได้ ก็โอเคแล้ว"

"แล้วส่วนใหญ่คุณก็ทำงานในที่แบบนี้ด้วยเหรอ?"

"ใช่สิ ฝนเองก็ไม่ชอบทำงานในบริษัท ในออฟฟิศใช่ไหมล่ะ ฝนก็หาเลือกงานที่เหมาะกับตัวเองได้เลย ไม่เห็นจะยากเลย"

ฝนถอนหายใจ "แต่ฝนรู้แล้วว่าฝนจะทำอะไร ฝนจะทำไร่ทำสวนนี่แหละ ฝนไม่อยากไปที่ไกล ๆ จากบ้าน ขนาดฝนไปเรียนแค่ 4 ปีกลับมา พ่อยังปล่อยบ้านให้คนเช่า แล้วถ้าฝนจะทำงานที่อื่นไกล ๆ นาน ๆ พ่อไม่ทุบบ้านฝนออกเป็นที่ปลูกมันเลยเหรอ?"

เอกหัวเราะเบา ๆ "แล้วกระท่อมน้อยของฝนที่เดินเลยบ้านพักไปน่ะ พ่อก็ทำไว้ให้เหรอ?"

"ใช่แล้ว! แต่คุณอย่าแม้แต่จะคิดเดินเข้าไปอีกนะ ถ้าไม่ได้รับอนุญาต ไม่ใช่ใครที่ไหนก็จะเดินเข้าไปได้ในพื้นที่ของฝน" เธอพูดอย่างจริงจัง

เอกพยักหน้า 

ฝนที่นึกขึ้นได้ "พูดถึงน่าจะเอามอเตอร์ไซค์ฝนมานะ มันเดินทางง่ายกว่ารถยนต์ เส้นทางแถวนี้มันแคบ เอารถยนต์มาทีถ้าเลี้ยวผิดกว่าจะกลับรถได้ก็ลำบาก หรือไม่คุณก็ลองซื้อมอเตอร์ไซค์ไว้สักคันสิ เผื่อไว้ 'แว้น' ไปทำงาน"

"แว้นเลยเหรอ!" เอกทวนคำอย่างขบขัน

"ใช่! แถวนี้เขาก็พูดกันแบบนี้แหละ 'แว้น แว้นๆๆๆ'" ฝนทำท่าทางบิดมอเตอร์ไซค์อย่างเมามัน "แล้วฝนขับเป็นตั้งแต่เด็กเลยไหม?"

"ก็ไม่หรอก สักประมาณ 13-14 ปี ถ้าจำไม่ผิดนะ...พ่อเราสอน" เธอพูดแล้วก็ยิ้ม "ไม่ใช่สิ! พี่ชายเป็นคนสอน"

"ไม่ยักรู้ว่ามีพี่ชายด้วย"

"มีสิ! มีทั้งพี่ชายพี่สาวแหละ"

"แล้วตอนนี้อยู่ไหนกันหมด?"

"เขาก็ไปทำงานสิ เขาจะมาอยู่กันทำไม ใคร ๆ เขาก็ทำตัวให้เป็นประโยชน์กันทั้งนั้นแหละ"

เอกเผลอหัวเราะออกมาเบา ๆ กับคำว่า "ใคร ๆ ก็ต้องทำงาน" ของฝน "หัวเราะอะไรอีกแล้ว! หัวเราะเยอะแบบนี้อีกแล้วใช่ไหม?" ฝนทำเสียงขุ่นเคือง

"เปล่าครับ ไม่มีอะไรหรอก" เอกตอบพร้อมกับยิ้มบาง ๆ

"ทางข้างหน้ามีปั๊มไหม น้ำมันรถจะหมดแล้ว" เอกเปลี่ยนเรื่อง

"มีนะ ขับไปอีกนิดนึงเดี๋ยวก็มีอยู่ทางซ้ายมือ"

ไม่นานนัก ทั้งคู่ก็มาถึงปั๊มน้ำมัน เอกแวะเติมน้ำมัน "เดี๋ยวพี่ไปซื้อกาแฟ ฝนเอาอะไรไหม?"

"กินชานมได้ไหม เขาขายไหมอะ? ไม่น่ามีหรอก งั้นเป็นนมสดก็ได้ นมสดเย็นนะ ฝนรออยู่ที่รถ ขี้เกียจเดิน"

"ครับ" เอกตอบรับสั้น ๆ แล้วเดินลงจากรถไป

ความอับอายของผู้บริหาร

สักพักเอกก็เดินกลับมาพร้อมกับเครื่องดื่ม 2 แก้วในมือ เขาเข้ามาในรถ วางเครื่องดื่มไว้ที่ช่องวางแก้วข้างเบาะ แล้วเอื้อมมือไปปิดประตูรถ ทันใดนั้นด้วยความหวังดี เอกพยายามจะหยิบแก้วนมสดให้ฝน แต่ด้วยความไม่ถนัด เขาเผลอไปจับที่ฝาแล้วยกขึ้น ทำให้ฝาเปิดออก นมสดหกเลอะเทอะไปทั้งเบาะ โชคดีที่ส่วนใหญ่ไหลลงไปในช่องวางแก้วพอดี จึงไม่เลอะมาก

เอกตกใจ! ทำอะไรไม่ถูก รู้สึกเสียฟอร์มและเซ็งมาก แต่ฝนกลับไม่มีอาการตกใจใด ๆ เธอหันไปมองหาทิชชู เอกบอกว่าอยู่หลังรถ แล้วเอื้อมไปหยิบมาดึงออกเป็นฟ่อนๆ แล้วเริ่มเช็ดตรงขาที่เปื้อน และซับตรงพื้นอย่างเมามัน แต่ถึงอย่างไร นมสดที่ขังอยู่ในช่องวางแก้วก็ไม่สามารถซับออกได้หมด ด้วยความเฉลียวฉลาดของฝน เธอไม่รอช้า ใช้หลอดดูดนมสดขึ้นมา แล้วพ่นกลับเข้าไปในแก้ว เธอทำอย่างนั้นซ้ำ ๆ จนช่องวางแก้วแห้ง เหลือแต่น้ำแข็ง เธอก็ใช้มือโกยใส่มืออย่างรวดเร็ว

เอกรู้สึกทึ่งในความฉลาดของฝนที่ตัวเขาเองคิดไม่ถึง รู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าขึ้นมาอีกครั้งเมื่ออยู่กับเด็กสาวคนนี้ แต่แล้วภาพที่ฝนกำลังก้ม ๆ เงย ๆ ดูดน้ำออกจากช่องวางแก้ว ก็ถูกคนที่อยู่หน้าร้านสะดวกซื้อในปั๊มเห็นเข้า

"เฮ้ย!!!ดูนั่นสิ! น่าจะหลอกเด็กมา...กลางวันแสกๆเลยนะ" เสียงซุบซิบจากนอกรถดังขึ้น "ถ้าอยากขนาดนั้นทำไมไม่ไปเปิดโรงแรม ทำอะไรกันที่นี่ในที่สาธารณะ น่าเกลียด! ดูหน้าตาก็ดี สงสารเด็กเนาะ ไม่รู้ว่าโดนบังคับมาหรือเปล่า?"

เอกหน้าแดงก่ำด้วยความอับอาย เขารู้ดีว่าสิ่งที่คนเหล่านั้นเข้าใจมันผิดเพี้ยนไปไกล ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้ยินสิ่งที่คนพวกนั้นพูดกันจากภายนอกรถ แต่เขาก็พอจะรู้ได้ จากภาพที่คนภายนอกมองมา เอกทำอะไรไม่ถูก ได้แต่บอกฝนว่า "พอแล้ว! พอแล้ว!" แต่ฝนไม่หยุด

หลังจากฝนจัดการพื้นที่ในรถเรียบร้อย เธอก็ถือกระดาษทิชชูที่เปียกชุ่ม และใช้หัวเข่าปิดประตูรถอย่างช้า ๆ คนที่เห็นภาพก่อนหน้าที่ฝนก้ม ๆ เงย ๆ ต่างก็ยิ้มแหย ๆ แต่มองด้วยความรังเกียจ แต่ฝนกลับไม่รู้เรื่อง เธอยิ้มตอบคนเหล่านั้น แล้วหอบกระดาษทิชชูในมือพร้อมกับแก้วเปล่าไปทิ้ง

เอกที่นั่งอยู่ในรถตอนนั้นรู้ดีว่าภาพที่ออกมามันช่างสื่อนัยให้คนคิดถึงเรื่องลามกอนาจารได้เป็นอย่างดี เขารู้สึกอายและเสียหน้ามาก "ทำไมคนที่ดูสุขุมนุ่มลึกอย่างเรา ต้องมากลายเป็นคนหื่นกามโรคจิตแบบนี้? หรือว่านี่คือเหตุผลที่เด็กคนนี้เคยเรียกเราว่า 'ลุงหื่นกาม'?" เขาพูดกับตัวเองในใจ

ฝนเดินกลับมาเปิดประตูรถเข้าที่นั่ง "เรียบร้อยแล้วค่ะ" เธอบอกด้วยรอยยิ้ม

เอกสะดุ้ง "เรียบร้อยเป็นอะไร? 

ทำไมหน้าแดง ๆ? ไม่สบายหรือเปล่าคะ?"

"ปะ...เปล่าครับ ไม่ได้เป็นอะไร น่าจะอากาศร้อน" เอกตอบเสียงตะกุกตะกัก ในตอนนั้นเขารู้สึกไร้ค่า ไร้ประโยชน์ และอับอายจากสายตาที่ผู้คนมองมา เขาถอนหายใจแล้วรีบขับรถออกจากปั๊มไปทันที

เมื่อขับรถออกมาจากปั๊มได้สำเร็จ เอกถอนหายใจเฮือกใหญ่ หัวใจที่เคยนิ่งสงบดุจน้ำในบ่อกลับเต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง เขามองกระจกหลัง เห็นตัวเองที่ดูเหมือนคนกำลังร้อนรน หน้าแดงก่ำราวกับโดนไฟลวก ผู้บริหารหนุ่มที่เคยสุขุม นุ่มลึก และมีมาดเข้ม ต้องกลับกลายเป็น 'คุณลุงหื่นกาม' ในสายตาคนอื่นอีกครั้ง

ในใจเอกตอนนั้นพังทลายอย่างสิ้นเชิง ภาพลักษณ์ที่สร้างสมมาตลอดหลายปีไม่มีชิ้นดี เขาพยายามทำความเข้าใจกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น "ทำไม! ทำไมต้องเป็นแบบนี้! ทำไมต้องเป็นเรา!" เขาได้แต่ถามตัวเองซ้ำ ๆ นึกถึงคำพูดของฝนที่ว่า "ใคร ๆ ก็ทำตัวให้เป็นประโยชน์ทั้งนั้นแหละ" คำพูดนั้นเคยทำให้เขายิ้มได้ แต่ตอนนี้กลับสะท้อนความไร้ประโยชน์ของเขาเอง ที่ไม่สามารถแม้แต่จะแก้ปัญหานมสดหกได้โดยไม่ทำให้ตัวเองต้องอับอายขายหน้า

เอกมองไปที่ฝนที่กำลังนั่งเงียบ ๆ อยู่ข้าง ๆ ใบหน้าเธอเรียบเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย แต่เขากลับรู้สึกราวกับว่าเธอกำลังหัวเราะเยาะในความพยายามอันไร้ค่าของเขาอยู่ และยิ่งรู้สึกสิ้นหวังมากขึ้นไปอีกเมื่อตระหนักว่า คนที่ทำให้เขาต้องมาอยู่ในสภาพนี้ ก็คือเด็กสาวตรงหน้า ที่เพิ่งแสดงความฉลาดเฉลียวในการแก้ปัญหาอย่างไม่น่าเชื่อ

"วันนี้พอแค่นี้แหละ เดี๋ยวพี่ไปส่งบ้านนะ"เสียงเอกพูดขี้นมาเพื่อตัดความว้าวุ่นในใจตัวเอง

"ไม่ต้องๆ ลืมไปแล้วเหรอ?"รถคู่ใจฝนจอดอยู่บ้านพักคุณ เดี๋ยวฝนไปเอารถแล้วกลับเอง

"โอเคครับ"เอกตอบสั้นๆ

ฝนมองเห็นสีหน้าเอกพรางคิดในใจ'สงสัยอากาศร้อน' หน้าเขาถึงได้แดงก่ำขนาดนั้น เธอก็ไม่สนใจก้มหน้าลงเล่นมือถือต่อด้วยความสบายใจและไร้เดียงสาของเธอต่อไป