ตอนที่ 34 ความโกรธแค้น

[คฤหาสน์กิจธนะวรกุล]

          เพี้ยะ! เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสนั่น! จากห้องโถง ทำให้เหล่าบรรดาสาวใช้ที่แอบดูเหตุการณ์อยู่ก่อนแล้ว รีบเอามืออุดปากตัวเองไม่ให้เปล่งเสียงร้องอันตกใจออกมา

          “อุ้ย! มะ-แม่คะ!” กัญญ์วราร้องอย่างตกใจ มือบางกุมไปที่แก้มนวลทันที

          “แกไปพูดอะไรกับตากริช ห๊า! ยัยกิม!”

คุณหญิงกานต์รวีทราบเรื่องจากว่าที่ลูกเขยของเธอ ว่าต้องการยกเลิกเรื่องงานแต่งงาน เหตุผลให้เธอมาถามความจาก   ลูกสาวของเธอเอง กานต์รวีร้อนเป็นไฟ เพราะนี่เป็นครั้งที่สองแล้ว ที่ลูกสาวตัวดีของเธอทำแบบนี้

          “หนูไม่ได้พูดอะไรค่ะแม่”

          “ไม่พูด! แล้วตากริชขอยกเลิกงานแต่งกับแกทำไม! บอกฉันมาเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นวันนี้ฉันเอาแกตายแน่!”

          “หนูแค่บอกให้เขา เลื่อนงานแต่งไปสักสามเดือนค่ะ ไม่ได้ยกเลิกนี่คะ”

กัญญ์วรารู้เรื่องราวของเขาผ่านเพื่อนของเธอ ว่าคมกริชคู่หมั้นของเธอนั้น มีพฤติกรรมอันฉาวโฉ่ ในเรื่องเพศสัมพันธ์ เขามักจะมีพฤติกรรมที่รุนแรง ทรมานคู่นอน อีกทั้งยังเป็นคนมักมากในเรื่องนี้อีกด้วย กัญญ์วรากลัวเป็นอย่างมาก เลยตัดสินใจเจรจาเพื่อขอเลื่อนงานแต่งไปก่อน โดยเธอไม่คิดว่าเรื่องนี้จะถึงหูแม่ของเธอเร็วขนาดนี้

          “อะ-อะไรนะ!!”

          เพี้ยะ!! เสียงฝ่ามือกระทบกับใบหน้านวลเป็นครั้งที่สอง

          “แม่คะ หนูเจ็บนะคะ แม่ทำแบบนี้ทำไมคะ”

กัญญ์วราปล่อยระเบิดความอัดอั้นออกมาในที่สุด

 “แกทำให้ฉันผิดหวังกี่ครั้งแล้วยัยกิม นังลูกตัวดี! แกคิดเหรอว่าแกทำแบบนี้แล้ว ฉันจะปล่อยแกไป”

          กานต์รวีหวังให้ลูกสาวของเธอตบแต่งกับผู้ชายที่มีหน้ามีตาทางสังคม และมีเงินทอง สามารถเลี้ยงดูลูกสาวของเธอได้ ไม่คิดว่าลูกสาวของเธอจะไม่รักดีขนาดนี้

          “แม่ไม่เคยรักหนู จะให้หนูไปแต่งงานกับผู้ชายแบบนั้นได้ยังไงคะ”

กัญญ์วราโต้กลับ ทำไมแม่เธอถึงต้องบังคับเธอตลอด ตั้งแต่เล็กจนโต ไม่ว่าเธอจะชอบอะไร อยากทำแบบไหน กัญญ์วราก็ไม่สามารถที่จะทำได้เลยสักครั้ง

          “ถ้าฉันไม่รักแกแล้ว ฉันจะเลือกผู้ชายดีๆ ให้แกทำไม แกรู้มั้ยว่าตากริชมีฐานะทางบ้านร่ำรวยขนาดไหน ชีวิตของแกจะสุขสบายไปทั้งชาติถ้าแกได้ใช้ชีวิตอยู่กับตากริช”

          “แต่หนูไม่ได้ต้องการสุขสบายแบบนั้นนะคะแม่ คุณกริชเขาร่ำรวยก็จริง แต่เบื้องหลังของเขา คุณแม่เคยรู้หรือเปล่าล่ะคะ”

          “นี่แกย้อนฉันเหรอยัยกิม...เบื้องหลังของตากริชจะมีอะไร เท่าที่แม่รู้มา ก็แค่มีผู้หญิงหลายคนก็เท่านั้นเอง แกจะกลัวอะไร แกตบแต่งไป แกเองก็เป็นเมียใหญ่ถูกต้อง มีทะเบียนสมรส ทรัพย์สมบัติทุกอย่างก็เป็นของแกอยู่แล้ว”

          “แต่หนูไม่ต้องการทรัพย์สมบัติอะไรค่ะแม่ หนูต้องการเลือกคู่ชีวิตของตัวเอง อีกอย่างหนูไม่ได้รักคุณกริช แม่เป็นคนจัดการให้หนูทุกอย่าง แม่ไม่เคยรักหนูเลยด้วยซ้ำ”

          “แก! นี่แกด่าฉันเหรอยัยกิม!”

กานต์รวีเงื้อฝ่ามือเตรียมลงทัณฑ์ลูกสาวเป็นครั้งที่สาม แต่ทว่าก็มีเสียงของลูกชายสุดที่รักห้ามไว้เสียก่อน

          “พอเถอะครับแม่!”

          “แกดูพี่แกสิกันต์ งามหน้ามั้ยล่ะ”

          “ปล่อยพี่กิมไปเถอะครับแม่”

          “ไม่ปล่อย ยัยกิมไม่ทันคนแบบนี้ ปล่อยไป จะไปคว้าเอาผู้ชายข้างถนนมาทำผัวสิ แม่ต้องจัดการให้ได้”

          “ทำไมแม่ถึงคิดว่าหนูจะทำแบบนั้นคะ แม่ไม่เคยให้หนูได้ทำอะไรด้วยตัวเองเลยสักครั้ง ความชอบ หรือแม้กระทั่งหนูอยากเรียนอะไร แม่ก็ไม่เคยที่จะให้หนูทำด้วยตัวเองเลย”

          “นี่แกยังกล้ายอกย้อนฉันอีกเหรอยัยกิม”

กานต์รวีปรี่ตรงไปหาลูกสาวทันที แต่ทว่าบุตรชายของเธอห้ามไว้เสียก่อน

          “แม่หยุดเถอะครับ”

          “แกรีบโทรไปขอโทษตากริชเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นแกอยู่ไม่เป็นสุขแน่ คอยดู! ผู้ชายดีๆ ฉันหามาให้แกแล้ว ยัยลูกไม่รักดี ถ้าแกทำให้ฉันเสียหน้าอีกล่ะก็...แกไม่ต้องมาเรียกฉันว่าแม่อีกต่อไป”

          “หนูไม่โทรค่ะ ในเมื่อแม่เห็นหนูไม่รักดีอยู่แล้ว หนูก็จะทำอย่างที่แม่พูดเองค่ะ”

พูดจบกัญญ์วราก็เดินจากไป เธอไม่มีวันที่จะดีสำหรับแม่เธอได้ 28 ปีที่ผ่านมา ตั้งแต่เล็กจนโต เธอทำดีกับแม่มาตลอด อยู่ในโอวาททุกอย่าง แต่แล้วมันก็ไม่ได้มีประโยชน์อะไร

          “ยัยกิม! แก! กลับมาเดี๋ยวนี้นะ! ถ้าแกก้าวออกไปเมื่อไหร่ ก็ไม่ต้องกลับมาให้ฉันเห็นหน้าแกอีก ยัยลูกไม่รักดี! กลับมาเดี๋ยวนี้ กลับมา!!! ตากันต์ปล่อยแม่เดี๋ยวนี้ แม่จะไปเอาเลือดหัวมันออก!”

          “แม่ใจเย็นๆ ก่อนครับ ปล่อยพี่กิมไปก่อนครับ”

          “ปล่อยมันไป เดี๋ยวมันก็ไปสร้างปัญหาอีก...ใครก็ได้ ตามยัยกิมไป อย่าให้ยัยกิมออกจากบ้านไปได้!”

กานต์รวีร้องเรียกบ่าวรับใช้ ให้ติดตามลูกสาวเธอไป ไม่มีวันที่กานต์รวีจะปล่อยให้ลูกสาวของเธอขัดคำบัญชาของเธอได้

“คุณหนูครับ กลับเข้าบ้านเถอะครับ”

“ขอร้องล่ะลุงสมหมาย ขอกิมไปสงบสติอารมณ์สักพัก”

กัญญ์วราก้าวขึ้นรถ วันนี้เธอขอไปตั้งหลักเรื่องพวกนี้เสียก่อน เธอผ่านเรื่องราวเหล่านี้มาเนิ่นนานและแสนสาหัส

“แต่ว่า...”

“อย่าห้ามกิมเลยค่ะ”

รถสปอร์ตคันหรูถูกขับออกไป โดยที่มีเสียงร้องเอะอะโวยวายตามมาจากด้านหลัง คุณหญิงกานต์รวีดิ้นเร่าไปมา ความโกรธในระดับเกินร้อยถูกระบายออกมา โดยการลงโทษบ่าวรับใช้ทันที

[ณ ร้านอาหารแห่งหนึ่ง]

          “มีเรื่องร้อนอีกแล้วใช่มั้ยครับ...คุณผู้หญิง ถึงได้โทรตามกระผมมาที่นี่”

          “ใช่ค่ะเรย์...เรื่องเดิมค่ะ ตอนนี้พราวมุกมองไม่เห็นใครแล้วค่ะ ที่จะช่วยพราวมุกได้”

ชรินทร์ทิพย์ทราบข่าวร้อนผ่านทางเลขาของกันต์ธีร์พร้อมรูปถ่ายที่กันต์ธีร์กับมารหัวใจของเธอ นัดเจอกันที่ร้านอาหารเมื่อวันก่อน

          “เรื่องเก่า พราวมุกยังไม่ได้ให้รางวัลเรย์เลยนะ นี่จะมีเรื่องใหม่อีกเหรอครับ”

นราวิชญ์มองเพื่อนสาวแสนสวยที่อยู่ตรงหน้า สายตาคมกวาดไปทั่วเรือนร่าง ความอวบอิ่มบวกกับความเซ็กซี่ของเธอ ทำให้นราวิชญ์มีความคิดบางอย่างเกิดขึ้นมาทันที

          “เรย์ต้องการอะไรคะ พราวมุกให้เรย์ได้ทุกอย่าง ตอนนี้พราวมุกเกลียดอีนังเนย์ที่สุด มันกลับมาคบกับกันต์อีกแล้วค่ะเรย์ พราวมุกจะทำยังไงดีคะ”

ครั้งนี้ชรินทร์ทิพย์จะไม่ออมมือให้กับมันอีกต่อไป ในเมื่อวิธีเก่าๆ ไม่ได้ผล

          “อืม...เนย์คนเดิมใช่มั้ย ที่ทำให้พราวมุกต้องเครียดขนาดนี้ว่าแต่ไอ้กันต์เอง ตั้งแต่มันกลับจาก ‘เมกา มา ก็ไม่เคยติดต่อเรย์มาเลยนะ ไม่คิดถึงเพื่อนฝูงเลย...เฮ้อ...แต่กลับไปสานสัมพันธ์กับเนย์เนี่ยนะ เรย์คิดว่า กันต์ไม่น่าจะแค่ชอบเนย์แล้วแหละ”

          “หมายความว่ายังไงคะเรย์”

          “กันต์น่าจะรักเนย์นะพราวมุก เพราะไม่ว่าเวลาจะผ่านไปกี่ปี กันต์มันก็ไม่เคยที่จะลืมเนย์เลยสักครั้ง เรย์ว่า...”

          “ไม่ค่ะ! พราวมุกไม่ยอมให้อีนังเนย์มันได้กันต์ไปแน่นอน ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหน! เรย์ต้องช่วยพราวมุกนะคะ”